42 Dugg: Aπό την απομόνωση στην κορυφή του ραπ γαλαξία

Εκεί δηλαδή που κατέληξε για πρώτη φορά στα 15 του (για 4 χρόνια) επειδή έκλεψε ένα αυτοκίνητο υπό την απειλή όπλου. Με ένα καβγά με ένα συγκρατούμενό του να του προσθέτει άλλα δυο χρόνια στην ποινή του.

«Θυμάμαι τη μάνα μου να μου λέει να μη βγω εκείνη την ημέρα από το σπίτι. Δεν την άκουσα. Και έτσι βρέθηκα στη φυλακή».

Όντας το ακριβώς αντίθετο του model prisoner, ο 42 Dugg βρέθηκε να εκτίει ένα μεγάλο μέρος της ποινής του στην απομόνωση. Χωμένος σε ένα κελί, χωρίς ήλιο και χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή, για 23 ώρες το 24ώρο. Και δε μιλάμε για 1-2 μέρες αλλά για 30 μέρες και πάνω, κάθε διαδοχική φορά.

«Χρωστάω τη δημιουργικότητά μου στη φυλακή. Εκεί έμαθα να ραπάρω. Αυτή η εμπειρία μου έδωσε το flow μου».

Επιπλέον επειδή, το παιδί που λάτρευε να παρτάρει και να κάνει skate, σιχαινόταν το φαγητό της φυλακής, κατέληγε να βγαίνει εντελώς αποστεωμένος.

«Μπορεί να ήμουν στην απομόνωση και για 30 ημέρες συνεχόμενα. Το μόνο που έτρωγα ήταν ένα μπισκότο την ημέρα. Το υπόλοιπο φαγητό σιχαινόμουν να το αγγίξω. Οπότε είχα φτάσει, βγαίνοντας, να ζυγίζω 49 κιλά».

Το μοναδικό πράγμα που, όπως δήλωσε, τον βοήθησε να μην τρελαθεί ήταν η γνώση ότι στο διπλανό κελί ήταν ενίοτε ο αδελφός του. Όπως και το να βλέπει αγώνες του NBA και, φυσικά, το να μαθαίνει να ραπάρει. Κάτι που απέδειξε ότι όντως έμαθε να κάνει αφού αποφυλακίστηκε, στα 22 του. Όταν δηλαδή κυκλοφόρησε το The Streets ως φόρο τιμής σε ένα φίλο του που σκοτώθηκε ενώ καθόταν στο αυτοκίνητό του.

Η συνέχεια ήταν μια μίξη ταλέντου και timing καθώς γνώρισε τον Lil Baby στην Ατλάντα, παίζοντας μπαρμπούτι. Στη συνέχεια τον πρόσεξε ο Yo Gotti και, έτσι απλά, ο 42 Dugg βρέθηκε να κλείνει το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο μαζί τους.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό, πέρα από την αυθεντικότητα που εκπέμπει, είναι το πως κατάφερε η πανδημία, αντί να τον φρενάρει αφού δεν υπήρχαν clubs για να ακουστούν τα τραγούδια του, να τον εκτοξεύσει ακόμη ψηλότερα. Με τη συμμετοχή του στο τριπλά πλατινένιο My Turn του Lil Baby να προκαλεί τόσο θόρυβο όσο έπρεπε.

Προκειμένου το Free Dem Boyz, το προσωπικό του άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε (και στο οποίο μεταξύ άλλων συμμετέχει ο Future) να είναι αυτό που αναμένεται να τον καθιερώσει ως κάποιον που ήρθε για να μείνει.

«Έφτιαξα το album για όλα τα αδέλφια μου στη φυλακή. Η πλειοψηφία από αυτούς είναι πίσω από τα σίδερα για κάτι που δεν έχουν κάνει. Ήθελα να ρίξω φως σε αυτό το γεγονός. Ήθελα να αισθανθούν ότι τους σκέφτομαι».

Ενώ εξίσου αξιοσημείωτο είναι ότι το γκέτο δεν έχει φύγει ποτέ από μέσα του. Παρόλο που τώρα έχει την ευχέρεια να αγοράζει σπίτια των 500.000 δολαρίων, sneakers των 1.000 δολαρίων και χοντρές χρυσές αλυσίδες.

Κάτι καλό, γιατί αυτόν τον πόνο συνεχίζει να τον βγάζει στις ρίμες του. Αλλά, ταυτόχρονα, κάτι κακό αφού, την ίδια ώρα που κάνει συνεντεύξεις, πέρα από διαμαντένια σκουλαρίκια, φοράει και ένα ηλεκτρονικό βραχιόλι παρακολούθησης στο πόδι αφού είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω μιας σύλληψης για κατοχή όπλων πριν την εμφάνισή του στο Little Caesars Arena στο Detroit πριν από ένα χρόνο.

«Τα προβλήματά μου με το νόμο είναι σαν ένα μαύρο σύννεφο που έχω συνεχώς πάνω από το κεφάλι μου. Αλλά δεν είμαι καινούργιος σε αυτό το παιχνίδι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα προσπαθεί να με βάλει πίσω στη φυλακή».

Φιλοδοξία του δεν είναι να γίνει ο καλύτερος ράπερ στον κόσμο. Εκείνος απλά θέλει να συνεχίσει να εκφράζει, μέσα από τις ρίμες του, τον πόνο. Τον δικό του και της κοινότητάς του. Και αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Ότι έχει κάτι να πει.

«Δεν έχω συγκεκριμένους στόχους όσον αφορά τη ραπ, πέρα από το να συνεχίσω να εξελίσσομαι. Είμαι απλά ένας τύπος, με ένα μικρόφωνο, που σου λέω πως ή τι περνάω. Είτε αυτό είναι καλό, είτε είναι κακό».