Επί 12 μέρες, για έναν ακόμα Σεπτέμβρη, το σινεφίλ κοινό της Αθήνας μπαινόβγαινε διαρκώς από τη μια αίθουσα στην άλλη. Δαναός, Odeon Όπερα, Ιντεάλ, Παλλάς, Ταινιοθήκη, και κέντρο επιχειρήσεων ο Ιανός. Είδαμε πολύ σινεμά, πήραμε φωτογραφίες, τραγουδήσαμε και χορέψαμε, μαλώσαμε για ταινίες, γνωρίσαμε κόσμο, αγχωθήκαμε για εισιτήρια, γελάσαμε, ξενυχτήσαμε, και είδαμε κι άλλο, κι άλλο σινεμά.

Χωρίς σειρά ή συνειρμό (ή πληρότητα, προφανώς), θυμόμαστε 41 στιγμές από τις φετινές, 19ες Νύχτες Πρεμιέρας.

***

Η μοναδική ευκαιρία να δούμε στη μεγάλη οθόνη τον Τζος Γουήντον να διασκευάζει Σαίξπηρ.

Οι καθημερινές μεσημεριανές βόλτες Όπερα -> Ιντεάλ -> Ιανός για τα εισιτήρια της ίδιας και της επόμενης μέρας.

Η Αντέλ Εξαρχόπουλος.

Ο διανομέας της ταινίας “Η Ζωή της Αντέλ” να τραγουδάει επί σκηνής στην Αντέλ Εξαρχόπουλος.

Η μηλόπιτα στον Ιανό τις φορές που περιμέναμε για να πάρουμε κάποια συνέντευξη.

Ή και γενικότερα.

Το ωραίο Φεστιβάλ από την ταινία έναρξης φαίνεται: Η συγκινητική τελευταία σκηνή του “Frances Ha”.

Το απόγευμα που είδαμε τον Τομ Μπέρνινγκερ να φτάνει στο πεζοδρόμιο μπροστά από το Όπερα 1 και τρέξαμε όχι-ακριβώς-διακριτικά για να χαιρετήσουμε τον εθελοντή του.

Η Ρούνεϊ Μάρα στη μεγάλη οθόνη, στο πανέμορφο και λυρικό “Ain’t Them Bodies Saints”, από την 7η σειρά.

Το πάρτυ λήξης στο Pasaji, που είναι κάτι σαν reunion από φινάλε σειράς. Βλέπεις ξανά όλες τις φάτσες των προηγούμενων επεισοδίων, αλλά αυτή τη φορά χωρίς την έγνοια του τι θα γίνει μετά.

Η αναπόφευκτη -σπουδαία- στιγμή που ο Ηλίας Φραγκούλης βάζει Ρουβά και γκρεμίζεται το Pasaji.

Το ημι-επίσημο πάρτυ λήξης στο Key που ακολούθησε το πάρτυ λήξης στο Pasaji, με μια στρατιά φεστιβαλιστών και μη να διασχίζει την ψιλοάδεια Αθήνα. Η φάση ήταν “ήρθαμε και σας φέραμε και τον DJ μας.”

Ένας, εχμ, περιχαρής Γιαν Γκονζάλες στο ευχαριστήριο βίντεο που έστειλε στο Φεστιβάλ για τη βράβευσή του με τη Χρυσή Αθηνά.

Ο Ερίκ Καντονά στο φιλμ του Γκονζάλες.

Μπύρες και υποψίες singalongs στους Stone Roses.

Διαδρομές μπροστά από τα Αττικόν και Απόλλων. Φαίνεται ακόμα τόσο περίεργο να γίνεται το Φεστιβάλ αλλού. Στο μυαλό μου ακόμα ‘μεταμεσονύκτια καλτίλα’ σημαίνει γρήγορη κατάβαση στα σκαλάκια του Απόλλωνα για να μη χάσουμε την αρχή της ταινίας.

Το ότι ακόμα τσακωνόμαστε για το αν το “Mistaken for Strangers” ήταν η απόλυτα λάθος ή η απόλυτα σωστή ταινία για τους National. Εμείς το βρήκαμε φανταστικό, και αυτό και τον σκηνοθέτη του.

Διαγωνισμός αστειότερου υπότιτλου, πάντα μια αγαπημένη υπο-ασχολία μας. Η μετάφραση “we’d sing the crap out of the song we made” ως “την τραγουδήσαμε τη μαλακία που γράψαμε” είναι ομολογουμένως πολύ δυνατή στιγμή, αλλά το βραβείο Νατάσα Συρεγγέλα για φέτος θα το δώσουμε στο “εαρινές διακοπές εαρινές διακοπές εαρινές διακοπές για πάντα” από το “Spring Breakers”.

Τα μαζικά τινάγματα, οι φωνές, τα αμήχανα γέλια στο φοβερό “The Conjuring”, η μεταμεσονύκτια στιγμή του φετινού Φεστιβάλ. Όποιος κι αν ήταν αυτός μπροστά μου, συγγνώμη για τις κλωτσιές φίλε.

Η στιγμή που βγαίνεις από μια προβολή και έχεις ανάγκη αλκοόλ για να κατέβει αυτό που είδες. Τέτοιες ταινίες φέτος ήταν το “All Is Lost” με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ μόνο στον ωκεανό (ταινιάρα) και το ελληνικό, σοκαριστικό “Luton” (ταινιάρα).

Κάθε φορά που βρίσκαμε χρόνο ανάμεσα στις ταινίες για να μπαίνουμε στο letterboxd και να βάζουμε αστεράκια σε ό,τι είδαμε ή ψάχναμε να δούμε πόσοι από τους κριτικούς που ακολουθούμε τις έχουν δει. (Τα Φεστιβάλ είναι η σπάνια χαρά του να είσαι ας πούμε ο τρίτος άνθρωπος που βάζει βαθμολογία σε μια ταινία.)

Να κρατάς σκορ συναντήσεων με τον Στάθη τον Παντού με τους φίλους σου για να συγκρίνετε στο τέλος ποιος τον πέτυχε περισσότερες φορές και άρα έκανε πιο σωστά το Φεστιβάλ.

Βόλτες από το Toy για να δεις τι φωτογραφικά στιγμιότυπα έχασες την προηγούμενη μέρα του Φεστιβάλ.

Κατεβαίνοντας προς το Ιντεάλ διέσχισα την Ακαδημίας δίπλα στον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο που υποπτεύομαι πως είχε αργήσει λίγο να πάει στο Όπερα 1 για να παρουσιάσει ταινία.

Η απόλυτη νυχτοπρεμιεροστιγμή: Γρήγορη έξοδος από το Ιντεάλ και μαζική, βιαστική μετακίνηση πληθυσμών για το Όπερα 1 επειδή προφανώς είχαμε κάνει ό λ ο ι το ίδιο τσιτωμένο πρόγραμμα. (Συμβαίνει συχνά, τελευταίο παράδειγμα το νταμπλ “Don Jon” / “Ain’t Them Bodies Saints”.)

Τα καθίσματα του Δαναού.

Η σαρωτική νίκη του “Short Term 12” στο βραβείο κοινού (μόλις 7 αρνητικές ψήφοι!) και τα αυτόματα γέλια θριάμβου των μισών μου φίλων στα μούτρα μου, “δε σε χάλασε!” και τέτοια.

Ο αρχισυντάκτης του online κομματιού του Sight & Sound να γυρίζει τη συνέντευξη τούμπα και να ρωτάει αναλυτικά για το ΟΝΕΜΑΝ, για τις Νύχτες Πρεμιέρας και για το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ.

Η βιαστική κουβέντα με τον Άρι Φόλμαν.

Οι χαλαρές κουβέντες με τους ανθρώπους του Φεστιβάλ, μέρα μετά τη μέρα.

Δυο καλαμάκια στα όρθια έξω από τη στοά του Όπερα, από τα παραδιπλανά Μπριζολάκια. Άγχος. “Τρώγε πιο γρήγορα, θα αρχίσει η ταινία!!”

Ζευγάρι αποχωρεί από το “Upstream Color” κυριολεκτικά δύο λεπτά πριν τελειώσει η ταινία, ψιθυρίζω στον φίλο που καθόταν δίπλα μου “πού πάτε, ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ, μη λυγίζετε τώρα”.

Το άγχος του να καταφέρεις να κάτσεις μαζί με την παρέα σου σε προβολές στα σινεμά με αριθμημένες θέσεις. Στο τέλος απλά παραιτηθήκαμε και, στην τελευταία μεταμεσονύχτια προβολή, απλά πήγαμε και καταλάβαμε τις δύο πρώτες σειρές της αίθουσας. Το σινεμά είναι ωραιότερο από -πολύ- κοντά.

Το αδιαχώρητο στις 2 προβολές του “Αδάμαστου”. Μπράβο στους ανθρώπους που δημιουργούν υπό αντίξοες συνθήκες, απλώς επειδή πραγματικά γουστάρουν να το κάνουν.

Η Δούκισσα Νομικού στις Νύχτες Πρεμιέρας. Γιατί όχι.

Να βλέπουμε ένα φανταστικό, feelgood μουσικό ντοκιμαντέρ σαν το “Twenty Feet from Stardom” δίπλα στον Μάρκο Φράγκο, τα ενθουσιώδη του σχόλια και τις ανεξάντλητες γνώσεις του.

Το παιχνίδι της μαντεψιάς, για το ποιες από τις ταινίες που είδαμε θα φτάσουν στα Όσκαρ.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν, ξανά, σε live μουσική υπόκρουση από τους His Majesty the King of Spain.

Το on-screen ξεσάλωμα στην “Μεγάλη Ομορφιά”. Άντε να μη θες να πας σε πάρτυ μετά από αυτό το πάρτυ.

Α, και ναι, τα πάρτυ. (Του Tiki κερδίζει στο νήμα.)

Ο φορτισμένος λόγος του Ορέστη Ανδρεαδάκη στην τελετή έναρξης και το κλίμα αισιοδοξίας στην τελετή λήξης, 12 μέρες αργότερα.

Οι συζητήσεις / υποσχέσεις / ιδέες για το επόμενο Φεστιβάλ. Του χρόνου οι Νύχτες Πρεμιέρας γίνονται 20. Μετράμε ήδη αντίστροφα.

*Οι 19ες Νύχτες Πρεμιέρας ήταν μια συγχρηματοδότηση Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περισσότερα για το Φεστιβάλ στο επίσημο site.