5 τραγούδια που απογείωσαν αγαπημένες σκηνές της τηλεόρασης

Έχει τελειώσει μόλις το τελευταίο επεισόδιο της 7 ης σεζόν Sons of Anarchy. Τα credits τρέχουν στην οθόνη ενός laptop παρατημένου στη γωνιά του κρεβατιού. Έχεις κάτσει στο πάτωμα, έχεις ανάψει τσιγάρο και κοιτάς τον καπνό να χορεύει αργά. Βιώνεις τα πρώτα στάδια της κατάθλιψης και τα αγνοείς επιδεικτικά. Το έχεις ξαναπεράσει.

Περνάνε μέρες, εβδομάδες, μήνες. Έχεις βρει μια νέα αγάπη, μια νέα σειρά που προσεύχεσαι να μη τελειώσει ποτέ. Ξέρεις ότι βαυκαλίζεσαι, αλλά έχεις βάλει τα δυνατά σου να είσαι και πάλι δυνατός. Γυρνάς από δουλειά. Βάζεις ακουστικά και αφήνεις το ραδιόφωνο να παίζει. Και ξαφνικά ακούγεται η πρώτη νότα από το Lostboy. Παίρνεις ύφος Νίκου Ξανθόπουλου, πιάνεσαι από τη χειρολαβή του μετρό και προετοιμάζεσαι για το breakdown που θα σε κυριεύσει για τα επόμενα 4 λεπτά.

Ο λόγος που οι σειρές γνωρίζουν τόσο μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια δεν είναι τυχαίος. Όπως ακριβώς και σε ένα βιβλίο, η σειρά σου δίνει τη χαρά που το σινεμά σου στερεί δεκαετίες τώρα. Έχεις, πλέον, το χρόνο να δεθείς, να ταυτιστείς με τον χαρακτήρα. Να καταλάβεις το τρόπο σκέψης του, να συμπάσχεις στο δράμα του, να νιώθεις πως πραγματικά τον ξέρεις. Όχι αγαπητό Black Panther, δεν με ένοιαξε καθόλου ο θάνατος του Γουιτάκερ. Πέντε λεπτά τον είδα, δεν θυμόμουν καν το όνομά του. Χτίσε μου ένα δράμα, κάνε με να κρατηθώ από τη πολυθρόνα λες και είμαι συνοδηγός του Χάμιλτον και μετά βλέπουμε. Το football state championship στο Friday Night Lightsτο πανηγύρισα περισσότερο από το γκολ του Χαριστέα στο Euro και θα με αγγίξει ο σαμάνος της Ουακάντα; Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.

Σαν να μην έφτανε η εξάρτηση μας, λοιπόν, από έναν φανταστικό χαρακτήρα, η ένωση σαδιστών σεναριογράφων έλαβε στις αρχές του 21 ου αιώνα μια κοινή απόφαση: Κάθε σειρά οφείλει να έχει τουλάχιστον μια σκηνή που θα σου περάσει μια θηλιά υποσυνείδητα στο λαιμό σου. Το αντιλαμβάνεσαι και βάζεις τα δυνατά σου να μη λυγίσεις. Και τότε ένα χαιρέκακο γέλιο ακούγεται και έρχεται ένα κομμάτι πιο δυνατό και από μανιάτικο μοιρολόι για να σου σπρώξει το σκαμνί.

Μη κάνεις τον σκληρό. Όποιος δεν έχει βουρκώσει με τραγούδι που έχει συνδέσει με σειρά, θα πρέπει να καταδικάζεται σε αιώνια χρήση υπολογιστή με μόνη επιλογή τη πασιέντζα. Δεν έχει καμία σημασία αν η σειρά ήταν καλή ή όχι. Το μόνο σημαντικό είναι αν κατάφερε να σε σπάσει ψυχολογικά με ένα και μόνο τραγούδι. Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές σειρές προσπάθησα να δημιουργήσω ένα top 5 που μου έφερε μεγαλύτερη κατάθλιψη από τη πρώτη μέρα στο στρατό.

Όποιος έχει ενστάσεις, δεκτές, μα αναλογίσου τι πέρασα για αυτό το άρθρο. Όποιος συμφωνεί, καλοδεχούμενος στο φτωχικό μου για μαραθώνιο True Detective. Μη το ψάχνεις, δεν είσαι έτοιμος αλλά ξεκινάμε.

The whistler- Sons of Anarchy (Season 5,episode 2)

Ναι, ξέρω. Βλασφημία να μη μπει το Lost boy για τη συγκεκριμένη σειρά. Δώσε μου όμως την ευκαιρία να εξηγηθώ. To Lost boy ήρθε ως ηχητικό χαλί στο πιο δραματικό θάνατο στην ιστορία της τηλεόρασης. Ακόμα και Tus να έπαιζε στη συγκεκριμένη σκήνη, και πάλι θα έβαζα ένα σφηνάκι τεκίλα για τον Opie. Ένα πολύ καλό τραγούδι για μία εξαιρετική σκηνή. Και τότε έρχεται ο τραγουδιστής των White Buffalo (a.k.aσωσίας του Τζίζους) σε ένα σημείο που πόνταρε απλά στο badass ύφος του Ron Perlman. Και πήρε μια απλή σκηνή και την έκανε σημείο αναφοράς και κατάθλιψης. Άψογη μουσική, εκπληκτικοί στίχοι, η τέλεια φωνή. ΌΧΙ ΡΕ ΠΑΤΕΡΑ ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ, ΚΑΤΙ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΜΟΥ.

Rains of Castamere – Game of Thrones (Season 3, episode 9)

Πας προπόνηση μετά από βαριά ήττα. Ξέρεις ότι κάτι άσχημο θα ακολουθήσει, αλλά μια αχτίδα ελπίδας φέγγει ακόμα μέσα σου. Και τότε σου λέει ο προπονητής «Όλοι στη γραμμή». Ακολουθείς απρόθυμα τους υπόλοιπους, μα η ελπίδα δε σβήνει. «50 γήπεδα». Ναι, αυτό που άκουσες είναι η ψυχή σου που μόλις εγκατέλειψε το σώμα σου. Παρακολούθησε προσεκτικά τα στάδια, πολλαπλασίασε επί 1000 την έκπληξη και τη θλίψη και θα καταλάβεις τι ακριβώς μας χάρισε αυτό το επεισόδιο. Κλείνουν οι πόρτες, ακούγονται οι πρώτες νότες και σηκώνεται για λόγο ο Νίκος Καρβέλας του Γουέστερος. Απλά παρακολουθείς με ανοιχτό στόμα και ελπίζεις να επιβιώσεις εσύ τουλάχιστον. Πιο επικό και από το τραγούδι του Θόριν, πιο λυπηρό και από αρακά Κυριακή μεσημέρι και ένα τετράλεπτο που έπρεπε να χαρίσει στη μάνα Σταρκ ένα όσκαρ ίσα με το μπόι της.

My least favourite life – True Detective (Season 2, episode 1)

Αν ήταν ηθοποιός θα ήταν ο Τομ Κρουζ. Αν ήταν μπασκετμπολίστας θα ήταν ο Ντάμιαν Λίλαρντ. Αν ήταν συγκρότημα θα ήταν οι Killers. Μπορείς να με πείσεις ότι οι flatearthers έχουν δίκιο, αλλά κανείς δε θα με μεταπείσει πως η δεύτερη σεζόν του True Detective αποτελεί το πιο underrated στοιχείο στην ιστορία της τηλεόρασης. Όσο ατμοσφαιρικό έπρεπε, σεμιναριακές ερμηνείες από ένα καστ που απέδωσε πολύ περισσότερα από τα αναμενόμενα και ένα τραγούδι που μας βύθισε στο μαύρο έρεβος. Το γεγονός ότι μας ανατρίχιασε περισσότερο και από το introτου Κοέν λέει πολλά. Μια φιλική συζήτηση μεταξύ ενός αταίριαστου και ταυτόχρονο τόσο όμοιου διδύμου, συνοδεία με ένα Τζόνι Μπλακ και ένα τραγούδι που ακόμα και ο Κομπέιν στα τελευταία του θα το έβρισκε αρκετά βαρύ. Το soundtrack του αλκοολικού.

The Mercy Seat – Peaky Blinders (Season 4, episode 2)

Το μοναδικό πράγμα που υπερισχύει αριθμητικά των καλών κομματιών στη σειρά αυτή, είναι τα τσιγάρα του Τόμας Σέλμπι σε 4 σεζόν. Και απορώ εγώ: Ποιος είναι αυτός που τα βάζει με τα αδέρφια του Τόμι; Ποιος είναι αυτός που μπλέκει με τους fucking Peaky Blinders; Ποιος είναι αυτός που επέλεξε το μοναδικό κομμάτι που θα έκανε ένα τέτοιο επεισόδιο ακόμα καλύτερο;Ξέρεις ότι καλό θα ακολουθήσει. Γνωρίζεις καλά πως τα έβαλαν με το λάθος κρου. Όταν, όμως, ακούς τη φωνή του Cave, δε μιλάμε για payback, ετοιμαζόμαστε για γενοκτονία. Ιδανικά ακούς αυτό το κομμάτι με τραγιάσκα και ένα ποτήρι Jameson.

Hurt – Rick and Morty (Season 2, episode 10)

Ήρθε η ώρα να ξεχωρίσουν τα παιδιά από τους άντρες, οι δήθεν από τους αυθεντικούς, οι περαστικοί από τους fan boys. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν κάποια πράγματα: παιδί είσαι όταν κλαις με το Charmander που περιμένει μέσα στη βροχή τον εκπαιδευτή του. Η εφηβεία έρχεται με τη θλίψη για τον θάνατο του Νεντ Σταρκ. Άντρας μπορείς να λέγεσαι μόνο όταν παραδεχθείς πως η συγκεκριμένη σκηνή σου στοίχισε όσο και ο πρώτος σου χωρισμός. Ο λόγος; Ένα από τα πιο γνωστά και θλιβερά τραγούδια όλων των εποχών, σε μία καταπληκτική διασκευή. Ένας εγωκεντρικός (στα χαρτιά) χαρακτήρας που έρχεται σε πλήρη ταύτιση με κάθε λέξη του κομματιού.

Ένα τέλος με τη πιο πικρή εξιλέωση. Και εκεί που σκαρφαλώνεις στα κάγκελα σιγά σιγά έρχεται και

η ατάκα:

-What are you in for?

-Everything.

MASTERPIECE.

***

Αν και εσύ αγαπάς τα Star Wars και την ιστορία τους, το αφιέρωμά μας ‘May the Pod Be With You’ είναι εδώ!

Στο 3ο επεισόδιο, αναλύουμε την original τριλογία ταινιών. Ποια είναι η μεγάλη αφανής ηρωίδα της τριλογίας και τι σχέση έχει το BDSM με τον Darth Vader;