6 κλασικές κωμωδίες για να δεις με τους κολλητούς σου ένα Σάββατο βράδυ

Μπαρ υπάρχουν πολλά. Και γυναίκες υπάρχουν πολλές. Αλλά οι στιγμές που περνάς σε αυτή τη ζωή με τους κολλητούς σου είναι ιερές και οφείλεις να τις προστατεύεις από κάθε δαιμόνιο. Δε θα κάτσουμε σήμερα να αναλύσουμε την σχέση που έχεις με τους κολλητούς σου. Θα σου πούμε όμως εκείνες τις ταινίες που αποκτούν άλλο νόημα μόνο αν κάτσεις και τις δεις με τους φίλους σου.

Γιατί ωραία είναι να βλέπεις μια κωμωδία αγκαλιά με την γκόμενά σου και ένα μπωλ ποπ κορν. Αλλά δεν πλησιάζει καν την απεραντοσύνη του να την βλέπεις με τους κολλητούς σου.

Γιατί τότε θα πεις την καφρίλα σου, τότε θα σχολιάσεις τις γκόμενες χωρίς φόβο και πάθος, τότε μόνο θα ταυτιστείς με τα σκηνικά, θα θυμηθείς το στόρι που θες να διηγηθείς και θα περιμένεις να τελειώσει η ταινία για να τους πεις για εκείνο το βράδυ που βρέθηκες να κάνεις sex μεθυσμένος σε μια παραλία του Ασπροπύργου.

Ιδού λοιπόν οι 6 κλασικές (και μη) κωμωδίες για να δεις με τους κολλητούς σου..

Σε χρονολογική σειρά..

Το πάρτι (1968)

Η ταινία αναφορά στον Peter Sellers είναι όπως βλέπεις και η πρώτη στην λίστα. Μάταια μου έλεγε ο πατέρας μου επί πολλά χρόνια να το δω μέχρι που ναι, αναγκαστικά, έκατσα ένα βράδυ και παρακολούθησα αυτό το σουρεάλ συνοθύλευμα τυχαίων περιστατικών που δένουν όμως τόσο αρμονικά και γλαφυρά σε μια κωμωδία που σε κάνει να γελάς τόσο αγνά. Κι αυτό γιατί τα αστεία της είναι ανθρώπινα, απλά, μασημένη τροφή για κάθε νου της δεκαετίας του 60 που ανακάλυπτε ότι ο κινηματογράφος μπορεί να τον κάνει να πέσει κάτω από τα γέλια. Με την αστείρευτη ενέργεια του Bakshi. Ω birdie nam nam.

Animal House (1978)

Η πρώτη ταινία. Εκείνη που μύησε τον υπόλοιπο κόσμο στα όργια, τα toga parties, τα αλκοολικά βράδια και το τι σημαίνει να σε είσαι σε μία κολεγιακή αδελφότητα στην Αμερική. Ακολούθησαν πάρα πολλές αντίστοιχες κολεγιακές κωμωδίες. Μόνο και μόνο για τις χιλιάδες των Αμερικανών που μπαίνουν κάθε χρόνο στα Αμερικάνικα κολέγια. Μια παρέα φοιτητών διαλύει ένα κολέγιο και μια πόλη. John Belushi στα νιάτα του.

Οι εντιμότατοι φίλοι μου 1 και 2 (1975 και 1982)

Δεν έβαλα την τρίτη ταινία της σειράς απλά επειδή δεν ήταν καλή. Γιατί τα δύο πρώτα μέρη είναι αριστουργήματα του κινηματογράφου και της ανδρικής παρείστικης καφρίλας. Απλό χιούμορ, απλή καφρίλα, από τις σφαλιάρες στον σιδηροδρομικό σταθμό μέχρι το δούλεμα στον χήρο στο νεκροταφείο. Καταπιεσμένοι άνδρες που έβρισκαν διέξοδο στην παρέα, τις φάρσες και τους εργένηδες της παρέας. Ιστορική η σκηνή με την παρθένα καλόγρια στο κρεββάτι να ευχαριστεί τον Θεό που της έστειλε σημάδι (πλημμύρισε η Βενετία) για να της πει να μην κάνει σεξ με τον αναψοκοκκινισμένο Ιταλάρα.

Porky’s (1982)

Πάλι κολέγιο. Αλλά εδώ η εφηβεία και η σεξουαλικότητα χτυπάνε κόκκινα με μια ταινία να αποδίδει τόσο χιουμοριστικά αλλά και τόσο ζωντανά το παιχνίδι των σχέσεων σε εκείνη την ηλικία. Για πρώτη φορά είδαμε ένα στέκι. Εκεί που έμπαιναν μόνο οι κουλ τύποι. Για πρώτη φορά είδαμε αθώο κολεγιακό γυμνό. Για πρώτη φορά μπορούσες να ταυτιστείς με μια παρέα που απλά έψαχνε εναγωνίως γκόμενες να ανακαλύψει το σεξ.

Revenge of the Nerds (1984)

Άλλη μια κολεγιακή ταινία. Αλλά τόσο διαφορετική από τις προηγούμενες. Κι αυτό γιατί αυτή τη φορά οι κουλ τύποι είναι τα nerds, οι περιθωριακοί, αυτοί που μέχρι τότε η Αμερική είχε μάθει να κοροϊδεύει. Και ήταν τόσο μα τόσο αστείο να βλέπεις τους φύτουκλες με τις παραξενιές τους να καταφέρνουν όχι μόνο να κλέβουν τις γκόμενες των cool guys αλλά και να φτιάχνουν ένα fraternity πιο ισχυρό από τα υπόλοιπα.

Δείπνο Ηλιθίων (1998)

Η αγαπημένη μου κωμωδία όλων των εποχών. Με αυτή την υπέροχη φάτσα του Francois Pignon ο οποίος παλεύει μάταια να διορθώσει το ένα μετά το άλλα τα λάθη που κάνει στη ζωή του ψηλομύτη εκδότη Pierre Brochant. Γελάω σαν πιτσιρικάς κάθε φορά που τον ακούω να κάνει τον Βέλγο δημοσιογράφο, που τσακώνεται στο τηλέφωνο με τον φίλο του τον εφοριακό, που μπερδεύει μνηστές και ερωμένες και που κάθε φορά που μοιάζει να έχει βρει την λύση, κάνει το παν για να τα σκατώσει. Πιο πολύ γελάω όμως με τον Brochant και το υστερικό του γέλιο στη σκηνή που ο εφοριακός μαθαίνει ότι η γυναίκα του τον απατά. Υπέροχη γλώσσα τα γαλλικά για κωμωδία #katidikamou

Πάμε και στις δύο πιο σύγχρονες που έχουν γίνει όμως ήδη κλασικές…

Superbad (2007)

Νόμιζα ότι είχαν σταματήσει να βγαίνουν ταινίες για να βλέπω με τους φίλους μου. Έβλεπα τα κλισέ να επαναλαμβάνονται και να επαναλαμβάνονται. Μέχρι που οι παραγωγοί του Superbad το πήγαν ηλικιακά ένα τσαφ νωρίτερα. Στα πρώτα πάρτι, τις πρώτες γκόμενες, τα πρώτα μεθύσια. Που όσο παράλογο κι αν μας φαίνεται εδώ στην Ελλάδα το να μην μπορείς να πάρεις αλκοόλ αν δεν έχεις την ταυτότητα του McLovin, έχουμε όλοι περάσει την εποχή του πρώτου πάρτι. Εκεί που πρέπει να αποδείξεις πολλά, να είσαι κουλ, να είσαι κοινωνικός, να κάνεις καλή εντύπωση και να βρεις μια γκόμενα. Έχουμε όλοι βρεθεί στην αντίστοιχη παρέα τριών ατόμων με τις παρεξηγήσεις, τις συμμαχίες, τους τσακωμούς και την ανιδιοτελή αγάπη. Τώρα που είπα αγάπη. Break. Σε αυτή την ταινία μάθαμε την Emma Stone. Βαθιά ανάσα. Βίντεο. “We could be that mistake”…

The Hangover (2009)

Το ένα. Το πρώτο. Το μοναδικό. Όχι το δεύτερο. Γιατί στο πρώτο έγινε αυτό το ηλικιακό τσακ και πάλι και έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό. Η καφρίλα πήγε σε άλλο επίπεδο, ενήλικο, ξεσηκωτικό. Η παρέα αυτή έγινε το λάβαρο του σχεσάκια, του εργένη, του παντρεμένου, του οποιοδήποτε μεσήλικα θέλει κάποια στιγμή να βγει και να γλεντήσει σε μία σειρά ξεκαρδιστικών στιγμών που ήταν τόσο υπερβολικές που μόνο να γελάσεις μπορούσες. Δίκαιος ο ντόρος.