6 λόγοι που πρέπει να βλέπεις το ‘UnREAL’ στη 2η σεζόν του

Υπάρχουν οι σειρές που ξεκινούν και έχουν το κοινό τους ήδη έτοιμο με το καλημέρα, κόσμο που είναι για να τις δει, να τις κρίνει, να τις ξεκοκαλίσει, συνήθως κόμικ διασκευές ή μεταφορές παλιότερων brands. Γι’αυτό και οι μισές νέες σειρές που θα δούμε του χρόνου ανήκουν σε μια από αυτές τις κατηγορίες- είναι ευκολότερη η πώληση στον κόσμο.

Και μετά υπάρχουν οι άλλες σειρές, που ξεκινούν και δεν είναι πολύς κόσμος σίγουρος πώς να τις αντιμετωπίσει, και σιγά-σιγά αρχίζουν άνθρωποι να τις συζητούν και να τις ανακαλύπτουν και έτσι φτάνεις λίγο πριν την πρεμιέρα της 2ης σεζόν να έχεις ήδη ανανεωθεί για 3η και το hype να σε συμπεριλαμβάνει μες στις συζητήσεις για τα επερχόμενα Έμμυ.

Το ‘UnREAL’ είναι μια τέτοια σειρά. Γιατί προβάλλεται στο Lifetime, το κανάλι όπου κατά παράδοση παίζοντας τηλεταινίες για την ώρα του σιδερώματος των ρούχων, και γιατί μία εκ των δύο δημιουργών είναι μια πρώην παραγωγός του ριάλιτι ‘Bachelor’ και γιατί μοιάζει να κατοικείται από ηθικά γκρίζους χαρακτήρες αλλά αντί για άντρες είναι γυναίκες και φυσικά στον εκπαιδευμένο με Tony Soprano και Walter White κόσμο αυτό σίγουρα αποτελεί μια κάποια μετάβαση.

Ακολουθεί τα παρασκήνια του ριάλιτι ‘Everlasting’, όπου ένας ευκατάστατος εργένης-πρίγκιπας καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δεκάδες πανέμορφες υποψήφιες πριγκίπισες. Όσο ζαχαρένιο είναι το προσωπείο, τόσο αιματηρό είναι το παρασκήνιο όπου διαρκώς μαίνεται ένας πόλεμος σε ένα σωρό επίπεδα: Από τις κόντρες δημιουργών και καναλιού μέχρι τα αληθινά συναισθήματα των ‘χαρακτήρων’ της οθόνης που έρχονται στην επιφάνεια, κι από την ανάγκη για καθηλωτικές ψευτο-αφηγήσεις μέχρι την εσωτερική πάλη των ‘πιστεύω’ και των ‘πρέπει’.

Τη σειρά επιχείρησα πολλές φορές να την ξεκινήσω ύστερα από προτροπές φίλων όμως πάντα κόλλαγα στην αρχή. Ένα παραμυθένιο σκηνικό με ψευτοπαστέλ χρώματα και ένα μουσικό άγγιγμα που θα έμοιαζε cheesy ακόμα και για το πιο κλασικό Ντισνεϊκό παραμύθι. Ποτέ δε μπορούσε να ξεκολλήσω από τα πρώτα δευτερόλεπτα και να πάω παρακάτω- όταν το έκανα βέβαια, είδα όλη την 1η σεζόν μέσα σε μια μέρα γιατί δεν γίνεται να ξεκολλήσεις. Βλέπεις, τα πρώτα εκείνα παραμυθένια δευτερόλεπτα είναι ακριβώς μέρος του παραμυθοπακέτου που η τηλεόραση πουλάει στο κοινό της. Για κατασκευασμένους έρωτες και για τέλειους, πλούσιους, όμορφους άντρες που διαλέγουν τον έρωτα, που δίνουν το γοβάκι σε μια από τις υποψήφιες πριγκίπισες των προκάτ αφηγήσεων. Αλλά πίσω από το παραμύθι, εκεί είναι που μαίνεται ένας πραγματικός πόλεμος πράξεων και συνειδήσεων.

Η σειρά, όπως (δεν) έχω κουραστεί να λέω ξανά και ξανά στο τουίτερ εδώ και μήνες, είναι η αγαπημένη μου στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή. Η 2η σεζόν μόλις ξεκίνησε, κι αυτοί είναι 6 λόγοι για να πειστείς να δώσεις μια ευκαιρία.

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ SHIRI APPLEBY

Η πρωταγωνίστρια, που γνωρίσαμε ως Liz στο ‘Roswell’ πριν τρεις τηλεοπτικές χιλιετίες και θυμηθήκαμε στη 2η σεζόν του ‘Girls’, πάντοτε είχε κάτι το προσγειωμένα μελαγχολικό κι επίπονα ανθρώπινο στο βλέμμα της, όπου μοιάζει να κρύβει κούραση και συμβιβασμό και απογοήτευση- όλη την Πτώση. Εδώ παίζει τη Rachel, την παραγωγό του ‘Everlasting’, που ύστερα από μια κρίση συνείδησης έφυγε και επέστρεψε στη σειρά, αυτή τη φορά πιο αποφασισμένα, πιο αιμοβόρα. Στο τέλος της 1ης σεζόν δημιουργεί το απόλυτο season finale και τώρα είναι επιτέλους εκείνη που τρέχει τη σειρά. Μοιάζει να έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου, μη σταματώντας πουθενά προκειμένου να πετύχει την τέλεια ιστορία-μαγνήτη θεατών. Αλλά το βλέμμα αυτό δε λέει ψέμματα.

ΤΟ ΡΙΑΛΙΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ

Το πιο συχνό πρόβλημα σειρών που αφορούν άλλες σειρές, είναι πως το show-μες-στο-show είναι συνήθως κακό ή τελοσπάντων όχι όσο καλό θα έπρεπε να είναι για να δικαιολογήσει το γύρω δράμα. Υπό συνθήκες αυτό συγχωρείται, ας πούμε μια εκπομπή σαν την αθλητική που παρουσίαζαν ο Dan κι ο Casey στο ‘Sports Night’ δύσκολα θα υπήρχε ποτέ στην τηλεόραση (φαντάζεστε λυρικές επωδούς αφιερωμένες σε δρομείς μεγάλων αποστάσεων ή σε αναβάτες που ανέβηκαν το Έβερεστ αντί για ενημέρωση για τα σκορ στο NFL) όμως είναι κάτι αγνό και ποιητικό και ουμανιστικό, οπότε ο ρεαλισμός δεν είναι απαραιτήτως το ζητούμενο. Αλλά σε συγκεκριμένα είδη το πρόβλημα δεν αποφεύγεται: Στου ίδιου δημιουργό το ‘Studio 60 on the Sunset Strip’ η τύπου ‘SNL’ σειρά δεν ήταν ποτέ αστεία.

Ο τρόπος που το ‘UnREAL’ μιλά για την τηλεόραση και στηρίζει τη δραματουργία του στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας ενός τέτοιου ριάλιτι, το κάνει κάπως απαραίτητο να είναι κι αυτό το εσωτερικό show ενδιαφέρον, αλλιώς όλα αυτά για τα οποία τσακώνονται οι ηρωίδες, όλα αυτά για τα οποία ξεπουλούν την ψυχή τους, μένουν μετέωρα. Μάλλον χάρη στην ύπαρξη της συνδημιουργού Sarah Gertrude Shapiro, με θητεία στο ‘Bachelor’ που την οδήγησε στο να θέλει να βγάλει όλο αυτό το πράγμα από μέσα της (εύκολα τη φαντάζεσαι ως Rachel, βασικά), το ‘Everlasting’ είναι πραγματικά καθηλωτικό. Θες να ξέρεις ποια θα φύγει μετά, και πώς, και τι θα πει ποιος σε ποιον. Και στο φινάλε μένεις, όπως πρέπει, με το στόμα ανοιχτό.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ MARTI NOXON

Η έτερη δημιουργός είναι η Marti Noxon, η showrunner της ‘Buffy, the Vampire Slayer’ στις σεζόν 6-7, και δεξί χέρι του Joss Whedon κατά τις 3 προηγούμενες. Η Noxon, με πολύ μεγάλα γαλόνια έτσι κι αλλιώς μέσα από την τηλεόπτική πορεία της (‘Prison Break’, ‘Mad Men’, ‘Grey’s Anatomy’, ‘Glee’) χρειάστηκε χρόνια αλλά δημιούργησε επιτέλους τη δική της σημαντική σειρά, ενώ αναμένεται κι η διασκευή του ‘Sharp Objects’ της Gillian Flynn, του οποίου θα είναι επίσης δημιουργός. Η Noxon, που μετρά και κάμποσα κινηματογραφικά credits ενδιάμεσα σε όλα αυτά, είναι μια πολυγραφότατη σεναριογράφος με μεγάλη έφεση στο character-driven δράμα ανάμεσα σε εξαιρετικά καθορισμένους, ανθρώπινα προβληματικούς χαρακτήρες. Υπό αυτή την έννοια, το ‘UnREAL’ μπορείς στην ουσία να το δεις ως ευθύ άθροισμα των ευαισθησιών και των ικανοτήτων των δύο συνδημιουργών του- κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορείς να πεις για μια σειρά (στην οποία εκ των πραγμάτων εμπλέκονται δεκάδες δημιουργικές φωνές) όσο και για τις ίδιες τις σεναριογράφους.

Η QUINN

H Constance Zimmer είναι απλά εκπληκτική κι αυτό το διαπιστώναμε επί σειρά ετών ακόμα κι αν έπαιζε περιφερειακούς ρόλους σε σειρές όπως το ‘Entourage’ ή το ‘Agents of S.H.I.E.L.D.’ ή το ‘House of Cards’. Ευχαριστούμε τους τηλεοπτικούς θεούς που της έδωσαν έναν ρόλο σαν αυτόν της Quinn, του αφεντικού της Rachel δηλαδή, έναν χαρακτήρα ζουμερό και πολυεπίπεδο που απαιτεί από αυτήν περισσότερα πράγματα από το αβίαστα να κλέβει τις όποιες σκηνές της στο περιθώριο των όποιων κεντρικών χαρακτήρων. Η ορμητική αποφασιστικότητα της Quinn συμπληρώνει ιδανικά την θλιμμένη δύναμη της Rachel. Οι δυο τους είναι το καλύτερο ζευγάρι χαρακτήρων στην τηλεόραση.

ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΜΕΤΡΑΕΙ

Στην 1η σεζόν ένα από τα πολλά πράγματα που συμβαίνουν ταυτόχρονα είναι ένα κυρίαρχο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στη Rachel, τον Adam (τον πρίγκιπα του show) και τον Jeremy, τον φίλο της που δουλεύει στο crew του ‘Everlasting’. Φυσικά ποτέ κανείς δεν αρνήθηκε την δραματική ισχύ ενός καλογραμμένου ερωτικού τριγώνου, όμως εδώ η θεματική διάσταση είναι πανίσχυρη καθώς η Rachel πέφτει θύμα του ίδιου του ψέματος που πουλά στους θεατές. Μέχρι να βρει το δρόμο της έξω από όλη αυτή την ασχήμια και να ‘διαλέξει’ (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) η σειρά έχει αποσυνθέσει πλήρως την ιδέα του αγνού ρομάντσου.

THIS IS WHAT A FEMINIST LOOKS LIKE

Αυτό γράφει το μπλουζάκι της Rachel στην πρώτη της σκηνή στη σειρά, ενώ κοιτάει τον ουρανό ευχόμενη, δεν ξέρω, να ανοίξει και να την εξαφανίσει. Η σειρά ακολουθεί μια διαρκή πάλη ανάμεσα σε στόχους και ηθικές, και στις θυσίες στο βωμό της μαζικότητας και του mainstream. Η Rachel και οι ανθρωπιστικές σπουδές της ξέρει ακριβώς ποια κουμπιά πρέπει να πατήσει και τι να πει στον κόσμο για να περάσει αυτό που θέλει να πει, αλλά ώσπου να γίνει το όποιο της μήνυμα έτοιμο προς μαζική κατανάλωση, έχει μείνει τίποτα άξιο λόγου από αυτό; Τέτοια διλήμματα βρίσκονται διασκορπισμένα όπου κι αν κοιτάξεις στην 1η σεζόν: Υπάρχει μια πολύ δυνατή coming-out ιστορία για μια από τις διαγωνιζόμενες, υπάρχει η πίεση που καταστρέφει μια άλλη, υπάρχει η προσπάθεια ενδυνάμωσης μέσα σε ένα απολύτως εκμεταλλευτικά πατριαρχικό σύμπαν κανόνων και βλεμμάτων. Σχεδόν οτιδήποτε συμβαίνει στη σειρά, σέρνει πίσω του κι ένα βαρύ ‘πώς;’ και ένα ‘γιατί;’ και ένα ‘έπρεπε;’

Η 2η σεζόν που μόλις ξεκίνησε μοιάζει διατεθειμένη να στείλει τους χαρακτήρες ακόμα πιο βαθιά και να εξερευνήσει γωνίες ακόμα πιο σκοτεινές.

Να 5 σημεία ενθουσιασμού που κρατήσαμε μετά την πρεμιέρα, με τίτλο (ταιριαστά) ‘War’.

Προσοχή, ακολουθούν SPOILERS.

1. Λάτρεψα αυτό το μοντάζ έναρξης επεισοδίου και σεζόν. Δεν είναι κάποια καρα-πρωτότυπη σκέψη αλλά μου άρεσε η εκτέλεση, η ταχύτητα κι η ελαφρότητά του. Δεν το πολυέκανε θέμα, δεν ήταν κάποια υπερδραματική κορύφωση επεισοδίου που σου έλεγε Κοίτα Να Δεις Τελικά Φίλε Μου, Όλοι Άγριοι Είμαστε, παρά έστεκε εκεί, στο ξεκίνημα, σαν ένα ελάχιστο, ευχάριστο reminder.

2. H σκηνή της Rachel με τον Darius, τον Πρώτο Μαύρο Bachelor (στο ρόλο ο B. J. Britt, επίσης του ‘Agents of S.H.I.E.L.D.’), στη λιμουζίνα καθώς καταφθάνουν για πρώτη φορά στην έπαυλη, ήταν καθηλωτική. Δύο πρόσωπα, κανένα εφέ, κανένα κόλπο, απλά μια κάμερα να τους κοιτά εναλλάξ καθώς μιλάνε ειλικρινά, μακριά από κάμερες και συναδέλφους και αφεντικά και θεατές. Εκείνος μιλά για το πώς πάντα έπρεπε να είναι τέλειος, πώς ένα τέτοιο ριάλιτι θα είναι διαφορετικά για εκείνον επειδή είναι μαύρος. Εκείνη τον ακούει, και τον καταλαβαίνει, και τον τουμπάρει όπως και νά’χει επειδή είναι η δουλειά της. Θα μπορούσα να βλέπω αυτή τη σκηνή για τη διάρκεια ενός ολόκληρου επεισοδίου.

3. Η εκπληκτική σκηνή με τη Madison και τη Rachel ως συνείδηση από την κόλαση. Η Rachel της λέει στο αυτί ακριβώς τι λόγια πρέπει να πει για να κερδίσει το δράμα με το σπαθί της, για να μετατρέψει τη διαγωνιζόμενη από άνθρωπο σε χαρακτήρα. Η Madison μεταφέρει τα λόγια αλλά μόνο όπως καταφέρνει. Το πώς βγάζουν διαφορετικά τη φράση “did you kill him” τα λέει όλα.

4. Στην 1η σεζόν υπήρχε μια διαγωνιζόμενη που επέλεξε να παίξει φουλ το ρόλο της ‘μαύρης διαγωνιζόμενης’ ποντάροντας στη σημασία του να υπάρχεις απλά εκεί έστω κι έτσι από το να μην υπάρχεις καθόλου. Αν αυτό από μόνο του αποτελεί ένα τεράστιο ηθικό debate, υποπτεύομαι πως στη 2η σεζόν θα δούμε ακόμα βαθύτερα πράγματα επί του ζητήματος. Όχι μόνο η σειρά έχει τον πρώτο της μαύρο μνηστήρα, αλλά η Rachel στρατολογεί (μη σταματώντας πουθενά, ούτε καν στο γεγονός ότι η κοπέλα θα θυσιάσει τις σπουδές της) και μια νεαρή μαύρη ακτιβίστρια, πουλώντας της επιτυχημένα την κοινωνική σημασία μιας σεζόν με μια τέτοια πρωτιά. Της λέει, ουσιαστικά, “είναι low αυτό που κάνουμε, και σεξιστικό και ρατσιστικό, αλλά φέτος θα γράψουμε ιστορία και εσύ θα θες να είσαι αλλού ή να είσαι εκεί;” Κάτι μου λέει πως μέχρι το τέλος της σεζόν θα ευχόταν να είχε μείνει μακριά.

5. “Είμαι ο Chet και είσαι η Quinn”, λέει η Quinn στη Rachel λίγο αφού έχει υποσχεθεί ένα καστ-τσίρκο στον επικεφαλής του δικτύου. “Λέω παλαβομάρες κι εσύ τις κάνεις πραγματικότητα”. Η Rachel λοιπόν ξεκινά τη σεζόν σε ενισχυμένο ρόλο, μια Quinn στη θέση της Quinn, και για πρώτη φορά από τότε που την πρωτοείδαμε, δε μοιάζει να θυμάται γιατί ένιωσε ποτέ της ενοχές για αυτό που κάνει. Είναι μια αναγεννημένη Rachel, με νέα αίσθηση σκοπού και καθήκοντος και αμοραλισμού. Μόνο που όλο αυτό μοιάζει φτιαγμένο ώστε να καταρριφθεί εκ νέου. Στο τέλος του επεισοδίου ο Chet επιστρέφει και ξαναχώνεται στην καθημερινότητα του ‘Everlasting’. Ξέρεις τι λένε: ό,τι ξεκινάει με ευτυχισμένες πολαρόιντ σε πάρτυ (‘Money, dick, power’) καταλήγει με εσένα προσγειωμένο ξανά απότομα στο έδαφος. Στο τέλος του επεισοδίου φώναξα “ΕΛΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ” και υποπτεύομαι πως δε θα είναι η τελευταία φορά φέτος που το λέω αυτό.