7 διαμάντια της ελληνικής underground μουσικής

Αυτή η λίστα δεν αποτελεί μια λίστα με τα ‘καλύτερα’, όπως οι λίστες που συνηθίζουν να κάνουν τα περισσότερα περιοδικά. Αυτή η λίστα επίσης δεν αποτελεί ένα field guide, μια έρευνα δηλαδή ενός συγκεκριμένου είδους underground μουσικής. Όπως θα δείτε και παρακάτω, θα βρείτε  εδώ πολλούς και πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους ήχους.

Περισσότερο αυτή η λίστα είναι ένα συμμάζεμα διάφορων ήχων που θα βρει κανείς να παίζονται σε λαιβάδικα και υπόγες, σε διαφορετικούς χώρους στο κέντρο της Αθήνας και από ανθρώπους που κρατάνε ζωντανό κάτι που όσο περνάνε τα χρόνια μοιάζει όλο και πιο δύσκολο: να φτιάχνουν μουσική για τη μουσική. Κρατάνε ζωντανό επίσης ένα από τα πρωταρχικά  στοιχεία της μουσικής, το word of mouth. Δείτε, λοιπόν, αυτή τη λίστα ως -περισσότερο από κάθε τι άλλο- μια playlist πραγμάτων που συμβαίνουν και για τον έναν ή τον άλλο λόγο μένουν μακριά από τα φώτα της προσοχής της κυρίαρχης κουλτούρας.

Αllochiria

Καμιά φορά τα πιο γλυκά συναισθήματα μπορούν να εκφράζονται με τους πιο σκληρούς τρόπους. Tα λέγαμε και αλλού για τη σπουδαία δουλειά των Deafheaven. Είναι φανερό τα τελευταία χρόνια ότι ο σκληρός ήχος έχει βρει τον δρόμο του. Πιο συγκεκριμένα μάλιστα, στοιχεία της ατμοσφαιρικής slugde, post-sludge και post-metal σκηνής έχουν πάρει πάνω τους την παραγωγή πρωτότυπου και σύγχρονου ήχου. Στους Allochiria θα βρεις μια μελωδική μουσική που συνδυάζεται με σκληρά φωνητικά, ίσως κάποια doom στοιχεία, καθώς και αναφορές σε σπουδαίες μπάντες του εξωτερικού. Δεν είναι καθόλου καινούργιοι, αλλά στα live τους μοιάζουν σαν να είναι ακόμα στην αρχή.

ΗΧΟΤΟΠίΑ

Ομολογώ ότι ανακάλυψα τον ήχο τους πολύ προσφάτα. Πραγματικά πολύ πρόσφατα. Πριν λίγες μέρες. Από τότε που αυτό συνέβη, παίζει να μην έχω ακούσε άλλο πράγμα. Οι ΗΧΟΤΟΠίΑ παίζουν έναν νουάρ ηλεκτρονικό ήχο με μια δυστοπική χροιά, σαν να βγήκε από το soundtrack του Vangelis για το Blade Runner (οκ, ιεροσυλία αλλά καταλαβαίνετε ότι είμαι ενθουσιασμένος). Η τελευταία τους δουλειά είναι το ‘Χωρίς Ταχύτητα’ και μέσα σε αυτόν θα βρείτε μερικά διαμαντάκια όπως το ‘Αύριο Θα Φύγω’ ή ο ‘Ατμός’ ή σε λίγο πιο ανεβαστικά μονοπάτια ο ‘Φίνος’. Οι ίδιοι έχουν δηλώσει ότι η μουσική τους είναι μουσική για ταξίδια με το αυτοκίνητο και αυτό, διάολε, είναι ένας πολύ σωστός χαρακτηρισμός.

Λάργκο

Ομολογώ ότι, όταν διάβασα για τους Λάργκο πριν τους ακούσω, ήμουν αρκετά σκεπτικός απέναντί τους. Ίσως να είναι το ‘πάντρεμα παραδοσιακού με σύγχρονο ήχο’ που να με έχει κουράσει. Τα πράγματα με τους Λάργκο είναι όμως διαφορετικά και αυτό αποδείχτηκε με το δεύτερο άλμπουμ τους που βγήκε πολύ πρόσφατα με όνομα Τα Λάθη και  δείχνει ότι αυτός ο συνδυασμός -ομολογουμένως το έχουμε επιβεβαιώσει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις- έχει να δώσει πολλά πράγματα. Η desert μουσική πλαισιώνεται από μοτίβα του ρεμπέτικο και της βαλκανικής παραδοσιακής μουσικής θυμίζοντας μας και κάτι που καμιά φορά ξεχνάμε: Εδώ είναι Βαλκάνια.

ΟΔΟΣ 55

Oι ΟΔΟΣ 55 αρχικά έχουν βγάλει το ‘Αττική-Βικτώρια’, το κομμάτι που πιάνει τους σχιζοειδείς μητροπολιτικούς ρυθμούς της Αθήνας περισσότερο από κάθε άλλο και πραγματικά το ότι ντύνει με το κομμάτι αυτό τη συγκεκριμένη διαδρομή, μια διαδρομή για την οποία θα ακούσεις πολλούς Αθηναίους να μιλούν, ο καθένας από τη δική του οπτική και ο καθένας αδυνατώντας να περιγράψει λεκτικά τα συναισθήματά του. Τουλάχιστον μπορεί να το κάνει με μουσική.

Πλάι σε αυτό, βέβαια, οι ΟΔΟΣ 55 έχουν μια μουσική που είναι φτιαγμένη σαν να βγαίνει από τα έγκατα της τσιμεντούπολης με βάση τα αναλογικά σινθ και drum machines σε μια electro-punk αισθητική. Κάτι που τόσο ταιριάζει σε μια πόλη των 4,5 εκατομμυρίων.

The Steams

Εδώ πάμε στα όρια του underground. Στο Wild Ferment ακούσαμε έναν ήχο που στην Ελλάδα τον έχουμε πάρα πολύ αλλά που ταυτόχρονα άλλο τόσο μας λείπει. Οι Steams, που έκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα με τη συμμετοχή τους στο Ejekt (ξέρετε με αυτούς τους Cure), δίνουν μια πολύ καλά δουλεμένη παραγωγή και έναν ήχο που δεν ξεφεύγει από ποτέ από αυτό για το οποίο φτιάχτηκε. Την ατμόσφαιρα. Και εδώ έχουμε στιγμές όπου παραδοσιακά όργανα δένουν τέλεια μέσα στο τελικό αποτέλεσμα.

Tuber

Oι Τuber είναι μια από τις καλύτερες ελληνικές instrumental μπάντες. Ξεκίνησαν από τις Σέρρες και στο ενεργητικό τους έχουν τρία άλμπουμ και ένα EP. Στο πρώτο από τα άλμπουμ τους, το ‘Desert Overcrowded’ θα βρεις έναν ήχο που καταφέρνει να δημιουργήσει ατμοσφαιρική μουσική χωρίς να περισσεύει τίποτα. Όσο διατρέχεις τα άλμπουμ τους, τόσο περισσότερο βρίσκεις επιρροές από την ηλεκτρονική μουσική, από το τόσο αγαπημένο στην Ελλάδα post-rock αλλά και το βαρύ μπάσο του stoner.

Universe 217

Εδώ μιλάμε για μια μπάντα με μεγάλη πορεία, κατά την ταπεινή μου άποψη, μια από τις καλύτερες που έχουν βγει γενικά από την ελληνική underground σκηνή. Τα live που δίνουν, όπου και αν τα δίνουν, έχουν πάντα κρυστάλλινο ήχο και, εντάξει, η φωνή της Τάνιας είναι καθηλωτική. Νομίζεις ότι ακόμα και αν τους πας στην αποθήκη της γιαγιάς σου στο χωριό θα καταφέρουν με κάποιον παράξενο τρόπο να τα πάνε περίφημα. Μια συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων πάντα σε χαμηλό τέμπο. Είναι γνωστοί και έξω από την Ελλάδα. Θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα γνωστότεροι αλλά αυτό είναι κάτι που, νομίζω, δεν το επιθυμούν οι ίδιοι.

KI AΛΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ:

“Στο Βερολίνο βρίσκεις συνέχεια ανθρώπους με μπλούζες ελληνικών συγκροτημάτων”

H μπάντα που καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλακή, επειδή έπαιζε μέταλ

Ο Mark Morton των Lamb of God έχει δει τη ροκ εν ρολ να σκοτώνει φίλους του