7 franchises που δεν έχουμε ιδέα γιατί υπήρξαν

Προσοχή, δε μιλάμε τώρα για franchises που στην πορεία έβγαλαν 1-2 κακές ταινίες (“X-Men”, “Spider-Man”) ή που είναι συζητήσιμο το αν έχουν καλλιτεχνικό έρεισμα συνέχισης (“Star Wars”, “Πειρατές της Καραϊβικής”) ή ακόμα και πράγματα όπως το “Transformers” που έχουν τεράστια εισπρακτική επιτυχία. Μιλάμε για ειλικρινή απορία.

Ποιος τα βλέπει αυτά τα πράγματα;

Αυτά είναι 7 franchises που αν ποτέ τα ανακάλυπταν εξωγήινοι στο μέλλον, θα μπερδεύονταν πάρα μα πάρα πολύ για τον πολιτισμό μας.

Wild Things

Το ήξερες ότι είναι franchise; Ναι, ναι! Η πρώτη ταινία ήταν μια πολύ διασκεδαστική και πολύ σέξι φάρσα, με ανατροπές, με Bill Murray, με τη Neve Campbell, με τη Denise Richards, με τη Neve Campbell να φιλιέται με τη Denise Richards, όλα φανταστικά.

Μετά κάποιος έκρινε πως αυτή η ιστορία είχε ζουμί (ενώ η όλη φάση της ταινίας είναι ότι προφανέστατα δεν είχε ιστορία κι απλά έσπαγε πλάκα μαζί μας μέσα από ένα ντεμαράζ ανατροπών) και έτσι η σειρά συνεχίστηκε για άλλες τρεις (βιντεο)ταινίες που έχουν βασικά την ίδια πλοκή ξανά και ξανά.

Βασικά όχι, άκυρο, ξεχάστε ό,τι είπαμε. Αυτός είναι ιδιοφυής τρόπος να χτίσεις ανούσιο franchise! Ξαναγυρίζεις την ίδια ταινία, αλλά ακριβώς ίδια, απλώς φτηνότερη, με χειρότερο σκηνοθέτη και πανάγνωστους ηθοποιούς. Ιδιοφυές. Κι όταν με το καλό φτάσεις στην τέταρτη ταινία, την ονομάζει “Foursome”. Υποκλίνομαι.

Alvin and the Chipmunks

Θυμάστε κάπου εκεί στα ‘90s που ήταν πολύ της μόδας το χιπ χοπ και το τυπικό ‘πραγματικά καταλαβαίνω τους νέους σου λέω, γιο!’ λουκ με το οποία έντυναν όλα τα brands όλους τους χαρακτήρες τους ήταν κάτι φαρδιά παντελόνια πάνω σε σπορτέξ, με χέρια σταυρωμένα στο στήθος και υφάκι που σε κάνει να θες να τραβήξεις κουτουλιά; Είχαν επιχειρήσει να το κάνουν και στον Ντόναλντ Ντακ αυτό σε κάποια φάση και κάπου εκεί πρέπει να σταμάτησα να αγοράζω όλα τα κόμικς Ντίσνεϊ πλην του ΚΟΜΙΞ που είχε ιστορίες δεκαετιών. (#γεννημένος_εξηντάρης)

Αν αυτές οι θλιβερές ταινίες είχαν βγει τότε θα ήταν κατανοητά θλιβερές. Τώρα είναι απλά εξοργιστικές. Δες αυτή την αφίσα. Δες την! Τι παριστάνουν αυτά τα πανάσχημα CGI πλάσματα; Γιατί έχει κάνει τρεις τέτοιες ταινίες ο κατά τα άλλα συμπαθής κωμικός Jason Lee; Βασισμένο σε ‘πολυαγαπημένους’ χαρακτήρες ενός εκ των πολλών παιδικών καρτούν που το Χόλιγουντ φαίνεται αποφασισμένο να μας κάνει να σιχαθούμε (τα “Στρουμφάκια”, άλλο ένα παράδειγμα ίδιο με όλα τα παραπάνω), αυτή η σειρά όχι μόνο είναι ολοζώντανη (τι; δεν ήξερες ότι έχει βγει και τρίτη ταινία;; Τότε σου έχω έκπληξη, ετοιμάζεται και τέταρτη!), αλλά και μοιάζει να συναγωνίζεται τον εαυτό της σε φρικτά puns στους τίτλους. Squeakquel; Chipwrecked; Πώς θα λέγεται το τέταρτο; S4uirrels; Φ4ε το Β5λανίδι; (Μπορεί το 4ο και το 5ο να γυριστούν μαζί, ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως να είναι υπερβολικά πολλή ιστορία για μία ταινία!)

Honey, I Shrunk the Kids

Σίγουρα όλοι θυμόμαστε αυτή την ταινία από όταν ήμασταν πιτσιρίκια, αν μη τι άλλο επειδή την έπαιζε κάθε Σαββατοκύριακο το Mega. Ειλικρινά, όπλο στον κρόταφο να μου κολλήσεις αυτή τη στιγμή, δε θα μπορώ να σου πω με σιγουριά αν είναι όντως καλή ή όχι. (Μάλλον όχι.) Αλλά ξέρεις, είναι αυτό που είναι.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως οι συνέχειες είναι φρικτές. Γιατί φυσικά, μετά από μια χαριτωμένη οικογενειακή ταινία όπου ένας επιστήμονας σμικρύνει κατά λάθος τα παιδιά του, τι θα ακολουθούσε; Ναι, εκείνη η ταινία που μεγευθύνει το ένα (ακόμα κι ως πιτσιρικάς δεν την άντεχα) και μετά εκείνη όπου σμικρύνει τον εαυτό του. Κρίμα που όλα αυτά δε συνέβησαν στο σημερινό Χόλιγουντ, επειδή πραγματικά θα ήθελα να έχω δει τη συνέχεια, με κεφάλαια όπως “Αγάπη μου, συρρίκνωσα τη γειτόνισσα”, “Αγάπη μου, μεγεύθυνα το σκύλο”, “Αγάπη μου, ανατίναξα την πεθερά!” (όπου την πεθερά θα την έπαιζε ο John Travolta).

Scary Movie

Ξέρεις πώς καμιά φορά είσαι σε μια παρέα που τσουλάει τέλεια και ο ένας συμπληρώνει τα αστεία του άλλου και αυτοσαρκάζεστε, αλλά θα τύχει μια φορά να έρθει μαζί ο ενοχλητικός ξάδερφος κάποιου φίλου που δεν καταλαβαίνει το ρυθμό των αστείων και με αφορμή έναν αυτοσαρκασμό θα αρχίσει να κοροϊδεύει; Και είναι όλοι σε φάση “φίλε, αυτό κάνουμε ήδη, ήταν ήδη αστείο πριν μας το πεις εσύ”;

Αυτός ο ενοχλητικός τύπος είναι τα “Scary Movie”. Ξεκινάνε σατιρίζοντας το “Scream”, το οποίο ήταν ήδη μια πανέξυπνη, σινεφιλικά σατιρική ματιά πάνω σε ολόκληρο το είδος των ταινιών τρόμου. Συνεχίζουν κολλώντας μεταξύ τους ανόητες χαζο-αναφορές σε οτιδήποτε αναγνωρίσιμο συμβαίνει στο zeitgeist ανά πάσα στιγμή. Και σα να μην έφταναν 5 από δαύτα, άρχισαν σύντομα να καταφθάνουν τα διάφορα “Epic Movie”, “Disaster Movie” και δεν ξέρω γω τι άλλο “Movie Movie”.

Το χειρότερο δεν είναι πως αυτές οι ‘ταινίες’ επιχειρούν το φτηνότερο είδος χιούμορ, είναι πως το κάνουν παντελώς μη-χιουμοριστικά. Αντί να επιχειρείται στήσιμο αστείου και μετά κάποιο punchline, είναι αρκετό το να σου δείχνει πχ τον Michael Jackson (επειδή ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ) απλώς να υπάρχει, σε κάποια γελοιωδώς καρτουνίστικη εκδοχή του, και αυτό να είναι αρκετό σαν αστείο.

Χα-γιακ!

Saw

Θυμάστε κάποτε που ο τρόμος ήταν όντως τρομακτικός; Και όχι μια σειρά απο σαδιστικές ασκήσεις στην αηδία; Το “Saw” ήρθε να τα τελειώσει όλα αυτα. Η πρώτη ταινία στη σειρά ήταν στην πραγματικότητα έξυπνη και ανατρεπτική, αλλά στη συνέχεια η ‘μυθολογία’ έκανε κάθε νέο σίκουελ να είναι και χειρότερο από το προηγούμενο. Διάολε, ο πρωταγωνιστής της σειράς είναι νεκρός για περισσότερη από τη μισή διάρκειά της. Τελοσπάντων, ευτυχώς μοιάζει να έχει τελειώσει για την ώρα. Γιατί δε μπορεί μια καλή ταινία να μείνει απλώς ‘μια καλή ταινία’ και να πρέπει να σέρνει πίσω της δύο ή τρία ή έξι άθλια φιλμ με το ίδιο όνομα; Κρίμα.

Police Academy

Όλοι το ξέραμε ότι ερχόταν, έτσι; Λοιπόν, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το πρώτο φιλμ της σειράς ήταν έστω επιδερμικά αστείο (δεν ξέρω, έχω να τα δω από όταν ήμουν 6 χρονών ή κάτι τέτοιο, φοβάμαι να το επιχειρήσω ξανά, έχω και μια συμπάθεια για τον Steve Guttenberg και φυσικά τον συγχωρεμένο Bubba Smith των Baltimore Colts), σίγουρα αυτό δεν ήταν λόγος να υπάρξουν άλλες 83 από δαύτες.

Νομίζω πως ήταν 83, δεν παίρνω και όρκο.

Αστεία που επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά, χαρακτήρες του ενός αστείου, κρυάδες, μπαγιάτικο χιούμορ και πλοκές που σε έκαναν να μετανιώνεις που δεν διάβασες αντ’αυτού το καινούριο Φάντομ Ντακ, όλα έδεναν πακέτο με ένα καστ άπό απίστευτα βιντεοταινι-ίστικες φάτσες.

Όλα αυτά θα ήταν καλά, αλλά την τελευταία φορά που τσέκαρα, ετοιμαζόταν reboot της σειράς με τον Shaquille O’Neal στο ρόλο του Χαϊτάουερ.

*κοπανάει το κεφάλι του στο γραφείο*

Twilight

Δεν ακούω τίποτα. Έχω δει 4 από τις 5 ταινίες και έχω όντως διαβάσει το πρώτο βιβλίο. Κάθε που γύριζα σελίδα ήθελα να αυτοκτονήσω με papercut. Ένα μεγάλο ‘γιατί’ θα πλανάται πάνω από την κουλτούρα μας στην αυγή του 21ου αιώνα, όταν κάποιος εξωγήινος μελετητής το έτος 4983 θα δει ότι αυτό το πράγμα ήταν τόσο δημοφιλές. Ευτυχώς δε θα είμαστε τριγύρω τότε, εγώ θα ντρεπόμουν να του εξηγώ.

Για πες κι εσύ ποιο franchise εύχεσαι να μην είχες αγγίξει ποτέ.