7 ταινίες για να κάνεις Χριστούγεννα στις αίθουσες

Εκτός από το Spider-Man: No Way Home που μάλλον θα σώσει τις αίθουσες παγκοσμίως φέτος, ακολουθούν άλλες έξι ταινίες που μπορείς να βρεις και να απολαύσεις αυτή τη στιγμή στο σινεμά.

The Matrix Resurrections

Εάν η αρχική τριλογία των Matrix είχε κάποια κεντρική φιλοσοφία αυτή ήταν «για την αγάπη ρε γαμώτο» και τώρα, ειδικά μετά το Sense8, την πιο ανοιχτόκαρδη δημιουργία των Wachowskis ως τώρα, η Lana Wachowski μοιάζει να την πιστεύει περισσότερο από ποτέ.

Το Resurrections γίνεται ένας ύμνος στην αγάπη και στην κοινότητα που χρειάζεται για να της επιτρέψει να γίνει αντίσταση. Γιατί τα συναισθήματα, όπως σημειώνουν οι μηχανές που καταπιέζουν την ανθρωπότητα στο Matrix, είναι πολύ πιο εύκολο να ελεγχθούν από τα γεγονότα, γιατί είναι αυτά που μας επηρεάζουν. Αν όμως ο Neo τα χρησιμοποιήσει στην αντεπίθεση, πώς θα μοιάζει μετά ο κόσμος;

Για τη Wachowski που ολοκλήρωσε τη φυλομετάβασή της το 2008 και είχε ήδη κατασκευάσει με την αδερφή της Lilly έναν κόσμο όπου τα σώματα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, μία πρόταση, η επιλογή της αγάπης εξακολουθεί να είναι ριζοσπαστική απόφαση. Πόσο πιο χριστουγεννιάτικο αν το καλοσκεφτείς;

Spider-Man: No Way Home

Εμπνευσμένο από την πιο μισητή ιστορία στα κόμικ του Spider-Man, το No Way Home κρατάει το πιο κρίσιμο χαρακτηριστικό του Peter από εκείνη τη φάση και το χρησιμοποιεί για να επαναπροσδιορίσει την έννοια του ηρωισμού. Στο One More Day ο Peter δε μπορούσε να δεχτεί ότι η Θεία May θα πέθαινε εξαιτίας του και έτσι έκανε μία συμφωνία με τον διάβολο που του κόστισε τον γάμο του. Στο No Way Home, αφού ζητά από τον Doctor Strange να κάνει ένα μαγικό που θα έσβηνε τη δημοσιοποίηση της ταυτότητάς του από τη συλλογική μνήμη και που τελικά προκαλεί την άφιξη των διάσημων κακών του Spider-Man από τα σύμπαντα του Maguire και του Garfield, δε μπορεί να δεχτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι δε μπορούν κάπως να εξιλεωθούν.

Παρακολουθώντας το Spider-Man: No Way Home σκεφτόμουν ότι, παρά την αστάθειά του, δεν είχε κανένα δικαίωμα να είναι τόσο καλό όσο κατέληξε να είναι. Είναι μία ταινία που θέλει να υποσχεθεί τη συνέχεια του ήρωα χρησιμοποιώντας το παρελθόν του, παίζοντας τα greatest hits του, κοιτώντας ένα τελείως άγνωστο μέλλον στο μεγάλο του φινάλε – τα τελευταία 40’ της ταινίας είναι μία από τις καλύτερες, ή η καλύτερη τρίτη πράξη που έχει κάνει το στούντιο.

Περισσότερο από όλα αξίζει να δεις τη συγκεκριμένη ταινία σε μία κατενθουσιασμένη αίθουσα όπως είναι αυτές του Spidey, για να θυμηθείς την αξία συλλογικότητας στην κινηματογραφική εμπειρία.

The French Dispatch

To French Dispatch μοιάζει με το άλμπουμ των greatest hits του Wes Anderson. Έχει όλα τα αξιόπιστα κι αγαπημένα: Μοναξιά, οικογένεια, φιλία, αγάπη, θάνατο, τις εσωτερικές διεργασίες δυσλειτουργικών ανθρώπων, τα παιδιά που βιώνουν την απώλεια της αθωότητας. Ολόκληρο το φιλμ είναι φτιαγμένο σα να κάνει ένα νεύμα διαρκείας στο κοινό του, όλο νόημα. Μία ανοιχτή πρόσκληση να συμμετέχουμε στο αστείο.

Ο Τεξανός σκηνοθέτης που μεγάλωσε διαβάζοντας New Yorker μπορεί να οραματίστηκε μία επιστολή αγάπης στους αγαπημένους του γραφιάδες, αλλά αυτό που γράφει στην πραγματικότητα μαζί με τον Roman Coppola, τον Hugo Guinness και τον Jason Schwartzman στο σενάριο του French Dispatch, είναι ο επικήδειος μίας παλιάς δημοσιογραφίας. Εξιδανικευμένης σίγουρα αλλά και υπαρκτής. Φαντάζεται έναν τύπο εκδότη που δεν υπάρχει πια – και όταν υπήρχε οι αβάντες που έδινε ήταν για τους λίγους – προσανατολισμένο ξεκάθαρα στο περιεχόμενο και όχι στην επέκταση ομίλων, και με την κατανόηση πως το γράψιμο μπορεί να είναι τόσο μοναχικό επάγγελμα.

Είχα ανάγκη περισσότερο συναίσθημα από αυτή την ταινία, αλλά πώς να μην την προτείνω; Είναι η πιο φιλόδοξη δουλειά ενός σκηνοθέτη που λατρεύω, και δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω που να του μοιάζει. Εκτός από τις υπόλοιπες ταινίες του Anderson φυσικά.

C’Mon C’Mon

Ο Joaquin Phoenix υποδύεται τον Johnny, έναν δημοσιογράφο ραδιοφώνου που ενδιαφέρεται για τα όνειρα και τις απόψεις της νεότερης γενιάς και ταξιδεύει σε όλη τη χώρα για να μιλήσει μαζί τους. Μετά από έναν άσχημο χωρισμό, την απώλεια της μητέρας του και την τεταμένη σχέση με την αδερφή του, Viv (Gaby Hoffman), ο Johnny έχει κλειστεί από όλους και όλα εκτός από τη δουλειά του. Και αυτή τη στιγμή η δουλειά του είναι να μιλάει σε παιδιά.

Σύντομα θα αποκτήσει το δικό του, τον ανιψιό του, Jesse (Woody Norman), που θα χρειαστεί να προσέχει για κάποιες εβδομάδες, και τότε η ταινία γίνεται ένας προσεκτικός χορός γύρω από τη σχέση τους, τη σχέση τους με τη μνήμη και τον χρόνο, το άγχος των ανθρώπων να αποκτούν σημασία και το πώς νιώθουμε ότι την εξασφαλίζουμε απαθανατίζοντας τις στιγμές μας στο μικρόφωνο και στον φακό.

Η καλύτερη δουλειά του Phoenix και η πιο αξιόπιστη ταινία αυτή τη στιγμή στις αίθουσες αν χρειάζεσαι ένα λυτρωτικό κλάμα.

West Side Story

Δε μπορείς να υπερτιμήσεις το πόσο όμορφο είναι το West Side Story. Η πιο βιωμένη του πραγματικότητα σε σχέση με το ορίτζιναλ του 1961 και ο έντονων αποχρώσεων φορμαλισμός, είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος εδώ. Είναι ρεαλιστικότερο τούτο το West Side Story αλλά οι αντανακλάσεις του φακού που το γεμίζουν (lens flare) το κάνουν παράδοξα μαγευτικό, σχεδόν απόκοσμο. Ένα σύγχρονο παραμύθι ή μία ψευδαίσθηση.

Ο Steven Spielberg, o πιο επιτυχημένος εμπορικά σκηνοθέτης στην ιστορία, πάντοτε άχαστος τεχνικά, βρίσκει στο West Side Story την πιο δυναμική του ταινία εδώ και χρόνια. Αν αντέχεις τα μιούζικαλ και τα καταραμένα λαβ στόρι, είναι φανταστική επιλογή για τις γιορτές.

Ελπίδα (Håp)

Όταν η Anja (Andrea Bræin Hovig) διαγιγνώσκεται με τελικό στάδιο καρκίνου, η οικογενειακή της ζωή καταρρέει αποκαλύπτοντας το πόσο είχε και αυτή και ο άντρας της, Tomas (Stellan Skarsgård), παραμελήσει την αγάπη τους. Η πλήρης βοήθεια και υποστήριξη του Tomas όμως, είναι η μοναδική ευκαιρία που θα έχουν για να βρουν τη δύναμη να ξεπεράσουν μαζί την καταιγίδα για χάρη των παιδιών τους. Το ζευγάρι ρίχνεται σε ένα ταχύρρυθμο μάθημα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και έναν κοινό αγώνα τελικά, όπου γνωρίζουν εκ νέου ο ένας τον άλλον και γίνονται ξανά πρωταγωνιστές στο λαβ στόρι τους.

Μπορεί ένα καρκινικό δράμα να μη φωνάζει Χριστούγεννα στις αίθουσες, όμως η Ελπίδα είναι κάθε άλλο παρά καταθλιπτικό. Είναι μία ωδή στην ικανοποίηση του να αντιμετωπίζεις τη ζωή κατά μέτωπο στον χρόνο που σου απομένει, και μία καθησυχαστική απόδειξη της ικανότητας της τέχνης να παρηγορεί.

Ήταν η πρόταση της Νορβηγίας για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας 2021.

Παράλληλες Μητέρες (Madres Paralelas)

Φιλμ υψηλού οικογενειακού δράματος με δραματικές ανατροπές που ίσως φαντάζεσαι ως ένα ειρωνικό, diva μελόδραμα από αυτά που καθιέρωσαν τον σκηνοθέτη. Οι Παράλληλες Μητέρες όμως δεν είναι ένα αλμοδοβαρικό show, παρότι έχει σίγουρα φτιαχτεί με τη φινέτσα ενός showman.

Η ιστορία δύο γυναικών που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τη χαρά και τον πόνο της μητρότητας συνδέεται εξαρχής και αθόρυβα με τις ιστορικές δολοφονίες αμάχων από τον Franco, γιατί οι Παράλληλες Μητέρες είναι στην πραγματικότητα για το πώς το κίνητρο που μας ωθεί να συντηρούμε τις οικογένειές μας, όποια κι αν είναι η πρόκληση, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια τη δύναμη της ζωής που αντλείται μέσα από γενιές και ενυπάρχει μέσα μας.

Η ταινία διαπερνάται από την τραγωδία για να υποκλιθεί στο τέλος με ένα ξεκάθαρο, ελπιδοφόρο τελικά, μήνυμα από τον Almodóvar: Τα έθνη – οι κυβερνήσεις αλλά κι εμείς όλοι – μπορούν να προχωρήσουν στ’ αλήθεια μόνο όταν αντιμετωπίζουν τα εγκλήματα που χώνουν κάτω από το χαλί.