8 βιογραφικές ταινίες για Έλληνες καλλιτέχνες που θέλουμε να δούμε

Αν και ο χαμός που γίνεται με το Bohemian Rhapsody, δεν φαίνεται τελικά να αξίζει τον κόπο, ωστόσο ξύπνησε πάλι μέσα μας αυτήν τη δίψα για μουσικές βιογραφίες (όσοι έχουμε μέσα μας κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Είστε κι άλλοι, έτσι;). Από το ‘Doors’ και το ‘Walk the Line’ μέχρι το ‘Sid and Nancy’ και το ‘Straight Outta Compton’, οι εξωφρενικές ζωές μεγάλων μουσικών έχουν βγει στη φόρα και άλλες φορές ήμασταν εκεί για να χειροκροτήσουμε όρθιοι και άλλες για να κράξουμε την παπάτζα που βλέπαμε.

Από ελληνικές ταινίες όμως, δεν θα λέγαμε ότι υπάρχουν και πολλές αυτού του είδους. Ίσως το ‘Να μ’αγαπάς’ (2003) του Θωμόπουλου (μην το μπερδεύετε με τον ‘Ασυμβίβαστο’ του ίδιου) που έδειχνε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής του Σιδηρόπουλου να αποτελεί μία φιλότιμη εξαίρεση, αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Το ‘Ρεμπέτικο’ ίσως, όπου αν και όλοι ξέρουν ότι μιλάει για τη Μαρίκα Νίνου, πουθενά δεν το λέει ανοιχτά, και φυσικά ούτε το ‘Ουζερί Τσιτσάνης’ θα μπορούσαμε να το πούμε ‘βιογραφική ταινία’ (ούτε καν καλή ταινία).

Έτσι καθίσαμε και σκεφτήκαμε μερικά φιλμ τέτοιου είδους που θα θέλαμε να δούμε. Εννοείται ότι αφήσαμε δεκάδες απ’ έξω, οπότε νιώσε ελεύθερος να μας προτείνεις κι εσύ όποια σκεφτείς. Και μακάρι μια μέρα να δούμε κάποια απ’ αυτά στη μεγάλη οθόνη (όχι όμως από τον Σμαραγδή, Θεέ μου, σε εκλιπαρώ).

1. Στέφανος Κορκολής

Υπάρχει άνθρωπος που δεν θα έτρεχε να δει αυτήν την ταινία; Τα χρόνια του Κορκολή ως ποπστάρ, η κασέτα που μετέδωσε παράνομα ο Τριανταφυλλόπουλος, η ακραία δύσκολη περίοδος που ακολούθησε (σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, σκέφτηκε μέχρι και την αυτοκτονία), η επιστροφή του και η προσπάθειά του να συστήσει ξανά τον εαυτό του, αυτή τη φορά πιο χαμηλόφωνα, αποκλειστικά ως συνθέτη και πιανίστα (επιτυχημένη προσπάθεια πάντως). Όλα τα προηγούμενα αποτελούν πρώτης τάξεως υλικό για ένα φιλμ, ίσως όχι τόσο προσωποκεντρικό, όχι τόσο εστιασμένο στο δράμα του Κορκολή, όσο στην επίδραση που είχε αυτή η υπόθεση στην κοινωνία και τις συζητήσεις που άνοιξε για τα όρια της ιδιωτικότητας και της ενημέρωσης. Και φυσικά κάποιος να μιλήσει και για τα παράπλευρα θύματα. Ποιος αναρωτήθηκε για παράδειγμα πώς ήταν στη συνέχεια η ζωή του κοριτσιού που εμφανιζόταν στην κασέτα, πού βρίσκεται και τι κάνει σήμερα; Μάλλον κανείς.

2. Στέλιος Καζαντζίδης – Μαρινέλλα

Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα γι’ αυτήν τη σχέση, πολλές ιστορίες για τον γάμο τους, συνήθως καθόλου κολακευτικές για τον Καζαντζίδη και τον τρόπο που φερόταν στην άσημη τότε κοπελίτσα που του έκανε δεύτερες φωνές. Αλλά ποια είναι η αλήθεια; Χρειάστηκε να χωρίσουν για να βρει η Μαρινέλλα τον δρόμο της και να γίνει αυτό που είναι σήμερα ή ήταν εκείνος που της άνοιξε τις πόρτες στο πάλκο και τη δισκογραφία και κάθε άλλο παρά την καταπίεζε; Κάποια περιστατικά και κάποιες εντάσεις στη σχέση τους, σίγουρα θα μας άνοιγε τα μάτια, όχι μόνο για αυτούς τους δύο, αλλά ίσως για όλον τον τρόπο που λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία εκείνων των χρόνων. Δεν έχω ιδέα πραγματικά που βρίσκεται η αλήθεια, αλλά μία ταινία γι’ αυτούς τους δύο μύθους, ένα πιο καταθλιπτικό ‘A star is born’ υπό το ζόφος της Ελλάδας του ’60, μυρίζει εισπρακτική επιτυχία από χιλιόμετρα.

3. Διονύσης Σαββόπουλος

Εδώ θα θέλαμε μία εντελώς indie ταινία, ένα εναλλακτικό roadtrip με ίσως και λίγο από ‘Βαλκανιζατέρ-Σωτήρη Γκορίντζα’, η οποία θα είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένη μέσα σε ένα φορτηγό και σε ερειπωμένες ρετρό στάσεις της παλιάς Εθνικής Οδού. Είναι γνωστό ότι ο Σαββόπουλος κατέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το ’63, κάνοντας οτοστόπ και πέφτοντας πάνω σε έναν πονόψυχο φορτηγατζή που δέχτηκε να τον πάρει μαζί του. Η ταινία θα αφηγείται αυτήν τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα, αυτήν την συνύπαρξη δύο πολύ διαφορετικών ανθρώπων: ενός τέως φοιτητή της Νομικής που είχε αρχίσει να ανακαλύπτει τους Beatles και τον Dylan, και κατέβαινε για να παρουσιάσει μουσικά κάτι εντελώς καινούργιο με έναν φορτηγατζή που ίσως να ενσάρκωνε όλα τα κλισέ ενός λαϊκού ανθρώπου της εποχής. Οι στάσεις στα βενζινάδικα, η συζήτηση για τα τραγούδια του Ξανθόπουλου που μπορεί να έσκαγαν ξαφνικά στο ραδιόφωνο, η πολιτική κουβέντα την χρονιά που δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης, όλα δημιουργούν ένα σκηνικό ιδανικό για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη.

4. Άκης Πάνου

Τα τελευταία χρόνια του Άκη Πάνου, η απογοήτευση, η απομόνωση του στη Ξάνθη, ο φόνος του συντρόφου της κόρης του, η περιφορά του στα κανάλια -πριν και μετά τη δολοφονία του γαμπρού του- ο καρκίνος και ο θάνατος στη φυλακή, όλα αυτά είναι περιστατικά που αν όχι σε ταινία, τουλάχιστον σε ένα adaptation 10 επεισοδίων του Netflix θα τα έσπαγε. Είναι άδικο βέβαια να θυμάσαι έναν τεράστιο συνθέτη για το τέλος του, αλλά στην περίπτωσή του Άκη Πάνου είναι αδύνατον να το αποφύγεις αυτό. Ακόμη και αν κάποιος ρομαντικός έκανε ταινία τις πρώτες μέρες της ζωής του ή τις πιο δημιουργικές συνθετικά, πάλι θα αναγκαζόταν να δείξει κάποια βιώματα που θα διαμόρφωναν τον ιδιαίτερο ηθικό κώδικα που είχε στη ζωή του, αυτόν που αναπόφευκτα τον έσυρε στον πάτο.

5. Μάρκος Βαμβακάρης

Μία ταινία για τον Μάρκο της δεκαετίας του ’30 -του καλύτερου Μάρκου δηλαδή- θα μπορούσε να γίνει εύκολα. Βλέπεις, πληροφορίες για τη ζωή του είναι συγκεντρωμένες σε δεκάδες βιβλία και άρθρα. Το χασίς, το μπουζούκι, το κυνηγητό με την αστυνομία, οι φιλίες του με τον Μπάτη και τον Δελιά, οι εξωσυζυγικές του σχέσεις, όλα αυτά θα μπορούσαν να κάνουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, αν και το ‘Ουζερί Τσιτσάνης’ δείχνει και πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί μια τέτοια ιδέα σε φιάσκο. Υπάρχει πάντα βέβαια και ο κίνδυνος να δούμε μία μικρή επανάληψη του ‘Ρεμπέτικου’ ή ‘του Μινόρε της Αυγής’, καθώς αυτά τα μικρά αριστουργήματα διαμόρφωσαν κατά πολύ την αισθητική εικόνα που έχουμε για τον υπόκοσμο και γενικά το περιβάλλον της εποχής. Εδώ, λοιπόν, θα χρειαζόταν ένας πολύ τολμηρός σκηνοθέτης, για να μην πατήσει πάνω σε μια μανιέρα που έχει κουράσει, να ρισκάρει και να αναζωογονήσει το είδος.

6. Παντελής Παντελίδης

Αν δεν είναι σενάριο κατευθείαν για μεγάλο αμερικανικό studio η ‘better to burn out, than to fade away’ ζωή του Παντελίδη, τότε ποια είναι; Δεν στεκόμαστε στη μουσική -σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι- εδώ έρχεται δεύτερη. Πρώτη έρχεται η ιλιγγιώδης πορεία ενός παιδιού που παράτησε μια σίγουρη δουλειά στην Ελλάδα του ΓΑΠ, του Καστελόριζου και της βαθιάς κρίσης για να φτάσει στην κορυφή, κάνοντας αυτό που αγαπούσε, προτού φύγει γρήγορα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Η ζωή του Παντελίδη είναι φτιαγμένη για blockbuster.

7. Θάνος Μικρούτσικος

Η πιο ποιητική ταινία από όλες. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί τον Θάνο Μικρούτσικο σε όλο αυτό το εμμονικό ταξίδι του με τον Καββαδία, από την πρώτη φορά που διάβασε κάποιο στίχο του μέχρι την πρώτη συναυλία που έδωσε παίζοντας αποκλειστικά τον ‘Σταυρό του Νότου’. Το πάθος του Μικρούτσικου με τον Καββαδία, οι αναρίθμητες ώρες του πάνω στο πιάνο προσπαθώντας να αποδώσει την αίσθηση των ατελείωτων ταξιδιών, της θάλασσας, του αγνώστου… Οι φανταστικές του συνομιλίες με τον διάσημο νεκρό ασυρματιστή, όλα θα μπορούσαν να γίνουν υλικό για μία ταινία, όπου τα όρια της πραγματικότητας και του ονείρου θα μπερδεύονται, όπου δεκάδες πιάνα θα κακοποιούνταν για τις ανάγκες των γυρισμάτων.

8. Τζίμης Πανούσης

Το ελληνικό ‘Man on the moon’ ή δώστε την ιδέα στον τύπο που έχει κάνει το ‘Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς’ και αφήστε τον να αλωνίσει. Η παλαιοδεξιά Ελλάδα των 80s που μόλις είχε αρχίσει να ξεθαρρεύει, οι ερειστικές περσόνες του Πανούση, το κυνηγητό του απ’ τη λογοκρισία, την αστυνομία, τα δικαστήρια, οι δίσκοι του με τις Μουσικές Ταξιαρχίες, όλα αυτά είναι γεγονότα προορισμένα για να γίνουν ταινία. Βέβαια, ποιος ηθοποιός θα τολμούσε να τον υποδυθεί; Έλα ντε, μεγάλο το βάρος.