9 εμβληματικοί αντρικοί ρόλοι, 0 υποψηφιότητες Όσκαρ

Βρώμικοι μπάτσοι, τελειωμένοι losers, φονικά ρομπότ, μπάτσοι στα πρόθυρα της οικογενειακής κατάρρευσης, υπερ-πράκτορες των 5 ηπείρων, υπερήρωες, απ’όλα έχουμε. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, κάθε ένας από αυτούς τους 9 ρόλους έχει αφήσει το στίγμα του όχι μόνο στην ιστορία του σελιλόιντ, αλλά και στις αντρικές συνειδήσεις.

Όσο πιο ξενέρωτες είναι οι υποψηφιότητες μιας Οσκαρικής χρονιάς (γκουχ γκουχ), τόσο πιο πολύ μας αρέσει να θυμόμαστε πως ιστορία, άλλα πράγματα την γράφουν. Αυτοί οι χαρακτήρες δεν είχαν καμία δουλειά στα Όσκαρ (και πράγματι, ούτε απέξω δεν πέρασαν*), αλλά για εμάς, είναι νικητές στις καρδιές μας.

(*Εκτός από τον Οδηγό. Αυτός μπορεί να πέρασε απέξω σε κάποια από τις καθαρές διαφυγές του. Όχι ότι θα νοιαζόταν να παρκάρει για να μπει μέσα όμως.)

Και οι 9 είναι υπέροχοι.

Harry Callahan (Clint Eastwood, “Dirty Harry”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Σήμερα μας φαίνεται λίγο περίεργο, αλλά κάποτε ο Clint Eastwood δεν ήταν πολυτραγουδισμένος δημιουργός παρά σκληρός της μεγάλης οθόνης που πρώτα πυροβολούσε και μετά ρώταγε. Σίγουρα το αρχέτυπο του βρώμικου μπάτσου σε μια σειρά ταινιών “Dirty Harry” δεν ήταν ακριβώς η ιδέα των ανθρώπων της Ακαδημίας για Οσκαρική ερμηνεία.

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Γιατί ατάκες όπως τα “Make my day” ή “‘Do I feel lucky?’ Well, do ya punk?” δοσμένες με την πειθώ του σκληροτράχηλου Clint των ‘70s είναι, πώς να το κάνουμε, ένα από τα πράγματα που πρέπει να έχεις πει μια φορά τουλάχιστον στη ζωή σου και να τα εννοείς. Κατά προτίμηση δίχως χρήση του Smith & Wesson, εντάξει.

Jason Bourne (Matt Damon, “The Bourne Supremacy”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Γιατί είναι απλώς ένας τύπος που πετάει από τη μία άκρη της υφηλίου στην άλλη και δέρνει ανηλεώς όποιον σταθεί στο δρόμο του, χρησιμοποιώντας από γυμνά χέρια μέχρι τυλιγμένες εφημερίδες. Και αυτό δε χρειάζεται υποκριτική δεινότητα, σωστά;

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Εμ, λάθος, προφανώς. Η ένταση του Matt Damon σε αυτό το ρόλο ήταν τέτοια που άλλαξε το είδος του κατασκοπικού φιλμ μια για πάντα. Ο Jason Bourne είναι ένας άντρας που δε σταματάει σε κανένα εμπόδιο προκειμένου να βρει τον εαυτό του. Ακόμα σημαντικότερα, δεν ξέρει καν τι ακριβώς αναζητά, παρά λειτουργεί οδηγούμενος από αγνό, σχεδόν ζωώδες, ένστικτο επιβίωσης.

The Dude (Jeff Bridges, “The Big Lebowski”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Μια χρονιά μετά το “Fargo”, οι Coen ανεβάζουν την κωμωδία στο 11, ντύνουν τον Jeff Bridges με βερμουδίτσες, μπουρνούζια και σάπιες παντοφλίτσες και τον αφήνουν να αράζει βαριεστημένα να παίζει μπόουλινγκ με μια κομπανία ηλιθίων. Δεν ουρλιάζει ακριβώς “Σοβαρή Δραματική Ερμηνεία Τύπου Tom Hanks”.

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Είναι το loser ρεμάλι που άπαντες κρύβουμε μέσα μας (κάποιοι όχι και τόσο αποτελεσματικά, εντάξει, εντάξει), και ο Bridges τον ενσαρκώνει με καθηλωτικά ξεκαρδιστική απάθεια. Η όλη ταινία είναι ο ορισμός του cult και ο Dude είναι από αυτούς τους χαρακτήρες που απλά σε εμπνέουν να κλείσεις τον διακόπτη, να βάλεις μια white russian και απλά να σουλατσάρεις με ανοιχτό μπουρνούζι.

Tony Montana (Al Pacino, “Scarface”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Διασκεδαστικό trivia! Τη χρονιά που βγήκε αυτή η ταινία όχι μόνο δεν είχε βρεθεί στα Όσκαρ, αλλά και ο σκηνοθέτης Brian DePalma ήταν υποψήφιος για Χρυσό Βατόμουρο Χειρότερου Σκηνοθέτη της Χρονιάς. Εχμ, τι;! Τρέχα γύρευε, βασικά.

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις όχι και τόσο νόμιμες δραστηριότητές του, ο δεκάλογος του Tony έχει πολλά μαθήματα ζωής να δώσει. (“Κάθε σκυλί έχει τη μέρα του”, “Πάντα να λες την αλήθεια, ακόμα κι όταν λες ψέμματα” κλπ.) Επίσης, τι συζητάμε τώρα, ο Al Pacino είναι ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στην ιστορία του σινεμά, αλλά θα είναι για πάντα ο “Scarface”.

Driver (Ryan Gosling, “Drive”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Είναι καμιά πενταετία τώρα (μετά τον Anton Chigurgh του “Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους”, βασικά) που τα Όσκαρ έχουν ξανα-φλωρέψει επικίνδυνα. Έχουμε πέσει πάλι στη λούπα που λέει ότι βραβεύουμε όλο αληθινά πρόσωπα/ναρκομανείς/αρρώστους/νευρικούς κλπ.

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Ο Οδηγός του Gosling είναι ο λιγομίλητος άντρας που ζει, αναπνέει, παρανομεί, ερωτεύεται, όλα χωρίς πολλές κουβέντες. Του αρκούν λίγα βλέμματα και ένα τιμόνι. Επίσης μη τοπυ χωθείς γιατί θα τη φάς στο κεφάλι. Την πατούσα. Ολόκληρη. Βαθιά μες στο κεφάλι. Όχι, σοβαρά, ένα με το χαλάκι του ασανσέρ θα σε κάνει άμα του απειλήσεις τη γυναίκα.

John McClane (Bruce Willis, “Die Hard”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Ήταν πολύ σκληρός για τα Όσκαρ.

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Είναι ο John McClane. Ο άνθρωπος που κάποια Χριστούγεννα πριν πολλά χρόνια, ισοπέδωσε μια ολόκληρη σπείρα κυνικών μη-τρομοκρατών απλώς και μόνο γιατί ήθελε, εκείνες τις γιορτινές μέρες, να δώσει μια ευκαιρία στο γάμο του.

Batman (Michael Keaton, “Batman Returns” / Christian Bale, “The Dark Knight”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Πολεμάει το έγκλημα φορώντας μια στολή νυχτερίδας. Που περιστασιακά έχει και αντρικές ρώγες. (Αντρώγες;)

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Χμ, για να δω. Ένας πολυεκατομμυριούχος πλέιμποϊ, περνάει από μοντέλο σε μοντέλο καίγοντας χρήμα για τη φάση του (στη διάρκεια της μέρας), που ντύνεται τιμωρός και σαπίζει στο ξύλο ή/και στέλνει στη φυλακή όποιον εγκληματία του απειλεί την πόλη (στη διάρκεια της νύχτας). Και υπάρχει και μια Catwoman στα υπόψην. Βασικά είναι το απόλυτο αγορίστικο όνειρο. Και σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για τις μα-πόσο-σκληρός-είσαι-πια εκδοχές του Michael Keaton και του Christian Bale. Καμία στολή με ρώγες Clooney, κανένας Val Kilmer που θέλει για παρέα τον Robin. Δηλαδή please.

Tyler Durden (Brad Pitt, “Fight Club”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Έπαιζε σε μια ταινία που ακόμα κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν τρομοκρατικό μανιφέστο.

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Ποιος δεν έχει βρεθεί στην θέση του Αφηγητή/Tyler, που προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποδράσει από την στενά προκαθορισμένη κλισέ κοινωνική του ζωή, ονειρεύτηκε πως ηγήθηκε μιας ατομικοκοινωνικής επανάστασης; Η τρέλα με σπίθες αλήθειας που κουβαλάει ο Brad Pitt έφεραν στη ζωή έναν ήρωα αληθινής προσωπικής αναρχίας.

Terminator T-800 (Arnold Schwarzenegger, “Terminator 2: Judgment Day”)

Γιατί δεν έφτασε στα Όσκαρ: Ο “Κόναν” έπαιζε ένα λιγομίλητο ρομπότ από το μέλλον που ήρθε να πρ– βασικά στο “ήρθε από το μέλλον” έχασες ήδη το 80% του μέσου 65άρη ψηφοφόρου της Ακαδημίας.

Γιατί εμείς του το δίνουμε παρόλ’αυτά: Ο Arnie έφτιαξε μια καριέρα (κινηματογραφική και πολιτική) βασισμένος ουσιαστικά σε αυτό το ρόλο. Αυτό μάλλον κάτι θα πρέπει να αξίζει, ναι; Και λογικό κιόλας. Στο σίκουελ της ταινίας όπου έπαιζε τον κακό, εδώ καταφέρνει με τους ίδιους ακριβώς μανιερισμούς να πείθει ως καλός, ως προστάτης. Έστω λίγο απροσάρμοστος μεν, αλλά τη δουλειά του την κάνει. Ο Τ-800 δε μιλάει πολύ αλλά είναι αποτελεσματικός, και ξέρει πότε πρέπει να θυσιαστεί. Ιδανικός συνδυασμός.