9 σκέψεις και 23 εικόνες από το φετινό Primavera

Γυρίσαμε από Βαρκελώνη και, καθώς μαζέψαμε όλα τα τουήτς της live ανταπόκρισής μας, καθίσαμε και σκεφτήκαμε.

***

Το Primavera είναι ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός μουσικός θεσμός. Το ΙΚΕΑ των συναυλιών. 11 σκηνές στον επίσημο χώρο διεξαγωγής, συν τρεις στο Κέντρο Σύγχρονου Πολιτισμού της Βαρκελώνης και άλλα δύο venues εκεί γύρω.

Αυτά για φέτος. Του χρόνου μπορεί να πάρουν και το Camp Nou. Και τη Sagrada Familia, έτσι κι αλλιώς τον ατέλειωτο έχει.

Και να σκεφτεί κανείς ότι το 2001 που πρωτοξεκίνησε διαρκούσε μόλις μία μέρα και η πιο γνωστή μπάντα που είχε ήταν οι UNKLE (πριν καν γίνουν μπάντα δηλαδή). Σήμερα έχουν φτάσει να φιλοξενούν πάνω από 130 ονόματα. Η προσέλευση του κόσμου άγγιξε τις 200.000. Τα δε δημοσιογραφικά πάσα υπολογίζονται για φέτος τουλάχιστον 3.000. Αν έπεφτε βόμβα εκεί και τη επόμενη μέρα αναστηνόταν ο Elvis, δεν θα το μάθαινε κανείς. Εκεί που θέλω να καταλήξω με τους αριθμούς είναι το πόσο ευεργετικό είναι το φεστιβάλ για όλη τη Βαρκελώνη και πως παράλληλα αυτή η πόλη έχει συντονιστεί με τις ανάγκες του.

Η πολλοστή, ή λιγοστή αναλόγως που τελειώνει ο καθένας το μέτρημα του, φορά που βρέθηκα στο Primavera με έβαλε σε περαιτέρω συλλογισμούς αυτή τη φορά. Έφυγα χορτάτος, αυτό είναι σίγουρο, αλλά και με μερικές σκέψεις που δεν είχα κάνει παλιότερα. Ίσως γιατί δεν είμαι πια στη μαγική δεκαετία των 20s αλλά με τα τσαρούχια στα 30s. Στα 20s το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βρω στην είσοδο τον Μαροκινό να μου πουλήσει λίγο συμπυκνωμένο χόρτο. Τώρα σκέφτομαι τη συνάρτηση μπύρες-κατούρημα και μετράω τις γουλιές μου.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι λίγα χρόνια πριν ήταν ζήτημα να βρεις έναν ή δύο φίλους σου να πας ενώ τώρα ξέρεις ότι όλο και κάποιον θα βρεις εκεί. Σα να πηγαίνεις στο Gagarin. Δίκοπο μαχαίρι αυτό. Από τη μια είναι ωραίο και ενθαρρυντικό γιατί δείχνει πως ο Έλληνας έχει ανάγκη από σοβαρά μουσικά event, από την άλλη σημαίνει ότι τα λεφτά τα διαθέτουμε για να πάμε εκεί και φτύνουμε τις ελληνικές παραγωγές. Αλλά οι τελευταίες μεγάλες στιγμές που γνώρισαν οι ελληνικές παραγωγές ήταν το Rockwave της Φρεαττύδας και το άλλο στον Άγιο Κοσμά. Μετά πτώση μέχρι να εμφανιστεί το Synch στην Τεχνόπολη (για το Λαύριο ούτε λόγος, τρεις κι ο κούκος ήμασταν) και το Plissken, που και τα δύο μας τέλειωσαν. Χώρια ο βαρύς πια χειμώνας που δεν προσφέρει ιδιαίτερα μεγάλες συγκινήσεις. Συνεπώς πολύ σωστά σκέφτεται κανείς, πάω εκεί, τα βλέπω όλα και ξεμπερδεύω.

Ίσως η λάμπα πάνω από το κεφάλι μου για να μπω σ’ αυτή τη διανοητική διεργασία, να άναψε αμέσως μετά το live των Radiohead. Η μουσική είχε εισχωρήσει τόσο βαθειά στον ψυχισμό μου, που μου χρειαζόταν αρκετή ώρα για να απορροφηθεί από τους εγκεφαλικούς μου πόρους η εμπειρία. Πολυτέλεια που δυστυχώς δεν έχεις σε ένα τέτοιο φεστιβάλ, όταν καπάκι ξεκινούν να παίζουν στην απέναντι σκηνή οι The Last Shadow Puppets. Από την νοσταλγική ενδοσκόπηση του ‘Creep’ και το πως γίνεται να νιώθω ξανά μέρος των στίχων του, στο ‘Standing Next to Me’ και το ερωτιάρικο αλισβερίσι του Alex και του Miles. Το mood χαιρετάει αμέσως. Δεν υπάρχει συναισθηματική αλληλουχία. Όλα μπαίνουν σε ένα μύλο και αλέθονται. Τρέχεις από σκηνή σε σκηνή μπας και προλάβεις να γλύψεις κάνα κοκκαλάκι. 

Και δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να φτάνεις τόσο κοντά στην πηγή και να μην πίνεις νερό. Μιλάω για τις θυσίες που πρέπει να κάνεις. Τις περικοπές. Όπως τότε που έβλεπα τους Portishead και στα κενά ακουγόταν από μακριά ο βόρβορος των Boris, που είχα θυσιάσει για χάρη της Μπριστολικής εσωστρέφειας. Και φέτος για να μπορέσω να έχω μια αξιοπρεπή απόσταση από των Thom Yorke και όχι να φαντάζομαι  τους μορφασμούς τους από μακριά, έριξα μαύρο στους Cavern Of Anti-Matter (τη νέα μπάντα δύο μελών των Stereolab), στον Freddie Gibbs και τους Tortoise που πάντα είναι ευχάριστο να τους βλέπεις. Για να μη θυμηθώ τι έχω αφήσει τα προηγούμενα χρόνια πίσω μου και δεν έχω ώμο να κλάψω.

Θέλω επίσης να πω πόσο απογοητευτικό ήταν να βλέπεις στο αρχικό line-up τους Lush και εντέλει να μαθαίνεις ότι θα παίξουν για μια πεντακοσαριά άτομα στο hidden stage που απαιτεί ένα εισιτήριο που δεν θα αγγίξουν ποτέ τα δάχτυλα σου.

Και όσο μίζερο κι αν βγαίνει το ρεζουμέ του κειμένου (που εξαρχής δεν ξέρω που ήθελα να φτάσω) και όσο κι αν κάθε χρόνο λέω ότι είναι η τελευταία φορά που πηγαίνω στο Primavera, καταλήγω λίγους μήνες μετά να δω πως θα χωρέσω ένα ακόμη στο budget μου. Γιατί τελικά είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν μουσικόφιλο (χωρίς αγοραφοβία!).

Και Κάτι Άσχετο: Δεν έχω δει ποτέ μαζεμένα τόσα t-shirt Los Pollos Hermanos (το κοτοπουλάδικο του Gus από το ‘Breaking Bad’). Το μυαλό μου δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί το συνδυασμό Los Pollos Hermanos – Primavera – Βαρκελώνη.