Πρέπει να μιλήσουμε για το ‘Abducted in Plain Sight’ (αλλά δεν βρίσκουμε λόγια)
Μία οικογένεια Μορμόνων, ένας εμπρησμός, κάτι εξωγήινοι και ένας παιδόφιλος έφτιαξαν το πιο παλαβό ντοκιμαντέρ που έχουμε δει εδώ και χρόνια.
- 5 ΦΕΒ 2019
Είναι πάντοτε μεγάλη πρόκληση να γράφεις για μία ταινία ή μία σειρά γεμάτη σημαντικά σπόιλερ.
Γι’ αυτό και στο PopCode αποφασίσαμε από πολύ νωρίς να χρησιμοποιούμε μια ωραιότατη βινιετούλα που προειδοποιεί τον αναγνώστη ότι ετοιμάζεται να πατήσει νάρκες.
Διακριτική αλλά αγέρωχη, η βινιέτα έχει την απόχρωση του κίτρινου κατεπειγοντί που σε προδιαθέτει άμεσα για τη ζημιά που πας να κάνεις. Και ευθύνη εμείς δεν φέρουμε.
Δεν θα τη χρησιμοποιήσω όμως εδώ. Στο ‘Abducted in Plain Sight’ της Skye Borgman, ένα νέο true crime ντοκιμαντέρ του Netflix που ήταν σε παραγωγή περίπου τρία χρόνια και είχε πριν λίγες ημέρες την πρεμιέρα του, είναι τέτοιος ο καταιγισμός της αδιανόητης πληροφορίας που δεν υπάρχει τρόπος να τη συζητήσουμε χωρίς να διαλύσουμε τον αντίκτυπό της.
Οπότε βρέθηκα σε δίλημμα. Να γράψω κάποιο θέμα που να μην είναι καν θέμα, γιατί πολύ απλά θα σε ενημερώνω για απειροελάχιστα στοιχεία για την υπόθεση; Ναι, κατέληξα. Γιατί δεν έχω καλύτερη λύση. Ή θα σου έλεγα τα βασικά βήματα τρέλας που θα ακολουθήσεις στερώντας σου την εμπειρία του πιο αγνού wtf της Ύπαρξης, ή δεν θα σου μιλούσα καν γι’ αυτό. Και δεν το θέλω το βάρος της δεύτερης επιλογής, αναγνώστη. Προτιμώ να με κράξεις για ένα μη-θέμα, από το να μην πέσει ποτέ το ‘Abducted’ στην αντίληψή σου.
Μιλάμε για ένα ντοκιμαντέρ με αρκετά χαμηλά production values. Δεν θα περίμενα στη θέση σου δηλαδή την αψεγάδιαστη αφήγηση ενός ‘Wormwood’ ή το scope ενός ‘Wild, Wild Country’. Ό,τι όμως του λείπει σε όρους τεχνικούς, το αναπληρώνει με απανωτά twists που κάνουν μια εφιαλτική μεν, φαινομενικά συμβατική δε ιστορία απαγωγής, στην πιο σεισμικά θεοπάλαβη περίπτωση.
Γύρω στα μέσα των ‘70s, στο προαστιακό, ειδυλλιακό Pocatello του Idaho, μία οικογένεια Μορμόνων πιάνει φιλίες με τον νέο της γείτονα. Οι Brobergs και οι τρεις τους κόρες – η Jan, η Karen και η Susan – περνούν πολλές ώρες με τον Robert Berchtold, τη σύζυγο και τα παιδιά τους. Τόσες πολλές που ο Berchtold – ή ‘B’ όπως τον αποκαλεί συνήθως η οικογένεια – έχει αρχίσει να παίρνει ρόλο δεύτερου πατέρα στα μάτια των κοριτσιών. Ειδικά για την Jan την οποία ξεχωρίζει σύντομα. Σε σημείο που ζητά από τους γονείς της να του επιτρέψουν να κοιμηθεί στο κρεβάτι της. Σύμφωνα με τον ίδιο, μία από τις συμβουλές που του είχε δώσει τότε ο ψυχολόγος που τον παρακολουθούσε, ήταν να προσπαθήσει να ξεπεράσει τη σεξουαλική παρενόχληση που είχε υποστεί ως παιδί, με το να κοιμηθεί στο κρεβάτι κάποιου άλλου παιδιού.
Makes sense, σκέφτηκαν οι Brobergs, και έστρωσαν σεντόνια για δύο.
Κάπου εκεί κάπου αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι μέχρι το τέλος του ντοκιμαντέρ οι δύο γονείς θα σε έχουν εξοργίσει. Με την αφέλειά τους. Με την ανικανότητά τους να προστατεύσουν ένα παιδί και να αξιολογήσουν μία κατάσταση. Με το αγελαδινό βλέμμα που, σε όσες συνεντεύξεις διεξήχθησαν σε σημερινό χρόνο για το ντοκιμαντέρ, μαρτυρά τη δυσκολία τους να κατανοήσουν την εγκληματική ζημιά που και οι ίδιοι προκάλεσαν. Ό,τι και να μυριστείς στο πρώτο τέταρτο όμως, τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για τη συνέχεια.
Τρομερά κλισέ η φράση, το αντιλαμβάνομαι. Σαν εύκολη λεζάντα σε δελτίο ειδήσεων. Όσο όμως περνούν τα λεπτά, η υπόθεση φεύγει τελείως από τη σφαίρα του ρεαλιστικού. Η Jan πέφτει θύμα απαγωγής, αυτό το γνωρίζεις. Πρόσεξε όμως – της συμβαίνει δύο φορές. Από τον ίδιο άνθρωπο. Με παρόμοιες τακτικές πλύσης εγκεφάλου και παρείσφρησης που βομβάρδισαν με τεράστια άνεση ένα ειρηνικό τοπίο.
Πρέπει να δεις με τα μάτια σου τις εξελίξεις για να νιώσεις στο πετσί σου τη μίξη δυσπιστίας, οργής και αυθεντικού σοκ που βιώνει κανείς όταν παρακολουθεί το ‘Abducted’. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που συνειδητοποίησα τη γροθιά μου να κλείνει άθελά μου για να μην πετάξει κάτι στην οθόνη. Την αντίκρισα κάποια στιγμή μελανιασμένη, σαν να μην ήταν μέλος του σώματός μου.
Εγώ ένα ντοκιμαντέρ για απαγωγή ξεκίνησα να δω. Γιατί μιλάμε ξαφνικά για εξωγήινους; Ποιος θα σώσει τον κόσμο αν κάνει σεξ στον δρόμο για το Μεξικό; Πόσο άστοχος μπορεί να είναι ένας αυνανισμός; Τι δουλειά έχει αυτή η γροθιά πάνω μου τέλος πάντων;
Ολόκληρη η εμπειρία της προβολής ήταν εξωσωματική.
Παρά τον ορυμαγδό του όμως, το ‘Abducted in Plain Sight’ δεν έχει καμία επικριτική διάθεση απέναντι στους Brobergs (μάλιστα ο πατέρας της οικογένειας απεβίωσε περίπου 1 μήνα πριν την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ). Ίσως κακώς αν αναλογιστεί κανείς ότι θα ήταν χρήσιμο να δούμε περισσότερα για την κοινωνικοθρησκευτική διάσταση της ιστορίας που διαμορφώνεται μέσα από μια πολύ μικρή, πολύ στενά δεμένη με τον Μορμονισμό κοινότητα.
Όχι όμως. Η αφήγηση αφήνεται στα λόγια της οικογένειας, της Jan, του πράκτορα του FBI που στοιχειώνεται εμφανώς ακόμη από την υπόθεση. Κάνουν μόνα τους τη δουλειά. Η μέθοδος αυτή δημιουργεί μια συνθήκη που επιτρέπει στον θεατή να βλέπει εμβρόντητος τα γεγονότα να προχωρούν στο επόμενο, και το επόμενο, και το επόμενο μεγάλο λάθος, διαταράσσοντας ωστόσο την απόσταση που τέτοιες δημιουργίες συνήθως μας εξασφαλίζουν. Μπορεί να μην βλέπεις – ελπίζω! – τον εαυτό σου στα παπούτσια των Broberg, να νιώθεις βολικά γιατί εσύ θα είχες διακρίνει τον κίνδυνο από μακριά, όμως το ανατριχιαστικό συμπέρασμα είναι το εξής: Δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι είναι ικανός να κάνει ο διπλανός σου. Ούτε καν οι άνθρωποι που σε μεγάλωσαν ξέρεις τι είναι ικανοί να κάνουν πίσω από κλειστές πόρτες.
Για την ίδια την Jan όμως, η κατακλείδα είναι οδυνηρή και θα αντηχεί στο κεφάλι σου για μέρες: «Ο ένας άνθρωπος που θα ήθελα περισσότερο να ξεχάσω και ποτέ να μην σκεφτώ ξανά, είναι ο άνθρωπος που σκέφτομαι κάθε μέρα».
Μετά από 2 ώρες και 35’ αέναης ψυχρολουσίας, ως επίλογος είναι ιδανικός για την προσγείωση. Δεν θα βγει κανένας Ashton Kutcher από τα παρασκήνια. Όσα είδες ήταν αληθινά, συνέβησαν σε αληθινό άνθρωπο και αυτός είναι που θα πρέπει να συνεχίσει να ζει μαζί τους. Χωρίς την πολυτέλεια να σφίξει απλά τη γροθιά του πριν σβήσει την οθόνη και κοιμηθεί.
ΚΙ ΑΛΛΟ NETFLIX:
