Adolescence: Μισογυνισμός και εφηβική ευθραυστότητα στην πρώτη must σειρά της χρονιάς
- 18 ΜΑΡ 2025
Ο Jamie Miller, ο 13χρονος στο κέντρο του Adolescence που κατηγορείται για τον φόνο μίας συμμαθήτριάς του, διαλέγει τον πατέρα του Eddie, έναν σπαρακτικό Stephen Graham που αποδεικνύει ξανά εδώ πως είναι ανάμεσα στους καλύτερους που έχει να επιδείξει το βρετανικό ταλέντο εδώ και πολλά χρόνια, ως τον αρμόδιο ενήλικά του. Οι στιγμές σιωπής του ηθοποιού κατά τις οποίες υποχρεώνεται να αναλογιστεί τις συνέπειες όσων έχουν συμβεί είναι πραγματικά υπόδειγμα υποκριτικής.
Στα τέσσερα ωριαία, γυρισμένα σε μία λήψη επεισόδια που θα ακολουθήσουν, η σειρά δεν θα ασχοληθεί για πολύ με το κατά πόσο ο Jamie έκανε το έγκλημα – η απάντηση έρχεται σύντομα και αποστομωτικά καθώς μαθαίνουμε τα στοιχεία του εγκλήματος. Ρωτάει, αντίθετα, πώς θα μπορούσε ο Eddie να είχε υπάρξει ο αρμόδιος ενήλικας πριν χτυπήσει η τραγωδία.
Το Adolescence ακολουθεί σε πραγματικό χρόνο την πορεία των εφήβων και των ενηλίκων που εμπλέκονται στην εξιχνίαση του εγκλήματος, αποκαλύπτοντας βαθύτερες, δυσάρεστες αλήθειες για το πώς η σύγχρονη κοινωνία οδηγεί τους ανθρώπους στη βία.
Τα επεισόδια λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικό χρονικό σημείο: το ένα παρακολουθεί τη διαδικασία με την οποία ο νεαρός ύποπτος – η ανα-/αποκάλυψη που ονομάζεται Owen Cooper – συλλαμβάνεται και κρατείται σε ένα αστυνομικό τμήμα του Yorkshire, ενώ ένα άλλο εστιάζει στους δύο ντετέκτιβ που έχουν αναλάβει την υπόθεση καθώς παίρνουν συνεντεύξεις από διάφορους μαθητές στο σχολείο, καθώς ταυτόχρονα κρυφοκοιτάζει τις συζητήσεις μεταξύ δασκάλων, μαθητών και γονέων όσο αυτό συμβαίνει.
Το τρίτο επεισόδιο που διαδραματίζεται επτά μήνες μετά το πρώτο, μένει αξέχαστο. Αναμένοντας το δικαστήριο, ο Jamie χαίρεται με την άφιξη της Briony Ariston (η Erin Doherty που επανενώνεται με τον Graham και τον Ashley Walters μετά το A Thousand Blows), μίας παιδοψυχολόγου που καταφθάνει για να αξιολογήσει την ψυχική του κατάσταση και να παρουσιάσει τα πορίσματά της στον δικαστή. Την παρακολουθούμε να μπαίνει στις εγκαταστάσεις με μία ζεστή σοκολάτα για τον μικρό πριν καθίσει απέναντί του, ενώ από την πλευρά του ο Jamie μοιάζει να είναι όπως όταν πρωτοεμφανίστηκε στην οθόνη μας – ως ένα αγόρι ήσυχο, καθημερινό, χωρίς την επίγνωση των συνθηκών που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του.
Ο αέρας όμως αλλάζει όταν η Briony αρχίζει να του κάνει αιχμηρές ερωτήσεις σχετικά με τον ανδρισμό, τις φιλίες και τις σεξουαλικές του σχέσεις. Καθώς εκείνος αναστατώνεται όλο και περισσότερο από τις ερωτήσεις της και προσπαθεί απεγνωσμένα να αναλάβει τον έλεγχο της συζήτησης, η κάμερα κινείται γύρω από το ζευγάρι δίνοντας την αίσθηση εγκλωβισμού σε ένα κλουβί. Καθώς ο Jamie εξοργίζεται αφήνοντας τις πιο τερατώδεις πτυχές του εαυτού του να ξεπηδήσουν, η Briony θα προσπαθεί να μετριάσει τον φόβο της. Η ένταση που προκύπτει είναι αφόρητη και αποκαλύπτει πολλά για το πώς βλέπει ο Jamie τις γυναίκες, και γιατί η συμμαθήτριά του δολοφονήθηκε τόσο βάναυσα.
Η κάμερα του Philip Barantini που έχει σκηνοθετήσει ξανά τον Graham σε μονοπλάνο στο Boiling Point, παρατηρεί τα πάντα σαν φάντασμα, ή κάποιος αόρατος χαρακτήρας που πλησιάζει στα πρόσωπα των ανθρώπων καθώς παλεύουν με τα ανεξιχνίαστα συναισθήματά τους, αιωρείται στον λαβύρινθο των διαδρόμων ενός κέντρου κράτησης, και ανοίγει μαγικά για μία εναέρια άποψη ολόκληρης της πόλης.
Ποτέ δεν είναι στη μέση αλλά πάντα γύρω από τη δράση, με ρευστή κίνηση που εξασφαλίζει ο διευθυντής φωτογραφίας Matt Lewis σε συγκλονιστική φόρμα και στάμινα όσο καλύπτει αυτό το τεράστιο έδαφος, που μόνο με τη συναισθηματική αντοχή των ηθοποιών μπορεί να συγκριθεί καθώς κινούνται μπαίνουν και βγαίνουν διαρκώς από το σκοτάδι.
Το σενάριο που συν-γράφει ο Graham με τον Jack Thorne – ο πρώτος το κάνει για μόλις δεύτερη φορά μετά το A Thousand Blows, ο δεύτερος έγραψε πρόσφατα και το Toxic Town του Netflix – εξετάζουν την τοξική αρρενωπότητα και το πώς το manosphere έχει διεισδύσει τόσο τρομακτικά και γρήγορα στις ζωές των νέων ανδρών μέσω των social media.
Σε έναν κόσμο όπου τα εξαντλητικά ωράρια απομακρύνουν τους γονείς της εργατικής τάξης από τα παιδιά τους, τα πανταχού παρόντα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιτρέπουν στο bullying να επιμείνει μετά το σχόλασμα και στα τοξικά πρότυπα που περιμένουν στο διαδίκτυο για να συμβουλεύσουν τα αναπτυσσόμενα μυαλά αγοριών και νέων ανδρών.
Ο Jamie δεν είναι κάποιος τυχαίος κοινωνιοπαθής. Είναι ένα υποπροϊόν της incel κουλτούρας, ένα έφηβο αγόρι που ριζοσπαστικοποιήθηκε μέσα από ένα τοξικό μείγμα εκφοβισμού, κοινωνικής απομόνωσης και καλοπροαίρετων αλλά λανθασμένων γονέων που πίστευαν ότι ήταν πιο ασφαλές να είναι κολλημένος στις οθόνες του παρά έξω στον κόσμο.
Το Adolescence, είναι, στην ουσία, μία ιστορία για τους τρόπους με τους οποίους τα συστήματα της κοινωνίας, συντηρημένα με μισή καρδιά από τους ενήλικες, είναι εντελώς ανεπαρκώς εξοπλισμένα για να διαχειριστούν τις νέες γενιές που έχουν μεγαλώσει με τη μόνιμη παρουσία του διαδικτύου, και για τους σκληρούς τρόπους που μπορεί αυτό να γίνει όπλο. Στην περίπτωση του πατέρα Eddie, το Adolescence τονίζει επίσης την ανθεκτικότητα. Αναγνωρίζει μεν τα πολλά ελαττώματα που χαρακτηρίζουν τους συναισθηματικά καταπιεσμένους άνδρες, αλλά παρουσιάζει την ευθραυστότητα και την ωρίμανση ως μοναδικές ελπίδες για πιο «αρμόδιους ενήλικες».
Η άρνηση της σειράς να προσφέρει εύκολες διεξόδους – δεν υπάρχουν βίαιοι γονείς, δεν υπάρχουν οικογενειακά μυστικά, δεν υπάρχει σαφής εξήγηση για το τι οδηγεί κάποια αγόρια στον φόνο και άλλα όχι – μοιάζει γενναία και ειλικρινής.
Δικαιώνεται στ’ αλήθεια το θύμα; Όχι. Ίσως θέλοντας να καθρεφτίσει την πραγματική ζωή όπου η εστίαση είναι σχεδόν πάντα στους δράστες, ή επειδή έπεσε στα ίδια λάθη που πέφτει η κάλυψη τέτοιων γεγονότων, η έφηβη παραμένει άπιαστη για το κοινό μέχρι το τέλος. Το Adolescence την κρατάει αρκετά παρούσα όμως ώστε το ερώτημα για το πόσα κορίτσια και γυναίκες θα πρέπει πεθάνουν όσο εμείς προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, να μη μας αποδεσμεύει ποτέ.
