Αυτά τα 22 Oscars δεν συνέβησαν ποτέ

Η παρακάτω λίστα για τα Όσκαρ που δεν συνέβησαν ποτέ έχει κάτι από όλα:

Wonder Wheel (2017)

Όταν η ταινία του Woody Allen έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, οι πρώτες του κριτικές μιλούσαν για την επόμενη υποψηφιότητα της Kate Winslet. Τελικά, εκτός από όλα όσα προέκυψαν αργότερα με το #MeToo κίνημα και την ανανεωμένη χιονοστιβάδα που έχει ισοπεδώσει τον Allen, το hype ήδη έπεφτε με κάθε νέα πρεμιέρα σε φεστιβάλ και ο ρόλος της Winslet άρχιζε να φαίνεται σε όλους πολύ ισχνά γραμμένος για να μπορέσει να την οδηγήσει μέχρι τη μεγάλη τελετή.

Downsizing (2017)

Το Downsizing προοριζόταν για παίκτης Καλύτερης Ταινίας, αλλά ηταν τελικά από τα φιλμ που που παίρνουν το hype πριν την πρεμιέρα τους και λίγο αργότερα ξεφουσκώνουν. Αυτή που κράτησε το buzz της μέχρι την ημέρα της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων ήταν η Hong Chau που υπολογιζόταν για μία από τις θέσεις στην κατηγορία Β΄ Γυναικείου, αλλά τελικά βρέθηκε εκτός.

Cake (2014)

Το Cake υποτίθεται θα ήταν η δικαίωση για την Jennifer Aniston, αλλά βρέθηκε εκτός κατηγορίας Α΄ Γυναικείου. Σα να μην έφτανε αυτό, τη ρωτούσαν για τον αποκλεισμό τόσο καιρό μετά, όσο τη ρωτούσαν κάποτε για τους Brangelina.

The Four Feathers (2002)

Η Kate Hudson στη μετα-Penny Lane εποχή της και αν τα Όσκαρ λατρεύουν κάτι περισσότερο από τα δραματικά biopics είναι να συμπεριλαμβάνουν στις υποψηφιότητες – και συχνά να βραβεύουν – τη νέα, χαρισματική ενζενί της βιομηχανίας. Τελικά το Four Feathers ήταν απλά κακό, ο ρόλος της – και όλων των υπολοίπων – ήταν φοβερά επιδερμικά μελετημένος, και η επίδραση του Almost Famous πολύ μεγάλη για να μπορέσει να χωρέσει τόσο γρήγορα η Hudson σε ταινία εποχής.

Bobby (2006)

Σε σχέση με άλλες ταινίες της λίστας που τουλάχιστον έκαναν επιτυχία στα ταμεία ή τελοσπάντων ακούστηκαν πολύ μετά την κυκλοφορία τους, το Bobby πέρασε και δεν άγγιξε. Κάπου, κάπως, κάποτε όμως είχε όντως πάρει το buzz του γιατί, το καστ του είχε από Harry Belafonte, Anthony Hopkins και Helen Hunt μέχρι Shia LeBeouf, William H. Macy και Laurence Fishburne, και επίσης αφορούσε τους Kennedy.

Και όλα αυτά χώρια από τον ντόρο που έκανε η ταινία στη διάρκεια της παραγωγής της ως comeback της Lindsay Lohan. Τελικά η ιστορία φέρθηκε όπως έπρεπε στο Bobby, όχι όμως πριν πάρει δύο υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Τραγουδιού στις Χρυσές Σφαίρες.

All the Pretty Horses (2000)

Σε παλαιότερες εποχές της Penelope Cruz, η ηθοποιός είχε buzz για την παραμικρή, πιο δραματική δουλειά της. Τελικά το βραβείο το πήρε για το κωμικό Vicky Christina Barcelona. Το All the Pretty Horses είχε σταρ, φωτογραφία με ηλιοβασιλέματα, είχε καουμπόικα καπέλα, και ως πηγή ένα αγαπημένο βιβλίο. Είχε όμως και τον μακελάρη Harvey Weinstein που έκοψε το 35% της ταινίας στο μοντάζ.

Life as a House (2001)

Τι καλά που πήγαιναν όλα για τον Hayden Christensen. Μέχρι και SAG Β΄ Ανδρικού είχε πάρει για το Life as a House, γεγονός που του είχε δώσει buzz για τα Όσκαρ κι ας μη βρέθηκε τελικά υποψήφιος. Και μετά έκανε το αυτονόητο, είπε ναι στο μεγαλύτερο franchise όλων των εποχών και η καριέρα του έφαγε το μεγαλύτερο βρωμόξυλο που έχουμε δει ποτέ σε ανερχόμενο ηθοποιό.

Το άλικο γράμμα (1995)

Όταν ανακοινώθηκε ότι το διάσημο μυθιστόρημα του Nathaniel Hawthorne θα γινόταν ταινία με Gary Oldman, Demi Moore και Robert Duvall, οι προβλέψεις είχαν αρχίσει πριν αρχίσουν καν τα γυρίσματα. Τελικά το Scarlet Letter δεν έφτασε στα Όσκαρ, αλλά στα Χρυσά Βατόμουρα.

Finding Forrester (2000)

Το Finding Forrester είχε όλα τα φόντα για να φτάσει στη μεγάλη τελετή. Όταν έκανε την πρεμιέρα του στην Berlinale πήρε καλές κριτικές, στο box office πήγε καλά και μέχρι σήμερα θεωρείται αδικημένη. Θα μπορούσαμε άνετα να το δούμε στη θέση που παίρνει κάθε χρονιά ένα Lion ή ένα Hidden Figures.

7 χρόνια στο Θιβέτ (1997)

Επιβλητικό, πολλά υποσχόμενο φιλμ  που έκανε το πιο κλασικό λάθος που κάνουν οι ταινίες με εξερευνητές. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη διαδρομή της εξερεύνησης παρά με την ανακάλυψη. Καμιά φορά δε μετράει μόνο το ταξίδι, αλλά και ο προορισμός.

Mona Lisa Smile (2003)

Το Mona Lisa Smile ακολούθησε της βράβευσης της Julia Roberts για το Erin Brockovich, οπότε back to back βραβείο σχεδόν αποκλειόταν, όμως η ταινία δεν κατάφερε τίποτα σε καμία άλλη κατηγορία. Μάλιστα ίσα που έβγαλε το μπάτζετ του στα αμερικανικά ταμεία. Παγκοσμίως, ωστόσο, έκανε απόσβεση.

Proof (2000)

Υποτιμημένο και αγαπημένο. Ερχόταν με το hot πακέτο των ‘00s με Anthony Hopkins, Gwyneth Palthrow και του σκηνοθέτη του Shakespeare In Love, John Madden, αλλά δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες του στούντιό του.

J. Edgar (2011)

Τρελό hype για τον Leonardo DiCaprio που επιτέλους θα δικαιωνόταν. Είχε ήδη και ένα βραβείο SAG που ανέβαζε τις πιθανότητές του. Τελικά η νίκη θα ερχόταν με το The Revenant.

Όταν ένας άνδρας αγαπάει μια γυναίκα (1994)

Άλλο ένα βραβείο SAG που δεν ξεχρέωσε τις προσδοκίες που ανέβασε. Η Meg Ryan έμεινε εκτός της τελετής του 1995 και σχεδόν εκτός Χόλιγουντ μία δεκαετία αργότερα.

The Libertine (2004)

To Libertine είχε hype ως biopic και ως ακόμα μία μεταμόρφωση του Johnny Depp. Ερχόταν επίσης μετά την υποψηφιότητά του για το πρώτο Pirates of the Caribbean. Η ταινία δεν έκανε τίποτα από καμία άποψη. Όσο για τις μεταμορφώσεις του Depp, αυτές κάποιες φορές ακόμα δημιουργούν ντόρο που δεν εξαργυρώνεται (βλέπε Black Mass), αν και τις περισσότερες απλώς προκαλούν χασμουρητά.

The Boxer (1997)

Όπου Daniel Day-Lewis βλέπε και buzz υποψηφιότητας. Και πήρε τρεις τελικά, μόνο από τις Χρυσές Σφαίρες.

Το σπίτι των Πνευμάτων (1993)

Στα χρόνια της Isabel Allende και του μαγικού ρεαλισμού της, καμία άλλη συγγραφέας δεν μπορούσε να της παραβγεί. Γι’ αυτό και όταν το House of Spirits μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με Meryl Streep, Glenn Close, Winona Ryder και Jeremy Irons, ήταν λογικό να γίνει φασαρία. Τελικά η ταινία δεν απέτυχε απλά με τους κριτικούς. Θεωρείται μία από τις χειρότερες μεταφορές που έχουν γίνει ποτέ στη μεγάλη οθόνη.

Μνημείων άνδρες (2014)

«Σε λατρεύω, Amy. Είσαι πραγματικά το μοναδικό άτομο που διευθύνει στούντιο που αγαπά το σινεμά. Φοβάμαι ότι σας απογοήτευσα όλους. Δεν ήταν η πρόθεσή μου. Ζητώ συγνώμη. Φαίνεται πως έχασα επαφή… Ποιος να το ΄λεγε; Συγνώμη. Δεν θα ξανασυμβεί».

Ευχαριστούμε το σκάνδαλο διαρροής των e-mail της Sony για το e-mail του George Clooney. Η textbook οσκαρόφιλη ταινία του δεν αγαπήθηκε από τους κριτικούς – ούτε αργότερα το Suburbicon που είχε πάρει φόρα μέχρι την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας – αλλά είναι δύσκολο να μην αισθανθείς άσχημα για τον δημιουργό διαβάζοντας το παραπάνω e-mail.

Suffragette (2015)

Σούπερ πιασάρικη θεματική, Carey Mulligan και Meryl Streep. Τελικά δεν έφτασε τίποτα από τα τρία. (Ειδικά το τρίτο – η Streep δεν είχε ούτε 5 λεπτά χρόνο στην ταινία).

Mr. Holmes (2015)

Το Mr. Holmes τόλμησε να δείξει έναν Sherlock που υποφέρει από άνοια και έναν McKellen που πραγματικά θα άξιζε μεγαλύτερης αγάπης από τα βραβεία. Έχει τουλάχιστον δύο υποψηφιότητες.

Billy Lynn’s Long Halftime Walk (2016)

Ως μία από τις πιο πρόσφατες αποτυχίες της λίστας, μπορεί και να θυμάσαι πόσο πολύ βέβαιοι ήταν – ήμασταν θα λέγαμε καλύτερα – για την καλή πορεία του Billy Lynn’s Long Halftime Walk. Το πείραμα του τρις οσκαρικού Ang Lee με τη high-frame τεχνολογία ίσως αποδώσει στις ταινίες του μέλλοντος, αλλά το πολεμικό του δράμα χαρακτηρίστηκε “unwatchable” από τους κριτικούς και βούλιαξε τις ελπίδες του αμέσως μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης.

Birth of a Nation (2016)

Ήταν, κάποτε, η ακριβότερη πώληση που έχει γίνει ποτέ στο Sundance. Ήταν η δεδομένη υποψηφιότητα για Καλύτερη Ταινία – αν όχι νίκη – έναν ολόκληρο χρόνο πριν την τελετή. Το σκάνδαλο του Nate Parker ωστόσο όχι μόνο έσβησε τις πιθανότητές του από τον χάρτη, αλλά ξεσκέπασε και την πραγματικότητα που καμιά φορά κρύβουν τα έντονα συναισθήματα μιας συγκινητικής πρεμιέρας.