After Life: Η δεύτερη σεζόν είναι ένας μακρύς περίπατος στο σκοτάδι
- 29 ΑΠΡ 2020
O Ελληνικός Τίτλος
Συνήθως τέτοια κείμενα ξεκινούν με την παρουσίαση του τρέιλερ της σειράς και άλλες τέτοιες αβρότητες. Συγνώμη, αλλά θα δεχόμουν το ‘Παρ’τό Αλλιώς’, μόνο αν ήταν εκπομπή της Αννίτας Πάνια με συμπαρουσιαστή τον Νίκο Κατέλη. Άξιζε καλύτερη μετάφραση το ‘After Life’.
To φάντασμα της Lisa
Η Lisa συνεχίζει να ‘ζει’ στις σκέψεις, στις αναμνήσεις, σε σκουριασμένα video, σαν ένα φάντασμα που αγκαλιάζει όλη την καθημερινότητα του Tony και τον κοιμίζει σε μια λίμνη από δάκρυα και αλκοόλ κάθε βράδυ. Είναι ανακουφιστικό να βλέπεις έναν comedian που δέχεται συνεχώς πόλεμο για το ‘white male privilege’ που πηγάζει από τα αστεία του και άλλες τυποποιημένες εκφράσεις της rage culture, να υποδύεται έναν χαρακτήρα που λυγίζει, που δεν μπορεί να συνεχίσει στη ζωή του, υπό το βάρος των αναμνήσεων. Είναι ένας τρωτός, ατελής άνθρωπος, όπως ο ίδιος ο Gervais.
Κάποια γέλια στο γραφείο
Ο Tony έρχεται πιο κοντά με την Sandy, ενώ ο γαμπρός/διευθυντής του, Matt, χωρίζει από την γυναίκα του και συναναστρέφεται έναν λιμοκοντόρο που συστήνεται ως ψυχολόγος, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας φρικτός ‘γύπας’ που πετάει τσιτάτα σαν ‘το νινί σέρνει καράβι’ και ‘λίγα μαλλιά στην κεφαλή κακά μαντάτα στην…'(ξέρεις το υπόλοιπό) και τον προτρέπει να κάνει ‘black-out drunk sex’ με όσες περισσότερες γυναίκες μπορεί. Αυτοί που πραγματικά κλέβουν την παράσταση στην δεύτερη σεζόν είναι η Roisin Conaty και ο Joe Wilkinson, η sex worker-φίλη του Tony και ο ταχυδρόμος που μπαίνει σπίτι του, αράζει, κάνει και ένα αφρόλουτρο. Οι δυο τους θα γνωριστούν μέσω του Tony και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια υπέροχη χημεία. Tην ίδια στιγμή, η συντακτική ομάδα της εφημερίδας θα κληθεί να αντιμετωπίσει συντεταγμένα, την μεγαλύτερη δοκιμασία επιβίωσης για όλους.
“Fleabag για ανθρώπους που διαβάζουν Κοέλιο”
Είμαι σίγουρος πως και ο ίδιος ο Gervais θα λάτρευε αυτήν την κριτική που έγινε στο season 2 του After Life από ελληνική σελίδα στο Facebook με σειρές και ταινίες. Και θα την ξεχνούσε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα. Το νέο After Life έχει τις στιγμές που ‘βυθίζεται’ στον καναπέ σε μια ‘sea of heartbreak’ όπως θα έλεγε και ο Johnny Cash. Δεν είναι η καλύτερη σειρά για να δεις αν έχεις ανάγκη μια τεχνητή -άμεσης επιτυχίας -δόση καφρίλας και γέλιου. Η ιστορία του Tony είναι σαν μακρύς περίπατος στο σκοτάδι, είναι η μετάβαση ενός ανθρώπου από τα στοιχειωμένα rewind των αναμνήσεων του, στο φως μιας νέας ζωής, μακριά από καλοθελητές και όλο εκείνο το σύμπαν των ανθρώπων που σε κοιτάζει και ζητάει το λόγο ρωτώντας: “Γιατί δεν είσαι καλύτερα; Γίνε επιτέλους καλύτερα, ξεπέρασε το!”
Είδα μονορούφι το ‘After Life’, ύστερα έστειλα sms για ‘μετακίνηση 6’ και βγήκα βόλτα στον ανοιξιάτικο ήλιο. Από δίπλα μου πέρασε μια κοπέλα που είχε κατακόκκινα σγουρά μαλλιά και είχε το ίδιο άρωμα με την Μαρία. Είναι εντυπωσιακό το πόσα φαντάσματα μπορεί να κυκλοφορούν χαμογελαστά σε ένα τόσο ανοιξιάτικο απόγευμα. Τα χαιρέτησα ένα προς ένα και συνέχισα το δρόμο μου.