Ακούσαμε το καινούργιο κομμάτι της Μόνικα και δεν υπάρχουν μπαρ να πιούμε για να το ξεχάσουμε
Το τραγούδι "ELLAS 21" κυκλοφόρησε χθες από τη Μόνικα και πήρε μερικές όχι και τόσο αποθεωτικές κριτικές.
- 26 ΜΑΡ 2021
Η γραμμή που χωρίζει πλέον την τρολιά από την πραγματικότητα είναι πιο λεπτή από κλωστή. Θα το έχετε παρατηρήσει και εσείς ότι πολλές φορές έχετε αναρωτηθεί στα σοβαρά αν αυτό που βλέπετε ή ακούτε ή καταναλώνετε με οποιονδήποτε τρόπο είναι αληθινό ή μετα-ειρωνικό. Η αλήθεια είναι ότι έχει κάνει πολλά βήματα μπρος η τρολιά, κάνει πολλά βήματα πίσω η σοβαροφάνεια της πραγματικότητας και βρέθηκαν τελικά κάπου στη μέση. Ίσως το “ELLAS 21” της Μόνικα να ήταν το όριο που τα δύο τους έδωσαν τα χέρια και έκλεισαν συμβόλαιο για 2+1 χρόνια και οψιόν ανανέωσης.
Παράπονο δεν έχουμε. Παρά το lockdown και όλα τα προβλήματα που μπορεί να δημιούργησε, το κιτς μας το προσλάβαμε σε υψηλή δοσολογία. Και άλογα να περνάνε μπροστά από καφετέριες στη Γλυφάδα είδαμε και τον Παπαφλέσσα στην τηλεόραση τον τιμήσαμε. Εκεί, λοιπόν, που ήμασταν έτοιμοι να μονιάσουμε ξανά με τη μιζέρια του lockdown έσκασε σαν κομήτης στη Γη το “ELLAS 21” από τη Μόνικα. Τα άλογα στη Γλυφάδα άρχισαν να μοιάζουν με μινιμαλιστικός πίνακας του Jiro Yoshihara.
Δεν πήγαν ακριβώς καλά τα πράγματα
Δεν είναι βέβαια ότι δε μας είχαν προειδοποιήσει οι πένθιμες καμπάνες αλά “Hells Bells” στο intro αλλά εμείς επιμείναμε ως γνήσιοι μαζοχιστές. Η μουσική έχει μέσα της κάτι το αναίτια επικό, σαν να περπατάς με στολή Βρετανού ναυάρχου στην Καλλιθέα. Τα φωνητικά είναι boomer τρολιάς. Έλειπε πάρα πολύ μία ηλεκτρική κιθάρα να γίνει τουλάχιστον η φάση εφηβική μέταλ. Θα μπορούσαμε επίσης να τονίσουμε ότι το στιχουργικό εύρημα «Ελλάδα και τώρα και πάντα» μοιάζει με την πρώτη σκέψη που απορρίφθηκε σε ένα meeting διαφημιστών ελληνικού απορρυπαντικού το 1993. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Στα 4:09 που περνάνε ζούμε με μία μόνιμη αλλά τελείως πραγματική απορία για το τι είναι αυτό που ακούμε. Σκετς των ΑΜΑΝ για τον Σπανουδάκη ή actual πράγμα; Επίσης είναι σαν να αρχίζουν να βγαίνουν ερωτηματικά από τις οθόνες μας. ΓΙΑΤΙ;
Η ίδια η Mόνικα πάντως τονίζει στο ποστάρισμα ότι: «Πληθώρα συναισθημάτων ξεδιπλώνονται μέσα μου. Συγκινούμαι. Υπερηφάνεια, ηρωισμός, αυτοθυσία που ρέει στο αίμα των Ελλήνων. Γλυκιά μου Ελλάδα, να ξέρεις πως όχι μόνο σήμερα αλλά και κάθε μέρα νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη για την κάθε μάχη που τα παιδιά σου δίνουν και κερδίζουν…Είσαι μια ευλογημένη χώρα κι εμείς όλοι τυχεροί που βρεθήκαμε στην αγκαλιά σου». Γιατί όχι θα πούμε εμείς ξέροντας ότι οι πιθανές απαντήσεις είναι εκατομμύρια. Αξίζει πάντως να το επισκεφτείτε έστω και για τα σχόλια.
Στα ποστ της θα βρείτε πολλά σχόλια. Κάποια επαινετικά και άλλα (τα πολύ περισσότερα) που κυμαίνονται από το «κρίμα» και φτάνουν μέχρι την εκδήλωση της ανάγκης να βρουν το μαραφέτι των MiB με το οποίο ξεχνάς όσα έζησες. Άλλοι τέλος της προτείνουν να μελοποιήσει Μπογδάνο που και εγώ θα το στήριζα ως εγχείρημα με όλες μου τις δυνάμεις. Σε γενικές γραμμές, ειδικά στο YouTube είναι ο ορισμός του «ήρθα εδώ για τα σχόλια».
Αν το ένιωσε έτσι πάντως, καλώς έκανε και ο έβγαλε. Αυτό δεν το συζητάμε. Ας παραδεχτούμε όμως ότι αυτό το μείγμα Manowar, Σταμάτη Σπανουδάκη και φωνητικών ΑΜΑΝ δεν ήταν και ό,τι πιο επιτυχημένο ακούσαμε τελευταία. Πού είναι το τρυπάνι του γείτονα, όταν το χρειάζεσαι; Ας παραδεχτούμε επίσης ότι δεν είχαμε ανάγκη ένα new entry εθνο-κιτς. Για την ακρίβεια δε χωράει άλλο. Ας μείνουμε με αυτά που έχουμε.
