Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘The Fall’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Μέσα στα πράγματα και χιπ όπως πάντα, την εβδομάδα αυτή κόλλησα με μια σειρά που ξεκίνησε το 2013. Ο Jamie Dornan κάνει τον σίριαλ κίλερ κι είναι καλός, η Gillian Anderson κάνει την ντετέκτιβ και αν εξαιρέσεις ότι προσπαθεί να μιλήσει σαν την Μέριλ Στριπ, είναι επίσης καλή και η σειρά έχει μπόλικο αίμα, αγωνία και ψυχολογία δολοφόνου. Α, και Ιρλανδική προφορά, μιας και εκτυλίσσεται στο Μπέλφαστ. Μέσα σε 3 μέρες είδα 2 σεζόν κι ήδη βρίσκομαι στην τρίτη και τελευταία, και μπορεί να μην μιλάμε για αριστούργημα αλλά σίγουρα δεν κλαίω τις ώρες που πέρασα μπροστά στο Νέτφλιξ.

Με τα συγκλονιστικά κοστούμια του Luke Evans, ο Αντώνης Τζαβάρας

Το ‘The Alienist’ είναι μια σειρά του επτά κόμμα κάτι. Έχει όλα τα τα φόντα να είναι μια σειρά του οκτώμισι (σπουδαίο καστ, πολλά λεφτά επενδεδυμένα σε μια καταπληκτική παραγωγή και μια ενδιαφέρουσα βασική ιστορία: την καταδίωξη ενός serial killer στη Νέα Υόρκη του 1896), αλλά αργεί λίγο να πάρει μπρος, με αποτέλεσμα στο τέλος της (στο τέλος του πρώτου κύκλου, τουλάχιστον), να σου δίνει την εντύπωση ότι δεν πρόλαβε να αγγίξει το ταβάνι της. Εκεί που σίγουρα παίρνει δεκάρι η νέα σειρά του Netflix, είναι στα κοστούμια. Μπορεί αυτό να μην σου δίνει αρκετά κίνητρα για να τη δεις, αλλά ίσως αλλάξεις γνώμη αν παρατηρήσεις από το πρώτο κιόλας επεισόδιο το συγκλονιστικό στυλ του Luke Evans.

Ο έτσι κι αλλιώς γελοιωδώς ωραίος Ουαλός ηθοποιός υποδύεται έναν καλοζωισμένο και κάπως ρέμπελο γόνο μιας καλής νεοϋρκέζικης οικογένειας, που εργάζεται ως εικονογράφος στους New York Times. Όπως θα διαπιστώσεις, ο Luke Evans δεν εμφανίζεται ποτέ με το ίδιο κοστούμι σε δεύτερη συνεχόμενη σκηνή του ‘The Alienist’. Και κάθε ρούχο που φοράει είναι πιο υπέροχο από το προηγούμενο. Οι ενδυματολόγοι της σειράς έχουν χτίσει πάνω του έναν John Moore που ανεβαίνει με τα καλογυαλισμένα του μποτίνια στο πιο ψηλό σκαλοπάτι της κλίμακας των φανταστικών δανδήδων του σινεμά και της TV. Δες τον και κράτα σημειώσεις, ειδικά αν ετοιμάζεσαι να παντρευτείς ή να γίνεις κουμπάρος σύντομα.

Με τις αγνές προθέσεις του ‘Cobra Kai’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

​Είχα κι εγώ αγνές προθέσεις για το ‘Cobra Kai’. Γι’ αυτό και χάρηκα που ενώ δεν έχει ούτε το budget ούτε τη φαντασία για να κάνει πολλά με τα λίγα, είναι πραγματικά μια πολύ τίμια σειρά. Η νοσταλγία είναι εκεί χωρίς να στη φοράνε με το ζόρι, οι χαρακτήρες και οι αποφάσεις τους έχουν νόημα, και το αυτοαναφορικό του χιούμορ δεν είναι εκεί για να κουνήσει το δάχτυλο στις cheesy στιγμές της ταινίας αλλά για να τις χτυπήσει επιδοκιμαστικά στην πλάτη. Μέσα στις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της τηλεοπτικής χρονιάς μέχρι τώρα.

Με το ‘Exotica, Erotica, Etc.’, ο Γιώργος Μυλωνάς

Η Ευαγγελία Κρανιώτη για το γύρισμα του ντοκιμαντέρ ‘ Exotica, Erotica, Etc.’ έκανε αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μπάρκαρε για τουλάχιστον 7 χρόνια (με διακοπές) για να παρακολουθήσει από κοντά τις ζωές των ναυτικών και των γυναικών με τις οποίες ζουν εφήμερους έρωτες στα λιμάνια. Αφού ολοκλήρωσε τα ταξίδια της σε Μεσόγειο και Λατινική Αμερική μας χάρισε το ‘Exotica, Erotica, Etc.’ (εγώ θα προσπαθούσα να γράψω ένα βιβλίο). Το ντοκιμαντέρ ξεχωρίζει για τα πλάνα απίστευτης αισθητικής (το βασικό επάγγελμα της Κρανιώτη είναι φωτογράφος) και για τους δύο ποιητικούς χαρακτήρες-πρωταγωνιστές του. Μία πόρνη στη Χιλή η οποία ακούει ελληνική μουσική και μιλάει για τους Γιάννηδες, Γιώργηδες και Μπάμπηδες που λάτρεψαν το σώμα της και έναν καπετάνιο, τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ, αλλά η φωνή κάνει εισαγωγή σε σκηνές θέτοντας πανανθρώπινα φιλοσοφικά ερωτήματα. Έχω ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες για να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο.

Με το podcast ‘Blank Check’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν έχω μπει πάρα πολύ στη φάση podcasts το οποίο είναι περίεργο επειδή περπατάω πάρα πολλές ώρες τη μέρα, οπότε θα θεωρούσε κανείς πως είναι το φυσιολογικό πράγμα να ακούω. (Εναλλακτικά, περπατώντας 50 λεπτά από τη δουλειά στο σπίτι τις προάλλες άκουγα σε repeat το ‘No Tears Left to Cry’ επειδή κάθε φορά που αγαπώ ένα τραγούδι το ακούω στρατηγικά μέχρι να το σιχαθώ, έτσι λειτουργώ με τα πάντα στη ζωή, κάντε με φίλο σας θα περάσετε τέλεια.) ΤΕΛΟΣπάντων, μια φίλη μου έλεγε κατ’επανάληψη για αυτό το τέλειο podcast όπου ένας ηθοποιός κι ένας κριτικός εδώ και χρόνια συζητούν για ολόκληρες τις φιλμογραφίες σκηνοθετών που έχουν λάβει κάποια στιγμή στην καριέρα τους αυτό που λέμε λευκή επιταγή. Είχαν δηλαδή κάποιο χιτ, και μετά είχαν την ευκαιρία να κάνουν οτιδήποτε ήθελα. Σκέψου M. Night Shyamalan μετά το ‘Sixth Sense’, τον Nolan μετά το ‘Dark Knight’, τον James Cameron μετά από, well, κάθε ταινία της καριέρας του (θα σέβεστε) κλπ. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον κόνσεπτ, γιατί δε συζητούν απλά για ενδιαφέροντες σκηνοθέτες, αλλά εξετάζουν εξονυχιστικά τη φιλμογραφία τους υπό την οπτική γωνία του τι ταινίες ήθελαν εξαρχής να κάνουν, και πώς η λευκή επιταγή τους βοήθησε/επηρέασε/άλλαξε/απογείωσε/κατέστρεψε. Το podcast αποτελείται από διαδοχικές μίνι σειρές ανά σκηνοθέτη, όπου κάθε επεισόδιο ασχολείται με μία ταινία. Τώρα το έχω πιάσει από την αρχή και ακούω τη μίνι σειρά για τον Shyamalan- σήμερα το πρωί ήμουν στη μέση του επεισοδίου για το ‘Signs’, κι απλά ανυπομονώ για όταν φτάσουμε στο ‘Lady in the Water’. Τις προάλλες περπάτησα 10 χιλιόμετρα με τα πόδια χωρίς να πάρω συγκοινωνία ή ταξί, γιατί άκουγα το podcast για τη φρικτή ταινία του Colin ‘Jurassic World’ Trevorrow, ‘Book of Henry’. Δε μπορούσα να σταματήσω να περπατάω (και να γελάω). Δείτε την ταινία, ακούστε το podcast.

Με τη Φουρέιρα, η Ναστάζια Καπέλλα

Αυτό το κορίτσι το είχα αγαπήσει από εποχές Mystique. Και όχι μόνο εγώ. Όλοι βασικά με τη μία την ξεχώρισαν γι’ αυτό και πολύ γρήγορα ξεκίνησε τη σόλο πορεία της. Το ‘Fuego’ το περίμενα πώς και πώς, αλλά δεν με τρέλανε στην αρχή. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να μου αρέσει μέχρι το Σάββατο, που ήμουν Σπέτσες και το έβαλε ένα μαγαζί και τότε κατάλαβα τη δύναμή του. Έχει αυτό που έχει όλη η παρουσία της Φουρέιρα, σε ξεσηκώνει. Μετά είδα και τις πρόβες που έκαναν σε όλους εντύπωση και την ανέβασαν στα στοιχήματα και πωρώθηκα πιο πολύ.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.