Η Gillian Anderson ως Lucille Ball και άλλες 4 στιγμές από το ‘American Gods’

Λίγα λόγια πάλι για το τι κάνουμε εδώ. Το ‘American Gods’ είναι μια σειρά από τον Bryan Fuller του ‘Hannibal’ και του ‘Pushing Daisies’ βασισμένη στο διάσημο ομώνυμο βιβλίο του σπουδαίου Neil Gaiman. Η ιστορία αφορά τη μάχη των νέων θεών του κόσμου με τους παλιούς, όπως την παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του Shadow Moon, ο οποίος μόλις αποφυλακίστηκε και ξεκίνησε να δουλεύει για τον μυστηριώδη Wednesday του Ian McShane. Κι εγώ θα δούλευα για τον Ian McShane κι ας μην καταλάβαινα τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου.

Κάθε βδομάδα μετά την πρεμιέρα του νέου επεισοδίου (που στην Ελλάδα streamάρουν στο Amazon Prime) θα ανεβάζουμε δύο ποστ. Ένα, αυτό, με λιγοστά λόγια για τις βασικές σκηνές του επεισοδίου, μιας και έτσι κι αλλιώς οι Fuller και Green έχουν επιλέξει ένα δομικά πολύ καθαρό μονοπάτι για τη διασκευή τους, χωρίζοντας τα ως τώρα επεισόδια σε πολύ διακριτά κεφάλαια.

Κι άλλο ένα, αυτό εδώ, που θα μαζεύουμε μερικές δεκάδες από τις πιο όμορφες ή/και σημαντικές εικόνες του εκάστοτε επεισοδίου, εμπνευσμένοι από το γεγονός πως οι σειρές του Fuller χαρακτηρίζονται από εικόνες ομορφιάς και έντασης.

Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς του Bryan Fuller και του Michael Green, ακολουθούμε τον Wednesday και τον Shadow καθώς συναντούν κι άλλους Θεούς. Αν ήθελες να δεις τον Peter Stormare να παίζει ντάμα, αυτό είναι το επεισόδιό σου!

Για το πρώτο επεισόδιο, θυμήσου εδώ κι εδώ.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

Photo recap: American Gods, Επεισόδιο 2

***

Όπως και το προηγούμενο επεισόδιο έτσι κι αυτό ξεκινά με ένα segment ‘άφιξης στην Αμερική’ που συνδέει κάποια θεϊκή παρουσία με την βαθιά ριζωμένη βία στην Αμερικάνικη Ψυχή. Εκεί ήταν οι Βίκινγκς που έφτασαν και αντιμετώπισαν τα βέλη των ιθαγενών καλώντας έπειτα απεγνωσμένοι τον Όντιν να έρθει να τους σώσει, εδώ έχουμε ένα πλοίο με σκλάβους τους οποίους ξεσηκώνει ο Anansi με ένα φλογισμένο λογύδριο περί συστημικής βίας, ρατσισμού, σκλαβιάς και διακρίσεων που πρόκειται να βιώσει κάθε μαύρος άνθρωπος για τους επόμενους αιώνες- φτάνοντας μέχρι και στο σήμερα. Τα πάντα τελειώνουν μες στις φλόγες καθώς οι σκλάβοι εξεγείρονται, κι ένας ακόμη θεός παίρνει αίμα στο όνομά του.

Ο Shadow τσακώνεται με τον Wednesday και τα σκοτεινά του κίνητρα, εξηγώντας του πώς αισθάνθηκε σαν ‘strange fruit‘ έτσι όπως στεκόταν αβοήθητος, κρεμασμένος, θύμα ενός σύγχρονου λιντσαρίσματος. Ωστόσο οι δυο τους συνεχίζουν την κοινή διαδρομή τους, αφού ο Shadow αδειάσει πρώτα το σπίτι του, το οποίο ομολογεί πως δεν κρατά κάποια ξεχωριστή σύνδεση πλέον για αυτόν. Μέσα στα πράγματα βρίσκει και ένα ακόμα ενοχοποιητικό διάλογο ανάμεσα στην γυναίκα του και τον φίλο του (συνοδεία dick pic φυσικά), και γενικά ο Shadow δεν περνάει καλά, στέκεται σιωπηλά, μελαγχολικά στο άδειο σπίτι και αναλογίζεται μια ζωή χαμένη, πριν βγει ξανά στο δρόμο με τον Wednesday.

Η πιο εντυπωσιακή σκηνή του επεισοδίου είναι αυτή της εισαγωγής της Media, ενός ακόμα νέου θεού, την οποία υποδύεται η Gillian Anderson ως Lucille Ball. Ή μάλλον Lucy Ricardo, για την ακρίβεια: η διάκριση είναι σημαντική, γιατί αν ο θεός των νένω μέσων εκφράζεται μέσα από κάτι εδώ, δεν είναι η -αληθινή- Lucille Ball, αλλά είναι η -παντού διαδεδομένη, άκρως λατρεμένη- ενσάρκωσή της ως fictional χαρακτήρας Lucy Ricardo. Η Media κάνει κι αυτή πρόταση συνεργασίας στον Shadow, ο οποίος αρνείται όπως ακριβώς και την προηγούμενη βδομάδα με τον Technical Boy. Συνεχίζω να μην έχω ιδέα γιατί κάνουν έτσι για αυτόν όλοι τους, όπως και δεν έχω ιδέα ποιος τον έσωσε από την κρεμάλα, αλλά αυτά είναι ερωτήσεις για μια άλλη στιγμή.

Η Bilquis συνεχίζει να καταβροχθίζει ανθρώπους στο σεξ, άντρες, γυναίκες, νέους, νέες, μεσήλικες, ό,τι προσφερθεί ως θυσία δηλαδή. Και συνεχίζει να το κάνει να μοιάζει αναγκαία διαδικασία, όπως όταν πάει ας πούμε 12 το μεσημέρι και τρώω 12 αμύγδαλα για να με κρατήσουν μέχρι το μεσημεριανό. Λαμβάνουμε μερικές τρελές πάλι σκηνές καταβροχθίσματος, αλλά η σεκάνς ανοίγει και κλείνει με τις ωραιότερες στιγμές της. Στην αρχή, μια από τις σεξοανθρωποθυσίες της Bilquis ζει την ηδονή του αιωρούμενος στο άπειρο, μοιάζοντας σα να μην υπάρχει πια ο εαυτός του μέσα του, ενώ στο τέλος η ίδια η Bilquis επισκέπεται τον εαυτό της(;) στο μουσείο, όχι ακριβώς σα να ψάχνει κάτι, μα περισσότερο σα να νοσταλγεί.

Όλη η τελευταία πράξη του επεισοδίου διαδραματίζεται στο Σικάγο, σε ένα φτωχό διαμέρισμά μιας midwest περιοχής όπου, κατά τον Wednesday, δεν έχουν ακόμα επικρατήσει οι νέοι θεοί. Εκεί ακόμα ο Peter Stormare σφάζει αγελάδες με τα ίδια του τα χεράκια (ή το ίδιο του το Σφυράκι τελοσπάντων, που δε θέλει και τρελό άλμα λογικής για να συνδέσει κανείς με το Μιόλνιρ, αλλά δε ξέρω κιόλας) και η Cloris Leachman παίζει την όχι-γυναίκα του η οποία μαγειρεύει όχι-καλά επειδή “κάποτε είχαμε υπηρέτες για να μαγειρεύουν, τώρα δεν υπάρχουν πια, και παραείμαι ανώτερη από το να μαθαίνω πράγατα”. Υπέροχη. Οι σκηνές μαγειρέματος αναπόφευκτα με έκαναν να σκεφτώ τις αντίστοιχες σκηνές ανθολογίας που μας χάριζε ο Fuller και οι σκηνοθέτες του (όπως ο David Slade που έχει γυρίσει τα 2 πρώτα ‘American Gods’) στο ‘Hannibal’. Αλλά φυσικά ακόμα κι αυτή, η μαγειρική, εδώ είναι στην πιο ‘midwest’ εκδοχή της.

Ο Wednesday θέλει να μαζέψει τον Stormare για κάποιο σκοπό, για κάποιου τύπου συγκέντρωσης δυνάμεων, αλλά εκείνος δεν ψήνεται. Κάνει πόζα με το Σφυρί και το αίμα όσων έχει σκοτώσει (σκηνάρα) και τελικά παίζει τα πάντα σε μια παρτίδα ντάμα με τον Shadow. Αν ο Shadow κερδίσει, τότε ο Stormare θα ακολουθήσει, αλλιώς θα τον σκοτώσει το πρωί. Να πω παρενθετικά εδώ πόσο πολύ λατρεύω το πόσο χρησιμοποιημένα φαίνονται σε αυτή τη σειρά όλα τα πράγματα που έχουν να κάνουν με τους παλιούς θεούς. Αληθινά εξαιρετική αποτύπωση της διαφοράς από το παλιό στο νέο.

Τελοσπάντων, ο Shadow χάνει, που ειναι κρίμα γιατί “είναι ο μόνος μαύρος φίλος” του παλαβού με το Σφυρί. Ίσως βοηθήσει όποιος/όποια/ό,τι κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο;

*Το ‘American Gods’ streamάρει στο Amazon Prime.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

Περισσότερες από 30 εικόνες από την πρεμιέρα του ‘American Gods’