Αντώνη Βαβαγιάννη μην πατήσεις το κουμπί
Τον γνωρίσαμε πριν 14 χρόνια με τα Κουραφέλκυθρα, στο ενδιάμεσο απέκτησε ένα φανατικό κοινό, τώρα δείχνει έτοιμος για το επόμενο μεγάλο βήμα: τη γελοιογραφία. Στο Μην πατήσεις το κουμπί σχολιάζει την -καθόλου αστεία- ελληνική επικαιρότητα παρέα με δύο εξωγήινους. Μία καθημερινή συνήθεια δηλαδή που γίνεται σιγά-σιγά λατρεία.
- 26 ΜΑΡ 2021
Στο Μην πατήσεις το κουμπί σχολιάζει καθημερινά, μέσα από τον ιστότοπο του News 24/7, την καθόλου αστεία ελληνική πραγματικότητα. Πώς όμως έφτασε μέχρι εδώ; Ποια αστεία βρίσκει πραγματικά αστεία; Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που του έχουν ευχηθεί ποτέ ιντερνετικά; Αυτά και άλλα πολλά, σε μία πρωτοπρόσωπη συνέντευξη του Αντώνη Βαβαγιάννη χωρίς διακοπές για ερωτήσεις και άβολες σιωπές.
Καρέ #1ο: Τα κόμικς
Δυσκολεύομαι να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τα Κουραφέλκυθρα. Το περίεργο είναι ότι δε με έχει κουράσει καθόλου μετά από 14 χρόνια. Αυτό συμβαίνει επειδή η θεματολογία έχει πολύ μεγάλη ποικιλία, κάτι το οποίο άφησα επίτηδες ανοικτό από την αρχή.
Έχω το ίδιο κέφι να φτιάξω ένα στριπάκι τώρα, με την όρεξη που είχα όταν πρωτοξεκίνησα.
Υπάρχει μία αντίληψη στην ελληνική κοινωνία ότι τα κόμικς είναι είτε «Μίκι-μαου» είτε γελοιογραφίες. Στο ενδιάμεσο δεν υπάρχει τίποτα. Όταν, βέβαια, έχεις έναν Γιάννη Καλαϊτζή, ο οποίος έχει σχεδιάσει μερικές από τις πιο κοφτερές γελοιογραφίες όλων των εποχών και παράλληλα είναι ο άνθρωπος πίσω από την Τσιγγάνικη Ορχήστρα (ένα από τα πλέον ιδιαίτερα ελληνικά -και όχι μόνο- κόμικς) καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι δύο κόσμοι πάντα συνυπήρχαν. Ίσως, απλά το κοινό τους δε συνδυαζόταν και τόσο πολύ.
Έχουμε μία τεράστια και παρά πολύ δυνατή σκηνή κόμικς. Μάλιστα, το εντυπωσιακό είναι ότι όλο αυτό συμβαίνει χωρίς σχεδόν κανένα οικονομικό όφελος. Η αγορά είναι πολύ μικρή.
Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μόνο strip από όλα όσα έχω φτιάξει, αυτό θα ήταν εκείνο με τον σερβιτόρο και τη Macarena.
«Φίλε είσαι τέλειος. Μου άρεσε πάρα πολύ εκείνο το στριπάκι». Όταν ακούς αυτό το πράγμα σε Φεστιβάλ Κόμικς αλλά, τελικά, αναφέρονται στη δουλειά κάποιου άλλου είναι κάπως άσχημο – ιδιαίτερα αν δεν εκτιμάς τη δουλειά στην οποία αναφέρονται.
Όταν ξεκίνησα το σκίτσο δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Πάντα αναζητώ όμως πράγματα ακόμα και στο background που θα κάνουν τον αναγνώστη να γελάσει.
Οι Monty Pythons αποτελούν τη νο.1 επιρροή μου. Από το σινεμά θα διάλεγα τους αδερφούς Marx, από καρτούν τους Simpsons, και από κόμικς ό,τι έχει κάνει ο René Goscinny αλλά και ο παλιός, καλός Αρκάς – που έπαψε να είναι «καλός» κάποια χρόνια πριν. Tον τελευταίο καιρό απολαμβάνω τις δουλειές του Tom Gauld.
Τα κόμικς είναι ιδανική τέχνη για όσους ήθελαν να γίνουν σκηνοθέτες αλλά δεν έχουν budget. Είναι κάτι που έχει ειπωθεί ξανά και ξανά και μου φαίνεται πολύ κοντά στην αλήθεια.
Καρέ #2ο: Τα αστεία
Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι που γράφω αστεία. Ο πρώτος είναι να μην τα γράφω καν. Μου έρχονται από το πουθενά ή απλά παρατηρώντας κάτι, πολλές φορές άσχετο. Ο άλλος είναι να κάθομαι και να σκέφτομαι ασταμάτητα ένα θέμα μέχρι να μου έρθει το αστείο. Υπάρχουν και deadlines.
Πάντα ψάχνω στο μυαλό μου το timing: πότε θα πέσουν οι ατάκες μεταξύ τους, ποιο θα είναι το ύφος του χαρακτήρα, ιδιαίτερα εκείνου που παρακολουθεί και δεν μιλάει. Γενικά, τα πάντα έχουν σκηνοθεσία.
Προσπαθώ να μην είναι προβλέψιμο το αποτέλεσμα. Αλλά και ακόμα και αν είναι επαναλαμβανόμενο και προβλέψιμο, προσπαθώ να βρω κάτι που θα προκαλέσει έκπληξη.
Τα αστεία που μου αρέσουν περισσότερο, είναι εκείνα που θα σου τη σκάσουν ενώ δεν τα περιμένεις.
«Πώς σε λένε; Γιάννη Αγιάννη. Χρόνια πολλά – αλλά και όχι». Πολύ λάθος αστείο διάλεξες. Αυτό το αστείο το έχει σκεφτεί ένας φίλος. Απορώ πώς ακριβώς του ήρθε.
Τα αστεία strips έχουν συνήθως απλό σχέδιο.
«Έλεος πια! Σταματήστε να κοροϊδεύετε τη θρησκεία μας. Τι κόλλημα έχετε φάει με την ορθοδοξία;». Κι όμως, αυτό είναι ένα σχόλιο κάτω από ένα strip με πρωταγωνιστή τον Σάρουμαν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μάλλον, πρόκειται για κάποιον φανατικό πιστό της θρησκείας του Lord of the Rings, ο οποίος και θίχτηκε.
Έχω κάνει βιντεάκια που θυμίζουν rap diss. Εκεί αναφέρομαι σε σχόλια, τα οποία μου εύχονται χαρούμενα πράγματα όπως #ψόφος.
Καρέ #3ο: Ο ελεύθερος χρόνος
Λίγο πριν την πρώτη καραντίνα είχα φτάσει σε σημείο που δεν είχα προσωπική ζωή. Τα Σαββατοκύριακα ή θα παίζαμε live με την μπάντα ή θα είχα κάποιο φεστιβάλ κόμικς. Το πρωί δουλειά, το απόγευμα δουλειά. Αναρωτιόμουν: «Πώς τα έχω καταφέρει έτσι;».
Κάποια στιγμή έγινε τόσο απαιτητικό το κομμάτι της προώθησης των κόμικς μέσα από τα social media, ώστε ο βασικός λόγος που δεν παίζω πια με τους Empty Frame είναι ακριβώς αυτός.
Θέλαμε να κάνουμε στριπάκια της αληθινές ιστορίες που ακούγονταν στην εκπομπή Προτελευταίοι. Είχε πραγματικό ενδιαφέρον τόσο για μένα όσο και για τον Θανάση τον Πετρόπουλο. Είναι πολύ αγαπημένο πράγμα το να ακούς μία αστεία ιστορία που όντως έγινε· που συνέβη στην πραγματική ζωή και όχι σε κάποιο σενάριο.
Άκουγα περισσότερο folk μουσική, έκανα αθλητισμό, έπαιζα video games, διάβαζα fantasy βιβλία. Γενικά, δεν ήμουν ποτέ ο τύπος που ήθελα να βάλω τικ σε όλα τα κουτάκια μίας συγκεκριμένης φάσης.
Έχω ένα καινούργιο μουσικό project που λέγεται Other Me. Είναι μία πιο προσωπική δουλειά που σκοπεύω να συνεχίσω -παρότι δεν μπορώ να κάνω live- για δική μου ευχαρίστηση
Αυτήν την περίοδο διαβάζω του Νυχτοπτερίτες του George R.R. Martin. Ναι, είμαι μεγάλο nerd.
Kαρέ #4: Μην πατήσεις το κουμπί
Είναι μία νέα και μεγάλη πρόκληση. Απέφευγα να ασχολούμαι με την επικαιρότητα, και ο λόγος ήταν ότι είχα σαν αρχή πως θέλω τα comic strips που δημιουργώ να διαβάζονται και μετά από δέκα χρόνια. Aυτό είναι κάτι τελείως καινούργιο για μένα.
Κάθε μέρα συμβαίνει κάτι που κάνει τη ζωή σου λίγο ακόμα χειρότερη – το οποίο δε σχετίζεται απαραίτητα με τον κορονοϊό. Βρίσκεται πάντα κάποιος καινούργιος λόγος για να νιώσεις ακόμα πιο άσχημα.
Δυστυχώς, ξεχνάμε πολύ εύκολα. Το σκάνδαλο με τον Δημήτρη Λιγνάδη μοιάζει πια τόσο μακρινό. Σε άλλες χώρες μπορεί να είχαν πέσει ακόμα και κυβερνήσεις για κάτι αντίστοιχο.
Η σειρά ξεκινά με αυτούς τους δύο εξωγήινους, οι οποίοι παρακολουθούν τη Γη μέσα από τα νέα της Ελλάδας. Δεν αποκλείω να εμφανιστούν και άλλοι χαρακτήρες. Δε θέλω όμως να κάνω spoilers ούτε να προκαταβάλω κανέναν.
Για όλα φταίνε οι νέοι. Η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης μου φαίνεται τελείως αντι-νεανική.
Δεν πρόκειται να πατήσουν το κουμπί οι εξωγήινοι. Αυτό είναι το νόημα πίσω από τη νέα σειρά. Άλλωστε, κάθε μέρα βρίσκουν κάτι ακόμα χειρότερο για να ασχοληθούν, κάτι που τους κινεί την περιέργεια σε τέτοιον βαθμό ώστε να περιμένουν άλλο ένα 24ωρο.
