Άντρες και κόμικς και λογοτεχνία

“Ντίαρ ολ,

φέτος, τη Μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι, επειδή είχα επιστρέψει από ταξίδι και είχα μαζέψει δεκάδες άπλυτα, ξεκίνησα να σιδερώνω μπροστά στην τηλεόραση κι επειδή δεν παίζει πια την «Καλημέρα Ζωή», για να μπορώ ν’ απασχολούμαι με τις περιπέτειες του Ταξίαρχου Λεβένταγα όση ώρα ψεκάζω με merito την πατιλέτα, έβαλα να δω το Επεισόδιο ΙΙΙ του Star Wars. Αυτό που οι Sith ξετσουρδώνουνε κι αρχίζουν ν’ αποκαλύπτονται εντός του Γαλαξία. Δυόμιση ώρες επεισόδιο, δυόμιση ώρες σίδερο, κάπου στη μέση ενός παντελονιού, ήρθε στο (όποιο) μυαλό μου η εξής σκέψη, αυθόρμητα, αυτόματα, υπερρεαλιστικά – ενδεχομένως.

Ότι οι άντρες μπορούν να χωριστούν στις παρακάτω κατηγορίες: σ’ αυτούς που αγαπούν Star Wars και σ’ αυτούς που αγαπούν Lord of the Rings και Tolkien εν γένει. Όπως είπε και ο @dimitrishajigeo, «Τζωρτζλουκάκηδες» και «Τολκιενάκηδες».

Αφού άφησα τα ρούχα έξω να εξατμιστούν εντελώς οι υδρατμοί (έτσι μου έχει μάθει η Μαίρη η Παναγιωταρά, ε, δηλαδή ο μπάτλερ μας, εννοώ), σκέφτηκα (πολλή σκέψη μεγαλοπαρασκευάτικα) να εξελίξω αυτή τη χαζομάρα που προσγειώθηκε στον εγκέφαλό μου σε ποστ, για να ‘χουμε να συζητάμε/πλακωνόμαστε (λες και δεν έχουμε άλλα προβλήματα σε τούτη τη ζήση, ας πούμε).

Για το λόγο αυτό, ξεκίνησα μια μίνι – έρευνα ανάμεσα σε άντρες φίλους και γνωστούς, ώστε να μπορέσω να επιδοθώ στην αγαπημένη γυναικεία συνήθεια που μας έμαθε αρχικά η μάνα μας και μας τελειοποίησε το Cosmopolitan: την κατηγοριοποίηση του ο,τιδήποτε. Πώς βάζουμε π.χ. τα σουτιέν ανά κατηγορίες: «εξυψωτικά», «αθλητικά», «πατικωτικά»,κ.λπ., έτσι είπα να προσπαθήσω να προσεγγίσω την ιστορία και να συγκεντρώσω τα χαρακτηριστικά κάθε είδους άντρα, ανάλογα με το saga που προτιμάει.

Στην προσπάθεια να μαζέψω απόψεις περί της αρχικής κατηγοριοποίησης, κάποιος μου είπε ότι το ποστ θα είναι deathwish, δεδομένου ότι θα πλακωθεί κόσμος και κοσμάκης από κάτω και ότι θα με μπινελικώνουνε μέχρι να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας (ή να μου φύγει η κυτταρίτιδα εντελώς, δηλαδή στο διηνεκές).

Σε κάθε περίπτωση, αποφάσισα να κάμω τις κατηγορίες μου, που είναι εντελώς υποκειμενικές, βασίζονται στις προσωπικές εμπειρίες μου (μια ζωή μέσα στους δρόμους και τις νύχτες) και στις προσωπικές μαρτυρίες των αντρώνε που με βοήθησαν στην έρευνα και τους οποίους ευχαριστώ δημοσίως. Κι επίσης τους παρακαλώ εκ των προτέρων να συνεχίσουν να μου μιλάνε` μετά την παρακάτω τοποθέτησή μου, σε περίπτωση που αρθρώσω κάτι που τους πληγώσει (αν και έχω σχέδιο να τους φτιάξω ένα τζιζκέικ και πιστεύω ότι έτσι θα ξεχάσουν ό,τι αρνητικό αναφέρω γι’αυτούς πιο κάτω).

For the record, έχουν γίνει ανάλογες «συγκρίσεις» (ας μου επιτραπεί ο όρος) στα εξωτερικά, εδώ και χρόνια, αλλά είπαμε, το πολύ σιδέρωμα με πείραξε και πρέπει κάπου να μεταδώσω αυτή την πληροφορία που μάζεψα με κόπο.

Κατηγορία 1η: Star Wars

 

Η αρχή: Το πρώτο τους playmobil set ήταν διαστημόπλοιο, αεροπλάνο ή πειρατικό καράβι. Το διέλυσαν σε δυο μέρες μέσα, για να δουν από τί/πώς ήταν φτιαγμένο. Πουτάνα όλα τα κομμάτια στο πάτωμα, έχαψε καμπόσα η ηλεκτρική, το Σάββατο το πρωί, που μπήκε η μάνα τους μέσα φουριόζα. Τα αντικατέστησαν με κομμάτια από άλλα παιχνίδια. Τότε ένιωσαν για 1η φορά σαν το Μπομπ το Μάστορα και υποσυνείδητα αποφάσισαν να πάνε 1η δέσμη, με απώτερο στόχο το Πολυτεχνείο.

Μια μέρα ο πατέρας/θείος τους, τούς πήγε στο σινεμά, να δουν ένα από τα επεισόδια IV, V, VI (ανάλογα με την ηλικία τους πρόλαβαν και τις αντίστοιχες πρεμιέρες). Άλλοι τα είδαν σε κασέτα απ’ το βίντεο κλαμπ (άλλοι τα είδαμε σε dvd, αλλά ας μην σας το χτυπάω, το πόσο πιπίνι είμαι).

Μπροστά τους ανοίχτηκε ένας απέραντος καινούργιος κόσμος, που δεν είχε τα χρώματα και την «ελαφράδα» των Μίκυ Μάους. Έφηβοι καβαλούσαν διαστημόπλοια κι έκοβαν βόλτες από πλανήτη σε πλανήτη, όση ώρα έκανες να πας απ’ το Μπραχάμι στην Αγία Μαρίνα. Υπήρχε ένας κακός που δεν είχαν καταλάβει «τί ρόλο βάραγε», ωστόσο τους εξίταρε μυστηριωδώς.

Παντού εμφανιζόταν «τερατάκια», «πλασματάκια», δεκάδες χαρακτήρες, όλοι κάτοικοι του Γαλαξία που συμβίωναν (σχεδόν) αρμονικά. Όταν κάποια Χριστούγεννα βρήκαν κάτω απ’ το δέντρο τον R2D2, την επόμενη χρονιά ζήτησαν Amstrad. Δεν ξέρω, αν τον πήραν, εγώ ήμουν αγέννητη (just pulled a Zozo Sapountzaki).

Η συνέχεια: Όταν έμαθαν την αλήθεια για την πατρότητα του Luke Skywalker, εξήγησαν τα daddy issues τους (όσοι είχαν). Έδειξαν μια κάποια κατανόηση στο Darth Vader, σχεδόν συμπάθεια θα την έλεγες. Όταν είδαν τα prequels ερωτεύτηκαν την Padme Amidala κι έτσι βρήκαμε οι βαρυκόκκαλες το μπελά μας (φάε κάτι κι εσύ ρε κοπελιά, μας χαλάς την πιάτσα).

Η τελική επιρροή – γενικά χαρακτηριστικά: Λάτρεις της διαφορετικότητας. Wookiees, μούκιζ, σούκιζ, όλοι έχουν δικαιώματα στην αξιοπρέπεια και τη ζωή υπό τους δικούς τους όρους. Υπέρμαχοι των άρθρων 5-24 του Συντάγματος του 1975/86/2001. Ενίοτε κρυφο/φανερο-Συριζαίοι. Ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού πάντως, κατέβαιναν στην πρώτη γραμμή στις πορείες για το Ιράκ.

Γκατζετάκηδες: από μπαμίξ έως φορητή εσπρεσσιέρα. Μια αποθήκη πράματα στο σπίτι, τα μισά σε αχρησία, πιο πολύ γιατί ξεχνάνε ότι τα έχουν αγοράσει (όοοολα αυτά μαζί συνιστούν το Death Star για τη μάνα/γυναίκα/αδερφή τους).

Περιπετειώδεις, αυτενεργούν στο πλαίσιο «καβαλάω το tycoon και πα’ να σώσω την Πόπη από τ’ αφεντικό της». Αλλά να κουνήσει και η Πόπη λίγο το χεράκι της. Η Leia δηλαδή, γιατί έκανε κουμάντο όπου στεκότανε κι όπου βρισκότανε. Κι αντιμετώπισε αντρίκεια κείνη τη νταλικοχλαπάτσα, τον Τζάμπα Δε Χατ.

Ονειροπόλοι, θέλουν ένα διάστημα να εκτοξευθούν με την/τον σύντροφό τους, πολλές μπύρες και το σκύλο τους. Δεν κάθονται τον κώλο τους σε ένα μέρος για πάνω από τρεις μέρες. Θέλουν πάντα να νομίζουν ότι το Blue Star Naxos είναι το Millennium Falcon.

Προσπαθούν μέχρι τα 50 τους (ίσως και λίγο παραπάνω, απλά μετά τους απασχολεί και το καυτό ζήτημα «εφάπαξ») να γίνουν επιδέξιοι χειριστές φωτόσπαθου. Δεν είναι απαραίτητο ν’ αποκαλούν το «εργαλείο» τους έτσι. Κάποιοι ίσως να ήθελαν να φωσφόριζε. Κάτι καινούργια προφυλακτικά που έχουν βγει, είναι μια ιδανική ευκαιρία να κάμουν τ’ όνειρό τους πραγματικότητα. Provided ότι ο χειρισμός θα είναι σε ένα άλφα επίπεδο (δεν ξέρω, δεν απαντώ, μέχρι πρότινος δε ρωτούσα σε ποια κατηγορία ανήκουν).

Ο Darth Vader τους έχει στοιχειώσει τελικά περισσότερο απ’ όσο νόμιζαν. Θέλουν να είναι κακοί, αλλά το πολύ να καταλήξουν κακούληδες. Υπερτερεί μέσα τους η καλή πλευρά της Δύναμης (ή η κάιζερ). Στο κάτω κάτω κι ο Darth ένα ταλαντούχο προβληματισμένο παιδί ήταν.

Έχουν κλάψει πικρά στη σκηνή που ο Anakin πλακώνεται με την Padme. Δεν το παραδέχονται ποτέ.

 

Αποδέχονται το δυναμισμό των γυναικών (τους βολεύει ενίοτε), δε μπορούν τις γυναίκες – γκιόσες και πάντα έχουν τύψεις που δε βοηθάνε τη μάνα τους στις δουλειές του σπιτιού. Έτσι κι ο Anakin παράτησε τη μάνα του στον Tatooine κι είδαμε τι έγινε.

Θα σε πάρουν απ’ το χέρι να σε πάνε στην κάθε συναυλία που θέλεις και κανένας δεν έρχεται μαζί σου (π.χ. Ρακιντζής/Καλλίρης/Σαββιδάκης). Θα σου πάρουν και jelly beans. Με την πρώτη ευκαιρία, ίσως σου πάρουν και λαμπατέρ. Για να το ρημάξουν, με την πρώτη δική τους ευκαιρία, ώστε να φτιάξουν ένα επαναφορτιζόμενο χτυπητήρι φραπέ.

Τους αγαπάμε γιατί: Είναι γνήσια παιδιά των ’80s. Έχουν ακόμα τον R2D2 που τους αγόρασαν εκείνα τα Χριστούγεννα. Διαβάζουν πολύ Alan Moore. Μπορεί να σε δουν με μαλλί – σκοπελίτικη στριφτή πίτα δίπλα σε κάθε αυτί και να τους αρέσει κιόλας.

Καμιά φορά, δεν τους συμπαθούμε γιατί: Δεν έχουν αφήσει κατσαβίδι όρθιο σ’ ολόκληρο τρίπατο.

Σημείωση: Δεν περιλαμβάνω την ειδική κατηγορία «Star Trek», διότι δεν έχω γνωρίσει κανένα, πλην ενός ξαδέρφου μου, να έχει τέτοιου είδους μανία. Ξέρω ότι πλακώνονται με τους από πάνω για το ποιος το έχει πιο μεγάλο το διαστημόπλοιο. Όταν μάθετε την αλήθεια, να μου την πείτε κι εμένα. Το Σποκ τον συμπαθώ πάντως, δεν έχω καταλάβει τί δουλειά κάνει, γιατί όταν τα έδειχνε αυτά η τηλεόραση ήμουν πάρα πολύ μικρή, πάρα πολύ μικρή.

Κατηγορία 2η: Lord of the Rings και Tolkien

 

Η αρχή: Μια μέρα μπήκαν στο βιβλιοπωλείο κι έπεσαν πάνω στο ράφι με τον Τόλκιν. Ή είχαν ένα μεγαλύτερο ξάδερφο, που γύρισε από το μάστερ που έκανε στην Αγγλία και είπε να τους χαρίσει ένα βιβλίο «διαφορετικό» από τον «Τρελαντώνη» και τα «Μυστικά του Βάλτου», που τρένταραν εκείνη την εποχή ως παιδικά βιβλία.

Μπήκαν στον γραπτό κόσμο του Τόλκιν με τα αμέτρητα ονόματα, τις ζοφερές τοποθεσίες, τα πνεύματα, τις νεράιδες, τους γενναίους πολεμιστές με τις βαριές σφυρήλατες στολές, τους μισθοφόρους – εξαμβλώματα. Όσοι έπιασαν τους παραλληλισμούς του συγγραφέα με τα διάφορα ολοκληρωτικά καθεστώτα (και ιδίως με το ναζισμό), το έκαναν σε πιο μεγάλη ηλικία. Εκτός αν είχαν σόγια στην εθνική αντίσταση, οπότε θα ήταν το μόνιμο θέμα στο κυριακάτικο τραπέζι. Ε, και κουβέντα στην κουβέντα, θα το έπιασαν το υπονοούμενο.

Το βιβλίο τούς συγκίνησε γιατί υμνούσε τη φιλία, το κουράγιο, την αυταπάρνηση κι έναν γέρο μάγο που εμφανιζόταν απ’ το πουθενά, ανανεωμένος κάθε φορά σα να έκανε ανά τρίμηνο διακοπές σε spa και τους έβγανε από τη δύσκολη θέση.

Ο Φρόντο ενσάρκωνε ιδανικά το μικρό τους ήρωα, καθόσον η αποστολή του ήταν αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθός του και την πρότερη ζωή του. Ήταν ένα παιδί, σαν αυτούς.

Η συνέχεια: Αν ήσουν το κοριτσάκι που γούσταραν στο σχολείο και έπεφτες θύμα bullying ή έστω σε κορόιδευαν, έβγαιναν μπροστά να σε υπερασπιστούν κι ας τις έτρωγαν.

Όταν πάτωναν στα διαγωνίσματα της φυσικής, πίστευαν ότι τους επηρέαζαν υποσυνείδητα οι Νάζγκουλ. Όσο πλησίαζαν στις πανελλήνιες, τόσο ένιωθαν το Precious να τους «καταπίνει».

Οι γονείς συζητούσαν συχνά μεταξύ τους: «μα τι σκατά έχει ο γιος σου και κλειδώνεται όλη μέρα στο δωμάτιό του». Πέραν του ότι κάπνιζε, προσπαθούσε να σκιτσάρει κανένα χόμπιτ. Ήταν το «χόμπι(τ)»του. Ξέρω, Σεφερλής.

 

Η τελική επιρροή – γενικά χαρακτηριστικά: Μια μέρα, πολύ μετά την εφηβεία, την είδαν «ηρωικά» κι άρχισαν να λένε με ύφος Άραγκορν-δε-μασάω-τον-κώλο-μου «άσε, Ποπάκι, θα έρθω εγώ να σε σώσω απ’ το αφεντικό σου». Το Ποπάκι εσώθη επειδή επενέβη η Επιθεώρηση Εργασίας (aka Gandalf). Διότι στο μεταξύ ο «Άραγκορν» έπεσε πάνω στη Λιβ Τάιλερ, κουκλάρα, αλλά με αυτί για να τσιμπάς παρμεζάνα από πιατέλα και ηράσθη σφόδρα.

Η τάση τους για συντροφικότητα (απέναντι στους φίλους τους) φτάνει ενίοτε σε αστεία σημεία. Είπαμε, ν’ αφήσεις τον άλλο ν’ αντιγράψει στο μάθημα, μη σας πάρουν χαμπάρι και τους δυο όμως και σας κόψουν και περιμένετε άλλο ένα εξάμηνο για το πτυχίο.

Όσοι γούσταραν Λέγκολας ήταν κάπως πιο κουλ (κι αγγελοκρουσμένοι συνάμα), αλλά άκουγαν και καμιά ψυχεδέλεια, όχι μόνο ποζεριές. Ένα χρόνο πριν τη διανομή του πρώτου μέρους της τριλογίας στο σινεμά, μετρούσαν Ουρούκ-Χάι πριν κοιμηθούν.

Τους αγαπάμε γιατί: Ζωγράφιζαν ωραία. Μερικοί το κάνουν ακόμα. Τις έχουν «φάει» από τον χειροδύναμο κάγκουρα του σχολείου, για να μας υπερασπιστούν. Καμιά φορά, μας έβλεπαν σα νεράιδες. Έτσι έβγαζε και το μεροκάματο ο οφθαλμίατρός τους.

Καμιά φορά, δεν τους συμπαθούμε γιατί:

Δεν πιάνει το χέρι τους με τίποτα. Να χαλάσουν, πολύ ευχαρίστως. Για ν’ αλλάξουν μια λάμπα, πάλι ο Γκάνταλφ πρέπει να έρθει. Ή ο Πίπιν πάνω στο Σαμ.

Κατηγορία 3η: Ανάμικτοι

Η αρχή: Και στο σινεμά τους πήγαινε ο μπαμπάς/θείος και στο βίντεο κλαμπ πήγαιναν μόνοι τους. Και τα βιβλία του Tolkien έπιασαν στα χέρια τους. Όλα τα έκαναν τούτα τα παιδιά. Κι από Marvel διάβαζαν, όπως θ’ αναλύσω παρακάτω. Πιστεύω ότι μέχρι και το «Ψάρεμα και Κυνήγι» του πατέρα τους θα διάβαζαν, αν το έβρισκαν πρόχειρο. Ήταν διαβαστερά, πώς να το πούμε αλλιώς.

Η συνέχεια: Ενθουσιάστηκαν με τα γραφικά και το story development στα τρία πρώτα επεισόδια του Star Wars, ταυτόχρονα μπορεί και να μην κοιμήθηκαν τα βράδια πριν τις προβολές των Lord of the Rings.

Καθώς όμως δεν ήταν αυθεντικά geeks, τους άρεσε και ο Κουροσάβα και ο Τρυφό. Πολυσυλλεκτικοί τύποι, δεν εμβάθυναν ιδιαιτέρως σε κανένα saga, πράγμα που το λες γενικά καλό, αν δεις πώς έχουν καταντήσει αυτοί στο Big Bang Theory.

Η τελική επιρροή – γενικά χαρακτηριστικά:

Την Πόπη γενικώς την έχουνε σε υπόληψη (ίσως γι’ αυτό να φταίει ο Κουροσάβα), ανάλογα όμως με τα κέφια τους θα πάνε να τη σώσουν. Δηλαδή, αν παίζει ο βάζελος π.χ. μπορεί να της πουν «έλα, ρε Πόπη, το κέρατό μου μέσα, δώσε δυο μούτζες του μαλάκα και φύγε, σάμπως τι θα σου κάνει». Αν δεν παίζει όμως η ομάδα τους και τα πάρουν στο κρανίο με τη συμπεριφορά του αφεντικού της Πόπης, είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν απόβαση στη δουλειά της, the Corleone way.

Γενικώς τους έχουν επηρεάσει περισσότερο οι υπόλοιπες ταινίες που έχουν δει. Αυτό μπορεί να είναι καλό, διότι δεν περιμένουν το Γκάνταλφ (σε οποιαδήποτε απόχρωση, από λευκό του πάγου έως γκρι ποντικί) για να τους μαζέψει τις κάλτσες απ’ το πάτωμα. Ούτε προσπαθούν να μετατρέψουν την τοστιέρα σε άιφον, επειδή γεννήθηκαν εφευρέτες, λόγω υπερσυγκέντρωσης midi-chlorians στο αίμα τους. Ό,τι σ’ αρέσει, κοπελιά, εμείς να σε ενημερώσουμε θέμε.

Τους αγαπάμε γιατί: Συνδυάζουν βουνό με θάλασσα. Είναι εύκολοι στα «θεματικά» σαββατοκύριακα. Μάλλον η αγαπημένη τους ταινία είναι ο «Νονός».

Καμιά φορά, δεν τους συμπαθούμε γιατί:

Αν εμείς ανήκουμε σε μία από τις πιο πάνω κατηγορίες, μας τη δίνει που δεν πωρώνονται αρκετά με καμία. Δηλαδή μ’ αυτή που εμείς γουστάρουμε. Εκτός αν περιστασιακά το κάνουν κι αυτό για χάρη μας, οπότε όλη αυτή η παράγραφος αυτοαναιρείται.

Κατηγορία 4η: Οι «Μαρβελάκηδες»

 

Η αρχή: Όλα ξεκίνησαν σ’ ένα περίπτερο της γειτονιάς. Το πιο μεγάλο, από αυτά που πουλάνε από χαρτάκια μέχρι μίξερ. Τους πήγαινε ο παππούς ή πήγαιναν μόνοι τους, για ν’ αγοράσουν αυτοκόλλητα Panini NBA. Και «τσίμπαγαν» κι ένα Μίκυ Μάους. Την επόμενη ένα Ποπάι. Τη μεθεπόμενη, επειδή κάπως επαναλαμβανόταν η θεματολογία των «ΜίκυΜάου» κι επειδή μεγάλωναν, αγόραζαν Αστερίξ, Λούκι Λουκ και οτιδήποτε σχετικό (εγώ από το θείο μου το Θανάση έχω κονομήσει ένα «Κωστίκας και Γιωρίκας». Σήριουσλι).

Η συνέχεια:

Οι ορμόνες χοροπηδούσαν με την πάροδο των ετών και τ’ αγόρια αποζητούσαν τη δράση. Εκεί ήταν που αγόρασαν το πρώτο τους κόμικ Spiderman. Αν πήγαινες στο σπίτι τους επίσκεψη, τα άγγιζες με προσοχή, γιατί το μάτι τους γυάλιζε, στο φόβο μην τυχόν και τσάκιζες καμιά ακρούλα. Όπου έβρισκαν κόμικ με τους υπόλοιπους ήρωες της Marvel, τα αγόραζαν, τα αρχειοθετούσαν και τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους.

Πολλές φορές αποπειράθηκαν να σκαρφαλώσουν με τη χάρη του Πήτερ Πάρκερ στο Izola της κουζίνας. Ευτυχώς ήταν αδύνατοι (και δε γκρεμίστηκαν) και η μάνα τους έλειπε εκείνη την ώρα στα μαγαζιά, αλλιώς ακόμα θα τις έτρωγαν.

Τα παράλληλα σύμπαντα των μαρβελοηρώων διεύρυναν τη σκέψη τους και αρκετοί το ‘ριξαν στη sci-fi λογοτεχνία. Ίσως λίγο παραπάνω απ’ ό,τι οι πιο πάνω κατηγορίες.

Η τελική επιρροή – γενικά χαρακτηριστικά: Geekoκατάσταση γενικώς. Έχεις να συζητάς μαζί τους αιώνες. Δεδομένου ότι σ’ αρέσουν κι εσένα αυτοί οι περίεργοι τύποι που πρασινίζουν και μεγαλώνουν και σπάνε πράματα ή που έχουν ατσάλινες βέργες για νύχια ή που έπεσαν από άλλους πλανήτες. Και να μη σ’ αρέσουν, μια χαρά παιδιά είναι πάλι.

 

Την Πόπη τη βλέπουν αρχικά σα φίλη, διότι όταν η Πόπη τους γουστάρει, υπάρχουν κάποιες εξελίξεις σε κάποιο σύμπαν, οπότε θα πάνε μεν να τη σώσουν απ’ το αφεντικό της, πλην όμως όταν η Πόπη ξενερώσει μαζί τους, τότε θα την ερωτευτούν και θα παρακαλάνε νυχθημερόν για μία σούπερ δύναμη, με την οποία θα καταφέρουν να κάνουν στη μπάντα/εξολοθρεύσουν/στείλουν σε άλλο πλανήτη το γκόμενο της Πόπης.

Τους αγαπάμε γιατί: Είναι κι αυτοί πολυσυλλεκτικοί. Μπορείς να τους δανείζεσαι τα ΜΠΛΕΚ, τα οποία έχουν φυλάξει επιμελώς (σε χωριστή στοίβα οι περιεχόμενες σ’ αυτά αφίσες Πρέλεβιτς/Πάσπαλιε, κ.λπ.).

Δεν υπάρχει superhero movie που να μη θέλουν να δουν. Γουστάρουν με τρέλα, όταν σε τέτοιες ταινίες υπάρχουν αναφορές/σπόντες/αστειάκια για άλλες τέτοιες ταινίες και ιδίως για τα Lord of the Rings και τα Star Wars. Έχουν μια πολύ χαριτωμένη φάτσα, όταν τ’ ακούν αυτά και γελάνε.

Συνήθως είναι οι μεγαλύτεροι φανς των μπαμπάτσικων graphic novels. 

Καμιά φορά, δεν τους συμπαθούμε γιατί: Πιστεύουν ότι ο Hulk είναι «καλύτερος από το Spiderman». Helloooo, δεν υπάρχει καλύτερος απ’ το Spiderman. Σε κανένα παράλληλο σύμπαν. Απλά αν τους το πεις αυτό, θα γίνουν ο Hulk και θα κλαις τα Costa Boda ξερωγω.

Κατηγορία 5η: Οι «με αφήνουν παγερά αδιάφορο»

Η αρχή: Έπεφτε στα χέρια τους κανένα «Μίκυ Μάου», κανένα Ποπάι, κανένα Αστερίξ, αυτοί διάβαζαν «Μικρό Ήρωα», που τον είχαν πάρει προίκα από τον (επιμελέστατο) πατέρα τους. Αλλά μέχρι εκεί. Μπορώ να πω ότι ρήμαξαν και τον συλλεκτικό «Μικρό Ήρωα», γιατί την ώρα που τον διάβαζαν, προσπαθούσαν να βάλουν το καλαμάκι στην αμίτα τη μικρή, τη μπλέ, ζουλούσαν ασυναίσθητα τον πρόγονο του τετραπάκ και ο μισός χυμός έπεφτε πάνω στο χαρτί. Άντε να ψάχνεις πιστολάκι, για να στεγνώσεις…

Προτιμούσαν τη μπάλα, κανένα επιτραπέζιο, το ποδηλατάκι, την κίνηση γενικώς.

Η συνέχεια: Στο τσακίρ κέφι, κανένα Archie. Της αδερφής τους, για το χέσιμο περισσότερο. Στην εφηβεία, μπάλα, κανένα επιτραπέζιο, Bruce Springsteen, Τρύπες, κιθαρίτσα.

Η τελική επιρροή – γενικά χαρακτηριστικά:

Άμα τα βάλει η τηλεόραση ή άμα μαζευτούνε παρέα σε κάνα σπίτι για dvd ή άμα τελοσπάντων λυσσάξει κάποιος φίλος να πάνε να δούνε το «X-men», θα πάνε αγόγγυστα και θα τους αρέσει κιόλας. Αλλά δεν είναι μέσα στην κουλτούρα τους. «Και την Πόπη να την αφήσεις ήσυχη. Αυτό τον καιρό της γράφω δίσκο».

Εναλλακτικά: «Την Πόπη να την αφήσεις ήσυχη, έχουμε συνάντηση με τους συντρόφους για να μιλήσουμε για τους κινδύνους του φραξιονισμού αυτή την Πέμπτη το απόγευμα, στο καμαράκι της ΠΚΣ, στη Νομική. Αυτά τα κόμικς – μόμικς είναι εργαλεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού».

Καλά, στο χέσιμο εξακολουθούν μέχρι σήμερα να διαβάζουν κανένα κόμικ, αν βέβαια βρεθεί μπροστά τους (του μικρού αδερφού τους θα είναι). Τους αρέσουν όμως τα graphic novels τύπου «V for Vendetta».

Τους αγαπάμε γιατί:

Δε θέλουν να ζουν σε κανένα παράλληλο σύμπαν. Τώρα, ως άντρες μπορεί να το παθαίνουν αυτό έτσι κι αλλιώς (καμιά φορά, λέμε, όχι πάντα). Αλλά μας αρέσει αυτό το σταθερό πάτημα στη γη.

Καμιά φορά, δεν τους συμπαθούμε γιατί: Είναι τόσο ορθολογιστές, που μπορεί κατά τη συνύπαρξή μας να καταπιέζεται η φαντασία μας. Εμένα π.χ. αν μου πατάς κάτω τη φαντασία, είναι σα να μου πατάς τον κάλο. Αλλά, γούστα είναι αυτά.

Κατηγορία 6η: Μίλκο – τυρόπιτα – «Φως»

 

Η αρχή: Πήγαν για πρώτη φορά στο γήπεδο στα 5 τους. Είδαν την ομάδα του μπαμπά τους να κερδίζει. Απ’ το περίπτερο διάλεγαν μόνο αυτοκόλλητα Panini για το πρωτάθλημα ή το Μουντιάλ. «Εδώ μου λείπει ο Σαραβάκος, για να συμπληρώσω το φετινό πρωτάθλημα με τα Μίκυ Μάου θ’ασχολούμαι;»

Η συνέχεια: Είδαν την ομάδα τους να χάνει. Και να ξαναχάνει. Και να κερδίζει. Και να ξανακερδίζει. Εξακολούθησαν να μαζεύουν Panini. Και να πηγαίνουν στο γήπεδο. Να βλέπουν κρυφά «Αθλητική Κυριακή». Από διάβασμα, μόνο για το σχολείο.

Η τελική επιρροή – γενικά χαρακτηριστικά: Πέρασαν στο Πανεπιστήμιο/ΤΕΙ και επί 4 και βάλε χρόνια ξυπνούσαν στο κυλικείο με μίλκο – τυρόπιτα – «Φως» ή «Sportime» (τότενες). Ε, η ομάδα τους μια κέρδιζε, μια έχανε, έτσι περνούσε η ώρα. Γενικώς βλέπουν κάθε είδους ταινίες με saga ή σούπερ ήρωες ή οτιδήποτε άλλο, αλλά με την ίδια ευκολία βλέπουν και Twilight. Τους άρεσε και το Matrix, αλλά ούτε και οι ίδιοι ξέρουν γιατί. Ίσως για τη Μπελούτσι (δίκαιο, εδώ που τα λέμε).

Τους αγαπάμε γιατί: Είναι ντόμπρα παιδιά. Σου λένε «δε μπορώ τα διαβάσματα και τις φαντασίες. Πάμε για κάνα  μπιλιάρδο ή μήπως θα χάσουμε τη F1?». Μαζί τους μαθαίνεις κι εσύ όλα αυτά τα αθλητικά που δε μπορούσες να μάθεις, αν δεν είχες τέτοιο αδερφό.

Καμιά φορά, δεν τους συμπαθούμε γιατί: Υποστηρίζουμε την αντίθετη ομάδα. Δε βαριέσαι, άμα υπάρχει αγάπη, όλα λύνονται.

Κατηγορία 7η: Χαρρυποτεράκηδες

 

Η αρχή: Εδώ απευθυνόμαστε στην αναγνώστρια που είναι μιας κάποιας μικρότερης ηλικίας από εμάς. Δηλαδή είναι γύρω στα 23, να το πω κομψά. Αν όχι μικρότερη (μη συγχυστώ και δε σας πω τίποτα).

Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν όταν η νονά του λεγάμενου του πήρε δώρο το «Ο Χάρρυ Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος». Κόλλησε με το βιβλίο, είχε πάνω κάτω την ίδια ηλικία με το Χάρρυ, γούσταρε τη φάση με τους μάγους και τη μάχη του καλού με το κακό, που ψυχανεμιζόταν ότι έρχεται κατά πάνω του.

Η συνέχεια: Μεγάλωσε μ’ αυτό. Μεγάλωνε ο Χάρρυ, ένα παιδί ταλαιπωρημένο απ’ τη ζωή, αλλά μεγάλος μάγκας, βούταγε όλο και πιο βαθιά στη λάσπη με τα κρυμμένα μυστικά, γινόταν όλο και συναρπαστικότερες οι εξελίξεις. Στο τέλος κάθε βιβλίου μπορεί και να δάκρυζε. Όσο έβγαιναν και οι ταινίες, τόσο πιο πολύ του άρεσε η ιστορία.

Η τελική επιρροή – γενικά χαρακτηριστικά: Αν έδινε σημασία σ’ αυτά που διάβαζε και δεν του άρεσε μόνο η περιπέτεια και το πώς θα έτρωγε λάχανο το Λόρδο ο Χάρρυ, πήρε σοβαρά μαθήματα για τη σημασία της φιλίας, της συντροφικότητας, της ανιδιοτέλειας και της αποδοχής του διαφορετικού.

Αν δεν τα πήρε, μπορεί να μοιάζει και με το Μαλφόι, οπότε φύγε μακριά ή πέτα του ένα experliamus, να του κάμεις τη μούρη pumpkin pie. Είναι πιτσιρικάς, αρκετά προσγειωμένος, αλλά και γενναίος. Καλά, μπορεί να μην είναι και ο «Γενναίος του Βορρά», αλλά δε μπορεί, κάτι θα του ενέπνευσε η Τζέι Κέη. Επίσης, δεν υπάρχει «Πόπη».

Τους αγαπάμε γιατί: Έχουν ποτένσιαλ.

Καμιά φορά δεν τους συμπαθούμε γιατί: Μπορεί να είμαστε η καλύτερή τους φίλη (Ερμιόνη) και να κάνουν 7 χρόνια να συνειδητοποιήσουν ότι είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.

Κατηγορία 8η: Οι ανένταχτοι

Στην ερώτηση που τους έθεσα, αν συμφωνούν με την κατηγοριοποίηση, μου απάντησαν:

«Αν με ρωτούσες τί προτιμάω, κώλο ή βυζιά, θα σου έλεγα. Τώρα γι’ αυτό που ρωτάς, δεν έχω γνώμη. Ξερω γώ, στην Πόπη, μου αρέσει ο κώλος της». Ήταν σαφέστατοι και τους αγαπούμε ούλους ανεξαιρέτως. Κάτι από τα δύο πιο πάνω μέρη θα τους αρέσει πάνω μας, δε μπορεί. Ευχαριστώ θερμά για τις απαντήσεις τους: @Kornilios , @TheSkaf ,  @achilleas_i , @Krs_demo , @dimitrishajigeo , @bacaliaros , @Eirwn , @to_vraki .Αν ξέχασα κανένα, να μου το θυμήκετε, πληζ 🙂

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΓΝΩΜΗ ΕΝΟΣ ΣΟΒΑΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ακολουθεί η άποψη του φίλου @water_elemental, τον οποίο ευχαριστώ θερμότατα για το χρόνο του και τον κόπο που διέθεσε, ώστε να γράψει το απολαυστικό κείμενο που ακολουθεί, απαντώντας στο αρχικό ερώτημα που του έθεσα.

“Θα βγω εκτός θέματος, επειδή μπορώ. Είμαι σίγουρος ότι το έχω καταλάβει λάθος. Οι παρακάτω 800 περίπου λέξεις δε θα βγάζουν κανένα νόημα, κυρίως επειδή το θέμα που μου ετέθη απαιτεί κριτική σκέψη, έννοια που – σαν γνήσιος ιχθύς – μου κατασπαράζει τα μέσα μου. Ας όψεται όμως η αδυναμία σε όμορφες δικηγορίνες, όπως και οι μεγάλες πιθανότητες που έχουν όλες τους να επιβιώσουν της Αποκάλυψης – είναι να τις έχεις από κοντά. Χωρίζονται όλοι οι άντρες στις παρακάτω δύο κατηγορίες; Αν ναι, σε ποια ανήκεις;

StarWars VS The Lord of the Rings

Δίνω στον εαυτό μου μια δράκα νανοσεκόντ, όσο χρειάζεται να στρίψουμε ένα νόμισμα στον αέρα και να αφήσουμε την απάντηση στη θεά Τύχη, που πάντα μπέρδευα με τη Δικαιοσύνη. Ποτέ δε θυμάμαι ποια απ’ τις δύο φοράει τη μάσκα του Illidan. Για μένα η απάντηση είναι τόσο εύκολη που δεν έχω λόγια για να υφάνω μια στιβαρή επιχειρηματολογία έξω από λεπτό αέρα.

Μπερδεύω τα Star Wars με το Star Trek. Δώστε μου λίγο ακόμα να εξηγηθώ, το κέρμα δεν έχει προσγειωθεί ακόμα, καμπυλώνω το χωροχρόνο για τα μάτια σας μόνο.

α. Τέχνη – Λογοτεχνία του Φανταστικού. Όχι τρόμος, όχι Mecha, όχι Sci-Fi.

Ναι,ναι είναι τέχνη και δεν χτυπάω ποδαράκι στο χώμα, είμαι πολύ ήρεμος σε τέτοια θέματα. Τέχνη είναι ό,τι σε αγγίζει, σε συγκινεί, σε ταξιδεύει, σε μαγεύει, σε βοηθάει να ξεχαστείς, να μάθεις, να βελτιωθείς, να ανατριχιάσεις, να αναζητήσεις, να ανοίξεις το κεφάλι σου και να συνδεθείς σε ένα παγκόσμιο δίκτυο χωρίς συμβατικά σύνορα. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε κουβεντούλα τύπου “η λογοτεχνία φαντασίας δεν είναι τέχνη” με αφήνει αδιάφορο καθότι εξ ορισμού η τέχνη είμαστε εμείς. Τα πράγματα που μας αρέσουν, επιβιώνουν σαν τέχνη και υπάρχουν μόνο για μένα και για σένα. Έχω δει μπατανόβουρτσα χρωματισμένη στη

 

Φυσικά και είμαι απ’ αυτούς που προτιμούν το δράκο απ’ το διαστημόπλοιο. Το κακό είναι ότι δεν έχω επιχειρήματα να εκθέσω. Έτσι βγήκα απ’ την υγρή, σκοτεινή ασφάλεια της μανουλίτσας μου. Νερομπουρμπουλήθρας, ρομαντικός και μαγεμένος. Δεν μπορώ να μιλήσω αρνητικά για κάτι που δε γνωρίζω, ποιος Έλληνας άλλωστε θα έκανε κάτι τέτοιο;

Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον ομολογουμένως να με βάλουν να διαλέξω ανάμεσα σε Φρόντο και οτιδήποτε άλλο, με σαφή δαφνοστεφανωμένο νικητή το οτιδήποτε άλλο. Υπάρχουν τόσες υπέροχα πλεγμένες ιστορίες εκεί έξω, είναι κρίμα που δεν έχουν διαβαστεί όσο τους αξίζει. Αν μας κοιτάξεις από μακριά, είμαστε απλώς τα geeks. Ασπρουλιάρηδες τυφλοπόντικες, με ακατανόητη αίσθηση του χιούμορ, οκτώ κονσόλες στριμωγμένες κάτω από τις plasma τηλεοράσεις μας, ελαφρά καμπουρίτσα καιμιά υγιή καλλιέργεια μανιταριών στα μάγουλα και το μέτωπο. Στα σπίτια μας υπάρχει πάντα ένα σκουπόξυλο κοντά στο φωταγωγό για να γλιτώσουμε αν μας κάνουν ντου τα Νάζγκουλ ολοβασάντεν και το κορίτσι στο τέλος προτιμάει πάντα τον κακό μπρατσαρά πλούσιο πυργοκτήτη. Ναι;

Όχι.

Φυσικά και όχι. Όπως λοιπόν δεν πρέπει να βάζουμε σε κατηγορίες τους ανθρώπους και να κολλάμε σ’ αυτές ως άλλες τσίχλες σε κοριτσίστικα μαλλιά, έτσι βγαίνει έναςκακομοίρης για να πει ότι ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (LotRκατά κόσμον) δεν είναι ό,τι καλύτερο έχουμε διαβάσει ποτέ στη ζωή μας. Το σεβόμαστε, υποκλινόμεθα, πίνουμε νερό στ’όνομά του, το έχουμε σε 4 διαφορετικές εκδόσεις και 2 γλώσσες στο σπίτι μας, αλλά περάσαμε καλύτερα με άλλα βιβλία φαντασίας (Mistborn (3), Elantris, The Warbreaker, Imajica, Weaveworld, MisterB. Gone, Une Unendliche Geschiche, Le Livre De Saphir, The Grey King, His DarkMaterials (3), A Song of Ice and Fire (6), Lud-in-the-Mist, Stardust, The BlackMagician (3), Fire, Poison Study, American Gods, Tales of the Dying Earth, TheForgotten Beasts of Eld, The Broken Sword, The Written, Τhe Name of the Wind,Shadows of the Apt (9), The Farseer Trilogy). Κατά συνέπεια, διαλέγω Lord of the Rings επειδή δεν διαλέγω Star Wars. Είναι κάπως περιοριστικό,αλλά αυτό το ερώτημα μου έβαλαν, και σε αυτό απαντάω. Όποιος θέλει να το συζητήσουμε περισσότερο, να με πάει για ποτό.

 

β. Γκομενικό – Παρελθόν

Η άλλη ιδέα που έξυσε το ταλαιπωρημένο μυαλουδάκι μου ήταν η ποιητική μεταφορά των δύο βαρύγδουπων έργων (τέχνης), σε στοιχεία που θα χαρακτήριζαν την προσωπικότητα του άντρα εν προκειμένω. Παρελθόν VS Μέλλον.

Η σκέψη απορρίφθηκε γρήγορα γιατί αν κοιτάξουμε και τα δύο προσεκτικά, δεν υπάρχει τίποτα να διαχωρίσεις, πέρα από μια πολύ επιφανειακή προσέγγιση “α, δε μου αρέσει το διάστημα, α δε μου αρέσουν οι νάνοι”. Ό,τι γράφανε οι αρχαίοι στις τραγωδίες τους τρύπωσε σιγανά σε κάθε μοντέρνο έργο. Μύθος, ήθος, διάνοια, λέξις, μέλος, όψις, όλα μες στα δυό ματάκια. Όλα τα συστατικά για να φτιαχτεί ένα παραμύθι της προκοπής, βρίσκονται και στις δύο κατηγορίες και είναι πάνω κάτω τα ίδια. Το νουμπάκι ήρωας που με τη δύναμη της αγάπης διαλύει το απόλυτο κακό. Υπέροχο, καθότι εδώ που τα λέμε, σε όλους μας αρέσει μια καλή κάθαρση,ψυχής και ματιών (τι, είστε απ’ τους άντρες που δεν κλαίνε; Να άλλη μια κατηγορία για στοχασμό).

Σφίχτηκα πολύ, το προσπάθησα. Δυστυχώς,δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση. Είμαι φανατισμένος και η αγάπη μου για τη λογοτεχνία του φανταστικού με τυφλώνει. Το νόμισμα έπεσε μέσα σε ένα χαντάκι και πλουτς. Πάει. Παίρνω τη μαγκουρίτσα μου και αποχωρώ.

Σκεφτείτε όμως: Μήπως είναι και τα δύο ακριβώς το ίδιο πράγμα;”

Από την MetaCapsule

Διαβάστε περισσότερα κείμενα της εδώ.