Αόρατοι, το ελληνικό crime comedy που εμπνεύστηκε από αληθινή υπόθεση

Η γέννηση των Αόρατων

Χάρης Μαζαράκης: Αυτή η ιστορία υπήρχε. Την έκοψα το 2006 από μία εφημερίδα. Είχα πει ότι αυτό πρέπει να γίνει ταινία ρε γαμώτο, πρέπει να γίνει σειρά. Κάπου στην Αγγλία, νομίζω στο Μάντσεστερ, τέσσερις τύποι είχαν στήσει αυτό το πράγμα και τελικά τους πήγανε και μέσα. Χωρίς τους φόνους βέβαια. Ήταν τρεις σειρές το απόκομμα, δεν ήταν τίποτα.

Ήταν εξαρχής σειρά και μάλιστα 16 επεισοδίων που είχαμε ετοιμάσει με τον συνεργάτη μου τον Θωμά τον Νικολαΐδη. Αυτά συνεπτύχθησαν και έγιναν 8 πιο συμπαγή, θέλουμε να πιστεύουμε, πιο αστεία επεισόδια.

Ως έργο είχε γραφτεί το 2016 […] Συζητούσα κάποια στιγμή με έναν σκηνοθέτη που ήθελε μία κωμωδία και του είπα ότι είχα τους Αόρατους. Το πήρε, του άρεσε πολύ, αλλά δεν προχώρησαν τα πράγματα γιατί έκανε κάτι διαφορετικό σε άλλο κανάλι. Του είπα αχ, αγαπημένε μου, αυτό είναι μάλλον να το κάνω εγώ. Το είπα αστειευόμενος, ότι το σύμπαν το φέρνει σε μένα και έτσι κι έγινε. Γιατί όταν ξεκινήσαμε πολύ ζωηρά το 2019 να κάνουμε ένα πιλότο, εγώ είπα ότι αυτό θέλω να πάει στην Cosmote TV. Είχε αυτό το προφίλ.

Πολλοί μου λένε ότι είναι το καινούριο Παρά Πέντε. Δεν έχει να κάνει γιατί οι δικοί μας ήρωες δεν έχουν αυτή τη, ας μου συγχωρεθεί η έκφραση, σαχλαμάρα. Της Ντάλιας, ας πούμε, που ακριβώς έτσι έπρεπε να μιλήσει. Οι δικοί μας είναι πολύ καθημερινοί. Σαν αναφορά νομίζω ότι ήθελα κάτι όπου το σοβαρό του κομμάτι να έχει Mindhunter μέσα και το κωμικό του να έχει κωμωδία που θα μπορούσε να θυμίζει Αλέκο Σακελλάριο. Είμαι επηρεασμένος από τέτοιου είδους ατάκα.

Χτες γυρίσαμε μία σκηνή και δε μου έχει ξανατύχει, την ώρα που είπα stop να δω οι μισοί δίπλα μου να κλαίνε. Να έχει σηκωθεί ο ηχολήπτης όρθιος να χειροκροτάει. Είναι άνθρωποι που έχουν κάνει πολλές δουλειές όλοι αυτοί. Και ήταν πολύ δραματική η σκηνή, πάρα πολύ. Σε αυτό το πάντρεμα έψαχνα το ενδιαφέρον και μέσα στο πάντρεμα έβλεπα μία σκηνή και έλεγα όχι ρε γαμώτο, δεν αξίζει να είναι στα 8 επεισόδια.

Δεν άλλαξαν πολλά [από το 2016]. Αλήθεια. Απλά προσπαθούσα να ξεζουμίσω αυτές τις ιστορίες. Ήθελα κάποιος που θα το δει να ζηλέψει, όχι τόσο το να ήταν σε αυτή την παρέα, όσο το να τους είχε στον από πάνω όροφο. Ώστε να τους πει ένα βράδυ, ρε πείτε μου μία ιστορία που ζήσατε. Έτσι αυτές οι ιστορίες θα έπρεπε να είναι πολύ πικάντικες. Να αξίζει να τις μοιραστείς και να είναι πραγματικά αστείες.

Οι (6) Αόρατοι:

Μάκης Παπαδημητρίου: Έχουμε πέντε διαφορετικές περιπτώσεις – και με τον ρόλο του Δημήτρη [Πιατά] έξι – ανθρώπων που ο καθένας αντικατοπτρίζει ως έναν βαθμό αυτά που υπάρχουν ως παθογένειες στην ελληνική κοινωνία. Συγκεκριμένα για τον Τόλη είναι η σχέση με τη μητέρα του. Η ελληνική οικογένεια δηλαδή και το πόσο κρατάει δέσμιο ένα πρόσωπο.

Χάρης Μαζαράκης: Ο χαρακτήρας του Μάκη από μοναξιά μπλέκει. Του λένε στην αστυνομία ότι έμπλεξε από βλακεία, αλλά λέει “όχι, από μοναξιά”. Είναι ο μόνος που φορά χειροπέδες και χαμογελά. Βρήκε ένα απάγκιο, μία παρέα. Είναι αυτό που του λείπει.

Νίκος Πουρσανίδης: Ο Μήτσος δεν είναι τόσο απομονωμένος γιατί μένει μαζί με τον φίλο του. Έχει ένα βιντεοκλάμπ και ουσιαστικά του έχει φορτωθεί γιατί δε μπορεί να πληρώσει τίποτα. Αυτό μέχρι που έρχεται ο χαρακτήρας του Μάκη για να του πει ότι έχει αυτή την ιδέα και εκείνος ενθουσιάζεται. Νομίζω ότι τον χαρακτηρίζει αυτό που χαρακτηρίζει όλους τους χαρακτήρες και μου αρέσει, ότι θέλει να βρει κάποιον να τον συμπληρώσει. Θέλει να φτιαχτεί μία παρέα και να πάρει τη θέση του μέσα σ’ αυτή. Γιατί νιώθει και νιώθουν τρομερά μόνοι. Το χαρακτηριστικό του είναι πως σε ό,τι κάνει θέλει να είναι ο αρχηγός. Του έχει μείνει από την παιδική του ηλικία. Αυτό θα προσπαθήσει να κάνει και σε αυτή την παρέα.

Γιώργος Χρανιώτης: Αυτό που αγαπάω πάρα πολύ στην ομάδα είναι μάλλον ένα προσωπικό μου απωθημένο, ότι ήθελα πάντα να έχω μία συμμορία. Δεν έτυχε ποτέ να έχω ούτε νόμιμη, ούτε παράνομη συμμορία. Αλλά αυτοί εδώ είναι ενός είδους συμμορία. Η συμμορία αυτή απαρτίζεται από ανθρώπους που κοινωνικά μάλλον θεωρούνται losers.

Εγώ παίζω έναν αποτυχημένο ηθοποιό που έχει όλη τη φόρα και τη διάθεση να δουλέψει, να πάει σε οντισιόν και να εξασκήσει το επάγγελμα του ηθοποιού αλλά είναι και αυτός άτυχος. Επιτυχημένος ίσως θεωρείται ένας ηθοποιός που δουλεύει πάρα πολύ. Κατά τη γνώμη του Γιώργου του Χρανιώτη και όχι του Άλεξ αυτό δεν ισχύει, απλώς αυτός δεν ανήκει ούτε σε αυτή την κατηγορία. Δεν έχει καταφέρει να δουλέψει σχεδόν καθόλου. Τελικά βρίσκει έναν ιδιόμορφο τρόπο να αξιοποιήσει το υποκριτικό του ταλέντο μέσα στη συμμορία επαναλαμβάνω, γιατί στο κεφάλι του υποβόσκει αυτή η λέξη. Εκτός από δικό μου απωθημένο ίσως να ήταν και απωθημένο του Άλεξ.

Βασιλική Τρουφάκου: Η ηρωίδα μου είναι η Μυρτώ. Είναι μία κοπέλα που, χωρίς να πεις ότι είχε κάποιο πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα, βρίσκει πάρα πολύ καλά τον εαυτό της κοντά σε αυτούς τους χαρακτήρες. Νομίζω πως με πολύ λίγα και απλά λόγια ισχύει για όλους αυτό.

Είναι αυτό που έχει συμβεί και στη ζωή μας. Ότι χωρίς να ξέρουμε ακριβώς για ποιο λόγο, κάτι μας είναι πολύ οικείο σε ένα περιβάλλον. Κάτι έλειπε στη Μυρτώ πιο πριν. Αυτάρκεια; Χειραφέτηση; Το να καταθέσει τα ταλέντα της; Και ξαφνικά ανθίζει σε όλο αυτό. Ήθελε μία αναγνώριση, μία ενθάρρυνση, μία θαλπωρή που έχουν μεταξύ τους αυτοί οι άνθρωποι. Έχει μία ενηλικίωση αυτή η ηρωίδα, αλλά δεν ήταν των 18 η ενηλικίωση, είναι των 30+. Αυτή η ενηλικίωση που κάπως την περιμένουμε και δεν έρχεται.

Γιούλικα Σκαφιδά: Η ηρωίδα μου είναι η πιο εκκεντρική κατά πάσα πιθανότητα, αλλά είναι γοητευτικό το πώς παίζει ανάμεσα σε δύο δίπολα. Μπορεί να είναι λίγο άγρια, να ντύνεται εκκεντρικά και να δείχνει η πιο δυναμική, αλλά από την άλλη είναι μία μορφωμένη κοπέλα, με κοινωνικό background αρκετά καλό, και είναι εκείνη που αναλαμβάνει πολλές φορές να κρατήσει ψυχραιμία και να κουμαντάρει την ψυχολογία των ηρώων. Ενώ άμα τη εμφανίσει φαίνεται πως είναι μία άγρια γκόμενα που φωνάζει, βρίζει και είναι νευρικούλα μερικές φορές, αλλά είναι κι αυτή που τους πιάσει να τους συμβουλεύσει.

Δημήτρης Πιατάς: Χαίρομαι που με διεκδίκησε ο Χάρης γι’ αυτόν τον ρόλο. Εγώ είμαι ο παππούς, ο θείος, ο πατέρας, ο άνθρωπος που θέλει να μπει κι αυτός στο παιχνίδι, να επανακτήσει την υπολανθάνουσα παιδικότητά του. Χαίρομαι γιατί χρησιμοποιώ άλλους ερμηνευτικούς κώδικες […] Οικογένεια είμαστε και η οικογένεια έχει την έννοια και τη μαφιόζικη αν θέλεις. Είναι μία πολύ μοντέρνα κωμωδία. Ήταν για μένα μία ευκαιρία να ξαναβρεθώ μετά από 15 χρόνια στην τηλεόραση, παίζοντας έναν ρόλο που δε θα μου τον έδιναν εύκολα. Γιατί μας δίνουν διάφορα στίγματα ερμηνευτικά και αρνούνται να μας δούνε διαφορετικά. Στο θέατρο το έχω πετύχει αυτό. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις στην τηλεόραση, ζητάνε πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Αόρατοι, ή “Συνήθεις Αταίριαστοι”:

Νίκος Πουρσανίδης: Αυτό που μου αρέσει στη σειρά είναι πως η παρέα που μαζεύεται είναι ετερόκλητη. Αν όχι περιθωριακοί, είναι απομονωμένοι. Μου θυμίζει λίγο τους Συνήθεις Ύποπτους. Όχι η ιδέα αλλά ότι τους βλέπεις να κάνουν κάτι παράνομο και ξαφνικά μία ετερόκλητη ομάδα να έρχεται αντιμέτωποι με τον νόμο. Όλοι οι χαρακτήρες περνούν από στάδια και αμφισβητούν την ηθική τους και αυτό που κάνουν. Πώς τους έλεγα να δεις; Συνήθεις Αταίριαστους.

Γιώργος Χρανιώτης: Επειδή μάλλον ζούμε και μία περίοδο – ή τουλάχιστον εγώ έτσι την αντιλαμβάνομαι – που οι άνθρωποι ασχολούνται κυρίως με τις ζωές των άλλων και όχι με τη δική τους. Γιατί ο μέσος άνθρωπος θεωρώ ότι δεν έχει ζωή γι’ αυτό και είναι τόσο δημοφιλές το Instagram και όλες αυτές οι πλατφόρμες. Αρεσκόμαστε, κάποιοι άνθρωποι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, να παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων. Αυτοί οι άνθρωποι ξαφνικά αποκτούν ζωή. Είναι τόσο απασχολημένοι και τόσο τους κυριεύει αυτή η καινούρια αποστολή που έχουν που αν είχαν Instagram δε θα έχαναν χρόνο με το να παρακολουθούν τις ζωές των άλλων. Αποκτούν μία παράνομη, γοητευτική, αλλά καθόλου εγκληματική ζωή.

Βασιλική Τρουφάκου: Κάτι συμβαίνει, κάτι ζεσταίνεται, κάτι ανακινείται στους χαρακτήρες και ξαφνικά σχηματίζουν ένα “εμείς” πολύ φυσικό. Λειτουργούν μαζί, συναποφασίζουν, γελάνε, καταστρώνουν αυτά τα αδιανόητα σχέδια. Είναι μία από τις γλύκες του σεναρίου και της σειράς αυτής. Την ερωτεύτηκα κατευθείαν την ιστορία αυτή.

Μάκης Παπαδημητρίου: Στον Μήτσο ίσως είναι η οικονομική αβεβαιότητα πολύ περισσότερο από ότι είναι για τον Άλεξ η καλλιτεχνική του αβεβαιότητα. Το βάρος της Μυρτώς πέφτει περισσότερο στον συναισθηματικό τομέα, δηλαδή δείχνει κατά έναν τρόπο το πώς η σύγχρονη κοινωνία αντιμετωπίζει ένα ζευγάρι που φαινομενικά είναι αυτό που βιώνουμε όλοι, αλλά με το αποκούμπι που βρίσκει σε αυτή την παρέα μπορεί να το κάνει πιο δημόσιο. Και για τη Ρόξι είναι αυτό το παράλληλο που έχουν πάρα πολλοί νέοι, αυτή η “παρατεταμένη εφηβεία” που έχει να κάνει πολύ λιγότερο με τους ίδιους τους γονείς και περισσότερο με την ανικανότητα της κοινωνίας να δεχτεί ένα άτομο που έχει όλα τα φόντα να γίνει κάτι αλλά δεν του δίνεται η ευκαιρία.

Οπότε όλα αυτά, μαζί με τον καταλυτικό ρόλο του Δημήτρη ο οποίος έρχεται με την εμπειρία του να βοηθήσει τα παιδιά, παρουσιάζουμε στην ουσία μία ολοκληρωμένη ιστορία όπου ο πρωταγωνιστής είναι αυτή. Το δέσιμο ολόκληρης της ομάδας. Δεν υπάρχει η ιστορία του ενός, υπάρχει η ιστορία του συνόλου. Αυτό ήταν για μένα το μεγαλύτερο ατού της σειράς και η σεναριακή συνοχή.

Η κοινωνική ευθύνη των ηθοποιών:

Βασιλική Τρουφάκου: Ο χαρακτήρας μου έχει σχέση με έναν παντρεμένο όταν ξεκινάει. Είπα όπα, δύσκολο. Στα πρώτα γυρίσματα είχα δυσκολία. Ο Χάρης την έχει γράψει τέλεια, αλλά συνειδητοποιώ ότι κι εγώ δυσκολεύτηκα στην αρχή να τη δω έξω από το στερεότυπό της. Θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε πάρα πολύ το νου μας γιατί μπορεί να στεγνώνουν τα πράγματα. Σαφώς και πρέπει να το σκεφτόμαστε, αλλά αυτό πρέπει να το δεις στη συνολική εικόνα ενός έργου. Δεν έχει νόημα να πας να κάνεις κήρυγμα σε μία σειρά 8 επεισοδίων. Εμένα μου αρέσει και το πιο ριψοκίνδυνο χιούμορ.

Γιούλικα Σκαφιδά: Υπάρχει αντανακλαστικό και οφείλουμε να υπάρχει αντανακλαστικό γιατί πέρα από την καλλιτεχνική έχουμε και μία κοινωνική ευθύνη. Καλώς ή κακώς μας ξέρουν και δέκα άνθρωποι παραπάνω επειδή έχουμε παίξει στην τηλεόραση και μας ακολουθούν στα social media, ή μπορεί να διαβάσουν μία συνέντευξη.

Προσωπικά – και όχι μόνο σε αυτό το σενάριο – πάντα προσέχω. Όχι να είμαι πολιτικά ορθή ακριβώς, αλλά ότι αυτά που θα πω ή αυτά που θα πουν οι άλλοι να μην προσβάλλουν καμία μειονότητα, κανέναν άνθρωπο. Να μην αφήνουν περιθώριο για να διαιωνιστεί ένα στερεότυπο που αυτό συνεπάγεται ότι μαζί του θα διαιωνιστεί ο σεξισμός ας πούμε ή η περιθωριοποίηση ορισμένων κοινωνικών ομάδων. Δεν είχε κάτι τέτοιο το σενάριο εδώ, ή αν είχε σχολιάστηκε εντός σεναρίου.

Σίγουρα το έχω στο μυαλό μου. Έχουν παρεισφρήσει στη γλώσσα μας πολλά στερεότυπα που διαιωνίζουν άσχημες καταστάσεις. Νιώθω ότι έχουμε μεγάλη ευθύνη για αυτά που θα βγουν απ’ το στόμα μας.

Οι Αόρατοι θα προβληθούν στην Cosmote TV το 2022.