Από τον Τζάρμους στην Βαλέρια Γκολίνο: Τα πρόσωπα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Δεν έχεις ζήσει φεστιβάλ αν δεν τρακάρεις (όντως) πάνω σε άνθρωπο που έχει πάρει Όσκαρ. Έτσι λένε.

Φεστιβάλ είναι εκεί όπου θα δεις μια ταινία που θα σου αρέσει πολύ και θα έχεις την ευκαιρία να ρωτήσεις γι’αυτήν επί τόπου το σκηνοθέτη της ή έστω να πας να τον συγχαρείς στα γρήγορα πριν τον περικυκλώσουν. Ή έστω να του κάνεις νόημα κατανόησης από μακριά.

Ή έστω, ξέρεις, να κοιτάξεις πάρα πολύ έντονα…;

Κατάλαβες.

Επίσης, ένα φεστιβάλ μπορεί να είναι το μέρος όπου πίνοντας αγουροξυπνημένος τον φρέντο σου μπορεί να σκουντουφλήσεις πάνω στον Αλεξάντερ Πέιν παραλίγο ρίχνοντάς τον κάτω, που κι αυτό έχει τη γοητεία του. (Όχι για εκείνον υποθέτω.) Για να το φέρω και σε πιο μετρημένα πλαίσια: πιάνεις ένα ασανσέρ μαζί με έναν κύριο που σκανδιναβοφέρνει, και σου πιάνει small talk μέχρι να κατέβετε.

-*αμήχανο χαμογελάκι*

-*επιστρέφεις το αμήχανο χαμογελάκι*

-Έχετε κάποια ταινία στο Φεστιβάλ;

-Εγώ; Όχι όχι, press είμαι.

-Α, α. Από εδώ, Thessaloniki;

-Από την Αθήνα.

-Α, α.

-Έχετε εσείς κάποια ταινία;

-Ναι, ναι.

-Α, ποια;

-Το “Faro”.

-Ααα, ναι, μου το έχουν πει πολλοί αυτό. (Ψέμα.)

–*χαμογελάει ευγενικά αλλά ξέρει*

-Παίζεται τώρα;

-Ναι, ναι, πάω στο σινεμά για το Q&A.

-Α, ωραία, ωραία. [μου σκάνε πενήντα φλασιές μαζί] Συγγνώμη, είστε ο Φρέντρικ Έντφελντ;

–Ναι!

-Ήταν φανταστικό το “Flickan”!

Το “Flickan” ήταν η προηγούμενη ταινία του συνεπιβάτη μου, που είχε κερδίσει βραβείο κοινού και βραβείο σκηνοθεσίας στις 15ες Νύχτες Πρεμιέρας. Τότε δούλευα εκεί και τον είχαμε καλεσμένο. Ήταν η μεγάλης σπανιότητας συγκυρία όπου άνθρωποι όλων των βραβευμένων ταινιών έτυχε να βρίσκονται στην Αθήνα, είχαμε χαρεί πολύ που θα ήταν όλοι εκεί για να παραλάβουν τα βραβεία τους και όταν ανακοινώθηκε η νίκη του “Flickan” ο Έντφελντ άφαντος, επειδή είχε πεταχτεί στην τουαλέτα, ή για ένα τσιγάρο, δε θυμάμαι πια. #facepalm

Εν τέλει βρέθηκε και ήρθε γρήγορα στην αίθουσα, όσο εγώ σκεφτόμουν πως ήθελα να τον στραγγαλίσω. Δεν πρόλαβα να του τα θυμίσω για να γελάσουμε επειδή φτάσαμε στο λόμπι, οπότε πήγε στην ταινία του. (“Κάποτε όλα αυτά θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε”… μόνοι μας στο λόμπι ενός ξενοδοχείου, κατά τα φαινόμενα.)

Τελοσπάντων, αυτή είναι η ιδέα. Πολλοί είναι εκεί. Θα ακούσεις την Ελίνα Ψύκου του “Αντώνη Παρασκευά” να μιλάει για τον Χάνεκε στο Q&A της ταινίας της, θα χειροκροτήσεις τον Τζάρμους καθώς μιλάει για τον Λου Ρηντ ενώ πίνεις χαλαρά τον καφέ σου στην Αποθήκη Γ,  θα δεις τον Αλεξάντερ Πέιν να εξαφανίζεται από την αίθουσα ύστερα από την προβολή… κάποιας ταινίας… το δευτερόλεπτο που πέφτει το πρώτο credit.

Και, ίσως σημαντικότερα, θα μπορέσεις να ανταλλάξεις δυο κουβέντες με σκηνοθέτες που ακόμα το παλεύουν από το περιθώριο της βιομηχανίας, και που κάποια μέρα ίσως να μην πιστεύεις ότι αντάλλαξες μαζί τους δυο κουβέντες.

(Όποιος άλλος ήταν σε εκείνο το ξεχασμένο Q&A του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν πριν από 167 Νύχτες Πρεμιέρας κερδίζει γλειφιτζούρι.)

Ανάμεσα λοιπόν σε Q&A, σε συνεντεύξεις τύπου ή σε χαλαρά one-on-one σε άνετους καναπέδες ξενοδοχείων, αυτά είναι κάποια πράγματα που ακούσαμε από τους καλεσμένους του 54ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και μας άρεσαν.

~ Ανμαρί Τζασίρ, η πρώτη γυναίκα από την Παλαιστίνη που γύρισε μεγάλου μήκους ταινία, σχολιάζοντας το t-shirt μας, στο τέλος της συζήτησής μας. Που κατά βάση περιστράφηκε γύρω από όχι-τον-Ron-Burgundy. (Ολόκληρη η συνέντευξη σύντομα στο cosmo.gr)

~ Η σκηνοθέτιδα της ταινίας, Ελίνα Ψύκου, χαμογελώντας καθώς παραλάμβανε το βραβείο ερμηνείας του Χρήστου Στέργιογλου για την  “Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά”, και αποδεικνύοντας μεμιάς πως το χιούμορ που χαρακτηρίζει την ταινία προήλθε όντως από κάπου.

~ Αλέν Γκιροντί, στη συνέντευξη τύπου για το αφιέρωμα του Φεστιβάλ στο έργο του.

~ Βαλέρια Γκολίνο, στην άλλη άκρη του καναπέ, μιλώντας μας για πολύ περισσότερα πράγματα από το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, “Μέλι”. (Ολόκληρη η συνέντευξη στο cosmo.gr την επόμενη εβδομάδα.)

~ Αλεξάντερ Πέιν, προλογίζοντας την προβολή της “Nebraska” στη λήξη του Φεστιβάλ.

~ Κλερ Σιμόν, μιλώντας για τα γυρίσματα του τελευταίου φιλμ της, “Gare du Nord”, το οποίο διαδραματίζεται όλο στον -πολυσύχναστο- διασημότερο σταθμό τρένων της Γαλλίας.

~ Μάξιμον Μόνιχαν, σκέιτερ, σκηνοθέτης του βωβού αμερικάνικου φιλμ “La Voz de los Silenciados”, έκανε Χαλογουίν μακριά από το σπίτι. Οι θυσίες που κάνεις για την τέχνη. (Ο τύπος είναι απίθανος. Όλη η συνέντευξη, το Σαββατοκύριακο στο ΟΝΕΜΑΝ.)

~ Σκοτ Φούντας, κριτικός κινηματογράφου, για τις τοπικές κινηματογραφικές τάσεις εθνικών σινεμά με μπόλικο hype, όπως της Ρουμανίας και της Ελλάδας.

~ Αλέξανδρος Αβρανάς, στο Q&A που ακολούθησε την πρεμιέρα του “Miss Violence” στο Ολύμπιον.

~ Κρις Έσκα, σκηνοθέτης του πολύ καλού “Retrieval”, μιλώντας μας λίγα λεπτά πριν φύγει για το αεροδρόμιο για το επόμενο Φεστιβάλ του. Αυτό το φανταστικό συναίσθημα του να ακούς άγνωστους ανθρώπους να σου αφηγούνται τις ζωές τους.

~ Τζιμ Τζάρμους, στη συνέντευξη τύπου την επόμενη της πρεμιέρας του Φεστιβάλ.

[Διάβασε επίσης: Οι ταινίες που ξεχωρίσαμε από το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ.]

Photo Credit: Motionteam_photo press agency