Απολογισμός, report, recap της E3 2016

Φινάλε για μια ακόμα Ε3, αυτή του 2016. Το πρόσημό της θετικό, παρά την απαισιοδοξία πριν το ξεκίνημα και τέτοιου είδους διαψεύσεις, ακόμα κι αν πρόκειται (και) για προσωπικές, είναι πάντα καλοδεχούμενες, δεν χωράνε εγωισμοί στη χαρά. Προφανώς, υπήρξαν και μέτριες ή κακές στιγμές, αλλά το report αυτό έχει ένα + δίπλα του. Ας δούμε γιατί, α) χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι έχω δίκιο και β) ότι μια καλή Ε3 αποτελεί ντε και καλά οιωνό για σπουδαία μελλούμενα στον χώρο του gaming.

Παρουσιάζεσαι ακομβίωτος;

Στο άρθρο για το παρελθόν και το μέλλον της Ε3, είχα γράψει ότι το 90% της έκθεσης είναι οι παρουσιάσεις των μεγάλων εταιρειών. Συμφωνώ ακόμα (με μένα), μόνο που θα ήθελα να κάνω μια μικρή παραλλαγή. Πάνω από το 50%, το οποίο και καθορίζει την επιτυχία της διοργάνωσης, είναι αυτές των Microsoft και Sony, καλώς ή κακώς. Για την Nintendo, θα κάνω ειδική, ειδικότατη αναφορά στο τέλος.

Από τους third party publishers, η ΕΑ (δυστυχώς) δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση της, σαν τον σκορπιό (έχει πέραση φέτος) που τσιμπάει τον βάτραχο και πνίγονται κι οι δύο.  

Ναι, η ιστορία του σκορπιού και του βάτραχου είναι παλιά, το The Crying Game απλά την πέρασε υπέροχα. Και η ΕΑ εξακολουθεί να συμπεριφέρεται έτσι: κορδέλα, μεγάλα μισόλογα, αλλά ως εκεί. Δεν νομίζω ότι τσιμπάμε πια, περιμένουμε το αποτέλεσμα. Ακόμα και το FIFA 17 ή το Battlefield 1 που προσπάθησαν να πουν κάτι, θα πρέπει να το αποδείξουν, σε γήπεδο και μέτωπο.  

Πιο ουσιαστική η Bethesda (το κοινό τους άρθρο εδώ), ανάλογα και με το μέγεθός της, χρειαζόταν μόνο ένα μπαμ γιατί στην τελική είναι Ε3, ακριβώς το αντίστροφο με την ΕΑ. Πάντως, τοποθετείται στα συν, την θέλουμε, κανείς δεν είναι περιττός.

Ούτε καν το πιο πρόσφατο PC Gaming Show, το οποίο εξυπηρετεί τον σκοπό του. Δεν είμαι πολύ υπέρ της κουβέντας σε αυτές τις περιστάσεις, γι’ αυτό και θα προτιμούσα κάτι πιο στιβαρό, αλλά είναι αυτή η διαφορετική/ εναλλακτική στιγμή ενός trade show, εξαιρετικά χρήσιμη από όποια πλευρά κι αν κοιτάξεις, είτε πρόκειται για indie προσπάθειες, είτε για μεγαλύτερες που επιλέγουν αυτό το σουαρέ.

Απλώς, κρίνεται σκόπιμο να βρει τον δικό του «σωστό» χρόνο, ο τόπος είναι ο κατάλληλος, ώστε να κερδίσει ματιές και να μην στριμώχνεται ή υπερκαλύπτει άλλα events.

Κι αυτό γιατί το event της Ubi ξεκίνησε πριν τελειώσει το PC Gaming Show. Aisha, δυο-τρεις ατάκες που δεν τις ακούς αλλού, South Park, Watch Dogs 2, Ghost Recon Wildlands. Η γαλλική εταιρεία είχε πράγματα να πει και να δείξει, αλλά το κούρασε. 1 ώρα και 50 λεπτά περίπου (όταν η Sony επιλέγει να ολοκληρώσει σε 1 ώρα και 15 πάνω-κάτω), είναι too much αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν δείχνουμε την πόρτα της εξόδου, έτσι;

Οι υπόλοιποι είτε πιο μεγάλοι είτε πιο μικροί, παρατάχθησαν πίσω από Microsoft και Sony. Ορισμένες ανακοινώσεις ή βίντεο χώρεσαν στις press conferences των κολοσσών, ελάχιστα ήταν τα σκόρπια που βγήκαν στο περιθώριο της Ε3, ίσως λιγότερα από κάθε άλλη φορά. ΟΚ, ένα teaser trailer του PES 2017 να το δούμε όμως, πριν περάσουμε στα καυτά θέματα.

Τι λε ρε μεγάλε

Είθισται να βγαίνει νικητής σε αυτές τις περιπτώσεις, ηθικός κατά τη γνώμη μου, και φέτος ήταν σειρά της Sony να κερδίσει, πιο εμφατικά πάντως από την οριακή περσινή νίκη της Microsoft. Κι όμως, ακόμα κι αν ακούγεται σχήμα οξύμωρο, η τακτική της MS δεν ήταν λανθασμένη.

Όσο διαρκεί η τρέχουσα γενιά κονσολών, η Microsoft ακούει (και βλέπει και αντιλαμβάνεται) ότι το Xbox One είναι κατώτερο τεχνικά του PS4, το μαραφέτι της Sony πουλάει κολασμένα (και σίγουρα περισσότερο από το δικό της), κάτι έπρεπε να κάνει, όφειλε να επιτεθεί για ν’ αντιστρέψει το κλίμα. Ομολογουμένως, ιδανικότερη στιγμή από μια Ε3 δεν υπάρχει.

Κι όταν μάλιστα για πρώτη φορά στα χρονικά γίνεται τόσος θόρυβος, ακούσια ή μη, για νέες αναβαθμισμένες κονσόλες, τόσο σύντομα και τόσο ωμά. Συν ότι έδειξε πολλά και καλά games, δεν έπαιξε απροκάλυπτα το χαρτί hardware παραμερίζοντας το software, κάθε άλλο. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν ότι έμπλεξε το κοινό με 2 κονσόλες, και Xbox One S ως slim και πιο όμορφο του original με ελάχιστες, πρακτικά, τεχνικές διαφοροποιήσεις και βελτιώσεις, και Project Scorpio στο τέλος. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, είχε κι αυτό το δικό του μπλεγμένο μήνυμα (και μακρινό ορίζοντα 18 μηνών στο ελάχιστο): είναι μέλος της οικογένειας Xbox One, ή πρόκειται για κάτι εντελώς νέο που απλά θα έχει πλήρη συμβατότητα με την προηγούμενη γενιά;

Όπως πολύ ορθά αναφέρθηκε και προσυπογράφω με χέρια και πόδια, όχι απλά δεν δόθηκε κίνητρο στους gamers να επενδύσουν στο Xbox One τους επόμενους 18 μήνες, αλλά εφευρέθηκε και αντι-κίνητρο με τα αποκλειστικά games της κονσόλας να χάνουν την αυστηρή έννοια του όρου από τη στιγμή που θα κυκλοφορούν και σε PC. Το σίγουρο είναι ότι η MS δεν μπορούσε να παίξει το χαρτί της ήρεμης δύναμης, του κυρίαρχου, και γιατί δεν νιώθει έτσι και γιατί πραγματικά δεν είναι τη στιγμή που μιλάμε. Από την άλλη, επίθεση, σωστά, αλλά με ποιον τρόπο; Επιπλέον, μπορούσε να περιμένει τέτοια απάντηση;

Αντίθετα, η Sony είχε την ευχέρεια να παίξει στην αντεπίθεση και να μην επικεντρωθεί σε νέες μαγικές κονσόλες. Ακόμα και το VR όμως (σημείωση: έρχεται επίσημα στην Ελλάδα στις 13 Οκτωβρίου), στο οποίο στηρίζει αρκετά, δεν έγινε ο πρωταγωνιστής. Η νέα minimal προσέγγιση με πυροβολισμό τίτλων δεν ήταν απόλυτα safe όταν ο άλλος ρίχνει πυρηνικά, ενείχε μεν μια δόση ρίσκου, αλλά αφουγκράστηκε σωστά την gaming κοινότητα και υλοποίησε στην εντέλεια.

ΟΚ, ένα The Last of Us 2 (κάτι από Naughty Dog τελοσπάντων) ή μια third party βόμβα στο τέλος (Red γκουχ, βαχ, Dead, φτου, 2, γκουχ γκουχ, μα τι γίνεται με τον λαιμό μου καυσωνιάτικα;) θα εκτόξευε το hype στη στρατόσφαιρα την ίδια, αλλά όλο αυτό ήταν αρκετό. Υπερ-αρκετό.

Την Nintendo μην την κλαις

Επίλογος, διόλου τυχαία, με την Ninty. Διάβασα πολλούς στα social media (πέρα από τις ρώγες του Peter Moore της ΕΑ που έκαναν μπαμ κάτω από το πουκάμισο) να εκνευρίζονται, να στεναχωριούνται, έστω να εκπλήσσονται με τη φετινή παρουσία (not). Καταρχάς, ας κάνουμε ένα break με το video του νέου The Legend of Zelda: Breath of the Wild που δείχνει, ήδη, εκπληκτικό.

Όσα ξυπνητήρια και να βάλεις στο Κιότο, οι άνθρωποι είτε επιλέγουν να μην ξυπνούν, είτε θα σηκωθούν από το κρεβάτι όταν αυτοί το θελήσουν. Την Nintendo δεν είναι να την λυπάσαι. Πρώτον, αυτονόητα, γιατί είναι μεγάλη και ιστορική εταιρεία. Δεύτερον, γιατί έτσι έχει στρώσει, πόσω μάλλον τα τελευταία χρόνια. Είτε θα ζήσει με τον δικό της τρόπο (και μπορεί να «πεθάνει»), είτε θα βάλει στο παιχνίδι τους third party και θα τους δώσει κίνητρα (και τότε μπορεί να «πεθάνει», αν το κάνει αργά ή το NX δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας/ τους).

Θα το γράψω όπως ακριβώς μου έρχεται στο μυαλό. Το Wii δεν ήταν για τεράστια εμπορική επιτυχία (έκανε την Ninty υπερ-αισιόδοξη, δεν άκουσε τα καμπανάκια), το Wii U δεν ήταν για να αποτύχει τόσο άσχημα. Η νέα κονσόλα πρέπει να φέρει το (σωτήριο;) μέτρο, θέλει μελετημένες κινήσεις (κι ας αργήσει). Άριστα τα exclusives, φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη, αλλά πλέον στην εποχή που ζούμε χωρίς τίτλους που παίζει όλος ο κόσμος και υπάρχουν σε PS και Xbox, δουλειά δεν γίνεται. Δεύτερη και τρίτη κονσόλα, δύσκολα αγοράζεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια.

Λέω εγώ, ταπεινά. Ραντεβού του χρόνου.