Αποχαιρετάμε την τηλεοπτική μας ανδροπαρέα

Η δουλειά μύριζε από την περυσινή σεζόν. Τα αστεία ήταν λίγο πολύ τα ίδια, η πλοκή δεν μπορούσε να αλλάξει και πάρα πολύ, οι παίκτες NFL για cameo είχαν πλέον εξαντληθεί και σοφά το FX αποφάσισε να μην προχωρήσει σε όγδοη σεζόν. Κρατώντας την σειρά στο επίπεδο που της άξιζε. Εν αντιθέσει ας πούμε με κάτι Big Bang Theory που πάσχουν εδώ και 5 χρόνια από παρόμοια συμπτώματα και δεν λένε να τα παρατήσουν.

Το The League όμως ήταν μία καλή σειρά. Μια καλή κωμωδία. Που σε έπαιρνε από το χέρι και σε γυρνούσε σε εκείνη την εποχή, κοντινή ή μακρινή για τον καθένα, που το μόνο που σε ένοιαζε ήταν ο χαβαλές με τους φίλους σου αλλά και κάτι που κάνατε από κοινού. Για το The League αυτό το κάτι κοινό ήταν το Fantasy Football.

Σε μια Αμερική που πλέον τα Fatasy έχουν ξεφύγει, το ξεκίνημα της σειράς το 2009 είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού. Γιατί μιλούσε στην καρδιά του κάθε Αμερικανού που έμπαινε με φίλους και αγνώστους σε μια διαδικασία να κάνει draft, να φτιάξει ομάδα και να διαγωνιστεί χωρίς έπαθλο σε ένα fantasy league. Για τα παιδιά του The League, το έπαθλο ήταν η Shiva, μία Ινδή την οποία γνώριζαν από παλιά και ήθελαν όλοι να κάνουν δική τους. Όχι, όχι, κανείς δεν ενδιαφερόταν για εκείνη πραγματικά αν και δεν την λες και άσχημη. Όλοι ενδιαφέρονταν για το τρόπαιο με το όνομά της.

Αν είσαι φαν της σειράς, πριν συνεχίσουμε το κείμενο, ας σιγορτραγουδήσουμε μαζί τον ύμνο. Το Shivakamini Somakandarkram που σημαίνει το πρωτάθλημα επιστρέφει.

Πέντε άνδρες και μία γυναίκα. Ο Pete, ο Kevin με τη γυναίκα του Jenny, ο Andre, ο Rodney και ο Taco. Με λίγο από Rafi, Sofia και άλλους που εμφανίζονταν περιστασιακά στη σειρά. Αλλά ο πυρήνας ήταν η παρέα εκείνη που ξεκινούσε και τελείωνε στο Fantasy League που είχαν κάθε χρονιά. Με την πλοκή να ξεκινά πάντα στο Fantasy και το NFL αλλά να χτίζει χαρακτήρες που ο κόσμος έμαθε να αγαπά. Για τις παραξενιές τους, για τα ελατώμματά τους, για τις αμέτρητες βλακείες που έκαναν σε κάθε επεισόδιο.

Θα σταθώ σε μερικά σημεία της σειράς, σε μια προσπάθεια να τιμήσω όλα εκείνα τα στοιχεία που την ανέδειξαν.

Η αίσθηση της ανδροπαρέας

Ό,τι κι αν συνέβαινε, όσο και να απομονωνόταν κάποιος από την παρέα, όποιος κι αν βρισκόταν στο επίκεντρο, η σειρά αφορούσε πάντα την παρέα και πώς η παρέα αντιμετώπιζε την κάθε κατάσταση. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό αλλά είναι φοβερή η συνέπεια στο να βλέπουμε τον κάθε χαρακτήρα μέσα από τα μάτια των φίλων του και να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά του μέσα από τις αντιδράσεις των άλλων. Έτσι, όταν ο Andre είχε ένα πρόβλημα, δεν θα μπαίναμε στη διαδικασία να ακούσουμε τον Andre, να τον λυπηθούμε, να σκεφτούμε το πρόβλημα. Γιατί φτάναμε άμεσα στο εξευτελισμό του από τους άλλους, στον εκμηδενισμό του προβλήματος από την παρέα. Είτε μιλάμε για κάτι απλό είτε μιλάμε ακόμα και για τον θάνατο κάποιου όπως στην τελευταία σεζόν (να δεις την τελευταία σεζόν). Αυτό το “τρικ” όχι μόνο αποφόρτιζε το κλίμα σε κάθε επεισόδιο αλλά σου έδινε να καταλάβεις ότι η σειρά λειτουργεί με τους νόμους της παρέας και κανένας δεν δικαιούται να έχει τον δικό του χρόνο με το κοινό, τη δική του σχέση με τους πιστούς της σειράς.

Η καφρίλα

Εδώ υπάρχει και ονοματεπώνυμο. Βασικά μόνο όνομα. Rafi. Στον καλύτερο ίσως ρόλο της σειράς, ο Jason Mantzoukas υποδύεται έναν θεοπάλαβο τύπο που για κάθε λογική ερώτηση έχει μια παράλογη και συνήθως φρικτά αηδιαστική απάντηση. Διεστραμμένος, σιχαμένος, αγενής, σχιζοφρενής αλλά απόλυτα απολαυστικός σε κάθε μικρή συμμετοχή του σε επεισόδιο. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τα επεισόδια στα οποία αναλαμβάνει την σκυτάλη παρέα με τον Seth Rogen και δίνουν μια τρομερή καλτίλα στη σειρά. Αποκορύφωμα το φετινό κοινό τους επεισόδιο στο Puerto Rico.

Οι μικρές βρώμικες καθημερινές σκέψεις

Σκυτάλη στην καφρίλα έχουν όλοι οι υπόλοιποι της σειράς. Από τις κλασικές βρωμοσκέψεις του Rodney που προσπαθεί συνέχεια (και δικαιολογημένα) να στριμώξει τη Sofia σε ένα κρεβάτι, στα κλασικά προβλήματα ενός παντρεμένου όπως τα εκφράζει ο Kevin, στις ψιλονορμάλ αλλά και πολύ τσάτσικες σκέψεις του Pete. Όλο το The League είναι διάσπαρτο με ανδρική σκέψη και η Jenny είναι πάντα εκεί να αηδιάσει με κάτι που θα αηδίαζε κάθε λογική γυναίκα. Η Jenny πέρα από τον dude της παρέας είναι και η φωνή της λογικής. Αλλά είναι τουλάχιστον απολαυστικό το πώς όλοι συζητούν τις βρώμικες σκέψεις τους και πώς η διαστροφή του καθενός από εμάς εκφράζεται μέσα από αυτούς τους forever unclean τύπους.

Οι χαρακτήρες

Το ωραίο στο The League είναι ότι πέρα από δύο ξεκάθαρα ξεχωριστούς χαρακτήρες, τον Θεό Taco και τον Θεό Rafi, οι υπόλοιποι δεν είναι εκεί για έναν λόγο. Είναι για να συνθέσουν μία φανταστική παρέα. Αυτό όμως που καταφέρνει η σειρά μέσα στα χρόνια είναι να σε κάνει να αγαπήσεις κάθε έναν ξεχωριστά. Εντάξει, εκτός από τον Andre. Αλλά είναι χαρακτηριστικό αν ρωτήσεις φαν της σειράς πώς στην πρώτη σεζόν μπορεί να γούσταραν τον Kevin και πλέον να είναι οι πιο φανατικοί του Rodney. Ένας ένας είχαν κάτι να προσφέρουν στην σειρά και για κάτι να τους θυμόμαστε τώρα που τελείωσε. Πριν φύγουμε, ας δώσουμε φόρο τιμής στην Nadine Velazquez για τον ρόλο της ως Sofia Ruxin.

Το γρήγορο κολλεγιακό χιούμορ

Η σειρά δεν παύει να είναι μια ατελείωτη αμερικανιά, σε κάθε της έκφανση. Και μου θύμιζε πολλές φορές κολλεγιακή ταινία, μια απόπειρα να επαναφέρουν στον τηλεθεατή στιγμές από μια χαμένη κάφρικη νιότη παρά μια προσπάθεια να αποτυπώσουν τι κάνει μια φυσιολογική Αμερικανική παρέα 35άρηδων. Αλλά το χιούμορ ήταν απλό, κατανοητό και γρήγορο. Και 20 λεπτά κάθε επεισοδίου ήταν υπέραρκετά για να πάρεις μια καλή δόση της παρέας του The League.

~

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να βάλω σε μια σειρά τους χαρακτήρες χωρίς να αδικήσω κάποιον. Αλλά θα το επιχειρήσω κι όποιος θέλει ας με μιμηθεί στα σχόλια. Rafi > Rodney > Kevin > Taco > Jenny > Pete > Andre.

Αντίο The League. Ήσουν κάτι παραπάνω από υπέροχο.