Πααρουσιάστε…Αρμ

αφού θα υπάρξει και μέρος δεύτερο.

Ο χορός της μπριζόλας

Έχω μόλις φάει 2 μπριζόλες, μισό δίσκο πατάτες τηγανητές, 3 φέτες ψωμί και σαλάτα (για τη σιλουέτα) στο κυριακάτικο μεσημεριανό της μονάδας. Κατόπιν πάω για σκοπιά 15.00-17.00 στην κεντρική πύλη. Η ζέστη είναι αφόρητη, το νερό που έχω μαζί μου είναι χλιαρό και την κατάσταση περιγράφει μόνο μια λέξη: ΑΠΑΛΕΥΤΗ. Στην αρχή βγάζω το κράνος. Μετά το αφήνω κάτω και στηρίζω δίπλα του και το όπλο. Κατόπιν βγάζω την εξάρτηση με τις φυσιγγιοθήκες και την ακουμπάω κι αυτή κάτω. Η ώρα δεν πέρναγε με τίποτα και τα μπριζολάκια εξακολουθούσαν να χορεύουν στο στομάχι μου που δεν ήθελε με τίποτα να δουλέψει υπερωρίες με τέτοια ζέστη. Πάω στην αίθουσα αναμονής που ήταν απέναντι, παίρνω μια ξύλινη καρέκλα, την τοποθετώ μέσα στη σκοπιά και κάθομαι. Βγάζω και το τζόκεϊ απ’ το κεφάλι.

Εκείνη τη στιγμή, είχε φτάσει 16:00, ακούω ένα από τα περαστικά αυτοκίνητα να κόβει ταχύτητα και κατόπιν να περνάει παράλληλα με την πύλη με χαμηλή ταχύτητα. Βγάζω το κεφάλι από τη σκοπιά (φανταστείτε σαν στρουθοκάμηλος που έχει το λαιμό παράλληλα με το έδαφος) και βλέπω το στρατιωτικό όχημα του ταξιάρχου του νησιού με αυτόν να κάθεται πίσω, να έχει ανοίξει το πίσω παράθυρο και να ψάχνει να βρει που στο καλό είναι ο σκοπός. Χώνω το κεφάλι πίσω και προσπαθώ να σουλουπωθώ (ναι καλά). Ευτυχώς (για εμένα) δεν σταμάτησε, μετά από λίγα μέτρα επιτάχυνε και έφυγε απογοητευμένος.

Την επόμενη μέρα ήρθε στη μονάδα εντολή να υπάρχει 2ος σκοπός στην κεντρική πύλη και λοχίας υπηρεσίας καθ’ όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Χαρά που έκαναν οι συνάδελφοι οπλίτες και οι “μονιμάδες” για την προσθήκη των 2 έξτρα υπηρεσιών, δεν περιγράφεται… Όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν από που κι ως που ήρθε διαταγή για τέτοιο πράγμα. Εκτός από εμένα που ορκίστηκα πως πρώτα θ’ απολυθώ με το καλό και μετά θ’ αρχίσω να διηγούμαι αυτή την ιστορία! Σόρι μπόιζ.

Ο στρατηγός πάει τουαλέτα

Λαμία, 1989. Όλη η μονάδα είναι εκτός στρατοπέδου για άσκηση. Είμαι παραμένων, ως Γραφέας Πρώτου Γραφείου. Ξαφνικά στην Πύλη ακούω προσοχές, φωνές. Σηκώνομαι, να δω τι γίνεται και βλέπω μπροστά μου τον … Στρατηγό Βερυβάκη. Πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη μου λέει: «Παιδί μου, άσε τις αναφορές, πες μου που είναι η τουαλέτα γιατί επείγομαι»!

Πεντακόσιες (αξέχαστες) δραχμές

Έχουμε πάρει μετάθεση από την Ρόδο (μετά από τέσσερις μήνες) εγώ κι ένας … «πατέρας» μου (έξι σειρές παλιότερος, δηλαδή). Μου το λένε εν ώρα γυμναστικής, δεν το πολυπιστεύω μέχρι να δω το χαρτί, τρέχω μαζεύω τα ρούχα μου και πάμε να μας υπογράψει ο Διοικητής. Μας κάνει το τελευταίο καψώνι. Έρχεται να υπογράψει στις … τρεις το μεσημέρι. Φεύγουμε σαν τρελοί, αλλά φτάνοντας στο λιμάνι, διαπιστώνουμε ότι το καράβι έχει φύγει. Πάμε στο αεροδρόμιο, μπαίνουμε λίστα αναμονής, βρίσκουμε θέση με το τελευταίο. Μετράμε τα λεφτά μας. Μας λείπει ένα πεντακοσάρικο. Ο τρόμος να επιστρέψουμε στη Μονάδα για μια ακόμη νύχτα, στα μάτια μας. Μέχρι που ένας συνεπιβάτης, καλή του ώρα, βγάζει πεντακόσιες δραχμές και μας τις δίνει: «Άντε για να με θυμάστε» μας λέει. Δεν τον ξεχάσαμε ποτέ…

Μεθύσι, σκοπιά και ύπνος

Το καλοκαίρι στη Σαντορίνη μας αποχαιρετά αλλά οι κακές συνήθειες από την κατανάλωση αλκοόλ στα περιλάλητα στέκια του ηφαιστειογενούς νησιού δεν κόβονται εύκολα. Τι και αν έπρεπε να φυλάξω σκοπιά στο φυλάκιο (Σ 13) από τις 2 μέχρι της 5 τα ξημερώματα; Δεν θα μπορούσαν να ακυρώσω την παράνομη έξοδο μου ακόμη και αν έπρεπε να γυρίσω στις 1.50. Τι το ήθελα; Η barwoman Δώρα, θέλησε με τα κοκτέιλ της να με κάνει «φέτες» και τα κατάφερε. Αφού, μετά κόπων και βασάνων επέστρεψα στη βάση μου πήγα να χρεωθώ τον οπλισμό. Όμως αντί για ένα G3, έβλεπα μέσα στην παραζάλη μου τρία κάτι που πίστευα θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε καρτούν! Τελικά, κατάφερα και το έπιασα στα χέρια μου παρότι το όπλο μου έπεσε μία φορά στο αλήστου μνήμης ΡΕΟ και το έψαχνα.

Αφού έφτασα στη σκοπιά χωρίς να το καταλάβω έριξα έναν γλυκό υπνάκο, ο οποίος όμως αποδείχθηκε βαρύς. Για καλή μου τύχη δεν είχε γίνει ο απαραίτητος έλεγχος από τον αξιωματικό υπηρεσίας όμως την ίδια στιγμή δεν μπορούσα να ξυπνήσω με τίποτα. Τα κοκτέιλ ήταν πολύ σπέσιαλ… Οι υπεύθυνοι αλλαγής μαζί με τους φαντάρους ήρθαν έπειτα από τρεις ώρες, όμως δεν είχα επαφή με το περιβάλλον. Χρειάστηκε να πετροβοληθώ αλλά και να ακούσω κραυγές, μαζικές φωνές και «γαλλικά» λόγω της καθυστέρησης που προκάλεσα σε όλη τη μονάδα με τις σκοπιές για να καταφέρω να σηκωθώ. Η συγνώμη δεν αρκούσε και ένα κέρασμα στην καντίνα ήταν απαραίτητο, αφού ένιωθα σαν βρεγμένη γάτα.

Δεν μας χ…εις κε Διοικητά

Χανιά, 2001, Άνοιξη. Όλη η μονάδα βρίσκεται σε σκηνάκια σε ένα βουνό 25 χιλιόμετρα από τα Χανιά. Ο καιρός τραγικός. Μια βδομάδα καυτός ήλιος σε σημείο αφυδάτωσης και μετά βαρομετρικό χαμηλό, βροχή και ψ…κρυο. Ανάμεσα στα άλλα που είχα να κάνω ήταν εκπαίδευση στα αντιαρματικά.

Έχοντας προβλέψει, είχα κουβαλήσει μαζί μου από τη μονάδα πάγκους για να καθόμαστε, δυο τζιπ για να τοποθετήσω το αντιαρματικό, δύο όπλα με όλο τον εξοπλισμό, πίνακα και τρίποδα και έτοιμες παρουσιάσεις των μαθημάτων γραμμένες με μαρκαδόρους σε φύλλα στόχων. Κανονικό σχολείο στη μέση του βουνού. Ήμουν τζετ. Και για εκπαίδευση υπαίθρου ακόμα πιο τζετ. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Μια μέρα εκπαίδευσης, δυο μέρες εκπαίδευσης και την τρίτη σκάει ο διοικητής. Ψιλοχ…νος θα έλεγα, σίγουρα όμως αγχωμένος, αφού την άσκηση θα παρακολουθούσε ο Α/ΓΕΣ… ο Β/ΓΕΣ δεν θυμάμαι ακριβώς. Δίνω τα προβλεπόμενα παραγγέλματα, αναφέρομαι, διατάξτε και τα λοιπά. Επιθεωρεί ο διοικητής τη διμοιρία, όλα εντάξει και πάει να φύγει.

Φεύγοντας μπανίζει ένα φθαρμένο αυτοκόλλητο στον πίνακα. Το κοιτάει από κοντά, ξύνει λίγο με το δάχτυλο και λέει: «

Καλά αυτό δεν μπορούσατε να το καθαρίσετε;

»

Στο πόντσο μου

Χανιά, 2001, Καλοκαίρι. Η μονάδα πάλι σε άσκηση αυτή τη φορά με κάτι νέους. Εγώ τρελελέ γιατί σε λίγο απολελέ αλλά και παρμένος για κάτι άδειες που δεν είχα πάρει. Οι νέοι που ήταν στην άσκηση έκαναν εκπαίδευση στη «διαταγή μάχης»: «Ο

εχθρός βρίσκεται 10 χιλιόμετρα από τoν ποταμό, οι δυνάμεις του είναι εξασθενημένες, ο πρώτος λόχος θα επιτεθεί από ανατολικά…

» και οι γνωστές παπ…ιές. Οι νέοι, όλο προσήλωση είχαν βγάλει ένα πόντσο (αδιάβροχο) και έγραφαν τη διαταγή μάχης με κιμωλία πάνω του.

Αφού τελείωσε η εκπαίδευση, κάπως έτυχε να περνάνε οι νέοι σε παράταξη μπροστά μου. Όντας παρμένος δεν άντεξα: «

Λοιπόν, μάθατε που να γράφετε τις διαταγές;

» τους ρώτησα. Σιωπή καθότι οι νέοι ήτο και ψαρωμένοι.

«

Στο πόντσο σας!

»

Και όπως είπαμε. Περιμένουμε τις δικές σας ιστορίες στο