Γιατί το Game of Thrones είναι το νέο tv κόλημμα
- 31 ΜΑΙ 2011
“
Θα άφηνα ολόκληρη την φυλή να σε πηδήξει, τους 40.000 άντρες και τα άλογά τους μαζί, αν αυτό ήταν αναγκαίο για να πάρω πίσω τον θρόνο που μου ανήκει
“, δηλώνει ο εξόριστος πρίγκιπας στην αδελφή του, την οποία έχει δώσει ως νύφη στον πολέμαρχο Jason Mοmoa (βλέπε ο πρωταγωνιστής του reboot του Κόναν του Βάρβαρου που έρχεται προσεχώς) με στόχο να τον πείσει να εκστρατεύσει εναντίον του βασιλιά που του έχει
τον θρόνο του.
Όχι ακριβώς η ατάκα που θα εξστόμιζε αντίστοιχα ο Άραγκορν και η παρέα του στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Από την άλλη, στο Games of Thrones, κανείς δεν δίνει δεκάρα περί πολιτικής ορθότητας. Όπως γίνεται κατανοητό ήδη από τα πρώτα επεισόδια, όταν (spoiler alert) βλέπεις την βασίλισσα (η Lena Heady από τους 300) να στα τέσσερα με τον ιππότη αδελφό της και ένα 9χρονο αγόρι να πετιέται από ένα προμαχώνα και να μένει ανάπηρο, προκειμένου να μην αποκαλύψει το μυστικό.
Καταστάσεις όπως μια γυμνόστηθη πόρνη να κάνει στοματικό σε ένα νάνο (σ.σ. με διαφορά ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας) και λαρύγγια να κόβονται με την πρώτη ευκαιρία, είναι τόσο αυτονόητες, ώστε δεν αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς.
Βασισμένο στο πρώτο από την μαραθώνια σειρά μαμούθ-μυθιστορημάτων του George R.R.Martin (το 5ο βγαίνει τον Ιούλιο, ενώ συνολικά θα είναι επτά, άρα και επτά τουλάχιστον σεζόν), καταφέρνει να αναπαράγει εξαιρετικά πειστικά την καρά-κυνική και Σεξπηρικά δολοπλόκα ατμόσφαιρα του βιβλίου που ουσιαστικά αποτελεί μια πιο ρεαλιστική εκδοχή του γαλαξία του Τόλκιν.
Και εδώ υπάρχουν τέρατα που παραμονεύουν πέρα από το τείχος (περιμένοντας τον χειμώνα που έρχεται για να εφορμήσουν) δράκοι (βλέπε αυγά δράκων που περιμένουν να εκκολαφθούν) και, πάνω από όλα, ένας θρόνος από λιωμένα σπαθιά που οι πάντες διεκδικούν.
Τι λείπει; Οι καθαρόαιμοι/άσπιλοι/ στο ύψος των περιστάσεων ήρωες. Πιο κοντά σε αυτό τον ρόλο φτάνει ο Sean Bean ως πατριάρχης της οικογένειας Stark και δεξί χέρι του βασιλιά, που –ωστόσο- έχει και αυτός ένα εξώγαμο στο παλμαρέ του.
Το γεγονός ότι η σειρά έχει την σφραγίδα ποιότητας του καλωδιακού HBΟ (που, μεταξύ αστείου και σοβαρού, το λανσάρει ως “Οι Σοπράνος στην Μέση Γη”), καθώς και η άριστη χρήση που έχει γίνει στο γενναιόδωρο budget (βλέπε $60.000.000) με γυρίσματα σε αυθεντικά κάστρα στην Ιρλανδία και στην Μάλτα, σημαίνει ότι αισθάνεσαι –στην πλειοψηφία των περιστάσεων- ότι παρακολουθείς κανονική επική ταινία και όχι κάτι –όπως ο Spartacus- φτιαγμένο μπροστά σε μια πράσινη οθόνη studio. Η άλλη διαφορά του με το Spartacus, προς αποφυγή παρανοήσεων, είναι ότι ναι μεν το αίμα και το σπέρμα ρέει άφθονο, αλλά χωρίς να προσβάλει την αισθητική σου. Γιατί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει λόγος που συμβαίνει αυτό. Ότι δηλαδή και οι ήρωες είναι άνθρωποι. Και όχι χαζοχαρούμενα χόμπιτ.
