Αυτές οι ταινίες δεν πρέπει να αποκτήσουν ποτέ remake

Το “Κορίτσι με το Τατουάζ” που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες δεν είναι ριμέικ της Σουηδικής ταινίας, είναι απλώς μια νέα διασκευή του βιβλίου που όμως έρχεται πολύ σύντομα μετά την επιτυχία εκείνης της ταινίας. Κι ενώ η Χολιγουντιανή εκδοχή του Κοριτσιού ήταν φανταστική, δε μπορούσαμε παρά να μπούμε σε σκέψεις: Πότε πρέπει κάποιες ιστορίες απλώς να τις αφήνουμε στην ησυχία τους; Πότε είναι ΟΚ να γυρίζεται ένα ριμέικ;

Σκεφτήκαμε 6 ταινίες που κανείς, ποτέ και για κανένα λόγο δεν πρέπει να αγγίξει ξανά. Και 3 που δε θα λέγαμε όχι σε μια νέα απόπειρα.

Ποτέ ξανά

“Ο Πρωτάρης” (1967)

Τι είναι: Ο Dustin Hoffman πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Μπέντζαμιν, ένα κολεγιόπαιδο που τη βρίσκει με την κυρία Ρόμπινσον, λίγο πριν ερωτευτεί την κόρη της, σε μια φανταστική ηθογραφία της Αμερικής των ‘60s.

Τι φοβόμαστε: Ότι είναι ακριβώς το είδος της ταινίας που σήμερα θα ταίριαζε μια χαρά σε κάποιον από όλους αυτούς τους χαριτωμενιάρηδες, indie δημιουργούς που θα γέμιζαν την ταινία με μουσικές που εγκρίνει το Pitchfork, παράξενες γωνίες λήψης, και θα έκαναν τους χαρακτήρες γλυκούληδες με ‘περίεργες’ παραξενιές όπως όταν ο Μπέντζαμιν βγαίνει με στολή δύτη και βουτάει στην πισίνα ενώ γύρω υπάρχει κόσμος. Μόνο που σε αυτή την ταινία η σκηνή είναι η σπαρακτική αποθέωση της αποξένωσης και στα indie ‘10s θα ήταν χαριτωμενιά με background κάποιο κομμάτι των Shins σαν άλλο “Garden State”.

“Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι” (1998)

Τι είναι: Η πιο cool ταινία στην ιστορία του cool, με τον Jeff Bridges να υποδύεται τον Dude, και αυτά είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις.

Τι φοβόμαστε: Αργά ή γρήγορα κάθε ταινία με φανατικό κοινό (αρκετά φανατικό ώστε να στήνει ετήσια conventions) θα περάσει από την κόλαση του ριμέικ, αλλά για την λατρεμένη μας cult απόλαυση αυτή η κόλαση θα είναι πιο επώδυνη. Σκέψου απλά πως θα γίνει σε καμιά δεκαριά χρόνια, όταν θα έχουμε μεγαλώσει αρκετά εμείς ώστε να έχει νόημα το ριμέικ, άρα τότε θα είναι στην κατάλληλη ηλικία (και φάση ανυπαρξίας στην καριέρα του ώστε να χρειάζεται το cool νέο image) κάποιος σαχλαμάρας τύπου Zac Efron. Οι αρθρογράφοι της εποχής θα μιλάνε για τον “Νέο Zac” που ίσως πια να αυτοαποκαλείται Zachary Efron, οι φανατικοί θα τσιμπήσουν και θα σπεύσουν, η ταινία θα γίνει τεράστια εμπορική επιτυχία έστω κι αν όλη τη θάβουν, θα περάσουμε μια δεκαετία συγκρίνοντας μέχρι εξαντλητικού βαθμού τις δύο ταινίες, και σύντομα θα ξεπεταχτεί ένα σίκουελ (“Ο Μεγαλύτερος Λεμπόφσκι”) κι ένα straight-to-DVD prequel (“Πριν τον Λεμπόφσκι: O Walter στο Ιράκ”) επειδή ο Efron δε θα υπογράψει και για 3η ταινία.

“Battle Royale” (2000)

Τι είναι: Γιαπωνέζικη παράνοια για ένα μέλλον όπου η κυβέρνηση μαζεύει πιτσιρίκια σε ένα νησί και τα αφήνει να σκοτωθούν μέχρι θανάτου ώστε να βγει ένας νικητής.

Τι φοβόμαστε: Θα γίνει η κλασική νερωμένη Χολιγουντιανή βερσιόν όπου όλοι θα αρχίσουν να μιλάνε για την ηθική αυτού που βλέπουμε (λες και παίρνει κανείς στα σοβαρά μια τέτοια ιστορία και δεν την παρακολουθούμε απλώς για τον απολαυστικό χαρακτήρα αρρωστημένου αστείου που διαθέτει), οι ήρωες θα αποκτήσουν προσωπικότητα (λες και μας ενδιαφέρει να ταυτιστούμε με πρόβατα προς σφαγή), θα αναπτυχθεί κάποιο δακρύβρεχτο ρομάντζο, και στο τέλος– χμ. Περίμενε. Λοιπόν παιδιά, ΑΚΥΡΗ η τελευταία παράγραφος αν σε όλο αυτό πρωταγωνιστεί η Jennifer Lawrence, τότε ναι, το θέλουμε αυτό το ριμέικ. Σόρι, δικό μας.

“Blade Runner” (1982)

Τι είναι: Μόνο το μεγαλύτερο sci-fi έπος όλων των εποχών.

Τι φοβόμαστε: Ότι αυτό θα συμβεί. Και κοιτάχτε, εδώ δε χρειάζεται να το πολυκουράσουμε το θέμα. Το “Blade Runner” είναι μια από τις 10 καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί. Είναι απολύτως σαφές σε όλους πως αυτή είναι μια επίδοση που μάλλον δεν πρόκειται να ξεπεραστεί με κάποια άλλη απόπειρα, οπότε πραγματικά, όποιος θέλει να ασχοληθεί, ας πάει καλύτερα να γυρίσει μια από τις 95 υπερηρωικές ταινίες που γυρίζονται κάθε χρόνο. Ή έστω, ας βάλει την Jennifer Lawrence να παίξει και τότε το ξανασυζητάμε.

“Hoosiers” (1986)

Τι είναι: Η απόλυτη αθλητική ταινία. Ξεπεσμένος κόουτς, μικρή πόλη, σχολική ομάδα μπάσκετ, κόντρες με το κατεστημένο, λύτρωση, βάλτα σε μια σειρά κι έχεις την ταινία.

Τι φοβόμαστε: Ότι θα κάνει χαζαρένιο ριμέικ καμιά Disney, από αυτά που παίζουν μετά τα μεταγλωττισμένα παιδικά στις 12.30 το πρωί. Ο κόουτς θα είναι κάποιος πάλαι-ποτέ-σταρ (σκεφτόμαστε κάτι σαν τον Cuba Goodning Jr. για κάποιο λόγο) και θα περιτριγυρίζεται από generic πιτσιρικαρία των σειρών του Disney Channel. Το χειρότερο; Η ταινία δε θα είναι καν κακή. Θα είναι μια αδιάφορη αθλητική ταινία. Επειδή όλες οι αθλητικές ταινίες είναι ουσιαστικά ριμέικ του “Hoosiers”.

“Bullitt” (1968)

Τι είναι: Μπάτσος κυνηγάει σα λυσσασμένος αφεντικό του υποκόσμου που του έφαγε τον μάρτυρα και ο Steve McQueen εκτός από ορισμός του cool, βρίσκει και το ρόλο της καριέρας του.

Τι φοβόμαστε: Ότι θα ήταν δυο ώρες ασταμάτητης και κακόγουστης εφετζοφασαρίας, με τα κυνηγητά αυτοκινήτων πλέον να μπορούν να είναι τεχνικά πιο εξεζητημένα αλλά και γι’αυτό αχρείαστα εφετζίδικα και βαρετά. Άσε που τον εμβληματικό ρόλο θα βεβήλωνε κανάς Jeremy Renner κάνοντάς μας επισήμως να τον βαρεθούμε – και είχαμε ξεκινήσει τόσο καλά, κρίμα δε θα ήταν;

Παίξτο ξανά, Σαμ

“Star Wars I, II, III” (1999, 2002, 2005)

Τι είναι: Η ιστορία του Darth Vader πριν γίνει ο Darth Vader και της Αυτοκρατορίας πριν γίνει Αυτοκρατορία.

Τι θα θέλαμε να είναι: Κοιτάχτε, όλοι αγαπάμε μια επική ιστορία επιστημονικής φανταστίας που η μυθολογία της απλώνεται σε πολλές ταινίες, επιτρέποντάς μας να έχουμε τα καλύτερα που μπορεί να σου προσφέρει το σινεμά, αλλά και η αφήγηση σε επεισόδια. Και πόσο ενδιαφέρουσα ιδέα, ότι τελικά αυτή η φανταστική διαγαλαξιακή σάγκα δεν είναι (μόνο) για τον Χαν Σόλο και τα φιλαράκια του, αλλά για κάτι ευρύτερο, για την γέννηση, τον κύκλο ζωής και τον θάνατο του κακού; Μια ιστορία σε 6 ταινίας, για τον απόλυτο villain! Ποιος δε θα γούσταρε; Αλλά, εχμ, τελικά σόρι, οι ταινίες δε βλέπονται. Είναι περισσότερο κυνικές εκταμιεύσεις από τον George Lucas που πλέον δε θυμάται (ή δε νοιάζεται) πώς γυρίζεις μια αληθινή ταινία και σπατάλησε ιδέες και χρόνο και χρήμα για να βάλει τον καλούλη Darth να κυνηγιέται στα λιβάδια με την Amidala. Αλλά υπάρχουν τόσοι και τόσοι που ξέρουν τι να κάνουν. Θα είχε πλάκα αν κάποιος από τους τόσους και τόσους αξιόλογους συγγραφείς είδους εκεί έξω δοκίμαζε να πει το πρώτο μισό μιας συναρπαστικής ιστορίας δεδομένου φινάλε. Οπότε τη δουλειά θα μπορούσαν να την πάρουν και οι συγγραφείς του “Battlestar Galactica” ή του “Lost”. Win/win.

“O Σωματοφύλακας” (1992)

Τι είναι: Cheesy ρομάντζο για μια ποπ τραγουδίστρια που δέχεται απειλές για τη ζωή της κι ερωτεύεται τον “όλο δουλειά και καθόλου διασκέδαση” σωματοφύλακά της.

Τι θα θέλαμε να είναι: Έχει κάτι το πολύ βασικό αυτή η ιστορία και αν απλά μπορούσε να αγκαλιάσει τη σαχλαμάρα που κρύβει μέσα της θα έβγαινε η απόλυτη ένοχη απόλαυση, απλά το ξέρουμε. (Τι εννοείς πώς το ξέρουμε; 9 στις 10 φορές που τραγουδίστρια παίζει τραγουδίστρια στο σινεμά καταλήγουν να γελάνε και τα μικρόφωνα.) Οπότε αντί του μουντού Kevin Costner βάλεις τον, ναι, ξέρεις πολύ καλά πού θα το πάμε αυτό, ναι, δέξου το, τον Nicholas Cage με τις παρανοϊκές του φάτσες, και αντί της Whitney “Boring” Houston έχεις τη Lady Gaga ή, ακόμα καλύτερα, καμιά Nicki Minaj; Δε θα μας κράταγες μακριά από το σινεμά.

Προσοχή: Αυτό δεν είναι για να γίνει στα σοβαρά. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει το camp αριστούργημα από το νερόβραστο ριμέικ που κανείς δε ζήτησε. Μη δούμε δηλαδή καμιά νεανίζουσα, ‘σοβαρή’ εκδοχή με κανάν Channing Tatum και καμιά Rihanna γιατί καλούς ύπνους.

“Duel” (1971)

Τι είναι: Η πρώτη ταινία του Spielberg, γυρισμένη για την τηλεόραση, όπου ένας τυπάκος χώνεται σε μια νταλίκα και η νταλίκα καταλήγει να τον καταδιώκει ανηλεώς μέσα από λεωφόρους.

Τι θα θέλαμε να είναι: Μεγάλη παραγωγή. Γιατί η ιδέα σπέρνει, απλά πράματα. Μπορείς να κάνεις θρίλερ και περιπέτεια μεγατόνων μαζί, αρκεί να έχεις καλό τεχνικό επιτελείο, σκηνοθέτη που ξέρει την τέχνη του σασπένς της δράσης (Paul Greengrass, σα να χάθηκες τελευταία), και φυσικά έναν δυνατό ερμηνευτή για τον κεντρικό ρόλο, μιας και θα σηκώνει την ταινία στις πλάτες του. Κάποιον σαν τον Jesse Eisenberg του “Social Network” ας πούμε. Ή εκμεταλλεύσου την έννοια του ριμέικ, και παίξε με αλλαγή φύλου, κάνε το ρόλο γυναικείο. Και ξέρεις που το πάμε: Jennifer Lawrence!