Αυτή είναι η στιγμή του Robert Pattinson

Πρόκειται για δύο γεγονότα ασύνδετα, και μάλιστα που θεωρητικά δε θα είχαν θέση ως κομμάτι του ίδιοιυ επιχειρήματος σε μία συζήτηση. Διότι το ένα αφορά την τέχνη και το άλλο αφορά τα κουτσομπολίστικα πρωτοσέλιδα, όμως να που καμιά φορά τα πράγματα συμπίπτουν με τρόπους περίεργους.

“Λέω πάντα το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου από νευρικότητα,” λέει σε μια προ ετών συνέντευξή του στο GQ. “Στη διάρκεια των συνεντεύξεων τα κάνω πάνω μου. Δε θέλω να υπάρχουν σιωπές, γιατί θέλω να αρχίσω να κλαίω.” Τις απορρίπτεις εύκολα κάτι τέτοιες δηλώσεις, στη λογική και μόνο ότι εντάξει, είσαι ο Robert Pattison, άσε μας ήσυχους.

Μέσα περασμένου Αυγούστου, και ο Robert Pattison βρίσκεται στην καρέκλα του φιλοξενούμενου στο “Daily Show” του Jon Stewart. Ομολογώ πως δεν τον είχα ακούσει ξανά να μιλάει, αλλά τότε κάπως κατάλαβα τι εννοούσε. Ήταν λίγες μόλις μέρες μετά την πολύ δημόσια κρίση στη σχέση του με την Kristen Stewart, κι εκ των πραγμάτων το κλίμα θα ήταν κάπως άβολο, όμως σε αυτό το 8λεπτο one-on-one με τον Jon, ο Pattinson μοιάζει περισσότερο άνθρωπος από όσο έχει υπάρξει ποτέ στα μάτια μου.

Είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους είμαστε κάπως αναγκασμένοι να πρέπει να μην τον πάρουμε στα σοβαρά, και σίγουρα όλοι ξεκινούν και τελειώνουν στο πώς απέκτησε τη φήμη του και το στάτους του. Είναι ο πρωταγωνιστής μιας μορμονικού τύπου προ-εφηβικής σάγκα που αφαιρεί όλο τον ερωτισμό από τον βαμπιρικό μύθο και τον αντικαθιστά με ακίνδυνα βλέμματα, κούφια λόγια και λαμπυρίζοντα τέρατα. Και αυτό το πράμα το τρώμε στα μούτρα πόσα; 4; 5; χρόνια τώρα. Σε κάποια φάση θες απλά αυτό το πράμα να τελειώνει.

Όμως νά’τος στην καρέκλα του καλεσμένου του “Daily Show”, να τρώει παγωτό για να πάει κάτω η πίκρα, να αισθάνεται αμήχανα εμφανώς μη θέλοντας να μιλήσει για αυτό που όλοι θέλουν να μιλήσει, να κάνει dorky αστεία, να γελάει με υποψία *σνορτ* θέλοντας απλώς αυτό το πράμα να τελειώνει, να φύγει από πάνω του. Είναι δύσκολο να μη νιώσεις κάτι για τον άνθρωπο, κυρίως επειδή για μάλλον πρώτη φορά τον βλέπεις σαν αυτό ακριβώς- άνθρωπο.

Είναι εκεί για να προμοτάρει την καινούρια του ταινία, που δεν έχει να κάνει με βαμπίρ, δεν έχει να κάνει με μάγους, δεν έχει να κάνει με ρομάντζα. Στο “Cosmopolis” του David Cronenberg o Pattinson μπαίνει στο μέσον του κάδρου ενός εκ των πιο σημαντικών, πιο ιδιαίτερων, πιο απαιτητικών σκηνοθετών σήμερα. Για τις ανάγκες αυτής της διασκευής του ομώνυμου βιβλίου του Don DeLillo πάνω στο, υποθέτω, τέλος του καπιταλισμού, ο Pattinson έπρεπε να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι υπήρξε ποτέ παστωμένο βαμπίρ. Τώρα θα ερχόταν το μεγάλο τεστ. Τώρα θα ήταν η στιγμή που έπρεπε να δείξει ότι, για δες, είναι ηθοποιός.

Το timing των δύο αυτών γεγονότων είναι σχεδόν προκλητικό: Την ίδια στιγμή που αναλαμβάνει την πρώτη αληθινή πρόκληση της καριέρας του, οφείλοντας να μας κάνει να σβήσουμε το αμαρτωλό παρελθόν, την ίδια εκείνη στιγμή σχεδόν δε γινόταν να χαζέψεις πάγκο περιοδικών ή να μπεις στο ίντερνετ δίχως να δεις αυτό ακριβώς το παρελθόν του, απλωμένο μπροστά σου φαρδύ-πλατύ, προσφερόμενο στις μάζες και απαιτώντας μια άμεση κρίση.

Είναι εμφανές πως όσο αφορά τον πάλαι ποτέ (και για λίγο ακόμα) Έντουαρντ, βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι που διαχωρίζει τους Brad Pitts από τους Patrick Dempseys. Η προσγείωσή του έφτασε στο σημείο που πρέπει να ξεκινήσει η απογείωση. Ακούγεται παράδοξο, μα ίσως το ένα να υποστηρίζει το άλλο.

Λίγο μετά το Φεστιβάλ Καννών, όπου το “Cosmopolis” έκανε πρεμιέρα εν μέσω αντικρουόμενων κριτικών (πάντα καλό αυτό στις Κάννες), ανακοινώθηκε πως η επόμενη δουλειά του Pattinson θα είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο βιογραφικό δράμα του Werner Herzog για τον Λόρενς της Αραβίας αυτοπροσώπως. Άλλος ένας δύστροπος auteur, άλλος ένας απαιτητικός ρόλος. Ο Pattison στοχεύει ξεκάθαρα εκεί που αργά ή γρήγορα κάθε πετυχημένος σταρ στρέφει το βλέμμα του (εκτός από τον Will Smith τουλάχιστον), δηλαδή στην καταξίωση.

Οι κριτικές από Κάννες μιλούσαν για μια εντυπωσιακή ερμηνεία, κάτι που αν ευσταθεί μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ένα λαμπρό μέλλον στο άνθρωπο που έγινε γνωστός ως βαμπίρ που αστράφτει. Για εμάς, χρειάστηκε απλά να μας θυμίσει πως είναι ένας κοινός θνητός. Για τον ίδιο, θα πρέπει να αποδείξει πως είναι κάτι παραπάνω.