Αυτή ήταν η σεζόν που το 'Game of Thrones' έγινε τηλεόραση

Μέσα στον κατακλυσμό της ‘συμβαίνει τώρα’ κάλυψης και των αλαλαγμών ενθουσιασμού των φανατικών, τη στιγμή ακριβώς που μια τηλεοπτική σειρά ολοκληρώνει τη μετάβασή της από serialized δράμα σε Ολυμπιακό γεγονός άξιο παγκόσμιου, ταυτόχρονου σχολιασμού με χρήση αθλητικού τύπου memes, είναι εύκολο, πανεύκολο, σχεδόν βέβαιο, να χαθεί μια σημαντική διαπίστωση.

Το ‘Game of Thrones‘ φέτος ήταν μια σειρά διαφορετική από αυτή που βλέπαμε τόσα χρόνια.

Καθώς ξεκινούσε το θαυμάσιο φινάλε της 6ης σεζόν μπορούσες να το διαπιστώσεις χωρίς καν, πλέον, να χρειάζεται καν να ψάχνεις. Το επεισόδιο ξεκινά με μια υπομονετική, ρυθμική σεκάνς 20 λεπτών που φέρνει ένα storyline της σεζόν σε μια σχετικά αναμενόμενη κορύφωση, που όμως πραγματιποιήθηκε με έναν τρόπο, σε ένα βεληνεκές, και μια χρονική τοποθέτηση που άφησε πολλούς να απορούν. Η σκηνή δενόταν με ένα επίμονο μοντάζ που μετακυλούσε από πρόσωπο σε πρόσωπο του τοπικού αυτού δράματος χτίζοντας ένταση βασισμένη στην εκπληκτική πιανιστική σύνθεση του Ramin Djawadi, όμοια της οποίας δεν είχε ακουστεί ξανά στη σειρά.

Συναντούσε κανείς ένα elegance και μια κινηματογραφική αίσθηση ρυθμού σε αυτή τη σεκάνς που η σειρά δεν είχε ποτέ ξανά επιδείξει. Όχι επειδή της έλειπε το μπάτζετ, το τεχνικό know-how ή οι αφορμές εκ πλοκής, αλλά περισσότερο επειδή δεν ήταν αυτό το πράγμα που έκανε. (Συχνά όταν μιλάμε για τηλεόραση αναφέρουμε κάτι ως ‘κινηματογραφικό’ λαμβάνοντας υπόψη μόνο το μέγεθος, αλλά σπανίως τον ρυθμό.)

Το ‘Game of Thrones’ ήταν πάντοτε μια εντυπωσιακή μεταφορά, ένα αληθινό κατόρθωμα, για το πώς κατάφερνε να ζωντανέψει τεράστιους κόσμους και τους αμέτρητους πληθυσμούς τους, χωρίς ποτέ να φοβηθεί ούτε το μέγεθος ούτε μήπως χαθεί στον λαβύρινθο που έχτιζε. Στην προσπάθεια των δημιουργών David Benioff και DB Weiss να παραμείνουν πιστοί σε ένα συχνά πνιγηρά κυνικό όσο και δαιδαλωδώς μεγαλόπνοο μύθο, έχτισαν τη σειρά πάνω στο αφηγηματικά ασφαλέστερο μοντέλο της σπονδυλωτής ιστορίας. Εδώ αυτός κάνει αυτό, εκεί ο άλλος κάνει εκείνο.

Η σειρά συχνά άγγιζε στιγμές μικρής αποθέωσης αλλά πάντα υπήρχε η αίσθηση πως οι Benioff και Weiss απλά πιλοτάρουν με ασφάλεια μια θαρραλέα διαδρομή που κάποιος άλλος χαρτογράφησε. Φέτος, που μπήκαμε επισήμως σε αχαρτογράφητες περιοχές, τα δεδομένα εκ των πραγμάτων αλλάζουν, οπότε είχε τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα διαχειρίζονταν αυτή τη νέα εποχή, και μάλιστα τόσο κοντά στο φινάλε.

Α, το φινάλε, ας ξεκινήσουμε από εκεί. Γιατί θεωρώ πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που το φινάλε της σειράς ορίστηκε ακριβώς με το πού προσπέρασε τα βιβλία. Για την ακρίβεια συνέβησαν μια σειρά από πράγματα που δεν είχαν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια, τώρα που οι σεναριογράφοι δεν διασκεύαζαν υπαρκτά βιβλία, αλλά αόριστες ιδέες:

*ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Οι Benioff και Weiss εμφανίζονται αδιάλλακτοι, λέγοντας ξανά και ξανά πως η σειρά έχει ακόμα 13 επεισόδια μέσα της. Έχουμε μπει στην τελική ευθεία. Τυχαίο; Καθόλου: Οι σεναριογράφοι δεν έχουν πλέον καμιά άλλη παράκαμψη υπόψη τους. Ξέρουν πού θέλουν να φτάσει η ιστορία και καλπάζουν προς τα εκεί. Αν δούλευαν πάνω σε συνόψεις του Martin (αντί για βιβλία) εξαρχής, η σειρά μπορεί και να έπαιρνε 4-6 σεζόν σύνολο.

*Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ

Ο ρυθμός των εξελίξεων μεγάλωσε δραματικά. Η αίσθηση του ‘κινά κάποιος προς το τάδε μέρος και 3 επεισόδια αργότερα ψιλοσυμβαίνει κάτι’ αντικαθίσταται από μια διαρκή αίσθηση εξελίξεων, συχνά από σκηνή σε σκηνή, δίχως επεισόδια-fillers. (Υπήρξαν φυσικά επεισόδια δίχως OMG Σημαντικές Εξελίξεις, κάτι που καθόλου δεν ισοδυναμεί με filler επεισόδιο, ακριβώς επειδή βλέπουμε longform αφήγηση κι όχι δελτίο ειδήσεων σε τίτλους.)

*Η ΔΟΜΗ

Το εσωτερικό στυλ των επεισοδίων απέκτησε πλουραλισμό. Για όλο το μεγαλείο της παραγωγής του και τις πολύ συχνά εντυπωσιακές σκηνές του, το ‘Game of Thrones’ δεν ήταν ποτέ μια σειρά που ανέπνεε. Μπορεί πάντα να ήταν άρτιο, αλλά συνήθως ένιωθες μια ύπαρξη λίστας σούπερ-μάρκετ δίπλα στο σενάριο κάθε επεισοδίου. Και μετά αυτό, τσεκ, αυτό, τσεκ. Φέτος είδαμε περισσότερα από ποτέ επεισόδια να σπάνε αυτή την αφήγηση. Οι σεναριογράφοι ήξεραν πότε μια ιστορία έπρεπε να ειπωθεί σε μικρά κεφαλαιάκια, σε διακεκομμένη αφήγηση εντός του ίδιου επεισοδίου ή αυτοτελώς, μια κι έξω.

Είδαμε την ιστορία του Samwell ας πούμε, να εστιάζει ουσιαστικά σε ένα επεισόδιο (με 2-3 ολιγόλεπτες σκηνές σε όλη την υπόλοιπη σεζόν) δίνοντας έτσι την αίσθηση μιας ολοκληρωμένης ιστορίας χαρακτήρα. Είδαμε το υπαινικτό ρομάντζο των Jaime και Brienne να (μη) ζει στη διάρκεια μιας (μη) πολιορκίας που ολοκληρώθηκε εντός ενός επεισοδίου. Δεν αναφέρομαι δηλαδή καν στα προφανή, Μάχη των Μπάσταρδων κλπ. Οι μεγάλες διαφορές φαίνονται στις μικρότερες λεπτομέρειες.

*ΤΟ ΣΤΥΛ

Το οπτικό στυλ, η μουσική, το πώς ήταν κομμένες συγκεκριμένες σεκάνς. Το κρεσέντο της σεκάνς του wildfire. Η ‘ρωμαϊκή λεγεώνα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο’ σεκάνς στο πεδίο της μάχης του ‘Battle of the Bastards’. Το αγωνιώδες θρίλερ του “hold the door”. Οι άγριες HD ξιφομαχίες μπροστά στο Tower of Joy. Το ‘υποψίες Michael Bay’ εύρος της πολιορκίας της Μερίν. Όλες αυτές δεν είναι σκηνές που τις θυμόμαστε (μόνο) για αυτά που συνέβησαν σε αυτές, αλλά και για το πόσο διακριτή υπογραφή είχαν, το πώς το κείμενο παραδόθηκε στην οθόνη. Με τι ρυθμό, με τι αίσθηση, με τι στυλ.

*Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ

Η ικανοποίηση που παρέδωσε στους θεατές / φανς. Το οποίο παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον και δεν είναι όσο μονοδιάστατο ακούγεται. Φλερτάροντας ακόμα και με το fan service, η 6η σεζόν πέρασε από κάποια εξαιρετικά δραματικά και σχεδόν επίπονα pit stops (η συγκλονιστική μοίρα του Hodor, για παράδειγμα) για να καταλήξει σε ένα φινάλε που, απλώμένο επί της ουσίας σε δύο αριστουργηματικά φτιαγμένα επεισόδια, έδωσε στον κόσμο όλα όσα ήθελε.

Αδικημένοι εκδικούνται, κατατρεγμένοι κατακτούνε, γελοιποιημένοι επανακτούνε, περιπλανώμενοι επιτίθενται, θεωρίες επιβεβαιώνονται. Τα πάντα συνέβησαν όπως έπρεπε να συμβούν, όπως όλοι πιστεύαμε, θέλαμε, προσμέναμε. Είναι μια απίστευτη μεταστροφή, για μια σειρά που πάντα είχε σαν χόμπι να τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια των θεατών. Καθώς η 6η σεζόν σήμανε την ολοκλήρωση μιας υπερμεγέθους 2ης πράξης του μύθου, φέρνοντας σε αυτή μια απολύτως απαραίτητη αίσθηση κατεύθυνσης και αφηγηματικού δεσίματος που έχουμε να δούμε από την 1η σεζόν.

Είναι όμως αυτό ένα teaser των όσων θα έρθουν; Ο Martin δεν ήταν ποτέ τόσο έτοιμος να ικανοποιήσει, αντλώντας καύσιμο (αυτός κι η ιστορία του) από μια όλο και ευρύτερη αίσθηση απόγνωσης. Ήταν βαρύ, ήταν σε σημεία κουραστικό, μα ήταν μια συνεπής και ενδιαφέρουσα κοσμοθεωρία, ταιριαστή με το στόρι που παρακολουθούσαμε. Θα έχει τρομερό ενδιαφέρον να δούμε αν αυτή ήταν η κάλμα πριν την καταιγίδα (σε αντιστροφή της σύνηθους καταιγίδας πριν τον ήλιο) ή αν πλέον οι Benioff και Weiss παίρνουν ένα αποφασιστικό βήμα προς άλλη κατεύθυνση.

***

Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και το πώς διαχειρίστηκαν τους γυναικείους χαρακτήρες. Η 6η σεζόν, εκτός όλων των άλλων, ήταν ένας θρίαμβος των γυναικών και των μη-alpha males γενικότερα.

[Ακολουθούν spoilers για την επόμενη παράγραφο.]

Η Cersei (της καταπληκτικής φέτος Lena Headey, το παγωμένο βλέμμα της οποίας κρύβει όλη την ανθρώπινη άβυσσο) πήρε το θρόνο του King’s Landing εκδικούμενη τους slut-shaming θρησκευτικούς φανατικούς που την έσυραν σε όλη την πόλη ζητώντας να αποκηρύξει τις επιλογές της. Η Sansa Stark πήρε το Winterfell ελέγχοντας τυη στρατιωτική δύναμη του εμμονικού μαζί της Baelish, και εκδικούμενη βιαίως τον βιαστή της, Ramsay. Ο Jon Snow είναι ο ηγέτης που δε θέλει να είναι ηγέτης, που δεν κάνει διακηρύξεις, που δεν κάνει φιγούρα, δεν έχει τίποτα ματσό πάνω του, δεν μοστράρει την αντρίλα του. Πέθανε και γύρισε πίσω, αποκομμένος από τα δεσμά της πρώτης ύπαρξής του. Και φυσικά η Daenerys, που πήρε τον έλεγχο ενός στρατού γεμάτο alpha males (καίγοντας ζωντανούς μια ντουζίνα από αυτούς την ώρα που διαπραγματεύονταν για το αν θα την βιάσουν πριν ή μετά το μεσημεριανό), άφησε πίσω τον εξίσου alpha γκόμενό της, συνάπτοντας πανίσχυρη ομάδα ελέγχου με τον πάντοτε ‘στις σκιές’ νάνο Tyrion, με τους ευνούχους Grey Worm και Varys, με δεξί χέρι την πρώην σκλάβα Missandei, και με στρατιωτική συμμαχία με τον επίσης ευνουχισμένο Theon και την αδερφή του Yara. Η οποία με τη σειρά της κάνει το δικό της claim σε θρόνο για να δει την κλειστόμυαλη πατριαρχία να της τον στερεί ακολουθώντας τις υποσχέσεις ενός “θα δαμάσω τη βασίλισσα με το μαγικό μου πέος” alpha στρατηλάτη.

[τέλος spoilers]

Όλα αυτά έχουν τρομερό ενδιαφέρον και τρομερή συνέπεια από άκρη σε άκρη της αφήγησης. Δεν είναι τυχαίες εξελίξεις βάσει του ‘τι μοιάζει πιο κουλ’, είναι σχέδιο, είναι κατεύθυνση, είναι συγκέντρωση. Είναι πιθανώς και αντίδραση, σε έναν κόσμο εξαιρετικά βίαιο σε όλους μα ένα τσικ περισσότερο προς τις γυναίκες. Και έρχεται, αυτή η συγκέντρωση φρέσκων στοιχείων, σε μια στιγμή που η σειρά συνεχίζει με αμείωτη ένταση να εξερευνά ιδέες περί ρατσισμού, προκατάληψης, ελεύθερης σκέψης, διαπραγμάτευσης και συμβιβασμού, ισχύος κάθε μορφής, κληρονομιάς και νέων ιδεών.

Συνεπές αυτό το τελευταίο- νιώθεις πως, σε θέματα στυλ, ρυθμού, δομής, και ενδεχομένως ακόμα και μοτίβων, πως οι Benioff και Weiss πράττουν κι αυτοί όπως η Daenerys, o Tyrion, και τα αδέρφια Greyjoy σε εκείνη την υπέροχη σκηνή της απρόσμενα ταχείας συνάντησής τους, και σπάνε τα προγονικά δεσμά, χαράζοντας μια δική τους διαδρομή.

Η 6η σεζόν κλείνοντας, αφήνει τη σειρά σε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο. Υπάρχει ένας συνδυασμός καλλιτεχνικής ματιάς που απουσίαζε, σαφήνειας και στόχου, ικανοποιητικής προβλεψιμότητας σε μορφή εκδίκησης προς τέρψιν των φανς. Σαν κατασκεύασμα, ήταν ό,τι πιο όμορφο και άρτιο έχει φτιάξει ποτέ η σειρά. Σαν κλείσιμο μιας μεσαίας πράξης της ιστορίας, ήταν αν μη τι άλλο αφοσιωμένη σε έναν σαφέστατα προ-αποφασισμένο στόχο.

Αλλά είμαι πάρα πολύ περίεργος τι μπορεί να έρθει μετά. Μετά από ένα εκτεταμένο πανηγύρι 2 επεισοδίων, τι μπορεί να ακολουθήσει; Η 6η σεζόν ήταν πιθανότατα η καλύτερη σεζόν της σειράς, αλλά το ρόλο της στη μεγάλη εικόνα μπορεί να χρειαστεί να περιμένουμε ως το τέλος για να τον εκτιμήσουμε πλήρως.

ΟΛΑ ΤΑ RECAPS ΤΗΣ 6ΗΣ ΣΕΖΟΝ