Αυτό το Cabaret το τρέχουν η Ναυπλιώτου και η Μπουλέ

Παρεξηγημένη περίπτωση το μιούζικαλ στην Ελλάδα. Από αυτές που δεν ξέρεις πότε θα στρώσουν και αν ο κόσμος θα φτάσει να το αντιμετωπίζει όπως του αρμόζει. Βλέπεις οι μόνες παραστάσεις που έχουμε από μιούζικαλ ως λαός είναι από κάτι επισκέψεις στο Λονδίνο ή την Νέα Υόρκη και τα χιλιοπαιγμένα έργα που αποφασίζουμε να δούμε. Είναι ένα βήμα κι αυτό θα μου πεις.

Κι αυτό γιατί κατάφεραν να συναντηθούν μερικοί εξαιρετικοί δημιουργοί και μερικοί πολύ ταλαντούχοι και εμπνευσμένοι άνθρωποι στον ίδιο υπέροχο χώρο. Η (σίγουρη) επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης είναι θέμα συγκυρίας. Μίας ευτυχούς συγκυρίας που μας κάνει να ελπίζουμε σε πολύ μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα στο μέλλον.

Είναι το Cabaret το καλύτερο μιούζικαλ που έχω δει στη ζωή μου;

Προφανώς και όχι. Ούτως ή άλλως το ίδιο το στόρι του πολυβραβευμένου ανά τις δεκαετίες (8 Oscar, 12 Tony, 4 Laurence Olivier και πολλά πολλά άλλα) θεατρικού των Kander και Ebb δεν είναι εκείνο που θα με κρατήσει σε εγρήγορση. Αλλά αντιλαμβάνομαι απόλυτα τη χρονική συγκυρία της έξαρσης των ακροδεξιών στοιχείων στην Ελλάδα και το αντιρατσιστικό μήνυμα το οποίο καταφέρνει να περάσει κομψά και όμορφα αυτή η παράσταση.

Ξέρεις βέβαια. Στο εξωτερικό κανείς δεν ασχολείται πλέον με το μήνυμα του Cabaret γιατί τα έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα ναζιστικά τους θέματα αλλά πάμε παρακάτω. Ορθή λοιπόν η χρονική συγκυρία της παράστασης.

Και μάλιστα σε έναν μεγαλειώδη χώρο που σε εμπνέει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της παράστασης. Η Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών είναι ένας χώρος πρόκληση για τον σκηνοθέτη, ένας χώρος δέος για τον ηθοποιό και ένας χώρος απόλαυση για τον θεατή.

Η ευτυχής συγκυρία όμως έγκειται αλλού. Έγκειται στους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτή την παράσταση και την κάνουν να ξεχωρίζει από τις προηγούμενες παραγωγές μιούζικαλ στη χώρα. (Με Έλληνες παραγωγούς, σκηνοθέτες και ηθοποιούς, να εξηγούμαστε). Και θα πρέπει κάπου εδώ να σταματήσω να χρησιμοποιώ τη λέξη “συγκυρία” για την συνεύρεση τόσων ταλαντούχων ανθρώπων σε μία παραγωγή. Κάποιος τους μάζεψε όλους εκεί.

Κοιτώντας το πρόγραμμα της παράστασης λίγα λεπτά πριν ανοίξει η αυλαία για την πρεμιέρα, σκεφτόμουν κάτι. Ότι κάποιος προσπάθησε να ενώσει μερικούς κόσμους σε αυτή τη σκηνή, να φέρει κοντά διαφορετικά κοινά, διαφορετικούς θεατές. Κι αυτό έβλεπες και στην αίθουσα εκείνη τη στιγμή.

Έβλεπες το καλλιτεχνικό κοινό του Κωνσταντίνου Ρήγου, έβλεπες το μουσικό κοινό την Τάνιας Τσανακλίδου, έβλεπες το θεατρικό κοινό της Μαρίας Ναυπλιώτου, έβλεπες τον κόσμο του Μπουγιούρη και της Μπουλέ. Το στοίχημα ήταν αυτή η συνεύρεση τόσων διαφορετικών ανθρώπων να δέσει αρμονικά.

Και κατάφερε να παρουσιάσει μία πολύ άρτια παράσταση. Με τον Ρήγο να δίνει στο δικό του Cabaret μία πολύ δική του extravagant ματιά που κάποιους τους ξένιζε αλλά τους περισσότερους τους ευχαριστούσε. Με την ορχήστρα να δίνει ζωή στην αίθουσα και σε κάποιες στιγμές που ο χρόνος κυλούσε αργά στην παράσταση.

Με τον Δημήτρη Λιγνάδη να είναι ο πολυμήχανος ηθοποιός που έχουμε γνωρίσει τόσο χρόνια και να υπηρετεί εξαιρετικά ένα αγαπημένο του (πιστεύω) είδος. Την “ανάγκη” να μεταμορφώνεται ξανά και ξανά μέσα στον ίδιο ρόλο και να ταξιδεύει από ψυχική ανάταση σε βαθιά θλίψη. Κάτι που τον έχω δει να κάνει εξαιρετικά ξανά και ξανά.

Η Τάνια Τσανακλίδου στο πλευρό του Μιχάλη Μητρούση ήταν αυτό που περίμενα. Όχι κάτι παραπάνω από αυτό είναι η αλήθεια αλλά η μουσική της αξία δίνει ήδη πολλά στον θίασο.

Ενώ ευχάριστη έκπληξη ήταν σίγουρα και η παρουσία του Γιώργου Νανούρη στον ρόλο του Clifford Bradshaw, του Αμερικανού συγγραφέα που επισκέπτεται το θρυλικό Kit Kat Klub στο Βερολίνο και μπλέκεται στα δίχτυα της Sally Bowles.

Για να φτάσω στις δύο κυρίες που “έκλεψαν την παράσταση” (τι γελοίο κλισέ, συγχωρήστε με).

Η Μαρία Ναυπλιώτου και η Νάντια Μπουλέ ήταν εκείνες που συζητούσε ο κόσμος μετά την πρεμιέρα. Εκείνες που άνοιγες τα μάτια μερικά χιλιοστά παραπάνω για να τις παρακολουθήσεις. Εκείνες που έκαναν το Cabaret μία παράσταση που σου προτείνω ανεπιφύλακτα να δεις.

Και θα ξεκινήσω με την Μαρία Ναυπλιώτου λόγω του πρωταγωνιστικού της ρόλου ως Sally Bowles, αν και η έκπληξη της βραδιάς (για εκείνους που δεν την ξέρουν τουλάχιστον) ήταν η Νάντια Μπουλέ.

Το βάδισμά της ήταν αποφασιστικό. Έβλεπες τα πόδια της να καρφώνονται στο σανίδι με τόση αυτοπεποίθηση που πίστευες ότι οι εκατοντάδες θεατών στο Μέγαρο της ανήκαν ολοκληρωτικά. Η Μαρία Ναυπλιώτου κανονικά δεν είχε να αποδείξει τίποτα σε κανέναν περί ταλέντου και υποκριτικής δεινότητας. Η ίδια έβαλε αυτό το ρίσκο στον εαυτό της και ευτυχώς για εκείνη το ξεπέρασε με επιτυχία.

Κάποια στιγμή μου θύμισε την Katherine Zeta Jones στο Chicago, με τον τρόπο που χόρευε, με το μαλλί αυτό, με το θράσος στο παίξιμο. Και ίσως αυτό που λέω να μην την τιμά και πολύ (σιγά την KZJ στο Chicago) αλλά η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Δεν θα τολμήσω να πω ότι ήταν εξαιρετική γιατί δεν ήταν. Θα μπορούσε να χορέψει καλύτερα, θα μπορούσε να παίξει καλύτερα.

Αλλά κατάφερε σαν πρωταγωνίστρια να κρατήσει την αίθουσα ζωντανή, να μεταδώσει παλμό, να σταθεί αντάξια δίπλα στον Δημήτρη Λιγνάδη και να κάνει τον κόσμο να την αποθεώνει σε κάθε της τραγούδι, ακόμα κι αν δεν το είχε αριστεύσει.

Θα κλείσω με την Νάντια Μπουλέ, που υποδύεται μία Γερμανίδα ιερόδουλη.

Την οποία έχω δει να χορεύει, έχω δει να τραγουδά σε σκηνές, θέατρα και εκπομπές. Και ξέρω πολύ καλά ότι το μιούζικαλ είναι κάτι που της ταιριάζει πάρα πολύ. Αλλά οι περισσότεροι δεν το ήξεραν. Δεν την είχαν δει, δεν την είχαν ακούσει. Και στο διάλειμμα της παράστασης ή ακόμα και κατά τη διάρκεια των τραγουδιών που ερμήνευσε, απολάμβανα σχεδόν, να ακούω τον κόσμο τριγύρω να μιλάει για εκείνη. Να ακούω επιφωνήματα έκπληξης. Να ακούω κόσμο να συνειδητοποιεί ότι έχει απέναντί του στη σκηνή ένα πάρα πολύ ταλαντούχο κορίτσι.

Η Νάντια Μπουλέ είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να τραγουδάει εξαιρετικά, να χορεύει εξαιρετικά και που τα δύο τελευταία χρόνια έχει κάνει μεγάλα άλματα στο θέμα της υποκριτικής. Ο ρόλος της στο Cabaret δεν είναι πρωταγωνιστικός ώστε να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα για την υποκριτική της. Τα δείγματα είναι όμως εκεί και η Μπουλέ δείχνει αποφασισμένη να πετύχει.

Η ευκαιρία που της δόθηκε σε μία παράσταση με τον Λιγνάδη, την Ναυπλιώτου, την Τσανακλίδου και τη μαεστρία του Κωνσταντίνου Ρήγου, ήταν αναμφισβήτητα μεγάλη. Και η ίδια φρόντισε να την αρπάξει και να κάνει ένα μεγάλο βήμα για την καριέρα της.

Το αν το απαιτητικό κοινό της Αθήνας επικροτήσει την παράσταση αυτή θα το μάθουμε σε λίγες εβδομάδες που θα έχουν πέσει και τα φώτα της πρεμιέρας.