Αυτοί που πήραν το νόμο στα χέρια τους

Το κλισέ θέλει την  τζαζ να είναι η μοναδική αυθεντική  αμερικάνικη μορφή τέχνης. Διαφωνώ. Γιατί στο μυαλό μου δεν  υπάρχει τίποτα πιο αμερικάνικο  από ένα οργισμένο μισάνθρωπο που αποφασίζει να πάρει ένα όπλο και να εκδικηθεί όποιον του έχει κάνει ή θεωρεί ότι του έχει κάνει κακό. Ένα σενάριο που  στη ζωή παράγει τραγωδίες, αλλά στη μεγάλη οθόνη αντι-ήρωες που μας μένουν αξέχαστοι.

Ο original εκδικητής

Ο Charles Bronson των Death Wish (πέντε συνολικά, το καθένα και μικρότερης προστιθέμενης αξίας) και το νικελωμένο 32άρι Colt Police Positive του παίρνουν εκδίκηση για τον ξυλοδαρμό και θάνατο της γυναίκας του και το βιασμό της κόρης του από μια συμμορία στην οποία μετέχει και ο Jeff Goldblum στο ντεμπούτο του.

Ενώ στη συνέχεια ο μουστακαλής  προκάτοχος του Danny Trejo (σόρι, αλλά τα μουστάκια τους είναι σαν δίδυμα από άλλη μάνα) παίρνει παραμάσχαλα τον Denzel Washington (επίσης στο ντεμπούτο του) και όποιον άλλο αλήτη απειλεί –όντως ή απλά με την παρουσία του- τη ζωή του μέσου Αμερικάνικου οικογενειάρχη των 70s.

Η καλύτερη ατάκα

To θρυλικό ‘Do you feel lucky, punk’ του Clint Eastwood στον ρόλο του αξεπέραστου επιθεωρητή Dirty Harry (Callahan) που ξεκληρίζει όλους τους εγκληματίες στο Σαν Φρανσίσκο από το 1971 που κυκλοφόρησε το Dirty Harry, μέχρι το 1988 όταν και κρέμασε το 44άρι Magnum του στον τοίχο μετά την Πέμπτη –και χειρότερη- ταινία της σειράς ονόματι The Dead Pool.

Η πιο ένδοξη απόδειξη της  παράνοιας που επικρατούσε στην Αμερική των 70s και, όπως πολλάκις έχει γραφτεί, ένας ήρωας που αποτελεί την ενσάρκωση όλων των στρεβλών ιδανικών που δικαιολογούν την κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας. Παρακαλώ τα παράπονά σας στον Clint που τον έκανε τόσο αξέχαστο.

O αξεπέραστος

Το Taxis Driver του Scorsese κυκλοφόρησε το 1976 και έγινε αμέσως κλασικό. Η Νέα Υόρκη πριν γίνει ‘φιλική προς τους τουρίστες’, το παρανοημένο βλέμμα του De Niro ως o πρώην πεζοναύτης και νυν ταξιτζής Travis Bickle (κομπλέ με μοικάνα), η Jodie Foster ως η 12χρονη πόρνη που χρειάζεται σωτηρία, η αξεπέραστη ατάκα ‘You talking to me’ και το πρώτο ρομαντικό ραντεβού σε ένα τσοντο-σινεμά που δεν πήγε και πολύ καλά. Βάλσαμο σε ένα πληγωμένο έθνος που, μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, είχε ανάγκη να αισθάνεται ότι είναι γεμάτο απλούς ανθρώπους που μπορούσαν δυνητικά να γίνουν ήρωες.

Οι γυναίκες της  παρέας

Τα κινηματογραφικά εγκλήματα εκδίκησης είναι σχεδόν αποκλειστικά αντρική υπόθεση. Ίσως γιατί οι σκηνοθέτες είναι σοβινιστές, ίσως επειδή απλά αναγνωρίζουν ότι οι γυναίκες διαθέτουν περισσότερο νιονιό. Αυτό όμως είναι που κάνει τις λίγες που διαπρέπουν στο είδος να είναι ακόμη πιο ξεχωριστές. Και εκφοβιστικές.

Ξεκινώντας από την  Uma Thurman και την κατάνα της ως Νύφη στα Kill Bill και συνεχίζοντας με την εξαιρετική Jodie Foster του Brave One που μεταμορφώνεται σε Charles Bronson μετά το θάνατο του αρραβωνιαστικού της και τον ξυλοδαρμό της ίδιας στα χέρια μιας τριμελούς συμμορίας μια νύχτα στο Central Park.

Ειδική μνεία στο υποτιμημένο  Straightheads της Gillian Anderson που, ως 40άρα Λονδρέζα businesswoman, αποφασίζει να εκδικηθεί (μαζί με τον 23χρονο γκόμενο της) την αντροπαρέα που την βίασε στην εξοχή. Και όταν λέμε να εκδικηθεί, εννοούμε να ξαπλώσει έναν από τους ενόχους πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και να τον βιάσει με την καραμπίνα του. Η οποία όχι, δεν ήταν κοντόκαννη.

Το τελευταίo entry στο κινηματογραφικό υπο-είδος των rape and revenge ταινιών (μια γυναίκα βιάζεται και μετά εκδικείται) στο οποίο περιλαμβάνονται επίσης τα Α Gun for Jennifer (βλέπε συμμορία που ευνουχίζει βιαστές), Ι spit on your grave (το original, το remake και το sequel του remake), το Hard Candy με την Ellen Page (δεν την βιάζει ο παιδεραστής, αλλά τον ευνουχίζει έτσι και αλλιώς), το Sleepers με τους Brad Pitt, Billy Crudup, Jason Patrick (δεν είναι γυναίκες, αλλά παίρνουν εκδίκηση από τους φύλακες του αναμορφωτηρίου που τους βίαζαν) και φυσικά το παντελώς άγνωστο Σουηδικό Thriller: Α cruel picture -που είναι το αγαπημένο του Quentin Tarantino- σχετική με μια μουγκή που εκδικείται τους νταβατζήδες που της έβγαλαν το μάτι και την μετέτρεψαν σε ηρωινομανή πόρνη.

Τα αδέλφια

Φυσικά και αναφερόμαστε στα The Boondock Saints (1 και 2), δυο από τις πιο cult ταινίες της τελευταίας 15ετίας με τον –προ Walking Dead- Norman Reedus και τον Sean Patrick Flanery (αλήθεια, που χάθηκε αυτή η ψυχή) ως δυο αδέλφια από τη Βοστόνη που γίνονται εκδικητές μετά την δολοφονία δυο μελών της ρωσικής μαφίας και τη συνειδητοποίηση ότι εκτελούν το έργο του Θεού.

Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και το Four Brothers του 2005 με τον Mark Wahlberg και τα τρία αδέλφια του να καταδιώκουν τους φονιάδες της μάνας τους.

Ο συνήθης ύποπτος

Ρυάκια αίμα να τρέχουν  από το μέτωπο, ανακατωμένα μαλλιά και βλέμμα τρελού. Οι ρόλοι που  είναι, εδώ και 30 χρόνια τώρα, ψωμοτύρι για τον Mel Gibson. Ξεκινώντας από το Mad Max του 1979, συνεχίζοντας με το εξαιρετικό Payback του 1999 (σ.σ. να θυμηθώ να αναφέρω και τον Lee Marvin του original) και καταλήγοντας με το Edge of Darkness του 2010. 

Αν και, μεταξύ μας, τον  ίδιο ακριβώς ρόλο έπαιζε στα Lethal Weapon, το Bird on A wire (βλέπε εποχή που ήταν διάσημος για τον κώλο του όχι τον ρατσισμό του)και 9 στις 10 ταινίες στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει.

To ‘νέο αίμα’

Ποιος να το περίμενε ότι  ο Liam Neeson θα έφτανε στα 60 του να βγάζει μεροκάματο σκοτώνοντας Αλβανούς νταβατζήδες. Αυτούς που απήγαγαν την κόρη του στο Παρίσι στο Taken 1, τον μπαμπά τους που απήγαγε τον ίδιο και την γυναίκα του στην Κωνσταντινούπολη στο Taken 2 και ποιος ξέρει ποιον άλλον κακοποιό στο Taken 3 που έρχεται;

Πάντως ο Ιρλανδός το κάνει  τόσο πειστικά που είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξει Taken 4 και Taken 5. Εκεί που θα μπορούσε να συνεργαστεί ίσως και με τον Bruce Willis των Die Hard για ένα reunion τύπου Expendables.

Άλλωστε το συγκεκριμένο είδος  γνωρίζει άνθηση με τελευταία παραδείγματα του remake του αψεγάδιαστου Κορεατικού Old Boy από τoν Spike Lee ή ακόμη, υπό μια έννοια, τον Hugh Jackman του Prisoners που βασανίζει αλύπητα τον Paul Dano αφού το δίκαιο του πατέρα που αναζητεί τη κόρη του είναι πάντοτε ανώτερο του τι γράφει ο νόμος. Καθώς επίσης και το cult Hobo with a shotgun του Rutger Hauer του 2012.

Best of the Rest

Χρειάζονται δεκάδες χιλιάδες λέξεις για να συμπεριλάβεις σε ένα  άρθρο όλους τους ‘παλικαράδες’  του είδους. Ξεκινώντας από τον  Σκοτεινό Εκδικητή Batman (τι εννοείς γιατί; Το λέει ο ίδιος ο τίτλος), τo απέθαντο Κοράκι του Brandon Lee που εκδικείται τον φόνο της αρραβωνιαστικιάς του, τον άνεργο Michael Douglas του Falling Down, τον μαθουσάλα Michael Caine του Harry Βrown, τον Kevin Bacon του Death sentence και τον Denzel Washington του  Man on fire.

Και σκέψου ότι δεν αναφέρομαι καν στην σειρά Walking Tall με τον wrestler που έγινε αφηνιασμένος σερίφης (τα original, τα σικουέλ τους, τα remake και τα sequel των remake τους), το Memento ή τα προσανατολισμένα στο σχολείο Substitute (1, 2 και 3) και The Principal.

Είπαμε, οι ταινίες με εκδικητές  είναι τόσο αμερικάνικες όσο τα burgers και η μηλόπιττα. Και ποια είναι η τελευταία φορά που θυμάστε να είχαμε έλλειψη σε κάτι από αυτά τα δυο;