Be Kind Don’t Rewind: Τα χειρότερα remake ’80s ταινιών

Ήταν, είναι και θα είναι: Τα remake των γνωστών ταινιών των ’80s δηλαδή, θα είναι η εύκολη λύση για τα studios και τους ευθυνόφοβους και ανέμπνευστους που τα διευθύνουν. Και, ό,τι και αν λέμε, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσουν να βγαίνουν από την γραμμή παραγωγής εκτός κι αν αποσυρθεί κι ο τελευταίος σκηνοθέτης, παραγωγός, ατζέντης που μεγάλωσε με αυτές.

Το ‘Ghostbusters’, με το φουλ girl power cast και τον Paul Feig (του ‘Bridesmaids’ και του ‘Freaks and Geeks’) στο τιμόνι, δεν είναι ο κανόνας. Τα ’80s, πολύ απλά, δεν πρόκειται ποτέ το Χόλιγουντ να τα αφήσει ήσυχα, και συνήθως το κάνει υπό τους χειρότερους όρους.

Να, ενώ γράφοντας ας πούμε αυτές οι γραμμές λάβαμε και την πρώτη εικόνα από τον κλόουν του νέου ‘It’ που μόλις δημοσιεύσε το Entertainment Weekly (με τον Bill Skarsgård πίσω από την ‘μπογιά’).

Έχε επιπλέον στο μυαλό σου και ότι, στο δρόμο για το πιο κοντινό μας multiplex, σε διαφορετική φάση παραγωγής, είναι επίσης τα ‘War Games’, ‘Commando’ (ευτυχώς όχι με τον Arnold), ‘Overboard’, ‘An American Werewolf in London’, ‘Porky’s’ (τι μου θύμησες τώρα), ‘Flight of the Navigator’, ‘Honey I Shrunk the Kids’, ‘Three Men and a Baby’ (με τον Adam Sandler) και το αθάνατο ‘Police Academy’, αυτή τη φορά με την συνδρομή των ταλαντούχων Key and Peele, που παίζει και να πρωταγωνιστήσουν.

Καθώς επίσης το νέο ‘Bill & Ted’s Excellent Adventure’ (δεν είναι remake αλλά σίκουελ, πώς θα μπορούσαμε ωστόσο να το αφήσουμε έξω;) με τους original ηθοποιούς και το μόνο πρόβλημα τον Keanu Reeves που απορρίπτει το ένα σενάριο μετά το άλλο.

Και σκέψου ότι δεν έχω πει λέξη για την έτερη τάση, της μετατροπής δηλαδή ταινιών από τα ’80s σε σειρές. Όπως συνέβη με το ‘Uncle Buck’ του John Candy (που ακυρώθηκε μετά από μια σεζόν) και το ‘Evil Dead’ (που συνεχίζει πολύ δυναμικά).

Από εκεί και πέρα, τα ’80s remake χωρίζονται βασικά σε τρεις κατηγορίες. Τα καλά, τα κακά και τα άσχημα. Με τα καλά (έστω καλά στο είδος τους), όπως -κατά γενική ομολογία- τα ‘Tron: Legacy’, ’21 Jump Street’, ‘The A-Team’, ‘Miami Vice’ (που γίνεται ξανά reboot), ‘Fright Night’ και ‘Transformers’, δεν θα ασχοληθούμε.

Εδώ μας ενδιαφέρουν τα κακά. Ξεκινώντας από εκείνα που ήταν κακά εξαρχής, απλώς η νοσταλγία (για εμάς το κοινό) και η δολαρο-λαγνεία (για τα studio) μας έκανε να το παραβλέψουμε. Όπως τo ‘G.I. Joe: The Rise of Cobra’. Ναι, το σίκουελ είναι ‘καλύτερο’, αλλά, τι πραγματικά σημασία έχει;

Το ‘Endless Love’ με την Brooke Shields, γνωστό ως το κινηματογραφικό ντεμπούτο των Tom Cruise και James Spader, που γυρίστηκε ξανά -αναίτια και άγαρμπα- για τα κορίτσια που ξεκοκαλίζουν τα μυθιστορήματα του Nicholas Sparks με τους Gabriella Wilde και Alex Pettyfer.

Το ‘Clash of the Titans’ που απέδειξε ότι δεν είναι κάθε μέρα των Αγίων ‘300’ και ότι ο Sam Worthington δεν είναι και ο πιο επιδέξιος ηθοποιός στον κόσμο (θυμίζω ότι στο original, για κάποιο λόγο, έπαιζε και ο Sir Laurence Olivier).

Ή το ‘Red Dawn’, που μπορεί ποτέ να μην ήταν κάτι ιδιαίτερα καλό, αλλά τουλάχιστον στο original είχαμε και πλοκή και τους Patrick Swayze, Charlie Sheen και Jennifer Grey. Όχι τον μονοκόμματο Chris Hemsworth που μοιάζει κάποιος να ξέχασε να του πει ότι δεν παίζει εδώ τον ‘Thor’.

Ειδική μνεία σε ένα σωρό remake ταινιών τρόμων που έβαλαν μέσα χοντρά τα studios και τους παραγωγούς που είχαν την φαεινή ιδέα να τα δώσουν να φτιάχνονται. Ξεκινώντας από τα ‘Day of the Dead’ (που ξαναγίνεται remake τώρα) και ‘The Thing’ που πρέπει να έκαναν τον George Romero και τον John Carpenter αντίστοιχα να βάλουν τα κλάματα.

Και συνεχίζοντας με το straight to video ‘April Fools’ Day’, το άνοστο ‘Evil Dead’ του 2013 (όχι η σειρά, αυτή μια χαρά είναι), το χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης ‘Friday the 13th’ του 2009 με το παλικάρι από το ‘Supernatural’, το χωρίς ίχνος μαύρου χιούμορ ‘A Nightmare on Elm Street’ του 2010, το ‘My Bloody Valentine’, το ‘Prom Night’ και το ‘The Fog’ (ένα αδιάφορα remake στην πιο αδιάφορη ταινία του μάστορα Carpenter).

Εννοείται πως στην ίδια κατηγορία μπαίνει το ‘The Ηitcher’ του 2007, παρόλο που σε αυτό παίζει η αγαπημένη μας Sophia Bush, το ‘Sorority Row’, που δεν κατάφερε καν να βγάλει τα έξοδά του (βλέπε 12,5 εκ. δολάρια) και το ‘Poltergeist 3D‘ του 2015 που δεν κατάφερε σε τίποτα να ‘αντιγράψει’ την ατμόσφαιρα του original.

Όσον αφορά τα άσχημα/τρισάθλια , εκεί οφείλουμε να ξεκινήσουμε με δυο του Paul Verhoeven (ήταν δημιουργός των original). Συγκεκριμένα το ‘RoboCop’ του 2014, που πήρε ότι ήταν ενδιαφέρον στο πρώτο και το ‘αποστείρωσε’ τόσο που το κατάντησε μια ακόμη blockbuster αηδία.

Και το εξαίσιο ‘Total Recall’, το remake του οποίου το 2012 στα χέρια του συζύγου -μέχρι το 2015- της Kate Beckinsale, Len Wisemen, με την ίδια, τον Colin Farrell και την Jessica Biel, ήταν ο ορισμός του θριάμβου της επιφάνειας απέναντι στην ουσία. Eίχε τα καλά του, αλλά δεν πλησίασε το original ούτε στο ελάχιστο.

Τι τα θες, μερικές φορές χρειάζεται να μας συμβεί κάτι τέτοιο για να συνειδητοποιήσουμε πόσο αναντικατάστατος είναι ακόμη και κάποιος μη-ηθοποιός σαν τον Schwarzenegger. Απόδειξη το remake του ‘Conan the Barbarian’. Εκεί όπου ο Jason Momoa μοιάζει να έχει τα φυσικά προσόντα να υποδυθεί τον βάρβαρο που αγαπήσαμε, αλλά όχι τα υποκριτικά. Σκέψου δηλαδή να είχε παίξει στο original κάποιος κανονικός ηθοποιός. Αν και, μεταξύ μας, το πρόβλημα, όπως συνήθως, ήταν ο σκηνοθέτης με ειδίκευση στα reboots (βλέπε ‘Friday the 13th’, ‘The Texas Chainsaw Massacre’).

Ενώ στην ίδια κατηγόρια μπαίνει το remake του ‘Arthur’. Εκεί που κάποιος ανόητος θεώρησε συγκρίσιμη την ταλεντάρα του Dudley Moore (και της Liza Minelli) με αυτή του Russell Brand. Όχι, ρε φίλε, πως να το κάνουμε, δεν αρκεί ότι και οι δυο είναι Άγγλοι και τα ‘τσούζουν’.

Εννοείται πως δεν θα παραλείψουμε να πούμε μια ‘κακή’ λέξη για τα άψυχα remake των ‘Fame’ (το original ήταν υποψήφιο για 6 Όσκαρ, το remake οριακά απέφυγε το Χρυσό Βατόμουρο) και ‘Annie’. Ειδικά το τελευταίο, με τον Jamie Foxx στα χειρότερα του και την Cameron Diaz να νομίζει ότι κάνει στροφή στην καριέρα της, δεν βλέπεται με τίποτα.

Mε το remake του ‘The Karate Kid’, δηλαδή την προσπάθεια του Will Smith να μας πείσει ότι ο γιος του είναι σταρ, να έρχεται ως γλυκός επίλογος. Δεν είναι τραγικά κακό, απλώς θλιβερά μέτριο. Άλλη μια απόδειξη ότι τα ’80s λειτουργούν καλύτερα ως ανάμνηση και όχι ως reboot, remake, prequel ή οτιδήποτε άλλο.