Benicio Del Toro: Από τον Τσε στον Εσκομπάρ

Το “Sicario” του αγαπημένου μας εδώ σκηνοθέτη Ντενί Βιλνέβ βγαίνει αυτή την Πέμπτη και σημαίνει την άφιξη ενός διαφορετικού είδους φιλμ πάνω στον πόλεμο των ναρκωτικών. Δημιουργεί ένταση από την αγωνία και τη φρίκη του αγνώστου και βασίζεται όχι στην ανάπτυξη χαρακτήρων μα στην υπαινικτική τους αποτύπωση. Κοινώς, ο χαρακτήρας της Έμιλι Μπλαντ μπουκάρει στον πόλεμο αλλά όχι απλά δεν εμπιστεύεται τους συμμάχους της- δεν γνωρίζει στην πραγματικότητα τίποτα για αυτούς.

Ο ένας από αυτούς είναι ο μυστηριώδης Αλεχάντρο του Μπενίσιο ντελ Τόρο, ο οποίος για ένα μεγάλος μέρος του έργου καλείται να πλάσει μια επιβλητική, τρομακτική φιγούρα που εμπνέει εμπιστοσύνη όσο και φόβο. Ακριβώς επειδή δεν λέει πολλά, οι απαιτήσεις από αυτόν είναι μεγάλες. Ο ντελ Τόρο είναι τέλειος σε τέτοιου είδους ρόλους, αν και εδώ που τα λέμε πάντα καλός είναι.

ο 48χρονος πορτορικάνος είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που χαίρεσαι να αποκαλείς οσκαρικούς. Δεν είναι ποτέ φωνακλάς ή προφανής ή #Μητσικώστας (δηλαδή να ‘ερμηνεύει’ κάνοντας μιμήσεις κάποιου ιστορικού προσώπου). Αλλά είναι πάντα υποβλητικός, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.

Με αφορμή την εξαιρετική του παρουσία στο “Sicario”, και εν αναμονή του ρόλου του στο 8ο “Star Wars”, τον θυμόμαστε σε 8 ακόμα σπουδαίους του ρόλους.

“Traffic”

Δικαιωματικά πρώτο. Το “Traffic” και λόγω δομής είναι αναγκαστικά μια άνιση ταινία, αλλά ακόμα κι αν δεν τρελάθηκα πολύ, δε θα διαμαρτυρηθώ ποτέ για ένα φιλμ που έδωσε Όσκαρ σε έναν ηθοποιό σα τον ντελ Τόρο και βεβαίως σε έναν από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, τον Στίβεν Σόντερμπεργκ. Απλωμένο σε διάφορες πτυχές του πολέμου απέναντι στα ναρκωτικά, το “Traffic” δεν είναι ποτέ όσο ζωντανό και καθηλωτικό, όσο στο segment του ντελ Τόρο. Μακριά από τους Πολύ Διάσημους Σταρ και τις κάπου εφετζίδικες πλοκές, η ιστορία του μεξικάνου αστυνομικού που προσλαμβάνεται από το διεφθαρμένο καθεστώς επειδή παραέκανε καλά τη δουλειά του, ώστε να γίνει χρήσιμο για αυτούς πιόνι, είναι η πιο ουσιαστική συνεισφορά της ταινίας στον αέναο πόλεμο. Ο ντελ Τόρο είναι τρομερός- το τελευταίο του πλάνο στην ταινία, καθώς κοιτάζει τα παιδιά να παίζουν μπέιζμπολ τη νύχτα, είναι από εκείνες τις στιγμές, εκείνα τα βλέμματα, που δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ ως θεατή.

“Snatch”

Ξέρει να το διασκεδάζει όμως κι όλας, δεν είναι μόνο σιωπηλά γεμάτα νόημα βλέμματα. Ως Franky Four-Fingers, ληστής και στοιχηματζής, έπαιξε τέλεια την δική του εκδοχή του καρτούν στον γεμάτο στυλ και coolness κόσμο του Γκάι Ρίτσι.

“21 Grams”

3 χρόνια μετά το Όσκαρ του “Traffic” προτάθηκε ξανά, για το “21 Grams” του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Είναι τέλειο ταίριασμα γιατί ο Ινιάριτου είναι πάντα σε φάση ‘κοιτάχτε πώς βουτούν στην απόγνωση αυτοί οι καταδικασμένοι χαρακτήρες’ και ο ντελ Τόρο ο άτιμος παίζει τρομερά και απόγνωση και καταδίκη. Είναι το καλύτερο πράγμα στην ταινία. Ακόμα κι όταν φωνάζει δεν φωνάζει εφετζίδικα σαν τους περισσότερους. Ακούστε προσεκτικά το γρύλισμα στη φωνή του. Τρομερός.

“The Usual Suspects”

Respect the classics yo. Αυτή η σκηνή του line-up είναι από μόνη της σαν οντισιόν για την υπόλοιπη καριέρα του.

“The Way of the Gun”

Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες που έχει ξεχάσει το σύμπαν ότι υπήρξαν. Είναι από τον Κρίστοφερ ΜακΚουάρι (σενάριο “Usual Suspects”, σκηνοθεσία τελευταίου “Mission: Impossible”) και είναι πραγματικά ένα τέλειο νεο-γουέστερν για δυο παρανόμους που απαγάγουν το λάθος άτομο και φυσικά τα πάντα πάνε κατα διαόλου. Το λατρεύω. Ο ντελ Τόρο είναι πιο κουλ εδώ από όσο έχει υπάρξει οπουδήποτε.

“Che”

Ο,τι πιο κοντινό σε ρόλος ζωής. Ο ντελ Τόρο ήταν η προφανής, και ολόσωστη επιλογή να παίξει τον Τσε Γκεβάρα, στο πειραματικό βιογραφικό δίπτυχο που τον ένωσε ξανά με τον Στίβεν Σόντερμπεργκ. Αν και οι δύο ταινίες διατηρούν ελάχιστη σχέση με ακαδημαϊκές δομές αφήγησης, η πρώτη μοιάζει μάλλον περισσότερο με βιογραφικό δράμα, όμως είναι στη δεύτερη (με υπότιτλο “Guerilla” που εστιάζει στην επανάσταση και στο ανθρωποκυνηγητό, που πέφτει εντελώς πάνω στους ώμους και στην ένταση του ντελ Τόρο. Απόλυτα φυσικά και δικαιολογημένα, κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών όπου έκανε πρεμιέρα το φιλμ.

“Fear and Loathing in Las Vegas”

Στην τελευταία μεγάλη ταινία του Τέρι Γκίλιαμ ο ντελ Τόρο κάνει ένα φοβερό δίδυμο με τον Τζόνι Ντεπ. Ως Δρ. Γκόνζο, το ήμισυ του διδύμου που οδηγούν διαμέσου της Αμερικής σε αναζήτησης Μούσας, αλήθειας και του Μεγάλου Τριπ, ο ντελ Τόρο παραδίδει την σπάνια ‘γουλωμένη’ ερμηνεία της καριέρας του, στην απόλυτα σωστή ταινία για να το κάνει. Κι αυτός κι ο Ντεπ εδώ, φοβεροί.

“Sicario”

Ο ντελ Τόρο παίζει έναν σκιώδη συνεργάτη μιας σκιώδους ομάδας κρούσης που ενεργεί με σκιώδη τρόπο στις δύο πλευρές των συνόρων ΗΠΑ-Μεξικού εν μέσω του χαώδους πολέμου των ναρκωτικών. Είναι ο καλύτερός του ρόλος εδώ και 7 χρόνια.

*Το “Sicario” βγαίνει στις αίθουσες αυτή την Πέμπτη και είναι ταινιάρα.