Berlinale 2020: Οι πέντε καλύτερες ταινίες που είδαμε

Εύφημος Berlinale μνεία στα: The Trouble With Being Born για το πόσο creepy και weird ήταν, The Shepherdess and the Seven Songs για την ομορφιά και το παιχνίδι της, There Is No Evil για την προσπάθεια να αγγίξει το θέμα της θανατικής ποινής και τη Χρυσή Άρκτο της.

Never Rarely Sometimes Always

Η ταινία της Eliza Hittman κατέκτησε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, σα να λέμε το δεύτερο σημαντικότερο βραβείο του φεστιβάλ, απολύτως δίκαια, με όπλο το θέμα του, τις επιλογές της σκηνοθέτη του και τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών του.

Το Never Rarely Sometimes Always παρακολουθεί την Autumn, ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι που ζει σε μια μικρή πόλη της Pennsylvania. Εκεί ζει μαζί με τη δυσλειτουργική οικογένειά της και πηγαίνει το πρωί σε ένα σχολείο που μοιάζει εχθρικό απέναντί της και το απόγευμα στη δουλειά της στο σουπερμάρκετ. Όταν θα βρεθεί έγκυος θα προσπαθήσει να τερματίσει την εγκυμοσύνη, αλλά μιας και στην Pennsylvania χρειάζεται η άδεια των γονιών της, η Autumn μαζί με την ξαδέλφη της, τη Skylar, θα ταξιδέψουν κρυφά στη Νέα Υόρκη με σκοπό την έκτρωση.

Πιάνοντας ένα δύσκολο θέμα που έχει διχάσει τα τελευταία χρόνια την Αμερική, η ταινία κάνει εξαιρετική δουλειά στο να μεταδώσει την αγωνία της Autumn και κάνει το θεατή να δει με τα δικά του μάτια τον κόσμο της. Με κινητήρια δύναμη τις ερμηνείες των Sidney Flanigan και Talia Ryder, που υποδύονται τις Autumn και Skylar αντίστοιχα, το βαθιά πολιτικό Never Rarely Sometimes Always επιτρέπει τις σιωπές του σεναρίου να λειτουργήσουν υπέρ του, καθώς οι ηρωίδες συναντούν στην πορεία τους ανθρώπους που συμπεριφέρονται άλλοτε με καλοσύνη και άλλοτε με εχθρότητα απέναντι στα νεαρά κορίτσια.Χωρίς να προσπαθεί να εκμαιεύσει συναίσθημα, η Hittman παραδίδει μερικές σκηνές που έκαναν την καρδιά μας κομμάτια, όπως αυτή από την οποία παίρνει τον τίτλο της η ταινία, εκεί που μια κοινωνική σύμβουλος ζητά από την Autumn να απαντήσει σε ένα ερωτηματολόγιο με πιθανές απαντήσεις τα Never, Rarely, Sometimes, Always.

Η ταινία βραβεύτηκε και στο φετινό Sundance και με το δύο στα δύο αναδεικνύεται ήδη ως μια από τις σημαντικότερες ταινίες του 2020.

Shirley

Η νέα ταινία της Josephine Decker ήταν σίγουρα από τις πολυαναμενόμενες πρεμιέρες της φετινής Berlinale, τίτλο που δικαιολόγησε απόλυτα στο Βερολίνο.

Το Shirley επικεντρώνεται γύρω από τη διάσημη, ειδικά τα τελευταία χρόνια, Αμερικανίδα συγγραφέα τρόμου Shirley Jackson. Δεν είναι όμως μια βιογραφία της συγγραφέα, αφού η σκηνοθέτης του Madeline Madeline’s πλάθει τη δική της ιστορία.

Σε αυτή, η νεαρή έγκυος Rose μετακομίζει μαζί τον σύζυγό της Fred προσωρινά στο σπίτι της Shirley και του συζύγου της Stanley, που προορίζει τον Fred για βοηθό του στο πανεπιστήμιο που διδάσκει. Η συγκατοίκηση θα αλλάξει τις ισορροπίες ανάμεσα στα δύο ζευγάρια, σε μια ιστορία γεμάτη μυστικά που αποκαλύπτονται, αλλά θα δώσει και μια ιδέα στη Shirley για το πρώτο της μυθιστόρημα, που έχει τον τίτλο ‘Hangsaman’.

Το φιλμ είναι ένα ερωτικό, κλειστοφοβικό και διαταραγμένο κολάζ εικόνων, με την Elisabeth Moss να είναι πραγματικά εξαιρετική στο ρόλο της Shirley Jackson και το πρώιμο buzz για την απονομή των Όσκαρ της επόμενης χρονιάς να μοιάζει απολύτως λογικό.

Δίπλα στην Moss όμως λάμπουν και οι Michael Stuhlbarg και Odessa Young, δύο ακόμη πολύ δυνατά ερμηνευτικά βέλη στη φαρέτρα της Decker, που συντελούν εξίσου στην αίσθηση του θεατή πως δεν πρέπει να χάσει ούτε λεπτό από το υπέροχο, πολυσχιδές Shirley.

The Woman Who Run

O Νοτιοκορεάτης Hong Sang-soo έκανε την μίνι έκπληξη και έφυγε από τη Berlinale με την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, για το λιτό, μινιμαλιστικό φιλμ του με τίτλο The Woman Who Run.

Η ταινία παρακολουθεί τις συζητήσεις της Gamhee με τρεις γυναίκες από το παρελθόν της. Έχοντας μείνει για πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια μακριά από τον άντρα της, η Gamhee επισκέπτεται την Young-soon και την Su-young, δυο παλιές της φίλες, αλλά και την Woo-jin, τη γυναίκα που έχει παντρευτεί έναν πρώην της Gamhee, στα προάστια της Σεούλ.

Μέσα από το ιδιαίτερα απλό και νοσταλγικό έργο του Hong Sang-soo, παρακολουθούμε τα όσα σκέφτονται και νιώθουν οι τέσσερις γυναίκες, στιγμιότυπα των ζωών τους τώρα αλλά και τις αναμνήσεις τους από τη ζωή που ζήσανε μαζί πριν καιρό.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

Berlinale 2020: Η πιο άβολα κακή ταινία είχε Willem Dafoe

Η ταινία σπάνια βγαίνει εκτός των δωματίων που φιλοξενούν τις συναντήσεις της Gamhee με τις τρεις γυναίκες, επιλέγοντας να μένει στα πρόσωπα και στα λόγια τους. Σε μια όμως από τις ελάχιστες εξαιρέσεις, το χιούμορ του σκηνοθέτη κάνει την εμφάνισή του σε μια σκηνή κατά την οποία ένας γείτονας προσπαθεί να πείσει μια από τις γυναίκες να μην ταΐζει τις γάτες της περιοχής έξω από το σπίτι της.

Father

Η ταινία που κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Panorama τμήμα του φεστιβάλ είναι ένα φιλμ που μυρίζει Βαλκάνια και δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση αν τον προσεχή Νοέμβριο τη δούμε να προβάλλεται στις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Το Father του Σέρβου Srdan Golubović μιλά την προσπάθεια ενός πατέρα να ανακτήσει την επιμέλεια των παιδιών του, μετά την απόπειρα αυτοκτονίας της συζύγου του, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να πείσει τον πρώην εργοδότη του άντρα της να του δώσει τα δεδουλευμένα που του χρωστά εδώ και καιρό. Χωρίς να βρίσκει βοήθεια από τις αρχές, ο Nikola περπατά 300 χιλιόμετρα μέχρι το Βελιγράδι, με σκοπό να παραδώσει μια επιστολή στον Υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας, με την ελπίδα πως έτσι θα δει ξανά τα παιδιά του.

Τον ήρωα του Father υποδύεται ο Goran Bogdan, που με λιγοστά λόγια και υπόγεια εκφραστικότητα μεταδίδει άψογα την πραγματικότητα ενός ανθρώπου που παλεύει μόνος του για το καλύτερο ενώ βλέπει γύρω του τον κόσμο να καταρρέει.

Ο Nikola συναντά τη συμπόνια και την αδιαφορία στο πρόσωπο των ανθρώπων που συναντά στο δρόμο του, αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις με στωικότητα. Η ταινία καταφέρνει να δώσει δυνατές σκηνές, χωρίς να κατευθύνει το συναίσθημα του θεατή.

Berlin Alexanderplatz

Το Berlin Alexanderplatz ήταν μια ταινία που περίμεναν πολλοί πριν τη Berlinale, αλλά μάλλον απογοήτευσε αρκετούς και έφυγε από το Βερολίνο χωρίς να κερδίσει κάποιο βραβείο. Εμείς όμως ευχαριστηθήκαμε το τρίωρο έργο του Burhan Qurbani.

Ο Francis φτάνει στη Γερμανία ως μετανάστης από τη Guinea-Bissau, μοναδικός επιζώντας ενός ναυαγίου στη Μεσόγειο. Ορκίζεται στον εαυτό του και σε αυτούς που άφησε στη θάλασσα πως θα είναι καλός, αλλά χάνει τη δουλειά του γρήγορα και βρίσκεται χωρίς χαρτιά και χωρίς μέλλον μεσοπέλαγα του σύγχρονου Βερολίνου. Γρήγορα θα βρεθεί στην τροχιά του διεστραμμένου Reinhold, ενός εμπόρου ναρκωτικών που στρατολογεί Αφρικανούς μετανάστες όπως ο Francis για να κάνει τις δουλειές του.

Μέσα από πέντε κεφάλαια παρακολουθούμε τον Francis να προσπαθεί να μείνει πιστός στον όρκο που έδωσε αλλά και να κάνει συνεχώς λάθη, ενώ ο Reinhold δρα ως διάβολος στον ώμο του ήρωα.

Παρότι το Βερολίνο του Berlin Alexanderplatz έχει σαφέστατα μικρότερο ρόλο στην ταινία από όσο θα θέλαμε, οι ερμηνείες των Welket Bungué ως Francis και Albrecht Schuch ως Reinhold, αναμφισβήτητα μια από τις ερμηνείες ολόκληρης της Berlinale, μαζί με το soundtrack της ταινίας και της ωμότητα της ιστορίας της, τοποθετούν πανάξια το φιλμ του Qurbani στη λίστα μας με τα καλύτερα της 70ης Berlinale.

***

Δέκα χρόνια μετά το τέλος του ‘Lost’, η ομάδα του Pop για τις Δύσκολες Ώρες επιστρέφει στο Νησί. Στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες, αναλύουμε την 3η σεζόν, θυμόμαστε τις δημοφιλέστερες θεωρίες της εποχής και διαλέγουμε τα 5 αγαπημένα μας επεισόδια από τη σεζόν.