Οι 7 καλύτερες ταινίες που είδαμε στη Berlinale
- 21 ΦΕΒ 2019
Για ακόμη μια φορά το PopCode βρέθηκε στις αίθουσες του Βερολίνου και παρακολούθησε τις ταινίες που προβλήθηκαν στη φετινή Berlinale. Το 69ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου μας χάρισε αρκετές δυνατές συγκινήσεις, σε μια χρονιά που πολλοί γκρίνιαξαν για την ποιότητα των ταινιών και την πτωτική πορεία που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια το φεστιβάλ. Ποιες όμως από τις ταινίες του ξεχωρίσαμε εμείς;
Παρακάτω βρίσκονται, με αλφαβητική σειρά, οι 7 ταινίες που μας κάνανε την καλύτερη εντύπωση, εκείνες που προτείνουμε να βάλετε στις watchlists σας για όταν θα βρεθούν στα δικά μας κινηματογραφικά φεστιβάλ και στα εγχώρια σινεμά.
AMAZING GRACE
H βιντεοσκόπηση της ηχογράφησης του live άλμπουμ της Aretha Franklin με τον τίτλο ‘Amazing Grace’, τον Ιανουάριο του ’72, γίνεται ντοκιμαντέρ. Μια μοναδική εμπειρία που φτάνει σε εμάς κατευθείαν από την εκκλησία του Λος Άντζελες στην οποία έγινε η ηχογράφηση.
Μέσα από το χαμένο για 47 χρόνια ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Sydney Pollack και κοινοποιείται για πρώτη φορά λόγω αξεπέραστων μέχρι τώρα τεχνικών προβλημάτων, έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε όσα μοιράζονταν μέχρι τώρα μόνο μερικές δεκάδες άνθρωποι. Τόσο είναι το μέγεθος του κοινού που παρακολούθησε τις 2 ημέρες της ηχογράφησης του πιο γνωστού άλμπουμ ζωντανής γκόσπελ μουσικής στην ιστορία. Τόσοι είναι αυτοί που έζησαν με πάθος τη μουσική της Aretha, αλλά και του Αιδεσιμότατου James Cleveland και της χορωδίας που συνοδεύουν τη μεγάλη καλλιτέχνιδα.
Η θρησκευτική συγκίνηση, η φωνή της Aretha, η μαγεία της στιγμής κάνουν το ‘Amazing Grace’ να ξεφεύγει από το κινηματογραφικό ή το μουσικό πλαίσιο. Από τις δυνατότερες στιγμές της Berlinale τα τελευταία 5 χρόνια.
BY THE GRACE OF GOD
Ο François Ozon έκανε μια ταινία που είναι βασικά το ‘Spotlight’, αλλά με τα θύματα των παιδεραστών ιερέων της Καθολικής Εκκλησίας στη θέση των δημοσιογράφων του Χολιγουντιανού μεγάλου αδερφού του ‘By The Grace of God’.
H ιστορία πίσω από τη δίκη του Καρδινάλιου της Λυών Philippe Barbarin, που κατηγορήθηκε για τη συγκάλυψη του γεγονότος της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από έναν ιερέα της περιοχής του, κάτι που συνέβαινε για περισσότερα από 30 χρόνια, βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας. Ο Ozon μας μιλά για τους τρόπους με τους οποίους το γεγονός άγγιξε τα δεκάδες θύματα του ιερέα Bernard Preynat, παρακολουθώντας τρεις ενήλικες πλέον άνδρες, στην προσπάθειά τους να φέρουν την εκκλησία προ των ευθυνών της.
Μέσα από δυνατές σκηνές η ταινία μας μιλά για αυτούς τους τρεις χαρακτήρες, που στήνουν μια ακτιβιστική οργάνωση με σκοπό την απονομή δικαιοσύνης από την Καθολική Εκκλησία και τη δημιουργία μιας κοινότητας υποστήριξης των θυμάτων του Preynat. Κοιτά τον τρόπο που ο καθένας από αυτούς αντιμετωπίζει τα τραύματά του. Ταυτόχρονα μιλά για την αδυναμία και αδιαφορία της εκκλησίας να κοιτάξει κριτικά προς το εσωτερικό της και να αντιμετωπίσει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά της.
Η ταινία έφυγε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής από το Βερολίνο. Η πραγματική υπόθεση βρίσκεται στα δικαστήρια και η απόφαση για τον Barbarin αναμένεται μέσα στον Μάρτιο.
THE SOUVENIR
Η πρώτη σχέση της νεαρής Julie, μιας φοιτήτριας κινηματογράφου, με τον Anthony, έναν μεγαλύτερό της άντρα με εξάρτηση στα ναρκωτικά, είναι το θέμα του ‘The Souvenir’. Η ταινία έφυγε από το φεστιβάλ του Sundance με το World Cinema Dramatic Grand Jury Prize και συνέχισε να κερδίζει εντυπώσεις και στη Berlinale.
Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Honor Swinton Byrne, κόρη της Tilda Swinton (η οποία παίζει τη μητέρα της στο ‘The Souvenir’), μαζί με τον Tom Burke και οι 2 τους κάνουν εξαιρετική δουλειά στο να μας παρουσιάσουν την έντονη, χειριστική και αυτοκαταστροφική σχέση της Julie. Ο Richard Ayoade κρατά ένα μικρό ρόλο στην ταινία (και είναι εξαιρετικός), όπως και η Ariane Labed. Χωρίς να είναι πλούσια σε πλοκή, η ήρεμη, γεμάτη συναίσθημα και με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία ταινία της Joanna Hogg είναι από τα φιλμ που έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις το πρώτο δίμηνο του 2019.
Θα έχουμε μάλιστα και sequel, με τον Robert Pattinson να συμπρωταγωνιστεί αυτή τη φορά δίπλα στη Honor Swinton Byrne, ό,τι καλύτερο.
SYSTEM CRASHER
Η ταινία που πιστεύαμε ως πρώτο φαβορί για τη Χρυσή Άρκτο, αλλά τελικά έφυγε απλά με το Alfred Bauer Prize για “νέες προοπτικές στην κινηματογραφική τέχνη”, δηλαδή το βραβείο της παρηγοριάς.
Το ‘System Crasher’ της Nora Fingscheidt παρακολουθεί την Benni, ένα 10χρονο θυμωμένο κορίτσι που το σύστημα δεν μπορεί να εντάξει πουθενά. Τα παιδικά της τραύματα και η αδυναμία της μητέρας της να την κρατήσει κοντά της και να ανταποδώσει την αγάπης της, είναι αυτά που την κάνουν να είναι συνεχώς οργισμένη και συχνά βίαιη.
Μέσα από ένα συνεχή κύκλο βήματος μπροστά και βημάτων πίσω, η ταινία μιλά για τον τρόπο που το σύστημα προσπαθεί να βοηθήσει τα προβληματικά παιδιά όπως η Benni. Τα λάθη των ενηλίκων, η υπομονή, οι αμέλειες των προσώπων που γυρίζουν γύρω από το μικρό κορίτσι συνεχίζονται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της ταινίας.
Η ερμηνεία της μικρής Helena Zengel ήταν από τα highlights του φεστιβάλ και η απελπισία της Benni, μιας μικρής που χρειάζεται αγάπη και προσοχή, κάνουν την ταινία ένα από τα εντονότερα και σπαρακτικότερα πράγματα που είδαμε στη φετινή Berlinale. Το ‘System Crasher’ είναι σίγουρα νικητής στην καρδιά μας.
TREMORS
Η νέα ταινία του Jayro Bustamante, σκηνοθέτη του ‘Ixcanul’, μιλά για τις ομοφοβικές κοινωνίες και επικεντρώνει το βλέμμα του στον 40χρονο Pablo που αποκαλύπτει στην οικογένειά του πως είναι ομοφυλόφιλος και πως έχει σεξουαλικές σχέσεις με έναν άντρα.
Καθώς ο Pablo φεύγει για να ζήσει με τον Francisco και να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, η οικογένειά του αντιδρά στην απόφασή του. Σε μια κοινωνία που υπακούει πάνω από όλα στην ηθική της εκκλησίας, τρέμει το τι θα πει ο γείτονας και τελικά ζει απλά βουτηγμένη στην άγνοια, η οικογένειά του προσπαθεί με διάφορους τρόπους να συνετίσει τον Pablo. Όταν η σύζυγός του του απαγορεύσει να δει τα παιδιά του και η σχέση του με τον Francisco θα κλονιστεί λόγω της ζήλειας του Pablo, εκείνος θα βρεθεί μπροστά σε μια μεγάλη απόφαση.
Σκοτεινή και δύσκολη, το ‘Tremors’ του Bustamante είναι μια ταινία για την ταυτότητα. Κοιτά τον κεντρικό της χαρακτήρα για αυτό που είναι, για αυτό που θα ήθελε να είναι και για αυτό που θα θέλανε να είναι οι κοντινοί του άνθρωποι.
VARDA BY AGNES
Θα μπορούσαμε να ακούμε την Agnès Varda να μιλά επί ώρες, αλλά υποθέτω πως οι 2 ώρες του ‘Varda by Agnès’ είναι καλά για αρχή.
Στο ντοκιμαντέρ που έφτιαξε η Varda μιλά η ίδια, για την ίδια. Μιλά για το έργο της, για την πορεία της στον καλλιτεχνικό κόσμο, για τον τρόπο με τον οποίο δημιούργησε σινεμά και τέχνη στη Γαλλία και στον υπόλοιπο κόσμο. Από τη σκηνή ενός θεάτρου, μπροστά στο κοινό και με τη βοήθεια συνεργατών της, αφηγείται τη δική της ιστορία. Χρησιμοποιεί σκηνές από τις ταινίες της, μοιράζεται γεγονότα, παρουσιάζει το πώς η πραγματικότητα βρίσκεται σε κάθε δουλειά της. Το κάνει χωρίς χρονολογική σειρά, με πάθος, με χιούμορ και δημιουργώντας καινούριες εικόνες. Είναι και αυτή της η ταινία ένα νέο έργο τέχνης.
Παρότι ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ θα ήταν μάλλον κουραστικό από σχεδόν οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο κι αν φτιαχνόταν, η Agnès Varda καταφέρνει όχι μόνο να κάνει ενδιαφέρον το ‘Varda by Agnès’, αλλά να στήσει μια καθηλωτική αυτοβιογραφική ταινία. Ο τρόπος και ο ρυθμός με τον οποίο αφηγείται τα γεγονότα, τις επιλογές και την τέχνη της ζωής της συνθέτουν 2 σπουδαίες ώρες σινεμά, σε ένα ντοκιμαντέρ που θα ήθελα να ξαναδώ στη μεγάλη οθόνη σύντομα.
WE ARE LITTLE ZOMBIES
Οι Hikari, Ikuko, Ishi και Takemura είναι τέσσερα 13χρονα παιδιά που συναντιούνται έξω από το αποτεφρωτήριο, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι γονείς τους. Δεν μπορούν να κλάψουν για το θάνατο των γονιών τους και το γεγονός τους ενώνει. Μαζί τα 4 (ορφανά πλέον) παιδιά θα δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια και μια μπάντα που θα γίνει viral.
Το ‘We Are Little Zombies’ είναι μια ταινία που τα έχει όλα. Κυριολεκτικά. Με κεφάλαια που μοιάζουν με παιχνίδι RPG, με 8-bit μουσική και πολλές διαφορετικές τεχνικές κινηματογράφησης, γεμάτη με σαρκασμό και χιούμορ, νιχιλισμό και μουσική, τραγωδία και χρώμα. Η ταινία του Makoto Nagahisa μπορεί να είναι χαοτική, φωνακλάδικη και ζαλιστική, αλλά το ύφος της ταιριάζει απόλυτα με τα θέματα για τα οποία μιλά, με βασικότερα τη θλίψη, την εφηβεία και τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Η περιπέτεια των 4 παιδιών είναι σίγουρα η πιο διασκεδαστική και ξεχωριστή ταινία της Berlinale, ένα φιλμ που είμαι σίγουρος πως θα χαρούν ιδιαίτερα οι αναγνώστες του PopCode. Αν τη βρείτε κάπου, πάρτε ποπ κορν και μην τη χάσετε.
ΚΙ ΑΛΛΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: