Berlinale: Έφτασε το τέλος

Μέρος τρίτο από τρία του φετινού Μεγάλου Οδοιπορικού στο Βερολίνο, εκεί που οι ταινίες συναντούν την πόλη και η πόλη συναντά, έστω και σύντομα, τον ήλιο.

Ημέρα 7

Ξεκινάω με πρωινό ξύπνημα και πολύ ενθουσιασμένος για τις σημερινές μου επιλογές, που ελπίζω να μου βγούνε και στην οθόνη του σινεμά όσο ενδιαφέρουσες φαίνονται στο χαρτί. Θα ονομάσω αυτή την ημέρα “Κουαρτέτο Press Screenings”. Οπότε πάμε πάλι, σωστά.

Ημέρα 7 ή Κουαρτέτο Press Screenings

Χαλαρό τρεξιματάκι το πρωί γιατί χάνω το ξυπνητήρι μου και μετά χάνω και το πρώτο S-bahn στο τσακ, αλλά φτάνω σε decent, σχετικά, ώρα για να κόψω εισιτήρια για την επόμενη μέρα. Τα καταφέρνω, αφού βλέπω πως στα χαρτιά που υπάρχουν αναρτημένα δίπλα στα εκδοτήρια είναι ήδη σβησμένες 3-4 ταινίες, δηλαδή έχει περάσει πριν από μένα αρκετός κόσμος και οι πιο σημαντικές προβολές έχουν τερματίσει.

 

Η πρώτη ταινία μου είναι ευτυχώς λιγάκι αργότερα από ό,τι συνήθως και πάω προς το CineStar (όπου είναι και η 2η προβολή μου για τη μέρα) με το πάσο μου, γιατί ξέρω πως εκεί στο υπόγειο του κινηματογράφου ίντερνετ γιόκ.

Μεγάλο πρόβλημα αυτό, να το συζητήσουμε λιγάκι, μην το περάσουμε έτσι αψήφιστα. Όλες οι αίθουσες μπλοκάρουν το σήμα και wifi δεν πιάνει, αλλά στο CineStar το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που θα κατέβεις τις 2 κυλιόμενες για τα βάθη του, μέχρι τη στιγμή που θα αναδυθείς ώρες αργότερα. Τέλειοι οι κόφτες σήματος στα σινεμά, στηρίζω απεριόριστα, αλλά θα μπορούσαμε να το κρατάμε στην ώρα της προβολής ίσως; Δεν ξέρω, προτάσεις κάνω εγώ απλά.

Η ταινία είναι το ‘Close-Knit’ (Karera ga Honki de Amu toki wa) της Naoko Ogigami, της οποίας είχα αγαπήσει το ‘Megane’ πριν χρόνια στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ιστορία αφορά τη μικρή Tomo, που πηγαίνει να μείνει στο σπίτι του θείου της, ο οποίος συζεί με την Rinko, μια τρανσέξουαλ γυναίκα.

Το φιλμ είναι γλυκόπικρο και καταφέρνει να αποτυπώσει την ιστορία των χαρακτήρων του χωρίς να γίνει διδακτικό, για μια LGBTQ εμπειρία που δε συναντάται συχνά στον ιαπωνικό κινηματογράφο. Μια ταινία που μαζί με το ‘Call Me By Your Name’, δείχνει που βρίσκεται ο Queer κινηματογράφος σήμερα. Σίγουρα στα highlights της δικής μου Berlinale και ένα φιλμ που θα προτείνω σε κόσμο να δει. Μαντεύω πως θα το δούμε στο επόμενο ΦΚΘ.

Το ‘I Am Not Your Negro’, που βλέπω ακριβώς μετά στην ίδια αίθουσα, δε χρειάζεται συστάσεις, μιας και βρίσκεται ήδη στις υποψηφιότητες των φετινών Όσκαρ, ενώ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Το κόνσεπτ του είναι πολύ ενδιαφέρον και είναι και σπέσιαλ λογοτεχνικό (για να μην ξεχνάμε και τι δουλειά κάνουμε): το 1979, ο ατζέντης του James Baldwin του ζητά να γράψει ένα memoir για τις ζωές και τις δολοφονίες 3 ηγετών στο κίνημα των ατομικών δικαιωμάτων και φίλων του, του Martin Luther King, του Malcolm X και του Medgar Evers.

Ο Baldwin γράφει λοιπόν μια επιστολή 30 σελίδων, στην οποία εξηγεί γιατί δεν μπορεί να το κάνει αυτό και το χειρόγραφο του, που έχει τίτλο ‘Notes towards Remember This House’, γίνεται η βάση του ντοκιμαντέρ.

Ο Samuel L. Jackson δανείζει τη φωνή του στην αφήγηση και η ταινία, μέσα από διάσπαρτες συνεντεύξεις και υλικό του συγγραφέα, αλλά και απεικονίσεις των μαύρων της Αμερικής στην ποπ κουλτούρα, χωρίς όμως μια κεντρική πλοκή που ίσως ξενίσει κάποιους, καταφέρνει να αποτυπώσει με μεγάλη επιτυχία την κατάσταση της συζήτησης περί φυλετικών διακρίσεων (ή την έλλειψη αυτής) στην Αμερική. Κάνει καλό double feature με το ’13th’ της Ava DuVernay.

(Το ’13th’ streamάρει στο Netflix, ενώ το ‘I Am Not Your Negro’ θα δούμε στην Ελλάδα σε διανομή ΑΜΑ Films.)

Το ‘El Bar’ είναι μάλλον η πιο παλαβή ταινία του διαγωνιστικού, εκεί που ένα φανταστικό ισπανικό καστ χαρακτήρων βρίσκεται αποκλεισμένο σε ένα μπαρ, αφού όποιος βγαίνει έξω μένει νεκρός από πυροβολισμούς.

Μυστήριο και αγωνία και άνθρωποι που βρίσκονται σε μια μοναδική κατάσταση και ανακαλύπτουν το ποιοι είναι, σε αυτό το κάτι μεταξύ θρίλερ και μαύρης κωμωδίας.

Αν δεν κουραστείτε από τις μόνιμες τσιρίδες, τη σχεδόν B-movie αισθητική της πλοκής και το γεγονός πως σχεδόν τίποτα από όσα συμβαίνουν δε βγάζει νόημα, τότε αυτή θα είναι μια ταινία που θα ευχαριστηθείτε να δείτε στο σινεμά. Πέρασα καλά στην προβολή πάντως, δεν το μετανιώνω, τη θέλει την ανόητη extravaganza του κάθε φεστιβάλ που θέλει να σέβεται τον εαυτό του.

Κλείσιμο για τη μέρα στην,  περίεργα τετράγωνη και με αφύσικα ψηλές πλάτες στις θέσεις της, αίθουσα 6 του CinemaxX με το παράξενο ‘Loving Pia’ (‘At Elske Pia’).

Τούτη εδώ είναι μια ταινία με πρωταγωνίστρια την Pia Skovgaard, μια 60χρονη γυναίκα με νοητική στέρηση, που παίζει τον εαυτό της σε μια fictionalized εκδοχή της ζωής της, στην οποία ζει με την 84χρονη μητέρα της και ονειρεύεται να αποκτήσει μια σχέση με κάποιον.

Θα μπορούσαμε να βλέπουμε ντοκιμαντέρ, μιας και η ταινία είναι εξαιρετικά απλή. Προσπαθεί να μεταφέρει τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που δεν έχει συνηθίσει να τα εκφράζει και την αθωότητα που κρύβει η καθημερινότητα της Pia.

Όμορφη με τον τρόπο της ταινία, που δεν έχει κάποιο point να κάνει πέρα από το να αποτυπώσει τον χαρακτήρα της και σίγουρα όχι για μεγάλο κοινό. Άλλωστε και η δημοσιογραφική της προβολή δεν συγκέντρωσε πολλούς. Βέβαια ο φίλος πίσω μου πήρε έναν καλό υπνάκο, το ακούσαμε όλοι στην αίθουσα.

Ημέρα 8: Ένας παλιός γνώριμος

Έχοντας αποφασίσει πως, μετά τις 2 γεμάτες προηγούμενες μέρες των 4 προβολών η καθεμία, αυτό θα είναι ένα πιο χαλαρό πρωινό, ξεκινάω με ‘On the Beach at Night Alone’ (‘Bamul haebyun-eoseo honja’), μια ταινία που διαλέγω χωρίς να θυμάμαι τίποτα για αυτή, αποκλειστικά και μόνο για το γεγονός πως είναι η πρώτη δημοσιογραφική της ημέρας στο Berlinale Palast.

Όλα κινούνται γύρω από την κεντρική ηρωίδα, την ηθοποιό Young hee, και την ψυχολογική και συναισθηματική της κατάσταση. Παράξενα όνειρα, συζητήσεις και πιωμένες στιγμές με φίλους, όλα στην προσπάθεια της πρωταγωνίστριας να καταλάβει και να δεχτεί το χωρισμό της με έναν παντρεμένο άντρα.

Η Kim Min Hee είναι εξαιρετική στο ρόλο και δίκαια βραβεύτηκε, αλλά πέρα από το ότι η ταινία είναι μια αναζήτηση του σκηνοθέτη Hong Sang Soo στη δική του παράνομη σχέση με την πρωταγωνίστρια του, που βγήκε στο φως της δημοσιότητας το περασμένο καλοκαίρι, το φιλμ δεν είναι ιδιαίτερα memorable παρά μόνο αποσπασματικά.

Η νέα ταινία του Alex Ross Perry, που παρακολουθώ αμέσως μετά πάντως, παραγωγής και της δικιάς μας Faliro House, είναι από αυτές που σε ακολουθούν και μετά το τέλος τους. Το ‘Golden Exits’ έχει δυνατό καστ (Emily Browning, Adam Horowitz, Mary Louise Parker, Jason Schwartzman, Chloë Sevigny), σε μια ιστορία που σιγά σιγά τους συνδέει όλους πάνω σε έναν ιστό μιζέριας και αυτολύπησης.

Στα 90+ λεπτά του ‘Golden Exits’ δε συμβαίνουν πολλά αλλά, όπως και οι προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, είναι γεμάτη διάλογο και interaction των χαρακτήρων, που εκφράζουν αφειδώς τα όσα νιώθουν. Η ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζει ο Perry τους ήρωες του δε λείπει κι εδώ και, για μένα που πέρασα καταπληκτικά στο ‘Queen of Earth’, ετούτο εδώ ήταν ένα ακόμη treat.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Συνέντευξη: O Alex Ross Perry δεν πιστεύει στις ευτυχείς καταλήξεις

Νωρίς νωρίς θα φύγω από τις αίθουσες, αφού περάσω και από το CinemaxX για το ‘Hostages’ (‘Mdzevlebi’), την ταινία που αφηγείται την προσπάθεια αεροπειρατείας 7 νεαρών Γεωργιανών στην πτήση 6833 της Aeroflot τον Νοέμβριο του 1983, με στόχο να σπάσουν την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και να ζήσουν στην Αμερική.

Περίμενα και ήθελα ένα καλύτερο αποτέλεσμα από την ταινία του Rezo Gigineishvili. Χωρίς κανένα συναίσθημα, εντελώς ντοκιουμενταρίστικο σε ότι αφορά το κεντρικό γεγονός, μην πετυχαίνοντας να αναδείξει επαρκώς τα κίνητρα των χαρακτήρων του για συγκεκριμένες, κρίσιμες επιλογές τους και τελικά ξεπετώντας με ένα γρήγορο μοντάζ σκηνών τη μετέπειτα δική, το φιλμ μοιάζει μια χαμένη ευκαιρία. Η ιστορία πάντως έχει ενδιαφέρον, αν και αυτή η προσπάθεια αποτύπωσης της δεν την αναδεικνύει ακριβώς σαν τέτοια.

Μια βόλτα ακόμη από το Markthalle Neun για Bun Bao και γερμανικά κεφτεδάκια επιβάλλεται. Πάντως αυτή είναι μια μέρα που η θερμοκρασία εδώ φτάνει τους 10 βαθμούς, άνοιξη για την πόλη, ευκαιρία για όλους να βγουν να λιαστούν και, κυριολεκτικά, να τρέξουν και να κυλιστούν στα λιβάδια (οκ, εννοώ στα πάρκα αλλά καταλάβετε).

Ημέρα 9: Logan ή, Have a Nice Day

Χαίρομαι πολύ για την απόφαση μου της εντελώς τελευταίας στιγμής να μείνω πιστός στο διαγωνιστικό της Berlinale και ξεκινάω τη μέρα κλασικά νωρίς με Berlinale Palast και το κινέζικο animation ‘Have A Nice Day’ (‘Hao ji le’).

 

Γεμάτα με pop culture αναφορές, από τον Rocky μέχρι τον Νονό, τα 75 λεπτά της ταινίας παρακολουθούν όλους τους ανθρώπους που συνδέονται με μια κλεμμένη τσάντα που περιέχει 1 εκατομμύριο γιεν. Παλαβό και πολύ αστείο, ίσως το φιλμ στο οποίο διασκέδασα περισσότερο στο φετινό φεστιβάλ (όπως και πολλοί από τους δημοσιογράφους της προβολής, αν κρίνω από τα γέλια που ακουγόταν σε όλη τη διάρκεια της).

Σκοπός του δημιουργού της, του Liu Jian, είναι μάλλον να σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες του αλλά και να ρίξει λίγο φως στη μοντέρνα Κίνα, όχι με τα πιο φωτεινά χρώματα όμως. Για κάτι τέτοιες ταινίες στηρίζουμε κινηματογραφικά φεστιβάλ.

Κάνω μια τελευταία βόλτα στο shop της φετινής Berlinale, που βρίσκεται μέσα στο Potsdamer Platz Arkaden, κυρίως για να επιβεβαιώσω για ακόμη μια φορά πως οι τιμές του είναι υψηλότατες. Μα οι κάλτσες €13.90; Τα μολύβια €8.90; Κι εμείς οι τουρίστες δηλαδή πως θα πάρουμε τη δόση μας; Ευτυχώς βλέπω το αγαπημένο μου αντικείμενο του shop, τη θερμοφόρα νερού. Μπράβο σε όποιον σκέφτηκε να το βγάλει αυτό το πράγμα παιδιά, είναι υπέροχο.

Τελευταία ταινία του διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ που έχει το press screening της είναι το ‘Ana, mon amour’. Αρκετά συμπαθητικό φιλμ για τη σχέση αλληλεξάρτησης που αναπτύσσουν 2 άνθρωποι, η Ana και ο Toma.

Αν μπορούσε να αποφύγει τις αρκετές κοινοτοπίες, με αποκορύφωμα ένα μικρό twist στο τέλος της, η ταινία θα είχε καλύτερη τύχη για τα βραβεία του φεστιβάλ, αφού οι δυνατές ερμηνείες των 2 πρωταγωνιστών μάλλον χάθηκαν στη μετριότητα του συνόλου. Η επανάληψη του point που θέλει να περάσει στον θεατή ο σκηνοθέτης δε βοηθά στο να κρατήσει την προσοχή, αν και το μπρος πίσω του timeline έχει το ενδιαφέρον του.

Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα με το ‘Ana, mon amour’ ήρθε όμως όσο το σκεφτόμουν μετά την προβολή του: Ο τρόπος που χειρίζεται την κατάθλιψη δεν είναι σε καμία περίπτωση πειστικός και εντελώς επιδερμικός. Φάουλ αυτό, να μην επαναληφθεί παρακαλώ.

Και τι πιο λογικό από το να κλείσω τη Berlinale με το ‘Logan’. Η τελευταία φορά που ο Hugh Jackman υποδύεται τον Wolverine είναι μια λιγάκι διαφορετική υπερηρωική ταινία που κέρδισε και εμένα, που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον χαρακτήρα.

Γεμάτη αίμα, εξ ου και το PG17, και με μπόλικο συναίσθημα, το ‘Logan’ στηρίζεται περισσότερο από ποτέ στην ερμηνεία του ανθρώπου που ενσάρκωσε τον κομιξικό ήρωα όλα αυτά τα χρόνια. Όπως θα πει λίγο αργότερα από το τέλος της δημοσιογραφικής προβολής ο ίδιος ο Jackman στη συνέντευξη τύπου, τον νοιάζεται τον Wolverine και έδωσε τα πάντα σε αυτή την τελευταία του περιπέτεια.

Ο Wolverine του ‘Logan’ είναι αλλιώτικος από τους προηγούμενους, όπως αλλιώτικα είναι και τα υπόλοιπα κομμάτια της ταινίας. Ο ρυθμός, η βία, οι στροφές της ιστορίας, ο Charles Xavier. Ο Mangold κατάφερε να στήσει μια συναρπαστική ταινία και το team της, που στο Βερολίνο εκπροσωπήθηκε εκτός από τον ίδιο, από τους παραγωγούς, τον Jackman και τον Stewart, έδειξε με αυτοπεποίθηση αρκετά ικανοποιημένο από το αποτέλεσμα.

Στη συνέντευξη Τύπου δυστυχώς δεν είδαμε τη μικρή Dafne Keen, παρότι έγιναν αρκετές ερωτήσεις που την αφορούσαν. Σε μια από αυτές, ο Patrick Stewart βρήκε την ευκαιρία να ξεκινήσει αναφέροντας το Brexit και το πόσο ντροπιασμένος αισθάνεται για τη χώρα του. Μια στιγμή που, αν κρίνω από τα βλέμματα μεταξύ των υπολοίπων του πάνελ, μάλλον κανείς δεν ήξερε πως έρχεται. Τα λόγια του Stewart αντιμετωπίστηκαν αρχικά με αμηχανία και στη συνέχεια με χειροκρότημα από τους δημοσιογράφους.

Την αγαπημένη μου ατάκα για το ‘Logan’ την άκουσα περιμένοντας στην ουρά για να μπω στην προβολή της. Τυπάκος ρωτούσε τύπισσα αν της αρέσει ο Hugh Jackman, μάλλον μόνο και μόνο για να της πει αργότερα “Κοίτα, είναι ένας πολύ μυώδης ηθοποιός, που τον λένε ουσιαστικά Huge Jack Man, σκέψου το”. Δεν ξέρω για την κοπέλα, αλλά εγώ ακόμα το σκέφτομαι φίλε μου, με προβλημάτισες.

Πέρασα την υπόλοιπη μέρα μου προσπαθώντας να πείσω κόσμο να δει το ‘Please Like Me’ (να δείτε ‘Please Like Me’) και να φάει γερμανική πίτσα, να καταλάβω γιατί τον περισσότερο κόσμο που έπινε μπύρες σε ένα δρόμο γεμάτο μαγαζιά είχε ένα μίνι μάρκετ, να θαυμάζω το ότι παντού στο Βερολίνο υπάρχουν ντισκόμπαλες (μπράβο, στηρίζω) και να βλέπω κλασικούς πίνακες με Γκοτζίλες και Σνάιντερμεν.

Ημέρα 10-11: Golden exits

Το φεστιβάλ τυπικά συνεχίζεται αλλά εγώ έχω τελειώσει με αυτό. Παρότι έχω 3 εισιτήρια στα χέρια μου για την προτελευταία του μέρα, το Σάββατο είναι το deadline μου για ψώνια, οπότε επιβάλλεται μια βόλτα για μερικές αγορές ακόμη. Ε δε βρίσκω κάθε μέρα Primark ας πούμε. Το οποίο βέβαια έχει γεμίσει Έλληνες, ούτε μια στιγμή δεν ησυχάζεις από το ελληνικά εδώ μέσα. Εννοείται πως μια τελευταία βόλτα στο μαγαζί της Ritter Sport χρειαζόταν, γιατί αν δε γυρίσεις με σοκολάτες Ritter Sport από το Βερολίνο, έχεις πάει Βερολίνο;

Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς πριν ολοκληρωθεί το ταξίδι του είναι να κλείσει το επόμενο ή, τέλος πάντων, ένα από τα επόμενα. Οπότε, για να μετριάσω την post-Berlinale depression που βλέπω να έρχεται στον ορίζοντα, κλείνω εισιτήρια για το Βερολινέζικο Lollapalooza του ερχόμενου Σεπτεμβρίου. Έπρεπε.

Την τελευταία μέρα το παίζω φουλ τουρίστας και κάνω μια βόλτα στο Potsdam, για να δω το εκεί παλάτι, τη Ρωσική και την Ολλανδική γειτονιά. Θα ήθελα ένα τέτοιο ξύλινο ρωσικό σπίτι, απλά όχι στη Ρωσία αν γίνεται. Όμορφη περιοχή, αλλά νομίζω πως δείχνει ακόμη καλύτερα την άνοιξη, όπως και ένα μεγάλο κομμάτι του Βερολίνου. Πέτυχα και μια πύλη/γέφυρα που ξεπήδησε από σκηνικό του ‘Galavant’.

Μερικές ώρες πριν μπω στην πτήση της επιστροφής, μετά από 23 ταινίες στη Berlinale και 13 ημέρες συνολικά στο Βερολίνο, θα κλείσω θεαματικά: Θα φάω κόλλυβα. Χωρίς να έχει πεθάνει κάνεις προφανώς.

Το Βερολίνο τα έχει όλα.

*H ανταπόκριση του PopCode από το Φεστιβάλ Βερολίνου θα ολοκληρωθεί με την ανασκόπηση των ταινιών που παρακολουθήσαμε.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Φεστιβάλ Βερολίνου, Μέρες 1-3

Φεστιβάλ Βερολίνου, Μέρες 4-6

Ranking: Οι 50 ταινίες που είδαμε στο Φεστιβάλ Βενετίας

Όλη η κάλυψη των Νυχτών Πρεμιέρας