Berlinale: Ο αφρός
- 25 ΦΕΒ 2017
Η φετινή Berlinale μπορεί να μην είχε γεμάτα κόκκινα χαλιά, τη λάμψη άλλων μεγάλων κινηματογραφικών φεστιβάλ ή ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικο, στη θεωρία, διαγωνιστικό, αλλά είχε ως όφειλε ωραίες ταινίες. Γλυκός LGBTQ κινηματογράφος, ουγγρικά παραμύθια, true-crime ντοκιμαντέρ with a twist, υπερηρωικά δράματα με πολύ αίμα, τα είχε όλα αυτό το φεστιβάλ και ορίστε οι ταινίες που ξεχωρίσαμε, από τα σημαντικότερα τμήματα του.
Competition
On Body and Soul
Βγήκα από την προβολή έχοντας δει κάτι που δεν περίμενα και αυτό είναι πάντα μια μικρή νίκη. Η ταινία της Ildikó Enyedi είναι ένας ερωτικός χορός μεταξύ 2 ανθρώπων που μοιράζονται (κυριολεκτικά) το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ, 2 ανθρώπων που, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν τολμούν να δείξουν το πραγματικό τους εαυτό στους άλλους και να δυσκολεύονται να έρθουν κοντά. Είναι μια αστεία, αλλά κυρίως τρυφερή ταινία, που ασχολείται με τα τραύματα του παρελθόντος και την ανθρώπινη οικειότητα με όμορφο, ευαίσθητο και ονειρικό τρόπο. Δίκαια Χρυσή Άρκτος. Το ‘On Body and Soul έχει ήδη διανομή από τη StraDa Films.
The Other Side of Hope
Το μέχρι την τελευταία στιγμή πρώτο φαβορί για το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ, χάρισε τελικά την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στον Aki Kaurismäki. Το ‘The Other Side of Hope’ είναι μια γλυκιά ταινία που συγκεντρώνει τους ήρωες της για να τους μάθει (μαζί με τους θεατές) την αξία της καλοσύνης, εκεί που ένας Σύριος πρόσφυγας αναζητά άσυλο στην Φινλανδία και ένας μεσήλικας κυνηγά το όνειρο του να στήσει το δικό του εστιατόριο. Βγάζοντας γέλιο σε ολόκληρη τη διάρκεια του, το φιλμ ενώνει τις ζωές των χαρακτήρων του και ο Kaurismäki φτιάχνει μια ιστορία που μπορεί να μοιάζει απλοϊκή αλλά παραμένει συνεπής στο στυλ του και κρύβει μια σπουδαία ματιά πάνω στο πως ανταποκρινόμαστε στους άλλους ανθρώπους σήμερα. Το ‘The Other Side of Hope’ έχει ήδη διανομή από την AMA Films.
Out of Competition
Logan
Βγάζει ψυχούλα εδώ ο Hugh Jackman και τ’ άλλα παιδιά. Η τελευταία φορά που ο Wolverine του Jackman θα αποτυπωθεί στο πανί δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Το ‘Logan’ είναι συναισθηματικό όσο πρέπει, προχωρά το μύθο του Logan παραπέρα, αλλά και κλείνει με πραγματικά τίμιο τρόπο την κοινή πορεία του ηθοποιού με τον ήρωα. Αν ξεπεράσουμε το άλυτο πρόβλημα όλων των υπερηρωικών ταινιών που πάσχουν από το πόσο άνοστοι είναι οι villains τους, η ταινία είναι απολαυστική: Γεμάτη αίμα, γεμάτη σκοτεινές, τραγικές στιγμές, γεμάτη western αισθητική. Θα την έβλεπα ξανά όταν βγει στα σινεμά. To ‘Logan’ βγαίνει στα σινεμά την Πέμπτη 2 Μαρτίου από την Odeon.
Panorama
Call Me by Your Name
Μια από τις σπουδαιότερες ταινίες ολόκληρου του φεστιβάλ και με τη σκηνή του τέλους της να αναδεικνύεται (από εμένα) σε Σκηνή της Berlinale 2017. Ευαίσθητο queer cinema στα καλύτερα του, κάπου στην Ιταλία του 1983, ο φανταστικός Timothee Chalamet και ο Armie Hammer έρχονται κοντά και στάζουν σεξουαλικότητα. Ο σκηνοθέτης Luca Guadagnino δημιουργεί το απόλυτο καλοκαιρινό ρομάντζο και ο cinematographer Sayombhu Mukdeeprom το ντύνει με υπέροχα χρώματα, με την πορεία βήμα βήμα των 2 πρωταγωνιστών προς τη συνειδητοποίηση του ποιοι είναι και τι θέλουν να μοιάζει διαφορετική από όσα βλέπουμε συνήθως στον κινηματογράφο. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα, έχουμε και τον Sufjan Stevens να δημιουργεί το soundtrack, σίγουρη επιτυχία. Από τις ταινίες για τις οποίες θα ξανακούσουμε μέσα στη χρονιά.
Close-Knit
Τυχαίο που οι καλύτερες ταινίες που είδα στο Panorama ήταν lgbtq ιστορίες; Ένα μικρό κοριτσάκι πηγαίνει να μείνει προσωρινά με τον θείο της και την τρανσέξουαλ σύντροφο του, σε μια ταινία που δε συναντάται εύκολα στον ιαπωνικό σινεμά. Παρόλο το γεγονός πως κόντεψα να πεθάνω από υπερβολική δόση γλυκύτητας, η ταινία παρουσιάζει με όμορφο τρόπο την οικογένεια που δημιουργείται, τον συντηρητισμό της κοινωνίας, τη ζεστασιά της ανθρώπινης αποδοχής. Η fuzzy ατμόσφαιρα και τα 108 πλεκτά πουτσάκια του ‘Close-Knit’ δε λανθάνουν, αν και το μεγαλύτερο φάουλ της ταινίας βρίσκεται στο casting της Rinko, που δεν πήγε σε κάποια τρανσέξουαλ ηθοποιό αλλά σε έναν άντρα. Παρόλα αυτά, ο χαρακτήρας της, όπως και των υπόλοιπων ηρώων της ταινίας, είναι άψογα δομημένοι και ελπίζω να δούμε την ταινία έστω σε κάποιο ελληνικό φεστιβάλ.
Panorama Documente
Casting JonBenet
Να ένα ντοκιμαντέρ για τη δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού, το οποίο μπορώ να πω πως διασκέδασα. Δε συμβαίνει κάθε μέρα αυτό. Το ‘Casting JonBenet’ ασχολείται με ένα έγκλημα, όπως πολλά ντοκιμαντέρ τα τελευταία χρόνια, αλλά το πιάνει από λίγο διαφορετική πλευρά. Σκοπός του είναι να αναδείξει το πως οι άνθρωποι συνδέονται με τα αληθινά δράματα που συμβαίνουν δίπλα τους και παρακολουθούν στην τηλεόραση. Με τη δικαιολογία ενός casting για τους ρόλους των ανθρώπων που συμμετείχαν στο έγκλημα, μέλη της κοινότητας ανακαλούν τα γεγονότα από τη μνήμη τους, λειψά και μέσα από το φίλτρο των δικών τους εμπειριών, για να συνθέσουν μια ιστορία που προκαλεί το γέλιο χωρίς να αφαιρεί από το βάρος του τραγικού γεγονότος που παραμένει άλυτο 20 χρόνια αργότερα. To ‘Casting JonBenet’ θα streamάρει στο Netflix την Παρασκευή 28 Απριλίου.
I Am Not Your Negro
Εντάξει, δε λέω τίποτα που δεν ξέρετε ήδη εδώ, αφού η ταινία είναι υποψήφια και στα Όσκαρ, αλλά όντως, είναι πολύ δυνατή. Κεντρικό πρόσωπο στο ντοκιμαντέρ είναι ο συγγραφέας James Baldwin και τα λόγια του αντηχούν από τη δεκαετία του ‘60 μέχρι σήμερα. Μια ημιτελής ιστορία 3 κοντινών ανθρώπων του Baldwin και συμμάχων του στη μάχη των ατομικών δικαιωμάτων, των Martin Luther King, Malcolm X και Medgar Evers, γίνεται η βάση πάνω στην οποία ξετυλίγεται η ταινία, που θέμα της έχει την ιστορία των μαύρων της Αμερικής. Συνεντεύξεις του συγγραφέα, οι δολοφονίες των φίλων του, αποτυπώσεις της διαχρονικής, συστημικής βίας και ένα γρήγορο μοντάζ δημιουργούν ένα εξαιρετικό σύνολο που καθηλώνει. Θα του άξιζε και το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ, σε μια χρονιά που η 5άδα των υποψηφίων ταινιών είναι ιδανική. Το ‘I Am Not Your Negro’ έχει ήδη διανομή από την AMA Films.
Forum
Golden Exits
Πολύς διάλογος, λίγη πλοκή, πολλά feels και πάλι για τον Alex Ross Perry. Με τις ανασφάλειες των ηρώων του σε πρώτο πλάνο, τη μοναξιά, την απογοήτευση, την απομόνωση των προνομιούχων του σήμερα σαν χαλί πάνω στο οποίο πατούν οι χαρακτήρες του, ο Perry δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Τους τρομερά δύσκολους ανθρώπους του ‘Golden Exits’ υποδύεται ένα έξοχο καστ (Emily Browning, Adam Horowitz, Mary Louise Parker, Jason Schwartzman, Chloë Sevigny) και η ταινία, που μάλλον δε θα κερδίσει νέους φανς για τον σκηνοθέτη, θα δώσει μερικές νέες εικόνες από το, μάλλον ελαφρώς μισανθρωπικό, σύμπαν ανθρώπινης μιζέριας που βρίσκεται στο μυαλό του. Στην παραγωγή συμμετέχει και η Faliro House, οπότε είναι μάλλον απίθανο να μην τη δούμε στις Νύχτες Πρεμιέρας τον Σεπτέμβριο ή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο, πριν βρει το δρόμο της για τις ελληνικές αίθουσες.