Berlinale: Το πρώτο αίμα

Από την περασμένη Πέμπτη η φετινή, λιγάκι υποτονικότερη σε σχέση με τις περασμένες χρονιές, Berlinale βρίσκεται σε εξέλιξη. Ταινίες και Βερολίνο είναι εξαιρετικός συνδυασμός και να μερικές λόγια για όσα ζήσαμε τις πρώτες μέρες του φεστιβάλ σε αίθουσες και πόλη.

Ημέρα 0: Αιθιοπικό φαγητό και εσπρεσιέρες

Η προηγούμενη της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ είναι παραδοσιακά η ημέρα που ανεβαίνω στο γραφείο τύπου του Grand Hyatt για να παραλάβω το press pass της Berlinale. Χαλαρή κίνηση, μιας και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που θα καλύψουν το φεστιβάλ δε βρίσκονται ακόμη στην πόλη, αλλά και κλειστά τα press εκδοτήρια εισιτηρίων.

Απέναντι, στο Potsdamer Platz Arkaden, τα κανονικά εκδοτήρια είναι ανοιχτά αλλά επίσης η φάση είναι “παρακαλώ περάστε”. Οι περισσότερες ταινίες έχουν πολλά διαθέσιμα εισιτήρια ακόμα και ουρά δεν υπάρχει. Καμία 10ρια ταινίες έχουν βέβαια ήδη εξαντληθεί, τα χιτς του φεστιβάλ, ανάμεσα τους και το ‘Django’, η ταινία έναρξης της φετινής Berlinale που θα δούμε την επόμενη ημέρα.

Και στο Berlinale Palast ίδια ηρεμία, το κόκκινο χαλί τώρα στρώνεται. Γρήγορη βόλτα κι εδώ για να παραλάβω τα complimentary τσάντα του φεστιβάλ και travel mug από τη Nespresso [που από ότι ανακαλύπτω έχει γεμίσει με καφετιέρες το γραφείο τύπου, μάλλον κάποιος κατάλαβε πόση καφεΐνη χρειάζεται αυτό το 10ημερο για να βγει].

Αυτή είναι και η μέρα που απαντώνται μερικά κρίσιμα ερωτήματα για τις επόμενες ημέρες: ποιος έρχεται για τη Berlinale και πότε, ποιοι φίλοι είναι ήδη εδώ, τι θα δει ο καθένας, πως θα προλάβω να βγάλω εισιτήρια την ίδια ακριβώς στιγμή που ξεκινά μια δημοσιογραφική προβολή, τι θα φάμε σήμερα που ήμαστε χαλαροί και δεν τρέχουμε από αίθουσα σε αίθουσα.

Εμένα ας πούμε με πήγανε σε ένα Αιθιοπικό, το Bejte. Τρως με τα χεράκια κάτι περίεργες γευστικά πίτες και διάφορων ειδών κρεατικά και curry και φακές και λαχανικά, μαζί με Dju Dju φρουτένια μ̶π̶ύ̶ρ̶α̶ αναψυκτικό. Επίσης στην άκρη κάθεται μια κυρία στο πάτωμα και ψήνει κάθε και που και που σηκώνεται και έρχεται στα τραπέζια και στον λιβανίζει να σου ρθει η μυρωδιά. Είναι πολύ καλύτερο από όσο το περιγράφω εγώ πάντως.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Στη σειρά, όλες οι ταινίες που είδαμε στο Φεστιβάλ Βενετίας

Ημέρα 1: Πρεμιέρα και street food

Σήμερα το πρόγραμμα μου λέει μόνο 1 ταινία, την έναρξη του ‘Django’, της fictioβιογραφίας του Django Reinhardt στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ταινία έχει έναν πολύ καλό Reda Kateb στο ρόλο του Django, αλλά κατά τα άλλα είναι μάλλον μια άβολη σκηνοθετικά προσπάθεια από τον Etienne Comar, που δεν απογειώνει ποτέ την ιστορία του και αφήνει απορίες για τον τρόπο που μπλέκει την πραγματική ιστορία του πρωταγωνιστή του με τις ιδέες που θέλησε να προβάλει. Σίγουρα μια πολιτική επιλογή το bump της ταινίας σαν εναρκτήριο φιλμ του φεστιβάλ, μιας και ασχολείται με τις διώξεις των Ναζί κατά των Ρομά.

‘Django’

Η δημοσιογραφική της προβολή έχει αναμενόμενα πολύ κόσμο, όπως και η συνέντευξη τύπου αμέσως μετά, στην οποία ακούστηκε και μια ερώτηση για τις αλλαγές των βιογραφικών στοιχείων του Django σε σχέση με τη Wikipedia (“Λοιπόν, η Wikipedia δε λέει πάντα την αλήθεια”, απάντησε ο Comar).

Η υπόλοιπη μέρα ήταν ελεύθερη, με το απόγευμα της να δίνει και το highlight: Markthalle Neun φίλοι μου. Αυτή η κλειστή αγορά που βρίσκεται μέσα σε ένα παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, κάθε Πέμπτη 17:00 με 22:00 γεμίζει με Street Food vendors που ετοιμάζουν τα πάντα.

Από Νεοζηλανδέζικα pies μέχρι tapas από την Ουρουγουάη ή ένα σάντουιτς με steak που την ψήνουν για 65 ώρες, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρείτε κάτι να φάτε. Υπάρχουν και γλυκά φυσικά, αλλά σας λυπάμαι και δε συνεχίζω, θα σας γράψω όμως μερικά πρόχειρα tips, αν σας βγάλει προς τα εκεί ο δρόμος:

• Όλο αυτό ξεκινά στις 17:00, οπότε πάτε όσο νωρίτερα γίνεται. Αν πάτε στις 21:00 το πιθανότερο είναι πως θα βρείτε ελάχιστα πράγματα
• Ειδικά αν είστε μεγάλη παρέα, χωριστείτε ώστε να έχετε καλύτερη τύχη στο να βρείτε τραπέζι και γρήγορα
• Κάντε μια βόλτα πριν επιλέξετε τι θα φάτε. Ίσως και 2 βόλτες
• Πάρτε craft μπύρα από το Heiden Peters, τη φτιάχνουν στο υπόγειο του Markthalle Neun
• Αρκετοί από τους πωλητές έχουν μικρές, σχετικά, μερίδες. Επιλέξτε από αυτούς, ώστε να μπορείτε να δοκιμάσετε περισσότερα από 1 πιάτα
• Αν θελήσετε να πάτε για ποτό αμέσως μετά, έχετε υπόψιν σας πως τα γειτονικά μπαρ θα είναι γεμάτα, μιας και το ίδιο με εσάς θα έχουν σκεφτεί και πολλοί άλλοι επισκέπτες του Markthalle Neun

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η οσκαρική κάλυψη του PopCode

Ημέρα 2: Η ώρα του ‘Trainspotting 2’

Μπορεί να είμαι στο Βερολίνο για να δω ταινίες, αλλά είμαι και για να δω την πόλη. Οπότε, στην πιο κρύα από τις μέχρι τώρα ημέρες, αποφάσισα να περπατήσω 3 ώρες σε ένα free walking tour.

Τούτα τα tours υπάρχουν σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης. Ξεναγός σε γυρίζει στα σημαντικότερα σημεία, σε τρελαίνει σε [καλό] μπλα μπλα και στο τέλος βγάζει δίσκο και μαζεύει ό,τι θέλει ο καθένας.

Βέβαια αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη μου φορά στην πόλη ούτε στο tour, αλλά είπα να ακολουθήσω μαζί με φίλη που επισκέπτεται πρώτη φορά το Βερολίνο, γιατί yolo, μήπως είμαι λογικός άνθρωπος και προτιμώ να είμαι κάπου ζεστά ας πούμε; Ε όχι.

Το tour ξεκινά από την Πύλη του Βραδεμβούργου [λίγο πιο δίπλα από έναν τύπο ντυμένο Super Mario, που χοροπηδά μαζί με κόσμο για φωτογραφίες], περνάει από σημεία της πόλης και δένει τις αφηγήσεις της, μη λέμε ψέματα, μοναδικής ιστορίας της. Πολύ ωραίο, αλλά ο μουσάτος Αυστραλός που ήταν ξεναγός πρόπερσι ήταν καλύτερος από τον φετινό. Γύρνα πίσω bro και ξαναέρχομαι και για τρίτο γύρο.

Μοναδική ταινία της δικής μου ημέρας, το ‘T2 Trainspotting’, που ήταν μια ωδή στη νοσταλγία της πρώτης ταινίας, της εποχής και του Εδιμβούργου. Μακριά από την ψυχεδέλεια και τη δυναμική του ‘Trainspotting’, αλλά χωρίς να χάνει σε υπόθεση και οπτική γωνία για τον Boyle, το ‘T2’ είναι ένα sequel που δε μας χρειαζόταν αλλά δεν πειράζει και που συνέβη.

Η σταδιακή αλλαγή στη φωνή του κάθε χαρακτήρα είναι πάντως όμορφα δοσμένη και η ταινία μένει μακριά από την απογοήτευση που οι περισσότεροι περιμέναμε.

Ημέρα 3: Κορμιά και έρωτες

Η καλή η δημοσιογραφική προβολή ξεχωρίζει από την ώρα της. 8:50 το πρωί του Σαββάτου, είμαι ο 1 από τους 2 πρώτους (και καμιά 35ρια τελικά) που μπαίνουν σε μια από τις αίθουσες στο CineStar του Sony Center, για να δούμε το ισπανικό ‘Skins’ [‘Pieles’].

‘Pieles’

Είναι δύσκολο να περιγράψω αυτή την ταινία. Διάφοροι άνθρωποι με σωματικές δυσμορφίες, μεταξύ των οποίων και κοπέλα που στόμα και πρωκτός βρίσκονται στα αντίθετα τους μέρη, αντιμετωπίζονται αρνητικά από την κοινωνία και πλέκουν τη δική τους πραγματικότητα για να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Η ταινία του Eduardo Casanova, που κρατά και έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι ένα οπτικό αριστούργημα. Όλα μοιάζουν φτιαγμένα από ζάχαρη, με το ροζ και το μωβ να βρίσκονται σε κάθε εικόνα της. Το παράξενο, πολλές φορές in your face χιούμορ, το έντονο μελόδραμα και η σεξουαλικότητα του φιλμ χρησιμοποιούνται με σκοπό να περάσει στο θεατή το μήνυμα της διαφορετικότητας, σε μια από τις πιο body positive ταινίες που έχω δει. Εγώ την αγάπησα.

Εδώ να πω πως στο CineStar υπάρχουν κάποια κουτιά με θέσεις για φόρτιση κινητών, φανταστικά πράγματα, πως θα γίνει να γεμίσουμε όλους τους κοινόχρηστους χώρους παντού με τέτοια;

Μετά από αυτό, λογικό είναι να κάνω μια βόλτα για λίγη τέχνη. Τα μουσεία της πόλης είναι πολλά, αλλά εγώ πήγα μέχρι το Hamburger Bahnhof για μια ξενάγηση στην έκθεση του Ernst Ludwig Kirchner που τρέχει εκεί για λίγες μέρες ακόμη. Πολύ δυνατός ο Ernst σας λέω.

Με μια ενδιάμεση στάση στο καφέ του 6ου ορόφου του mall Galeria, μόνο και μόνο για τη θέα του σε ολόκληρη την Alexanderplatz, έκλεισα με Berlinale στο Friedrichstadt-Palast. Η τεράστια, ημικυκλική αίθουσα των σχεδόν 1,900 θέσεων [η μεγαλύτερη του φεστιβάλ] είναι από μόνη της μια εμπειρία και η ταινία απολαυστική.

Το ‘On Body and Soul’ [‘A Teströl és Lélekröl’] από την Ουγγαρία έρχεται στο διαγωνιστικό με μια ερωτική ιστορία 2 ανθρώπων που δυσκολεύονται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, να δείξουν οικειότητα και να δεχτούν αγάπη, ένας ερωτικός χορός 2 χαρακτήρων που έρχονται κοντά στα όνειρα τους.

Ένα παραμύθι μέσα στη σκληρή πραγματικότητα των ηρώων της, η ταινία είναι γεμάτη χιούμορ και ρομαντισμό, σε ίσα μέρη. Κι ακόμη κι όταν η σκηνοθέτης Ildikó Enyedi ξεφεύγει με μάλλον περιττές διακλαδώσεις στον κορμό της ταινίας της, η ιστορία δε χάνει ομορφιά και γλυκύτητα. Από τις ευχάριστες εκπλήξεις των πρώτων ημερών της 67ης Berlinale.

*To PopCode θα παρακολουθήσει το φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου ως το τέλος του.