Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ποια θα κερδίσει το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου
- 14 ΑΠΡ 2021
Το πόιντ που θέλω να κάνω είναι άλλο ωστόσο. Συχνά, ειδικά οι ερμηνευτικές κούρσες είναι τόσο προδιαγεγραμμένες ως προς την εξέλιξή τους που όταν όλη η φόρα και ένταση αποσυμπιεστούν, μένει απλά μια αίσθηση διαδικαστικού. Κάποιος ή κάποια ηθοποιός που μας αρέσει κέρδισε για μια από τις συνήθως όχι κορυφαίες ερμηνείες τους, ή ακόμα χειρότερα κάποια εντελώς μέτρια ερμηνεία θριαμβεύει για διάφορους άσχετους λόγους κι εμείς είμαστε απλώς σε φάση «όσο απονέμεται το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου εγώ θα κάνω refill τα ποτά και επιστρέφω».
Το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου πέρσι το κέρδισε η Laura Dern για το Marriage Story, by the way. Θα μου πείτε, «καλά, τη θεά τη Laura Dern δε θα θυμόμουνα;». ΟΚ, δεν κρίνω, απλά λέω. Είναι πολύς ο καιρός και ήταν όλες προδιαγεγραμμένες οι κούρσες. Αποκλείεται να θυμάστε και τις 4.
Όλα αυτά τα λέμε γιατί φέτος υπάρχει τουλάχιστον μία ερμηνευτική κατηγορία όπου τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Βασικά είναι ακριβώς μία, του Α’ Γυναικείου Ρόλου. Οι άλλες 3 έχουν πολύ ισχυρά φαβορί: Daniel Kaluuya, Youn Yuh-jung και Chadwick Boseman. Αυτά τα 3 ονόματα θεωρούνται φαβορί εδώ και αρκετό διάστημα, και το τελευταίο δίμηνο κερδίζουν τα βραβεία που πρέπει να κερδίσουν. Η ύπαρξη όλων αυτών των βραβείων αφαιρεί σίγουρα κάτι από τη μοναδικότητα και την αγωνία των Όσκαρ.
Υπάρχουν δύο τρόποι να δεις τα Όσκαρ. Είτε ως casual θεατής, είτε ως αναγνώστης που έχεις διαβάσεις έστω κάποια βασικά για τις κούρσες, κανά άρθρο σαν αυτό εδώ. Έστω και μια χαλαρή ενασχόληση αρκεί. Τη βραδιά των Όσκαρ ο casual θεατής, ο γλυκός μου, θα είναι σε φάση «χμμμμ πολύ καλός ο τάδε στο τάδε, αυτός πιστεύω θα το πάρει» την ώρα που εσύ, ο διαβασμένος, ξέρεις πως δεν είναι καν contest πλέον. «Σόρι, σε ενημερώνω ότι θα κερδίσει ο Rami Malek για το Bohemian Rhapsody, μην ψάχνεις λογική, δεν είναι συζητήσιμο, απλά θα συμβεί, αποδέξου το όσο είναι καιρός», κι ο casual σε κοιτάει με ένα ραγισμένο βλέμμα απορίας και απογοήτευσης.
Πέρσι το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου το κέρδισε ο Joaquin Phoenix για το Joker, να θυμίσω. Το οποίο παρά τις ενστάσεις που μπορεί να έχει καθένας για την συγκεκριμένη ταινία ήταν οπωσδήποτε μια τεράστια βελτίωση από την προπέρσινη νίκη του Malek. Με την έννοια ότι τουλάχιστον πέρσι το Όσκαρ ερμηνείας πήγε σε έναν καλό ηθοποιό που αντικειμενικά ερμήνευε έναν κανονικό ρόλο σε μια κανονική ταινία, αντί να πάει σε εμένα όταν έπαιζα σε ένα θεατρικό της χορωδίας του σχολείου στην Β’ Γυμνασίου.
Η Viola Davis στο Ma Rainey’s Black Bottom
Αλλά ας γυρίσουμε στην φετινή κούρσα, γιατί υπόσχομαι ότι όλο αυτό καταλήγει κάπου. Στον φετινό Α’ Γυναικείο συγκεκριμένα, που δεν είναι σαν όλες τις άλλες περιπτώσεις που έχουν προαναφερθεί. Γιατί φέτος οι διαβασμένοι και οι casual θα είναι ένα, όλοι μαζί στην οσκαρική αγωνία. Φέτος η κατηγορία του Α’ Γυναικείου δεν έχει φαβορί.
Δεν έχει φαβορί! Αγκαλιαστείτε (virtually), αυτό που ζούμε είναι σαν κομήτης, είναι από αυτά που μαζευόμαστε και κοιτάμε όλοι μαζί ένα σπάνιο φαινόμενο. Πόσο συχνό είναι να μην υπάρχει η παραμικρή έννοια φαβορί σε μια ερμηνευτική κατηγορία; Βρήκα 2 την τελευταία 20ετία. Και τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε πως δεν υπάρχει φαβορί;
Πως όλα αυτά τα ενοχλητικά βραβεία που υπάρχουν πριν τα Όσκαρ και συνήθως κάνουν spoiler για τα Όσκαρ, φέτος έχουν αναδείξει ΟΛΑ διαφορετική νικήτρια. Όλα όμως. Δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη αλληλοκάλυψη. Που σημαίνει πως υπάρχει διαδρομή νίκης για σχεδόν κάθε υποψήφια. Που σημαίνει πως δεν υφίσταται η έννοια της έκπληξης. Μπορούν να συμβούν τα πάντα!
Σε αντίθεση ας πούμε με τον περσινό Α’ Γυναικείο Ρόλο, που θυμίζω πως ήταν η Renée Zellweger για το Judy. Το θυμόσασταν αυτό; Ήταν το πιο σίγουρο Όσκαρ μιας βραδιάς γεμάτης με σίγουρα Όσκαρ. Η Zellweger πριν τα Όσκαρ είχε κερδίσει Χρυσή Σφαίρα, SAG (το Σωματείο Ηθοποιών), BAFTA και το Critics Choice Award, για το οποίο μπορεί να ψηφίζουν άνθρωποι που δεν ψηφίζουν στα Όσκαρ αλλά είναι παρόλαυτά τηλεοπτική τελετή κι ως εκ τούτου έχει μια κάποια επίδραση.
Συνήθως κάποια ή όλα από τα παραπάνω πάνε στον ίδιο υποψήφιο, κι έτσι δημιουργούνται τα φαβορί. Όχι φέτος! Στον Α’ Γυναικείο έχει συμβεί η εξής μαγεία:
- Χρυσή Σφαίρα: Andra Day για το The United States vs. Billie Holiday
- Critics Choice: Carey Mulligan για το Promising Young Woman
- SAG: Viola Davis για το Ma Rainey’s Black Bottom
- BAFTA: Frances McDormand για το Nomadland
4 μεγάλα τηλεοπτικά βραβεία, 4 διαφορετικές νικήτριες. Είναι κι οι 4 υποψήφιες για το Όσκαρ, μαζί με την Vanessa Kirby του Pieces of a Woman, που αν θέλουμε να χρεώσουμε και σε αυτήν έναν κουζινικό, έχει πάρει το Volpi Cup ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Ορίστε. *δείχνει προς την πεντάδα* Βγάλτε άκρη.
Τι ξέρουμε για αυτή το σπάνιο φαινόμενο κατηγορίας-κομήτη; Ας θυμηθούμε δύο φορές που έχει συμβεί κάτι παρόμοιο.
Το 2008 το Όσκαρ Β’ Γυναικείου κέρδισε η Tilda Swinton για το Michael Clayton έχοντας πάρει προηγουμένως μόνο το BAFTA. To SAG είχε πάρει η Ruby Dee για το American Gangster, αλλά προφανώς εδώ το διεθνές κομμάτι της Ακαδημίας επικράτησε. Τη Χρυσή Σφαίρα είχε πάρει η Cate Blanchett για το I’m Not There, μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που οι Σφαίρες τιμούν μια εμφανώς σπουδαία ερμηνεία που κανείς άλλος δεν βράβευσε. Και το Critics Choice είχε πάει στην Amy Ryan για το Gone Baby Gone. Όλες υποψήφιες, αλλά το διεθνές κομμάτι ψηφοφόρων και η αφήγηση του «ας το δώσουμε στην θρυλική Tilda τώρα που βρήκαμε ευκαιρία», επικράτησε.
Αυτή η τάση φέτος δείχνει λίγο περισσότερο προς Mulligan, νομίζω. Στα BAFTA δεν προτάθηκε καν (συμβαίνουν αυτά, ήταν περίεργο φέτος το σύστημα ανάδειξης των υποψηφιοτήτων), αλλά η ταινία κέρδισε σημαντικά βραβεία και φαίνεται να έχει στήριξη. Η McDormand έχει ήδη 2 Όσκαρ, θα πάρει τρίτο; Μπορεί. Η Viola Davis είναι μια θρυλική ηθοποιός που δεν έχει κερδίσει Όσκαρ Α’ Γυναικείου και φέτος θα μπορούσε να είναι η χρονιά της, αλλά από την άλλη τα SAG πάντα την λάτρευαν- το φετινό ήταν το 5ο της βραβείο. Όσο για την Andra Day, είναι είδος ερμηνεύτριας που αρέσει στα Όσκαρ να τιμούν, ένα φρέσκο (για το Χόλιγουντ) όνομα που παίζει αληθινό, θρυλικό πρόσωπο- όμως σε κανέναν δεν αρέσει η ταινία και δεν έχει την παραμικρή στήριξη εκτός του Α’ Γυναικείου.
Μέχρι και το Judy πέρσι είχε μια δεύτερη υποψηφιότητα, για το Μακιγιάζ. Και μιλώντας για πέρσι, το τέταρτο ερμηνευτικό Όσκαρ ήταν του Brad Pitt για το φιλμ του Tarantino. Είχε μιλήσει και στο Oneman, δεν το έχανε. Και θέλω να πω, ήταν πολύ απολαυστικό να κερδίζει ένας τόσο αγαπημένος ηθοποιός επιτέλους το Όσκαρ του, για μια καλή ταινία και μια καλή ερμηνεία. Αλλά ξέρετε τι είναι ακόμα πιο απολαυστικό; Το άγνωστο!
Να θυμηθούμε άλλη μια φορά που έχει γίνει κάτι τέτοιο, σαν αυτό που συμβαίνει φέτος στον Α’ Γυναικείο; Είναι ακόμα πιο χαοτική, έτσι, για την περίπτωση που προσπαθείτε να το λύσετε λογικά όλο αυτό.
Β’ Γυναικείος Ρόλος, 2001. Η Χρυσή Σφαίρα πάει στην Kate Hudson για το Almost Famous. (Λατρεία, κάποια στιγμή θα πούμε περισσότερα.) Το SAG πάει στην Judi Dench για το Chocolat. ΟΚ, όλοι μας έχει τύχει κάποτε να ψηφίσουμε απλώς αυτό που αναγνωρίζουμε για να τελειώνουμε. Το BAFTA πήγε στην Julie Walters για το Billy Elliot, το αγγλικό φαινόμενο της χρονιάς, λογικό. Το Critics Choice πήγε στην Frances McDormand για το Almost Famous (και το Wonder Boys), η Frances είναι διαχρονική.
Και οι 4 τους ήταν υποψήφιες για το Όσκαρ. Ποια το πήρε; Η 5η: Η Marcia Gay Harden για το Pollock. Ευχαριστούμε Nicolas Cage!
Άρα; Καθόμαστε να βρούμε λογική σε όλα τα παραπάνω; Ή μήπως θα το πάρει η Vanessa Kirby και θα λέμε «καλά, προφανές, σας το λέγαμε από τον Σεπτέμβριο καλέ». Μάλλον όχι. Αλλά από την άλλη, γιατί όχι;
Πέρσι, 20 ηθοποιοί ήταν υποψήφιοι σε 4 κατηγορίες, αλλά τη στιγμή πριν την ανακοίνωση των νικητών, μόνο 4 περίμεναν ότι θα ακούσουν το όνομά τους, και το άκουσαν. Οι άλλοι 16 ήταν εκεί για τα παλαμάκια και για τα δώρα. Φέτος θα συμβεί κάτι σπάνιο: Όταν έρθει η ώρα να ανακοινωθεί η νικήτρια στον Α’ Γυναικείο Ρόλο, τα 5 πρόσωπα που θα δείχνει η κάμερα θα έχουν όλα βλέμμα ελπίδας και αγωνίας. Και οι 5 ηθοποιοί, βαθιά μέσα τους, θα περιμένουν να ακούσουν το όνομά τους.
Έτσι θα έπρεπε να είναι πάντα τα βραβεία. Ας αγκαλιάσουμε το χάος.
