Τα 20 καλύτερα παιχνίδια του Game Boy

Κάποια πράγματα απλά τα κουβαλάς για πάντα, και πάνως έτσι φτάνεις ολόκληρος μαντράχαλος να ακούς τις κλινγκ-κλινγκ οχτάμπιτες νοτούλες και να σε παίρνουν τα ζουμιά λες και βλέπεις φωτογραφίες από την αποφοίτησή σου. Το Game Boy και η σκιά του ποτέ δεν έφυγαν τελείως, στην πραγματικότητα, αλλά όλο κάτι αναφορές θα πετύχεις, ένα Switch θα το πάρεις και χαζεύοντας το πρωί με τον καφέ θα δεις ότι έβαλε το κλασικό Donkey Kong Country του SNES δωρεάν στο store (ΤΥΧΑΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ), κάτι οι συζητήσεις με άλλους παθόντες, ε, σε πιάνει ένα κόλλημα να τα επισκεφθείς ξανά όλα.

(Θα ομολογήσω σε αυτό το σημείο την σχεδόν παθολογική μου επιμονή στο να δοκιμάζω περιστασιακά να ανοίξω το παλιό μου Game Boy μόνο για να απογοητεύομαι κάθε μα κάθε φορά όταν αντί για το σήμα της Nintendo, δω να κατεβαίνει στην αρχή ένα συνοθύλευμα από pixels πριν κολλήσει το σύμπαν και αναγκαστώ να το κλείσω και να το βάλω ξανά στο ράφι.)

Οπότε αυτό είναι. Η δίχως αφορμή, ακραία υποκειμενική, λίστα αγαπημένων Game Boy παιχνιδιών ενός ανθρώπου ξεκάθαρα μη-gamer, που έχασε το τρένο προς τη χώρα του PS-gaming, επιμένοντας ξεροκέφαλα με τις πλατφόρμες, τα παζλ μιας οθόνης και, ΟΚ, τα Guitar Hero αλλά αυτό είναι άσχετο.

20. Metroid 2

Με έκπληξη διαπίστωσα μεγαλώνοντας ότι αυτό θεωρείται μπούρδα αλλά εμένα μου άρεσε, και επίσης όπως βλέπεις και στο βίντεο μπορούσες βασικά να σκοτώνεις κακούς χωρίς καν να προσπαθείς.

19. Donkey Kong Land

Δεν έχει γεράσει και πολύ καλά, κυρίως επειδή βασιζόταν πολύ στο οπτικό του μέρος, αλλά όταν είχε πρωτοβγεί μου πετάγονταν τα μάτια έξω όπως του Diddy Kong όταν έβλεπε τον K Rool.

18. World Cup

ΚΟΙΤΑ ΤΟ. Πώς γίνεται να μην το αγαπάς; Είναι καρτούν σε ένα κόσμο γεμάτο ρομπότ. Σκέψου ότι πριν 20 χρόνια αυτό το πράγμα πέρναγε για ποδοσφαιράκι. Απίστευτο. Εξάλλου πολλά παιδάκια της ηλικίας εκείνης έτσι μάθαμε τι είναι το Καμερούν.

17. Prince of Persia

Ακόμα θυμάμαι τους εφιάλτες που είχα προσπαθώντας να πετύχω το σωστό πάτημα για να ‘περπατάει αργά’ και να μην τρέχει πάνω στα καρφιά ο ανόητος ο πρίγκηπας. Είχε και γαμάτη μουσική. Ακόμα κι όταν πέθαινες.

16. The Lion King

Ξέρω, ξέρω, το να σου αρέσουν licensed παιχνίδια σε κάνουν τη ντροπή των gamers, αλλά πρώτον δεν είμαι gamer και δεύτερον, συγγνώμη, αλλά και μόνο για την πίστα που σε κυνηγάει το μανιασμένο κοπάδι, άξιζε τα λεφτά του. Και αμυδρά θυμάμαι και μια πίστα δίπλα σε κάτι καταρράκτες που αρπαζόσουν από τα κλαδάκια. Και η τελική μάχη με τον Σκαρ. ΟΚ, γενικά μια χαρά ήταν.

15. Super Mario Land

Πιθανώς το λιγότερο αγαπημένο μου Mario όλων των εποχών, και βασικά δεν έχει καμία σχέση με όλο το υπόλοιπο franchise, αλλά εξακολουθεί να είναι μια ωραιότατη πλατφόρμα. Η οποία παραδοσιακά μου έβγαζε την ψυχή προκειμένου να υπολογίσω τα σωστά αλματάκια ανάμεσα στα μικροσκοπικά τουβλάκια.

14. Gargoyle’s Quest

https://www.youtube.com/watch?v=JMyKDlKF3kM

Το μοναδικό από όλη τη λίστα που δεν είχα παίξει ποτέ μικρός, παρά το ανακάλυψα πριν 2-3 χρόνια στο σπίτι κολλητού, ανοίγοντας το Game Boy του (*) για πλάκα, και διαπιστώνοντας μισή ώρα μετά ότι είχα κολλήσει γιατί απλά το gameplay είναι τόσο εθιστικό.

(*Συμπέρασμα: Κάποιοι προσέχουν τα πράγματά τους περισσότερο από μένα.)

13. Warioland II

Είμαι τεράστιος φαν του Wario και πολύ αυτολογοκρίθηκα για να μη βάλω και τα 4 παιχνίδια που εμφανίζεται μες στη λίστα (Wario>Mario, δεν ακούω κουβέντα). Το επιχείρημα υπέρ του 2, είναι το στοιχείο που εισήχθη εδώ με τον Wario να παίρνει ιδιότητες των κακών που τον σκοτώνουν, κάνοντας μια περίεργη, πρωτόλεια, φανταστική μίξη πλατφόρμας και RPG.

12. Kwirk

Μέχρι να βρω βιντεάκι online θα ορκιζόμουν ότι το είχα ονειρευτεί αυτό το παιχνίδι, αλλά όχι, τελικά όντως υπήρχε. Άπειρες ώρες ξοδεμένες μπροστά στους όλο και πιο παλαβούς γρίφους που πρέπει να λύσεις ως… ντομάτα; Ό,τι είναι αυτό το πράγμα που ελέγχεις τελοσπάντων.

11. Kirby’s Dream Land 2

Ποτέ δεν ήμουν φαν του χαρακτήρα ή των παιχνιδιών του, αλλά αυτό το συγκεκριμένο ήταν απολαυστικό. Ο λόγος ήταν ότι μπορούσες ως Kirby να μεταβάλεις τις δυνάμεις σου βάσει του companion ζώου που επέλεγες κάθε φορά. Βάλε και μερικές πανέμορφα σχεδιασμένες πίστες, και να ένα απλά άψογο παιχνίδι.

10. Aladdin

Το έκανα ξανά! Το ξέρω, σόρι! Αλλά είναι το Αλαντίν. Ποιος δεν αγαπάει το Αλαντίν; Και σου έχει με το που ξεκινάει το παιχνίδι καμήλες που πέφτεις στην καμπούρα τους και φτύνουν μήλα!

9. Castlevania 2

Παιχνιδάρα, με μουσικάρα, με πλοκή, με ατμόσφαιρα, με τα όλα της. Τι να λέμε τώρα. By the way, κοίτα λίγο τι θεωρούσαμε κάποτε δύσκολο παιχνίδι. Είναι απλά απίστευτο.

8. Donkey Kong Land 3

Δε ντρέπομαι να παραδεχτώ πως η αγαπημένη μου από όλες τις DK πλατφόρμες (σε όλες τις παιχνιδομηχανές) είναι αυτή, και πως το έχω παίξει σε emulator μέχρι και το προηγούμενο καλοκαίρι. Βαριόμουν τον Donkey, με τσάντιζε ο Diddy, οπότε πολύ ευχάριστο νέο ότι εδώ το βασικό καστ είναι η Dixie με την κοτσίδα-ελικόπτερο και ο αξιαγάπητος μπουνταλάς Kiddy. Αξιαγάπητη προσπάθεια για strategy στοιχεία, αλλά κατά βάση μια τιμιότατη πλατφόρμα με πανέξυπνους γρίφους εντός της κάθε πίστας.

7. Mega Man V

Όλη σειρά ήταν κουλ, αλλά αυτό ήταν το πρώτο που ήταν original για Game Boy, κάτι που θυμάμαι ήταν τρομερά καυτό θέμα συζήτησης στο προαύλιο για εκείνη τη μία βδομάδα.

6. Zelda: Link’s Awakening

Το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι τον εαυτό μου να αγχώνεται για στρατηγικές και χάρτες και όπλα και τέτοια πράγματα. Το ότι υπήρξε για Game Boy κάτι τόσο περίπλοκο και όμορφο παραμένει ένα μικρό θαύμα.

5. Super Mario Land 2

Όπως και το πρώτο, ούτε αυτό μοιάζει ιδιαίτερα με Mario. Αλλά μιλάμε απλά για απίστευτη πλατφόρμα. Πανέξυπνα σχεδιασμένες πίστες, ωραίο καρτουνίστικο στυλ, αξέχαστοι κακοί, ωραίες μεταμορφώσεις, και στο τέλος ο Wario γίνεται μωρό! (Ερμ, spoiler alert;) Επίσης, αυτή την τελευταία πίστα στο κάστρο, το πόσο έχω σιχτιρίσει δε λέγεται. (Η πρώτη μου χριστοπαναγία; Ίσως, γιατί όχι. Τι γλυκό.)

4. Tetris

Χρειάζεται να εξηγήσουμε τίποτα για το Tetris;

3. Wario Land

Μιλάμε για την τέλεια πλατφόρμα, καθαρά και ξάστερα. Όχι απλά γιατί ήταν απείρως πιο διασκεδαστικό να κοντρολάρεις ένα καθικάκι που απλώς ήθελε λεφτά για να φτιάξει παλάτι (πριγκίπισες και αηδίες), κι όχι απλά επειδή ο χάρτης του παιχνιδιού ήταν τόσο απίστευτα πολύ απλωμένος για τα τότε δεδομένα κάνοντας το να έχει τον ατελείωτο – αλλά γιατί γούσταρες που είχε τον ατελείωτο. Ο Wario είχε διασκεδαστικά φρέσκες κινήσεις, οι κόσμοι ήταν όλοι συναρπαστικοί, κάθε μεγάλος κακός είχε κάτι ξεχωριστό, και γενικά η όλη γλώσσα της μαριοπλατφόρμας εμπλουτίστηκε χάρη σε αυτό το παιχνίδι περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέχρι το Mario 64.

2. Pokemon Red/Blue

Ειδικά μετά την έλευση του Pokemon Go η όλη Pokemon εμπειρία είναι πλέον κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά ακόμα και πριν τις ταινίες τα κουκλάκια τις σοκολάτες τα καρτούν τις τσάντες τα γλειφιτζούρια τα 387 spin-off παιχνίδια, ήταν απλά ένα τρομερά εθιστικό, και αδιανόητα πολυεπίπεδο για τα δεδομένα της συσκευής RPG. Που σε έβαζε στο τριπάκι όχι να έχεις έναν συγκεκριμένο στόχο που μέσω γραμμικής αφήγησης ξεκινούσες να πετύχεις, αλλά να χαθείς σε έναν κόσμο και να κάνεις εκεί μέσα ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Ποιος να το έλεγε ότι ο μεγαλύτερος εθισμός θα προέκυπτε όταν οι σχεδιαστές θα άφηναν τον κόσμο να αποφασίσει τι θέλει να κάνει σε ένα παιχνίδι.

Α κι επίσης, όχι ότι έχει σημασία σε μια υποκειμενική λίστα, αλλά αυτό το παιχνίδι από μόνο του ευθύνεται για μια σχεδόν δεκαετή παράταση ζωής μιας ξεπερασμένης κονσόλας, η οποία συνέχιζε να βγάζει νέες βερσιόν όταν οι αντίπαλες εταιρείες ήταν δυο γενιές παρακάτω.

1. Donkey Kong

Ένα θα πω. Ήμουν 10-11 χρονών, πόσο ήμασταν τότε, και μια φορά στις 4 το βράδυ ξύπνησα, άρπαξα ένα μολύβι κι ένα χαρτί από το γραφείο μου, σχεδίασα μηχανικά κάτι που έμοιαζε με μια πίστα, έβαλα εκεί 2-3 βελάκια, σημείωσα και κάτι ακατάληπτα, και ξανάπεσα για ύπνο. Δε θυμόμουν φυσικά τίποτα από όλο αυτό. Μέχρι που την επόμενη μέρα, γυρνώντας από το σχολείο, βρήκα πάνω στο γραφείο μου τη λύση της πίστας που με βασάνιζε για μέρες. Σου έχει τύχει να ονειρευτείς τη λύση για πίστα βιντεοπαιχνιδιού; Τέτοιο κόλλημα είχα με αυτό.

Και ξέρεις κάτι; Θα πω κι άλλα.

Στα χαρτιά η όλη δουλειά έμοιαζε με κυνικό cash-in: Πάρε ένα διάσημο arcade που τυχαίνει να εισήγαγε τον χαρακτήρα-μασκότ της εταιρείας, βάφτο εκεί λίγο, χώσε και καμιά τσαχπίνικη πίστα, και είμαστε έτοιμοι να μοσχοπουλήσουμε. Ναι; Όχι, γιατί η ομάδα πίσω από αυτό το remake ξεπέρασε κάθε όριο δημιουργικού οργασμού, φτιάχνοντας ένα παιχνίδι παζλ τόσο αρρωστημένα διασκεδαστικό που θα έπρεπε να είναι παράνομο.

Μετά τις πρώτες συμβατικές, ρετρό πίστες, ο Donkey το σκάει από την πόλη, οδηγώντας την δράση της μιάς οθόνης σε ένα κάρο απίστευτα σκηνικά, την ώρα που ο Mario έχει διαθέσιμες μπόλικες νέες κινήσεις και ικανότητες που τις λες και προπομπούς των αντίστοιχων στο επαναστατικό Mario 64. Από ένα σημείο και μετά εύχεσαι αυτές οι 100 πίστες να μην τελειώσουν ποτέ, απορώντας τι άλλος παλαβός γρίφος θα απλωθεί μπροστά στα μάτια σου, καθώς αναρωτιέσαι με τι διαφορετικό απίθανο τρόπο θα καταφέρεις να σκοτώσεις τον ήρωά σου.

Ο σχεδιασμός, τα περιβάλλοντα, οι προκλήσεις, τα ηχητικά εφέ, όλα είναι τέλεια (ακόμα θυμάμαι κάθε έναν από τους ήχους). Δε θεωρώ πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να έχει υπάρξει τίποτα πιο κολλητικό σε τόσο λίγα bit.

*Το ποστ αποτελεί edited εκδοχή ενός παλιότερου κειμένου από το 2012. Κεντρική φωτό από το πολύ ωραίο φωτογραφικό αφιέρωμα του Verge για τα 30 χρόνια της κονσόλας.

Πώς κατάφερε το ‘The Wire’ να θεωρηθεί η καλύτερη σειρά όλων των εποχών παρόλο που δεν κέρδισε ποτέ ούτε ένα Emmy; Πόσο βοήθησε την HBO η τεράστια επιτυχία του ‘True Blood’; Πόσο απαιτητικές παραγωγές ήταν το ‘Rome’, το ‘Deadwood’ και το ‘Carnivale’; Ήταν το ‘Entourage’ ένα «αντρικό ‘Sex & the City’»; Και τι ακριβώς συνέβη τελικά όταν έφτασε στη Γη ο σέρφερ Ιησούς; Όλες οι απαντήσεις στην αναδρομή μας για το δίκτυο που έφερε τη Χρυσή Εποχή της Τηλεόρασης!