Οι 8 καλύτερες ταινίες που είδαμε τον Ιούλιο

Το ευχάριστο; Πολλές από τις καλύτερες ταινίες αυτού του περασμένου μήνα, που είναι και ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της σεζόν, έχουν αναδειχθεί στις πιο μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του καλοκαιριού. Στην κορυφή των εισπράξεων η τρομερά ευχάριστη έκπληξη του υπέροχου Pixarικού Luca, ενώ από κοντά ο σαρωτικός The Father με τον Anthony Hopkins και λίγο πιο πίσω το Another Round με τον Mads Mikkelsen. Πάντα ευχάριστο όταν βλέπουμε αληθινά καλό σινεμά να αγκαλιάζεται από το κοινό.

Μαζί, παραθέτουμε και κάποιες εξαιρετικές σινεφίλ επιλογές που είδε λιγότερος κόσμος, αλλά που αξίζει είτε να αναζητήσετε σε κάποια αίθουσα που τις δείχνει ακόμα, είτε να έχετε υπόψην μελλοντικά. Για να μη χανόμαστε λοιπόν ανάμεσα στις δεκάδες κυκλοφορίες της κάθε εβδομάδας, αυτά είναι τα φιλμ πρώτης προβολής στην Ελλάδα, που ξεχωρίσαμε τον Ιούλιο.

The Father

Ο Florian Zeller διασκευάζει δικό του επιτυχημένο θεατρικό, πορτρέτο ενός άντρα που νοσεί, ο οποίος σταδιακά χάνει την άγκυρά του στην πραγματικότητα δίχως να είναι βέβαιος για την αλήθεια της κάθε κατάστασης που βιώνει. Την φροντίδα του αναλαμβάνει η κόρη του, κάτι που δημιουργεί τριγμούς στη δική της σχέση. Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα;

Μια θεατρική μεταφορά που όχι μόνο δεν χάνεται μπροστά στο άπειρο του σινεμά, αλλά αποτελεί διαμάντι ατόφιας κινηματογραφικής τεχνικής. Γύρω από την σαρωτική ερμηνεία καριέρας του βραβευμένου με Όσκαρ Anthony Hopkins (ο οποίος μοιάζει να εκπλήσσει ακόμα και τον εαυτό του καθώς η αλήθεια τον διαπερνά σαν ηλεκτρισμός και συντρίβει τον θεατή) δεν υπάρχει καμία πρώτη ύλη της έβδομης τέχνης που να μην αναδεικνύεται ως κάτι το αναγκαίο. Σενάριο, μοντάζ (από τον υποψήφιο για Όσκαρ Γιώργο Λαμπρινό) και καλλιτεχνική διεύθυνση συνθέτουν απολύτως συνεργατικά και οργανικά έναν επίπονα υποκειμενικό, φευγαλέο κόσμο στο κεφάλι του ήρωα, επιτρέποντας στο θεατή να βιώσει τον αποπροσανατολισμό του άντρα, σε μια εντυπωσιακή και διαρκή άσκηση κινηματογραφικής ισορροπία.

Old

Οικογένεια που κάνει διακοπές σε πολυτελές θέρετρο αποφασίζει να πάει εκδρομή σε μια απομονωμένη παραλία όπου σταδιακά διαπιστώνουν πως συμβαίνει κάτι τρομακτικό: Ο χρόνος κυλά απείρως γρηγορότερα κι όσοι βρίσκονται παγιδευμένοι εκεί αρχίζουν να γερνάνε με ταχείς ρυθμούς.

Εξίσου συγγενικό με τις πιο ελλειπτικές και στοιχειώδεις ιστορίες τρόμου που έχει κατά καιρούς αφηγηθεί ο Shyamalan (σαν την Έκτη Αίσθηση ή το Visit) όσο και με πράγματα σαν τις εφιαλτικά συμβολικές και ανατρεπτικές Ιστορίες από την Κρύπτη, τον πρώιμο, άκρως σωματικό τρόμο του David Cronenberg ή αλληγορικούς εφιάλτες σαν τον Εξολοθρευτή Άγγελο του Bunuel, το φιλμ αφήνει κατά μέρους κάθε τι φλύαρο εστιάζοντας με τρόπο ολοκληρωτικό στους ήρωες και στις αντιδράσεις τους σε αυτό τον ανείπωτο εφιάλτη, παρασύροντας τον θεατή σε μια υπαρξιακή κινούμενη άμμο.

Σε αυτή την υποδειγματική συνάντηση φόρμας και αφηγηματικού συμβολισμού, ο Shyamalan πετυχαίνει την πιο φορμαλιστικά εντυπωσιακή δουλειά της καριέρα του, χρησιμοποιώντας την κάμερα σαν αφηγηματικό εργαλείο που υπογραμμίζει τον τρόμο του περάσματος του χρόνου και της υποκειμενικής οπτικής. Απλώνει στην οθόνη μια σειρά από τις πιο αξέχαστα εφιαλτικές ιδέες του, ένα ψυχολογικό body horror ξέσπασμα πίσω από το οποίο δε βρίσκεται ποτέ σαδισμός ή κυνισμός, αλλά η αγνότητα με την οποία κανείς αναρωτιέται τι συμβαίνει στο σώμα όταν ο χρόνος, νομοτελειακά, μας προδώσει.

First Cow

Στο Όρεγκον του 19ου αιώνα, ο πλανόδιος μάγειρας Cookie συναντά τον Κινέζο μετανάστη King-Lu σε μια απομακρυσμένη -κι ακόμα σχετικά ανεξερεύνητη- περιοχή, και μεταξύ τους δημιουργείται μια αναπάντεχη φιλία που οδηγεί στη συνεργασία. Μαζί, σκέφτονται ένα σχέδιο: κλέβουν γάλα από την μόνη αγελάδα της περιοχής, που ανήκει σε έναν πλούσιο γαιοκτήμονα, φτιάχνοντας ένα γευστικό έδεσμα που θα τους προσφέρει το εισιτήριο προς το Αμερικάνικο Όνειρο. Προτού, φυσικά, γίνει εφιάλτης.

Η Kelly Reihardt (Wendy and Lucy, Night Moves) επισκέπτεται τον αιώνα που γέννησε τη σύγχρονη Δύση με ένα 4:3 κάδρο που χρησιμοποιείται κάθε άλλο παρά ασφυκτικά. Επιδεικνύοντας έναν εντυπωσιακό χειρισμό της οπτικής της γλώσσας, με πανέμορφες συνθέσεις γεμάτες ζωντάνια του φυσικού τοπίου (που σύντομα πρόκειται να αλωθεί), καταγράφει μια διαδρομή νομοτελειακά αδιέξοδη με αργό, ποιητικό τρόπο και βρίσκοντας το χρόνο και το χώρο να απολαύσει κάθε στιγμή μαζί με τους ήρωές της. Μπορούμε να διασκεδάζουμε μαζί τους, να φιλοσοφούμε παρέα τους, να αγωνιούμε φυσικά για την κατάληξή τους.

Σε ένα περιβάλλον όπου ο καπιταλισμός εδραιώνεται, δύο τυχάρπαστοι ήρωες του περιθωρίου γίνονται σύμβολα (για τις διαφορετικές προελεύσεις και κατευθύνσεις ανθρώπων στη νέα Αμερική) αλλά και κάτι παραπάνω. Η γενναιοδωρία της Reichardt ως δημιουργού εντοπίζεται στην ευαισθησία και την έγνοια με την οποία πλάθει τους πρωταγωνιστές της, αφήνοντας κάθε στιγμή της συγκινητικής φιλίας τους να αναπνεύσει, επιτρέποντάς τους να είναι κάτι πολύ πιο ζωντανό από απλά πιόνια. Αυτό που διαδραματίζεται γύρω τους αποκτά έτσι άλλη βαρύτητα: Ο νόμος της αγοράς τους κόβει τα πόδια πριν καν ξεκινήσουν (και χωρίς ποτέ να το συνειδητοποιούν) τη στιγμή που γεννιέται η ίδια η Ιστορία, όχι ως αποτέλεσμα στιγμών αλλά ως ένα σύνολό τους.

Another Round

O Martin είναι καθηγητής γυμνασίου με οικογενειακή ζωή κολλημένη, επαγγελματική ζωή σε ρουτίνα, προσωπική ζωή στο πουθενά. Στη διάρκεια δείπνου για τα 40ά γενέθλια ενός φίλου και συναδέλφου, ο Martin ξεσπά έχοντας πιει ένα ποτήρι παραπάνω. Στην κουβέντα που ακολουθεί, η παρέα των τεσσάρων ανδρών συζητά τη θεωρία, πως κάθε άνθρωπος λειτουργεί πιο χαλαρά και πιο αποτελεσματικά στην καθημερινότητα αν διατηρεί μονίμως ένα συγκεκριμένο επίπεδο αλκοόλ στο αίμα. Πάνω στην συλλογική θλίψη που τελικά μοιράζονται, οι φίλοι αποφασίζουν να πειραματιστούν και να αρχίσουν να πίνουν στη διάρκεια της μέρας.

Κατευθυντήριος δύναμη ο Mads Mikkelsen γεμάτος ερμηνευτική βεβαιότητα, το βλέμμα του υγρό και απειλητικό την ίδια στιγμή. Κάθε στιγμή που κυριεύει το κάδρο, νιώθεις πως βιώνει την πιο έντονη στιγμή της ζωής του, ακόμα κι όταν δεν εκφράζει το παραμικρό. Κάθε στιγμή, νιώθεις πως βρίσκεται μια ανάσα από την έκσταση, μια ανάσα από τη συντριβή. Μοιάζει εύθραυστος, μοιάζει άτρωτος. Την ίδια ακριβώς στιγμή. Ο Vinterberg εκμεταλλεύεται το στιβαρό σενάριο και χτίζει πάνω στον τεράστιου κινηματογραφικού εύρους πρωταγωνιστή του μια σπουδή χαρακτήρων οδηγώντας σε ένα αποθεωτικό, πληγωμένα διονυσιακό κλείσιμο. Δεν φοβάται τη σωματικότητα της ιστορίας του, συνδέοντας το σώμα με το νου, το οποίο προδίδει εξίσου, τραυματίζει, χτυπά, εγκαταλείπει.

Luca

Σε μια παραθαλάσσια πόλη της ιταλικής Ριβιέρα, δύο μικρά αγόρια περνούν ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι γεμάτο περιπέτεια, ανακάλυψη και πολλά παγωτά, Αλλά αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι πως τα δύο παιδιά μοιράζονται κι ένα μυστικό: Είναι στην πραγματικότητα θαλάσσια πλάσματα, που παίρνουν τη μορφή ανθρώπων. Η πιο αβίαστα τρυφερή ταινία της Pixar εδώ και χρόνια, δίχως κανένα εξεζητημένο concept, δίχως αχανείς κατασκευαστικούς μηχανισμούς πλοκής και τετραγωνισμένης αλληγορίας. Ξέγνοιαστο, ευχάριστο, πανάλαφρο, ακομπλεξάριστα ασήμαντο, ένα γλυκύτατο στόρι ενηλικίωσης που φυσικά και διαβάζεται με queer προεκτάσεις, αλλά χωρά στην αγκαλιά του (ή, υποθέτω, στα πλοκάμια του) κάθε παιδί που νιώθει να ανακαλύπτει κάτι νέο στη διάρκεια κάποιων διακοπών που έζησε κάποτε.

Nobody

Μία ταινία σίγουρα όχι σπουδαία, αλλά που ξέρει πώς θα ικανοποιήσει το κοινό που ήρθε να την παρακολουθήσει, κι ας μην προσφέρει κάτι καινούριο στην συζήτηση. Οικογενειάρχης δέχεται απανωτές προκλήσεις στις οποίες δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Όταν ληστές εισβάλουν στο σπίτι του και εκείνος παραμένει ανήμπορος να προστατέψει την οικογένειά του, κάτι μέσα του αλλάζει και ξεχύνεται σε μια ματωμένη διαδρομή εκδίκησης και δικαίωσης. Ο λατρεμένος Bob Odenkirk (που, ευτυχώς, είναι καλά!) πρωταγωνιστεί ως οργισμένη φαντασίωση απανταχού μπαμπάδων («εγώ θα έκανα τα πάντα για την οικογένειά μου!») σε μια ακόμα περιπέτεια-απόγονο του John Wick. Κάποιες κουλ σκηνές δράσης και η απρόσμενη μεταμόρφωση του Odenkirk σε εκτελεστική μηχανή ισοσταθμίζουν την έλλειψη κάποιας φρέσκιας ιδέας. Οι φανς της ταινίας με τον Keanu Reeves θα περάσουν ωραία.

The Forever Purge

To γνωστό franchise τρόμου επιστρέφει για ένα «τελευταίο» (που εν τέλει θα έχει φυσικά κι άλλες συνέχειες) κεφάλαιο με εντελώς πολιτικές διαθέσεις. Δεν είναι φυσικά αυτό νέα εξέλιξη για τη σειρά ταινιών τρόμου Purge, στο σύμπαν της οποίας μια φορά το χρόνο, για 12 ώρες, κάθε έγκλημα επιτρέπεται. Ένα high concept θρίλερ σπιτικής εισβολής (στην πρώτη ταινία, με τον Ethan Hawke) μετατράπηκε στη διαδρομή σε γεμάτο πολιτική φόρτιση σειρά, όπου τα ρατσιστικά εγκλήματα αποτελούν πρώτη και κύρια πηγή ξεσπάσματος. Στο νέο κεφάλαιο, το Purge συνεχίζεται ακόμα και μετά το 12ωρο, από ακραίες ομάδες που όμως ξεκάθαρα εκφράζουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Η δράση κατά τόπους χωλαίνει κι ο νιχιλισμός που διαπερνά το φιλμ έχει βρει καλύτερη έκφραση σε προηγούμενα έργα της σειράς, όμως ο συμβολισμός της επικείμενης απόδρασης στο Μεξικό διατηρεί μεγάλη ισχύ.

Δεν Θέλω Να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει Να Μιλήσουμε Για Κάτι Πολύ Σοβαρό

Ο Άρης είναι πετυχημένο στέλεχος εταιρείας που μια μέρα μαθαίνει πως είναι φορέας ενός φονικού ιού που μεταδίδεται σεξουαλικά και είναι φονικός μόνο για τις γυναίκες. Καθώς η αναζήτηση του εμβολίου εντείνεται, ο Άρης πρέπει να ενημερώσει όλες τις πρώην του προσπαθώντας να μάθει ποια του μετέδωσε τον ιό.

Μέσα από την ισορροπία δραματικής βαρύτητας και μαύρου χιούμορ, και χάρη στον αποστασιοποιημένα quirky χαρακτήρα των αισθητικών της στοιχείων, η ταινία πετυχαίνει μια μίξη τραβηγμένου κόνσεπτ και υπαρξιακής αναζήτησης φτάνοντας σε ένα αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα. Με επιρροές που εντοπίζονται από την λογοτεχνία του φανταστικού μέχρι κάτι σαν τα Σπασμένα Λουλούδια του Jim Jarmusch, ο σκηνοθέτης του Tungsten καταφέρνει και πάλι (μια δεκαετία μετά το ντεμπούτο του) να ακολουθήσει αποξενωμένους ήρωες σε μια διαδικασία πλήρωσης σε σχέση με τον κόσμο που τους περιβάλλει.