Οι 8 καλύτερες ταινίες που είδαμε τον Οκτώβριο (και πώς μπορείς να τις βρεις)

*φωνάζει στο μαξιλάρι*

Ωραία, αυτό που εννοούσα ήταν πως κάθε φορά που ξεκινούν συζητήσεις, ας πούμε, για τα φετινά Όσκαρ ή για τις λίστες της χρονιάς υπάρχει η λογική πως φέτος είναι μια άκυρη, καμμένη χρονιά. Από αρκετές απόψεις είναι- σίγουρα η εμπειρία της αίθουσας και το παραδοσιακό κύκλωμα διανομής έχουν πληγεί, ελπίζουμε όχι ανεπανόρθωτα. Αλλά αυτό είναι μια πολύ πολύ μεγαλύτερη και σημαντικότερη συζήτηση.

Επί της παρούσης, έχει ενδιαφέρον ότι, καθαρά σε επίπεδο προϊόντος, η χρονιά -ειρωνικά- δεν έχει υποφέρει καθόλου. Έχουμε δει εξαιρετικές ταινίες φέτος από κάθε είδους και κάθε μεγέθους. Η δε απουσία των παραδοσιακών μπλοκμπάστερ και κάποιων στουντιακών οσκαρικών παιχτών, κάνουν το εύρος του πεδίου να μοιάζει ακόμα πιο ανοιχτό και πιο φρέσκο από άλλες πρόσφατες χρονιές.

Θα μιλήσουμε αναλυτικότερα για αυτή την παρανοϊκή χρονιά στις πιο παραδοσιακές ανασκοπικές στήλες του Δεκεμβρίου, αλλά προς το παρόν θέλαμε να συγκεντρώσουμε σε ένα θέμα μερικές πραγματικά ενδιαφέρουσες ταινίες που είδαμε μέσα σε ένα μόνο μήνα, τον Οκτώβριο που μόλις έκλεισε. Οι περισσότερες μάλιστα εκ των οποίων είναι εύκολα διαθέσιμες αυτή τη στιγμή (2 εξ αυτών, δυστυχώς, δεν είναι διαθέσιμες μετά το νέο κλείσιμο των κινηματογραφικών αιθουσών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και δύσκολα θα βρεθούν σε άλλες πόλεις).

Έχουμε αντισυμβατικά ντοκιμαντέρ, έχουμε πανέμορφες ανεξάρτητες ταινίες με μεγάλους σταρ, έχουμε απρόσμενα σίκουελ, έχουμε ανακαλύψεις από το ευρωπαϊκό φεστιβαλικό κύκλωμα, από όλα είχε ο μήνας. Κι ήταν απλώς ένας τυχαίος Οκτώβριος. Πάμε να δούμε μερικές από τις ταινίες που ξεχωρίσαμε.

Borat Subsequent Moviefilm

Στο απρόσμενο σίκουελ του τεράστιου, καθοριστικού για την ποπ κουλτούρα της εποχής, ‘Borat’ (φιλμ το οποίο, θυμίζουμε, προτάθηκε τότε για Όσκαρ Σεναρίου) ο σεσημασμένος πια δημοσιογράφος από το Καζακστάν αποφυλακίζεται και επιστρέφει στις Η.Π. της Α. για να φέρει εις πέρας μια τολμηρή αποστολή: Να δωρίσει κάτι τεράστιας αξίας σε κάποιον ισχυρό άνδρα του κύκλου του Trump, προκειμένου να έρθουν κοντά οι δύο χώρες. Ξεκινάει την αποστολή μαζί με την κόοορη του, της θαυμάσιας πρωτοεμφανιζόμενης (στην Αμερική τουλάχιστον) Maria Bakalova, αλλά διαρκώς στην διαδρομή ο στόχος αλλάζει, κάτι που υπογραμμίζεται ξεκαρδιστικά από μια σειρά από νέες κάρτες τίτλου στην διάρκεια της ταινίας.

Σκηνοθετεί αυτή τη φορά ο Jason Woliner, τηλεοπτικός σκηνοθέτης με προϋπηρεσία στο ‘Nathan for You’ και το ‘Last Man on Earth’, αλλά η κεντρική δημιουργική δύναμη παραμένει σε κάθε περίπτωση ο Sacha Baron Cohen μέσα από την και πάλι απίστευτη ερμηνεία του ως ο χαρακτήρας του τίτλου, ένας μπούφος-καρτούν που μοιάζει διαρκώς να απορροφά τη φρίκη του κόσμου γύρω του ως μια σειρά από θαύματα. Το πρώτο ‘Borat’ ήταν μια ταινία-φαινόμενο που μας έπιασε όλους απροετοίμαστους στον τρόπο με τον οποίο κατέγραφε και αντικατόπτριζε τον κόσμο κι αυτό το σίκουελ εξαρχής μοιάζει να παραδέχεται πως δεν είναι δυνατόν να επαναληφθεί μια τέτοια μοναδική μαγεία.

Αυτή τη φορά ο Borat κυκλοφορεί στους δρόμους των ΗΠΑ και οι πάντες τον αναγνωρίζουν, κι όπως ο Baron Cohen (ως Borat) αναγκάζεται να μεταμφιεστεί σε κάτι άλλο, έτσι κι η ταινία γύρω του μοιάζει διαρκώς να ανακατασκευάζει τον εαυτό της. Τα φαρσικά σκετσάκια με ανυποψίαστο κόσμο είναι πιο διάσπαρτα κι έχουν συλληφθεί στην υπηρεσία μιας πιο στημένης πλοκής, κάτι που κάνει το αισθητικό αποτέλεσμα του φιλμ άνισο όσο και περίεργα συναρπαστικό, μιας και η κωμωδία και το ταλέντου του πρωταγωνιστή (και της Bakalova) λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά μέσα κι από τις δύο μεθόδους. Ταυτόχρονα, η ίδια η πλοκή του φιλμ δείχνει να αποσαφηνίζεται στην πορεία, καθώς διάφορες φάρσες αποτυγχάνουν, καθώς κάποιες ιδέες μοιάζουν γρήγορα να εξαντλούνται ή και καθώς ο ίδιος ο κόσμος γύρω από τον Borat κυριολεκτικά αλλάζει: Σε μια σκηνή οι δρόμοι είναι έρημοι κι ο ίδιος αναρωτιέται, in character, πού είναι όλοι, για να λάβει την απάντηση-κόλαφο: «Είναι σπίτια τους, υπάρχει ένας ιός».

Το χιούμορ του αυτή τη φορά μοιάζει λιγότερο ριζοσπαστικά παρατηρητικό και σίγουρα χρησιμοποιεί περισσότερα στοιχεία της προοδευτικής lingo που πιθανώς αφαιρούν κάτι από τον πηγαίο χαρακτήρα που έχουμε συνδέσει με τα διασημότερα πρότζεκτ του Sacha Baron Cohen. Όμως ακόμα και χωρίς μεγάλα «gotcha!» (αν και οπωσδήποτε η ήδη διάσημη σκηνή με τον Rudy Giuliani προσφέρει τόση αμηχανία και κατακεραυνώνει με τον τρόπο της μια συγκεκριμένου τύπου συμπεριφορά που επάξια κερδίζει θέση στο hall of fame των κοενικών φαρσών) αυτή η νέα περιπέτεια του Borat έχει πράγματα να πει και να παρατηρήσει για τον κόσμο μας αυτή τη στιγμή καθώς χαρτογραφεί μια νέα πραγματικότητα που μοιάζει -ακόμα και τη στιγμή που γεννιέται- να είναι πιο παλιά κι από τον ίδιο το χρόνο.

Πού το βρίσκεις: Amazon Prime Video

Dick Johnson is Dead

H ντοκιμαντερίστρια Kirsten Johnson, διαπιστώνοντας πως σύντομα θα χάσει τον πατέρα της, του προτείνει αυτή την κατάμαυρα αστεία ιδέα. «Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στα αλήθεια;». Εκείνος, ως φαν των Monty Python και του Mel Brooks, εκτίμησε την πρόταση. Κι έτσι, η Johnson στη διάρκεια του φιλμ σκοτώνει τον πατέρα της, ξανά και ξανά. Ρίχνοντας στο κεφάλι του ψυγεία που πέφτουν από ψηλά, ή με περαστικούς που του κόβουν κατά λάθος του λαιμό, ή ρίχνοντάς τον από τις σκάλες- όταν και τρέχει να βεβαιωθεί πως το πόδι του είναι επαρκώς γυρισμένο προς τον τοίχο για το μέγιστο εφέ της σκηνής.

Όποτε τον σκοτώνει, το κάδρο καταγράφει τις σκηνοθετικές οδηγίες, τους κομπάρσους, το στήσιμο της σκηνής, τις ίδιες τις κάμερες. Σε αυτή τη διαδικασία καταγραφής και κάθαρσης, το σινεμά είναι larger than life. Η Johnson συνθέτει έτσι ένα γλυκό και πολύ αστείο ημερολόγιο θανάτου για τον άνθρωπο που τρέμει πως θα χάσει, και σα φόρο τιμής στη μητέρα της, που ήδη έχασε. Μέσα από παλιά φιλμάκια, σκληρές candid camera φάρσες μαύρου χιούμορ, απροβάριστο υλικό εξομολόγησης, και αναπαραστάσεις θανάτων που θα μπορούσαν να έχουν ίσως συμβεί, δημιουργεί ένα εφευρετικό μίγμα κάπου ανάμεσα στο αυτοσχεδιαστικό, ουμανιστικό meta-σινεμά του Jafar Panahi και στις περιπέτειες του Road Runner όπου το Κογιότ ζει έναν διαρκή κύκλο θανάτου προς δική μας διασκέδαση.

Κοιτάζει τον θάνατο κατάματα ως μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και αυτό που κάνει μπροστά του είναι, να βάλει τον πατέρα της να χορεύει. Κινηματογραφικά. Ανθρώπινα. (Διαβάστε την αναλυτικότερη κριτική μας για την ταινία.)

Πού το βρίσκεις: Netflix

The Nest

Ο Rory είναι ένας φιλόδοξος επιχειρηματίας που φέρνει την Αμερικάνα γυναίκα και τα παιδιά τους στην γενέτειρά του Αγγλία προκειμένου να ερευνήσει νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες. Όμως έχοντας εγκαταλείψει την γνώριμη και ασφαλή προαστιακή ζωή τους, η οικογένεια βρίσκεται βυθισμένη στην απόγνωση καθώς η ζωή σε μια απαρχαιωμένη έπαυλη απειλεί να τους καταστρέψει.

Μια εντυπωσιακά ψυχρή σκιαγράφηση μιας οικογένειας σε κρίση της οποίας η κενή κορύφωση είναι σχεδόν το ίδιο της το point. Χτισμένο με όρους θρίλερ από τον Sean Durkin του ‘Martha Marcy May Marlene’, το φιλμ σχεδόν ακολουθεί δύο παράλληλες φιλμικές διακλαδώσεις μέσα από την ιστορία του ζευγαριού. Ο προβλέψιμος απατεωνίσκος του Jude Law (χαρισματικός ακόμα κι ως προφανής ψεύτης) κρεμάει το οικονομικό μέλλον του ίδιου και της οικογένειάς του σε συμφωνίες που μοιάζουν προφανή αδιέξοδα καθώς περιμένουμε πότε θα καταρρεύσουν όλα εντυπωσιακά. Η απομονωμένη σύζυγος της Carrie Coon (η πιο εντυπωσιακά θλιμμένη ερμηνεύτρια του Αμερικάνικου σινεμά και τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια) μοιάζει σχεδόν παγιδευμένη σε μια τεράστια, άδεια έπαυλη που, αν την βλέπαμε σε μια άλλη ταινία, θα ήταν σίγουρα στοιχειωμένη.

Τα νήματα των προσωπικών τους αγωνιών, της μοναξιάς και της αγανάκτησης πλέκονται με μια νεκρικά αποστασιοποιημένη υστερία από τον Durkin, που μοιάζει να αφήνει την ταινία του κούφια σε κάθε πιθανό βήμα, με αποκορύφωμα το ονειρωδώς αγωνιώδες φινάλε. Κινηματογραφεί άδειους, ψυχρούς χώρους που κατοικούνται από ανθρώπους που αδυνατούν να συνεννοηθούν μέσα τους, να επικοινωνήσουν. Ακόμα και οι σταδιακές μικρο-εκρήξεις συναισθήματος μοιάζουν να χάνονται, σβησμένες μες στην απεραντοσύνη του άψυχου σκηνικού. Δεν είναι η πιο εύκολη ή ευχάριστη φιλμική εμπειρία αλλά αποτελεί μια αληθινά ενδιαφέρουσα άσκηση ύφους πάνω στην αποτύπωση όχι απλά της μοναξιάς, αλλά και την αίσθηση του να απομακρύνεσαι από τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, νιώθοντας όλο και εντονότερα πως δεν ανήκεις στον ίδιο σου τον γνώριμο χώρο.

Πού το βρίσκεις: Προσωρινά δεν υπάρχει διαθεσιμότητα. Η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες για 2 εβδομάδες, αλλά με το κλείσιμο των αιθουσών δεν προσφέρεται αυτή τη στιγμή. Στην Αμερική κυκλοφορεί σε VOD στις 17 Νοεμβρίου, για Ελλάδα δεν γνωρίζουμε κάτι.

Time

Ίσως το πιο εντυπωσιακό φιλμ που είδα τον περασμένο μήνα. Ένα ντοκιμαντέρ που υπερβαίνει τις συμβάσεις, φιλμαρισμένο στη διάρκεια 2 δεκαετιών αλλά σμιλευμένο σε κάτι απολύτως μοναδικό από την ανερχόμενη δημιουργό και καλλιτέχνη Garrett Bradley. Η Fox Rich, με τον σύζυγό της στη φυλακή χάρη σε μια εξαντλητική ποινή δεκαετιών, πασχίζει να κρατήσει την οικογένειά της ενωμένη καθώς εξελίσσεται σε πύρινου λόγου υπέρμαχο κοινωνικών δικαιωμάτων και μαχητή υπέρ της κατάργησης των ποινών φυλάκισης. Μεταλάσσεται μπροστά στα μάτια μας, στο πέρασμα από τα ερασιτεχνικά, ασπρόμαυρα home videos με κόκκο, όπου μοιάζει νέα, αθώα, χαμένη, στη ραφιναρισμένη εικόνα του σήμερα, στη σιγουριά στο βήμα και στο λόγο της. Η εικόνα είναι πιο καθαρή, πιο στέρεη (πάντα ασπρόμαυρη), ο κόκκος έχει χαθεί, ο χρόνος το ίδιο.

Ο χρόνος πάντα χάνεται και -εδώ είναι το κλειδί- το μελαγχολικό φάντασμα των χαμένων δεκαετιών καταλαμβάνει κάθε ευρύ πλάνο της Bradley. Είναι σαν τα διάσπαρτα sprites, τα “χιονάκια” των πρώιμων ερασιτεχνικών πλάνων να ενώθηκαν. Η τεχνική είναι αρτιότερη, η μοναξιά μεγαλύτερη. Στην πραγματικότητα, είναι εντυπωσιακό το πόσο σχεδόν περιστασιακή είναι στην αφήγηση του ‘Time’ η ίδια η φυλάκιση, με την ιστορία να μεταπηδά διαρκώς στο χρόνο και τον τόπο αναζητώντας τις κεντρικές στιγμές αυτού του τόσο εγκάρδιου, τόσο μικρού βεληνεκούς (αλλά τόσο επικού εύρους, όπως όλα!) love story.

Είναι πρωτίστως μια ταινία για τον χαμένο χρόνο και την απόσταση παρά για οτιδήποτε άλλο, προσφέροντας έτσι μια αληθινά φρέσκια, αποστομωτικής συναισθηματικής ομορφιάς ματιά σε μια γνώριμη θεματική. Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία ανθρώπων αποχωρισμένων σε οποιοδήποτε αιώνα και σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Με περικύκλωσε.

Πού το βρίσκεις: Amazon Prime Video

Saturday Fiction

Στη Σαγκάη του 1941, μια ηθοποιός που δουλεύει μυστικά για τους Συμμάχους ανακαλύπτει το γιαπωνέζικο σχέδιο της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ. Πάνω στη βάση μιας τόσο εφετζίδικης περιγραφής πλοκής της μίας γραμμής, ο Κινέζος σκηνοθέτης Lou Ye στήνει ένα περίπλοκο και στιβαρής ομορφιάς κατασκοπικό δράμα διαρκούς προδοσίας. Σε όλο το πρώτο μέρος του φιλμ, καθώς ηθοποιοί βρίσκονται κάτω από στρώματα ερμηνείας και ψεύτικων χαρακτήρων, οι λεπτές ισορροπίες και συμμαχίες βρίσκονται υπό διαρκή αμφισβήτηση, σε ένα ερμηνευτικό παιχνίδι που μπλέκει τα όρια αλήθειας και μυθοπλασίας- εξάλλου η ζωή, θα λέγαμε, *ρουφάει γουλιά καφέ* είναι το μεγαλύτερο θεατρικό σανίδι.

Η τοποθέτηση του φιλμ στη Σαγκάη, που κατεξοχήν αποτελεί μια πόλη-σύνορο, δε μοιάζει καθόλου τυχαία. Κάπου ανάμεσα στην Ανατολή και τις επιρροές της Δύσης, αποτελεί το τέλειο σκηνικό για την ιστορία μιας γυναίκας (η μέγιστη θεότητα Gong Li σε πολύπλοκη, δύσκολη ερμηνεία) που κι η ίδια μοιάζει τοποθετημένη ανάμεσα σε υπηρεσίες, σε στόχους, ακόμα και σε πτυχές του είναι της, σε μια στιγμή-αποκορύφωμα ενός παγκόσμιου διχασμού. Το πρώτο μέρος μπορεί να καταλήγει οριακά δυσπρόσιτο όμως η έκρηξη της δράσης αποζημιώνει, καδραρισμένη από τον Lou Ye ως ένα ακόμα κομμάτι της απόλυτης ερμηνείας. Του να ζεις (*τελειώνει τον καφέ*), και να ανακαλύπτεις ποιο κομμάτι του εαυτού σου είναι τελικά το αληθινό.

Πού το βρίσκεις: Cinobo

Dogs Don’t Wear Pants

Χρόνια πριν, ο Juha χάνει τη γυναίκα του σε ένα ατύχημα για το οποίο ρίχνει φταίξιμο και στον εαυτό του. Σήμερα, βυθισμένος ακόμα στη θλίψη, τη μοναξιά και την ενοχή, γνωρίζει μια τυχαία ντομινάτριξ και μέσα από τις συναντήσεις μαζί της προσπαθεί να νιώσει ξανά για πρώτη φορά, κάτι. Οι στιγμές μαζί της αποκτούν έναν όλο και εντονότερο BDSM χαρακτήρα κατά τις οποίες ο Juha προσπαθεί με έναν τρόπο να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται σε μια συνθήκη πνιγμού και απόγνωσης- όμως με έναν διαρκώς διαπραγματεύσιμο έλεγχο ανάμεσα στον ίδιο και στη Mona.

Είναι μια φρέσκια προσέγγιση στο κλασικό είδος των «πρέπει να προχωρήσεις με τη ζωή σου, ρε φίλε!» δραμάτων, χωρίς να παραδίδεται σε δραματουργικές ευκολίες, διαποτισμένο με μια μαύρη αίσθηση χιούμορ αλλά και δίχως να φοβάται να πάει τα πράγματα στα άκρα με την στιβαρή καθοδήγηση του σκηνοθέτη J.-P. Valkeapää στην τρίτη του ταινία. O Pekka Strang (από το γνωστό “Tom of Finland”) στον κεντρικό ρόλο φέρνει μια βαρύτητα απαραίτητη για την φιλόδοξη άσκηση ισορροπίας που επιχειρεί το φιλμ, το οποίο δε χάνει ποτέ την καρδιά του αλλά και ποτέ δεν δαιμονοποιεί το σεξ και τον πόνο- κάθε μορφής.

O διευθυντής φωτογραφίας Pietari Peltola βυθίζει το φιλμ σε αποχρώσεις μαύρου και κόκκινου, στα σκοτεινά υπόγεια και τους διαδρόμους όπου ο ήρωας αναζητά κάτι που θα τον κάνει να νιώσει (και να θυμηθεί). Το φιλμ δομείται πάνω σε αυτούς τους σκοτεινούς κινηματογραφικούς χώρους, που μοιάζουν να υπάρχουν κάπου μέσα στο απόλυτο κενό του διαστήματος της ψυχής του Juha. Είναι χώροι που σε στιγμές μοιάζουν να μην περιορίζεται από κανένα σύνορο- σκοτεινοί, υγροί, γεμάτοι ρυθμό και ανάγκη και πόνο. Ο Valkeapää κινείται με άνεση και σιγουριά ανάμεσά τους οδηγώντας μας με σιγουριά στην άλλη άκρη, δίχως ποτέ να αρνείται την ωμότητα και την αγριότητα του αντικειμένου του.

Πού το βρίσκεις: Δυστυχώς, αναμονή. Η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες από την AMA Films των αδερφών Στεργιάκη οπότε θα έχει μια σίγουρη θέση σε μελλοντικά Ταινιοράματα και άλλα αφιερώματα του κινηματογράφου Άστυ. Δεν υπάρχει ενημέρωση για άμεση online διάθεση της ταινίας.

The Wolf of Snow Hollow

Ένας στρεσαρισμένος αστυνομικός σε μια μικρή ορεινή κωμόπολη της Αμερικής βλέπει τα πτώματα να στιβάζονται λίγο μετά την πανσέληνο και προσπαθεί να μην παραδοθεί στην παράνοια και στις δοξασίες, την ίδια ώρα που αντιμετωπίζει μια μεγάλη οικογενειακή κρίση μετά την άλλη.

Ο Jim Cummings, πολύ φίλος του σάιτ από την εποχή του εξαιρετικού ντεμπούτου του, ‘Thunder Road’, επιστρέφει με τη δεύτερη ταινία του, επίσης μικρού βεληνεκούς αλλά επίσης εξαιρετικά μεστή συναισθηματικά όσο και τολμηρή στυλιστικά. Ο Cummings αφηγείται ξανά την ιστορία ενός άντρα στα όρια του να χάσει πλήρως τον έλεγχο (παίζοντας ο ίδιος τον κεντρικό χαρακτήρα, όπως και στην πρώτη του ταινία), ενισχύοντας αυτή τη νοητική του κατάσταση μέσα από την έντεχνη μίξη στυλ και ειδών. Είναι μια εντυπωσιακή ακροβασία το φιλμ, λειτουργώντας απόλυτα ως θρίλερ, ως οικογενειακό δράμα και ως μαύρη κωμωδία. Σε καμία δεδομένη στιγμή δεν βαδίζεις ως θεατής με απόλυτη σιγουριά ως προς το τι βλέπεις και με τι τρόπο περιμένει η ταινία από σένα να αντιδράσεις, όμως αυτό είναι που την κάνει κι ακόμα πιο συναρπαστική.

Ο Cummings βαδίζει με σιγουριά τόσο ως σκηνοθέτης όσο κι ως πρωταγωνιστής, έχοντας μάλιστα αυτή τη φορά απέναντί του έναν υπέροχο και βετεράνο ηθοποιό σαν τον Robert Forster (του ‘Jackie Brown’) στο ρόλο του πατέρα του, στην τελευταία ταινία που γύρισε πριν τον θάνατό του. Όπως και στο ‘Thunder Road’ η συναισθηματική ανταπόδοση είναι πλήρης, αναμεμειγμένη με στοιχεία σασπένς αστυνομικού procedural. Ειλικρινά υπήρχαν στιγμές που δεν καταλάβαινα πώς λειτουργεί και καταφέρνει να στέκεται όρθια η ταινία- κι αν δεν υπάρχει κάτι που ξαναγράφει εδώ τους κανόνες του σινεμά, είναι εμφανές πια δύο ταινίες μετά, πως τουλάχιστον ο Jim Cummings έχει τη διάθεση και το ταλέντο να παίξει εφευρετικά με αυτούς. Μας αρκεί.

Πού το βρίσκεις: Google Movies. Η ταινία έγινε διαθέσιμη μέσω κάθε Video on Demand υπηρεσίας στις ΗΠΑ.

On the Rocks

Θα είμαι ειλικρινής. Αυτό δεν ήταν πολύ καλό, αλλά από την άλλη δεν ήταν και πολύ κακό, και στην τελική γύρισε η Sofia Coppola μια minor ταινία με τον Bill Murray και την Rashida Jones, να μην την βάζαμε κι αυτήν στα υπ’όψην; Δεν περνάς και άσχημα βλέποντάς την.

Το ότι είναι minor ταινία δεν πειράζει, υπάρχουν στιγμές που σημαντικοί δημιουργοί σε πολύ μικρές και ασήμαντες στιγμές τους καταφέρνουν υπέροχα απελευθερωτικά πράγματα. Το πρόβλημα του ‘On the Rocks’ είναι περισσότερο πως δεν αλλάζει ποτέ τόνο, παρά ότι αυτός ο τόνος είναι τόσο χαμηλός. Αφορά την σχέση μιας συγγραφέως μητέρας σε ένα κάποιο δημιουργικό κενό, που υποψιάζεται πως ο άντρας της την απατά με μια κοπέλα της ομάδας του στη δουλειά. Μοιράζεται την ανησυχία αυτή με τον πατέρα της, έναν Bill Murray σε πλήρες «άσε με να σου πω *πίνει γλυκά μια γουλιά μαρτίνι* πώς λειτουργούν οι άντρες *τσιμπάει την ελίτσα από το ποτήρι* γύρω από τις γυναίκες» mode.

Η Rashida Jones περνάει τη μισή ταινία κάνοντας eyerolls αλλά και δείχνοντας ζεστασιά απέναντι στον πατέρα της, αντικρούοντας τα φιλοσοφήματά του με λογική αλλά και με μπόλικη αμφιβολία. Οι νυχτερινές αποδράσεις των δυο τους, είτε οδηγούν στη Νέα Υόρκη είτε ελαφρώς θλιμμένοι αλλά κι ελαφρώς απελευθερωμένοι, πίνουν τα κοκτειλάκια τους σε κάποιο χιπ μπαράκι, είναι πανέμορφα φωτογραφημένες αλλά η Coppola μοιάζει να μην έχει ιδιαίτερα πολλές ιδέες για το πώς να χτίσει πάνω σε αυτό το δεσμό.

Έχει πλάκα το που το royalty του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά των ‘00s και ‘10s (ας πούμε η Coppola κι ο Wes Anderson) έχουν ανάγει τον Bill Murray σε κατεξοχήν πατρική φιγούρα των ιδιοσυγκρασιακών, μοναχικών ηρώων τους και το καταλαβαίνω. Κάποιες φορές αυτή η κουλ αποστασιοποίησή του αρκεί. Στο ‘On the Rocks’… σχεδόν.

Πού το βρίσκεις: Apple TV+

Ποια είναι εκείνα τα αγωνιώδη επεισόδια που δεν άλλαξαν απλά τις σειρές τους, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και την ίδια την τηλεόραση; Από τις ανατροπές του ‘Lost’ και το μεγαλύτερο σοκ της ‘Εντατικής’, μέχρι τις απότομες στροφές του ‘Breaking Bad’ και του ‘Game of Thrones’, θυμόμαστε τα επεισόδια που συγκλόνισαν τον πλανήτη.