Οι καλύτερες ερμηνείες του 2020
Καθώς η χρονιά φτάνει στο τέλος της, ξεχωρίζουμε τους performers που έδωσαν φέτος το κάτι παραπάνω, σε ρόλους κινηματογραφικούς ή τηλεοπτικούς, μεγάλους ή μικρούς, δραματικούς ή κωμικούς.
- 30 ΔΕΚ 2020
Όπου η χροιά και μόνο της Gillian Anderson ως Thatcher γίνεται αντικείμενο μίμησης σε αμέτρητα TikTok, όπου το performance της Maria Bakalova περνάει στη σφαίρα της ειδησεογραφίας παγιδεύοντας τον Rudy Giuliani, όπου ερμηνευτές παίζουν ανοιχτά με την ίδια την εξω-κινηματογραφική αφήγηση του ρόλου τους.
Τι μπορεί να είναι σπουδαία ερμηνεία σήμερα; Από τα βιντεάκια της Kylie Brakeman μέχρι ένα διαρκές online performance, κι από μια στιβαρή ακαδημαϊκή ερμηνεία στο σινεμά μέχρι αποσπασματικά κομμάτια χαρισματικότητας σε έναν μικρό τηλεοπτικό (ούτε καν πρωταγωνιστικό) ρόλο, τις αγαπημένες μας ερμηνείες τις βρίσκουμε παντού και μπορεί να μοιάζουν με οτιδήποτε.
Αυτή είναι μια οπωσδήποτε όχι πλήρης, αλλά αρκετά χαρακτηριστική λίστα μερικών εκ των ερμηνειών που ξεχώρισαν φέτος, σε τηλεόραση και σινεμά.
***
Maria Bakalova, Borat Subsequent Moviefilm
Στο ρόλο της κόρης του Borat, η Bakalova μεταμορφώνεται σα να μην τη νοιάζει στιγμή αν ερμηνεύει κάτι το στημένο ή το ελεύθερο και δίνει νέο ορμή στο φορμάτ της κωμωδίας του Sacha Baron Cohen- κλέβοντας την παράσταση και από τον ίδιο.
Mads Mikkelsen, Another Round
Ο Mikkelsen είναι ήρεμος αλλά νιώθεις μια ταραχή έτοιμη να ξεσπάσει μέσα από τις φλέβες του. Στο τέλος όλα είναι χορός, σε ένα αποθεωτικό φινάλε που θα μείνει σημείο αναφοράς.
Carrie Coon, The Nest
Μια καθηλωτικά παγωμένη ερμηνεία σε μια μυστηριωδώς παγωμένη ταινία, ίσα μέρη οικογενειακό δράμα και οικογενειακό θρίλερ. Από μια Carrie Coon που έρχεται να θυμίσει γιατί θεωρήθηκε και θεωρείται μια από τις κορυφαίες ηθοποιούς της γενιάς της.
Nicholas Hoult, The Great
Ο Hoult πάντα κάνει (πάρα) πολλά με λίγα, δίχως ποτέ να μοιάζει υπερβολικός ή φορτωμένος. Στην σαρδόνια και σπαρταριστή σειρά εποχής είναι ο καλά τοποθετημένος κωμικός θησαυρός του ensemble. Δεν τον χορταίνουμε. “Huzzah!”
Cristin Milioti, Palm Springs & Dark Quiet Death
Η Milioti πάντα είχε κάτι το συναρπαστικό και φέτος μας το θύμισε με τον καλύτερο τρόπο σε ένα διπλό χτύπημα μέσα δύο φανταστικές τραγικωμωδίες: Ως παρτενέρ στην υπαρξιακού άγχους rom-com Palm Springs αλλά και στο γεμάτο θλίψη και πόνο δράμα στην καρδιά της σειρά Mythic Quest: Raven’s Banquet.
Paul Mescal, Normal People
Αν λειτουργεί η τηλεοπτική διασκευή του Normal People, το οφείλει σε τεράστιο βαθμό στον ήρεμο μαγνητισμό του Paul Mescal, πάνω στον οποίο τα πάντα γράφουν «Επόμενος Μεγάλος Σταρ».
Anya Taylor-Joy, Emma.
Η Anya Taylor-Joy έπαιξε σε μια τοπ-10 ταινία και μια τοπ-10 σειρά της χρονιάς, και ήρθε επιτέλους η ώρα να γίνει huge. Αλλά ειδικά στη διασκευή της Jane Austen, δίνει κίνηση σε ένα αυστηρά αισθητικό περιβάλλον και παιχνιδιάρικη διάθεση σε μια δύσκολη ηρωίδα. Μεγάλη νίκη.
Marielle Heller, The Queen’s Gambit
Ενώ στο Queen’s Gambit ο πραγματικός ερμηνευτικός θρίαμβος ήταν η λατρεμένη σκηνοθέτης του Ένας Υπέροχος Γείτονας στο ρόλο της μητέρας. Ενθουσιάζεται, εξερευνά και κουβαλά τα θέλω και τις πληγές της, σε ένα ρόλο που μοιάζει με πολλούς αλλά είναι παιγμένος με έναν τρόπο που δεν μοιάζει ακριβώς με κάτι άλλο.
Lázaro Gabino Rodríguez, Fauna
Στο meta μεξικάνικο διαμαντάκι που είδαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Gabino παίζει τον ανεπρόκοπο αδερφό αλλά και τον ήρωα του διηγήματος που ο ίδιος αφηγείται (η ταινία χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο επεισόδια, δύο αφηγήσεις), σε μια αβίαστα αστεία ερμηνεία που δε στερείται ποτέ αλήθειας.
Kaley Cuoco, The Flight Attendant
Η Cuoco χρησιμοποιεί την ορμητικότητα και το κωμικό της timing σε μια αναπάντεχη ερμηνεία, στην πιο -ταιριαστά- αναπάντεχα διασκεδαστική νέα σειρά της χρονιάς. Ένα απολαυστικό, εντελώς ανθρώπινο mess.
Άρη Σερβετάλης, Μήλα
Κάπου ανάμεσα στη θλίψη του Μπάστερ Κίτον και στην ανθρώπινη μαριονέτα ενός Jim Carrey εποχής Truman Show, ο Σερβετάλης δίνει μια ακόμα μοναδική ερμηνεία σε μια φαινομενικά δίχως τέλος γκάμα χροιών και συναισθημάτων. Όταν δε χάνεται στον χορό, θες πραγματικά να τον ακολουθήσεις.
Elisabeth Moss, The Invisible Man & Shirley
Καμία νέα είδηση εδώ. Είτε γέμιζε το κάδρο με εσωτερικευμένη απόγνωση και τρόμο είτε χανόταν στο μυαλό της ηρωίδας της, η Elisabeth Moss ήταν εκπληκτική για μια ακόμα φορά σε ό,τι κι αν έκανε.
Delroy Lindo, Da 5 Bloods
Η πιο στιβαρή παρουσία στο Αμερικάνικο σινεμά του 2020, ο Lindo κατάφερε μέχρι και να δώσει υπόσταση στο μυθικό αυτό πλάσμα που τόσοι και τόσοι έχουν προσπαθήσει να εξερευνήσουν λες και πρόκειται για εξωγήινο ον την περασμένη 4ετία: Έναν ψηφοφόρο του Donald Trump. Ο μονόλογος προς το τέλος του φιλμ θα του αποφέρει ίσως και το Όσκαρ. Σε καλή μεριά.
Chadwick Boseman, Da 5 Bloods
Μέσα από τη φθορά του 16αριού φιλμ και μέσα από ευρηματικά flashback από την εποχή του Βιετνάμ, ο Chadwick Boseman μας αφήνει πίσω μια γενναιόδωρη ερμηνεία παίζοντας ένα πνεύμα, ένα φάντασμα χαμένο κάπου ανάμεσα στις αναμνήσεις και τις (φιλμικές και μη) καταγραφές μιας εποχής που ακόμα πληγώνει.
Aubrey Plaza, Happiest Season
Η ταινία σχεδόν δε λειτουργεί, κι αυτό επειδή η Aubrey Plaza απλά παραείναι καλή στο ρόλο της. Η χημεία της με την Kristen Stewart είναι φωτιά, και η Plaza κυριαρχεί σε ένα φιλμ όπου θα έπρεπε να δρα απλώς συμπληρωματικά.
Colman Domingo, Euphoria
Από τις μεστές, ζεστές, ανθρώπινες παρουσίες του σινεμά και τηλεόρασης των τελευταίων ετών, ο Colman Domingo μετά το Beale Street του Barry Jenkins μας μαγεύει και στο Euphoria, καθώς μοιράζεται τη μία ώρα διάρκειας του πρόσφατου special με την Zendaya σε έναν υπέροχο διάλογο διαρκείας.
Jake Gyllenhaal, The Sack Lunch Bunch
Πέρυσι στις γιορτές βγήκε αυτό αλλά ας το βάλουμε εδώ, δική μας είναι η λίστα. Ας ευχαριστήσουμε για μια ακόμα φορά τον Bong Joon-ho που βοήθησε τον Jake να απασφαλίσει και να μας δίνει τέτοια αριστουργήματα.
Paula Beer, Undine
Η μελλοντική καλύτερη ηθοποιός του ευρωπαϊκού σινεμά παίζει μια νύμφη που είναι άνθρωπος (ή το ανάποδο), με ένα πάθος γεμάτο ανάγκη και απορία και σιγουριά. Είναι ο λόγος που η πραγματικά παράξενη νέα απόπειρα του Christian Petzold (του Transit) λειτουργεί. Τη νέα σεζόν θα το θαυμάσουμε στο Άστυ.
Jake Lacy, High Fidelity
Ο Lacy είναι πάντα φανταστικός και αξιομνημόνευτος στους πιο φαν και περιφερειακούς ρόλους, και στο γενικότερα πολύ καλό High Fidelity βγάζει συναισθηματικό νόημα από έναν χαρακτήρα που εύκολα θα έμοιαζε βαρετός.
Gillian Anderson, The Crown
Από την πρώτη της ανάσα η Anderson ήταν εμφανές ότι είχε Ένα Κάποιο Take πάνω στην έτσι κι αλλιώς φουσκωμένη περσόνα της Thatcher. Την παίζει σαν μάπετ και το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό.
Riz Ahmed, The Sound of Metal
Η καλύτερη από τις φετινές «θα ήθελα ένα Όσκαρ παρακαλώ πολύ» ερμηνείες, με τον Ahmed να μοστράρει βαμμένο μαλλί, ιδρώτα και αγωνία καθώς προσπαθεί να συντονίσει τον εαυτό του με έναν διαφορετικό πια για εκείνον κόσμο.
Viktoria Miroshnichenko, Beanpole
Χρησιμοποιεί ιδανικά την κορμοστασιά της για να γράψει στην οθόνη μια συντετριμμένη, συναισθηματικά βουβή ερμηνεία, σαν από ένα σινεμά περασμένων δεκαετιών.
Dan Stevens, Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga
Πέρασε κανείς φέτος σε οποιαδήποτε ταινία, όσο καλά πέρασε ο Dan Stevens στην ταινία για τη Eurovision; Η Μελισσάνθη Μάχουτ μας το είπε: Οι πάντες στο γύρισμα «κόλλησαν» Dan Stevens, και πώς να αντισταθείς κιόλας.
Jessie Buckley, I’m Thinking of Ending Things
Δεν θα γίνει φέτος, αλλά η Jessie Buckley δε θα αργήσει να πάρει Όσκαρ. Θα γίνει βέβαια για κάποιο βιογραφικό τύπου Wild Rose, αλλά τον τρόπο με τον οποίο έδωσε φωνή και υπόσταση στο υποσυνείδητο του Charlie Kaufman θα τον θυμόμαστε για καιρό.
Sacha Baron Cohen, The Trial of the Chicago 7
Η καλύτερη φετινή ερμηνεία του SBC δεν ήρθε στο Borat Subsequent Moviefilm, αλλά σε μια ταινία στην οποία έδειχνει να να έχει ακόμα μεγαλύτερο ερμηνευτικό έλεγχο και κατανόηση της θεατρικότητας και του πόσο αφηγηματική στημένο είναι αυτό που αποδίδει. Δηλαδή στην ιδανική Ταινίες Για Κυριακή Μεσημέρι φετινή δουλειά του Aaron Sorkin.
Michaela Coel, I May Destroy You
Ίσως το καλλιτεχνικό performance της χρονιάς, όπου η ηθοποιία δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί από το κείμενο και την εμπειρία. Η Michaela Coel χρησιμοποιεί κάθε άκρο της ύπαρξης της, κάθε της ιδέα και ένστικτο και βλέμμα και κίνηση για να δημιουργήσει και ερμηνεύσει έναν βιωματικό εφιάλτη. Η χρονιά είναι δική της.
