Οι αγαπημένοι μας μπαμπάδες της ποπ κουλτούρας
Με αφορμή τη μέρα του πατέρα, το πλήρωμα του PopCode διαλέγει τους αγαπημένους του πατεράδες, από το σινεμά, την τηλεόραση και, γιατί όχι, τη μουσική.
- 18 ΙΟΥΝ 2017
Τι είναι αυτό που μας κάνει να αγαπήσουμε έναν fictional πατέρα; Σίγουρα δεν είναι ένα πράγμα αυτό που περιμένουμε να δούμε, γιατί ίδια επίπεδα λατρείας απολαμβάνει ο Homer Simpson και ο Eric Taylor. Είτε όμως μιλάμε για ήρωες ανθρώπινους ή χάρτινους, από τον Phil και τον Jay του ‘Modern Family’ ως τον σαιξπηρικό Μουφάσα του ‘Lion King’, μια κοινή γραμμή για πολλούς φαίνεται να αποτελεί το πλήρες δώσιμο ένα πατέρα στις ανάγκες των παιδιών του.
Με αφορμή την ημέρα του πατέρα, το πλήρωμα του PopCode ξεχώρισε τους δικούς του αγαπημένους. Είναι όλοι, με τον τρόπο τους, είδωλα.
Ο Marlin από το Finding Nemo για τον Μάνο Μίχαλο
Έγινε συμφωνία πάνω από το τραπέζι με τον Αναστασιάδη, δέχθηκα bullying επειδή είπα ότι ο Walter White τα έκανε όλα για το γιο του, οπότε αποφάσισα να παίξω βρώμικα. Ύστερα από εντατικά μαθήματα με ταινίες κινουμένων σχεδίων τα τελευταία 1-2 χρόνια, μπορώ να πω με σιγουριά (άλλωστε έχω δει τόσες φορές το Finding Nemo που ούτε production designer να ήμουν) ότι ο Marlin είναι πραγματικά όλα όσα θες σε έναν πατέρα. Αστείος, προστατευτικός, αφοσιωμένος, δυναμικός, πήγε στην άλλη άκρη του κόσμου μέσω ωκεανού για το παιδί του, άντεξε τη Dory και τη θαλασσομουρμούρα της, εμπιστεύτηκε τις δυνατότητες του γιου του και τον άφησε να κολυμπήσει και μόνος του, τα έβγαλε πέρα με τους καρχαρίες της ζωής (αυτό συμβολίζει η συνάντηση με κάτι απρόσμενο και υποτιθέμενα ασφαλές ως περιβάλλον, η συνεύρεση με τον καρχαρία) και γενικά ο Marlin τα σπάει. Ήταν και θα είναι το state of the art της Pixar σε επίπεδο πατρικού προτύπου.
Ο Jay Pritchett του Modern Family για τον Κωσταντίνο Αμπατζή
Ολόκληρο κείμενο έχουμε γράψει για τον κύριο, σε 50-100 λέξεις θα κολλήσουμε; Μιλάμε για το απόλυτο πρότυπο πατέρα. Ξεκίνησε από αυστηρός, παλαιών αρχών και απόμακρος κι έφτασε στα 70 του να κάνει διαρκώς υποχωρήσεις στις αρχές του για χάρη των παιδιών του, χαρίζοντάς μας τις πιο συγκινητικές σκηνές του Modern Family. Όσο μεγαλώνει έναν θετό γιο κι ένα μικρό παιδί ακόμα με τη Sofia Vergara, δεν ξεχνάει ποτέ να είναι σωστός πατέρας απέναντι στα δύο μεγαλύτερα παιδιά του, ακόμη κι αν πλέον κι εκείνα έχουν τις δικές τους οικογένειες. Και το κάνει με τον πιο σωστό τρόπο που μπορεί να το κάνει αυτό ένας πατέρας: αναγνωρίζοντας τα λάθη που έκανε και προσπαθώντας να μην τα συνεχίζει/επαναλαμβάνει. Κάθε του ατάκα είναι ένα μικρό απόσταγμα σοφίας, όσο αράζει στην πισίνα, χαϊδεύει το σκύλο του και πίνει ένα ποτήρι ουίσκι. Μύθος. Θα θέλαμε να αράζουμε δίπλα του και να μας μαθαίνει τη ζωή, πάντα προσπαθώντας να αποφύγει την ταλαιπωρία και κυρίως, πάντα δίνοντας στο τέλος το καλό παράδειγμα.
O Homer Simpson για τον Γιάννη Σαμούρκα
Για μια πολύ σύντομη στιγμή βρέθηκα ανάμεσα στον Homer και τον Κώστα Στεργίου. Όντως τον θεωρώ έως και υποτιμημένο μπαμπά και χωρίς αμφιβολία ήταν ο καλύτερος ρόλος του, όσο κι αν αυτό δεν τον τιμά καθόλου. Είχα μάθει απέξω και το τραγουδάκι των τίτλων «πάτερ ημών, να παρών να θυμάσαι να γυρίζεις πάντα σπίτι…».
Όμως κανείς και ποτέ δεν θα είναι καλύτερος πατέρας από τον Homer Simpson. Αν με ρωτούσαν «πιστεύεις ότι θα γίνεις καλός πατέρας;», θα έκανα flashback σε στιγμές του Homer για να απαντήσω και όχι σε δικές μου. Είναι λαίμαργος, μπουνταλάς και τεμπέλης. Αλλά αγαπάει τη Marge και τα παιδιά του όσο τίποτα στον κόσμο. Με έχει πραγματικά συγκινήσει πάρα πολλές φορές αυτός ο πλασματικός πατέρας.
Ο Hank Moody για τον Ηλία Αναστασιάδη
Μπορεί η ποπ κουλτούρα να βρίθει ιδανικών, ακατάλληλων αλλά και ενδιάμεσων περιπτώσεων πατεράδων, αλλά δεν είδαμε ποτέ πιο ρεαλιστική απεικόνιση από τον Hank Moody. Μάλιστα, αυτόν που έγινε μύθος για δύο δισεκατομμύρια άλλους λόγους εκτός της πορείας του ως κηδεμόνας. Δεν είναι δική μας έμπνευση ή θεωρία η πίστη ότι ο Hank ανά πάσα στιγμή θα άφηνε στην άκρη την άσωτη ζωή και τις διαφορετικές παρτενέρ κάθε βράδυ για να σταθεί με ένα παγωτό στο χέρι κάτω από τη σκηνή που η Becca, η κόρη του, θα έπαιζε με την κιθάρα της διασκευές στους Misfits. Αυτός ήταν ο λόγος που σηκωνόταν από το κρεβάτι. Αυτή η εικόνα κανονικής ζωής. Ως γνήσιο τέκνο της αυτοκαταστροφής, αυτό που κατάφερνε ως επί το πλείστον ήταν να πληγώνει την κόρη του και να πληγώνεται τριπλά ο ίδιος με αυτήν την εξέλιξη. (Παράλληλα πλήγωνε σταθερά και την Karen, τη γυναίκα της ζωής του και μάνα του παιδιού του). Κι όμως! Στον λανθάνοντα τρόπο που τα έκανε όλα, ο Moody αντιπροσώπευε την απόλυτη πατρική αγάπη. Για μένα, εξάλλου, η παρακάτω είναι η κορυφαία σκηνή όλης της σειράς. Και ο λόγος που άρχισα να ακούω Dylan στα γεράματα.
O Edward Bloom από το Big Fish για τον Γιώργο Μυλωνά
Κάποτε διάβασα πως η ειλικρίνεια είναι η πιο υπερεκτιμημένη αρετή και κάγχασα με αυτό το ψέμα. Λίγα χρόνια αργότερα είδα το ‘Big Fish’ και συνειδητοποίησα το ψέμα πίσω από την ειλικρίνεια. Κάπως έτσι συγκεχυμένα ήταν η αλήθεια και το ψέμα και στο μυαλό του Ed, του πατέρα στο Big Fish, όταν ο γιος του Will τον επισκέφτηκε προκειμένου να του συμπαρασταθεί στις τελευταίες του στιγμές. Ο Ed άρχισε να του διηγείται τη ζωή του και ο Will άκουγε τις περιγραφές του πατέρα του, οι οποίες βασίζονταν μεν σε πραγματικά γεγονότα, αλλά στην εξέλιξή τους κινούνταν στο χώρο του φανταστικού. Η πραγματικότητα για τον πατέρα και κατ’ επέκταση για τον γιο είχε γίνει πλεόν σχετική, αλλά κανείς από τους δύο δεν ήταν δυσαρεστημένος. Σχετική λένε πως είναι η αλήθεια και στις ιστορίες που διηγούνται οι ναυτικοί. Ο πατέρας μου είναι ναυτικός. Η πραγματικότητά μου έχει βασιστεί στο δικό του ψέμα και τη δική του αλήθεια, τα οποία δεν υπήρξε ποτέ λόγος να προσπαθήσω να ξεχωρίσω.
Ο Eric Taylor για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Η επιτυχία του ‘Friday Night Lights’ δε θα είναι ποτέ ξεκομμένη από τον μαγικό κεντρικό ρόλο του coach Taylor σε αυτήν, όσο κι αν τα τριγύρω stories πολύ συχνά τον ξεπερνούσαν. Όμως ο Eric ήταν πάντα το κέντρο βάρους της σειράς. Μαζί με την Tammy αποτέλεσαν αυτό το σπάνιο, στα όρια του να το βάλεις σε μουσείο, δείγμα ώριμου τηλεοπτικού ζευγαριού που παραμένει καθηλωτικό δίχως την ανάγκη για συνεχή δράματα. Ως πατέρας ‘της κόρης του κόουτς’ ήταν αξιαγάπητα (και πολύ αστεία σε στιγμές!) αμήχανος αλλά γεμάτος αγάπη και φροντίδα, προστατευτικός αλλά και δεκτικός. Μια από τις αγαπημένες μου στιγμή της σειράς ήταν όταν ο Matt πήγε σπίτι τους για να βγει ραντεβού με τη Julie φορώντας ένα ‘members only’ τζάκετ και ο Eric μόνο που δεν τον σκότωσε με ακτίνες από τα μάτια α λα Σούπερμαν. Όμως έκανε τα πάντα για τους ανθρώπους του με απόλυτο γνώμονα τι θα τους κάνει ευτυχισμένους και τι θα τους δώσει πάτημα για καλύτερη ζωή. Κάτι που, τελικά, φαίνεται πιο ξεκάθαρα από ποτέ στη συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά που δεν είναι όντως δικά του. Ως κόουτς είναι ένας ηθικός βράχος σε μια κουλτούρα που δε σηκώνει πάρα πολύ ηθική, και ως ενήλικας ευθύνης πήρε παιδιά από το χέρι και τα βοήθησε ακόμα κι όταν η διαλυμένη κοινωνία γύρω τους δεν έδινε μία για αυτά, όπως στην σπουδαία 4η σεζόν και τον χαρακτήρα του Michael B. Jordan. Δεν υπάρχει καμία διάσταση της σειράς στην οποία ο Eric Taylor δεν είναι ο τέλειος πατέρας.
Ο Sam από το I am Sam για την Έρρικα Ρούσσου
Πρέπει να παραδεχτώ ότι το πρώτο όνομα που μπήκε στον τίτλο μου ήταν αυτό του υπέρτατου Μουφάσα από το Lion King. Έπειτα απλά θυμήθηκα ότι υπάρχει και ο ρόλος του Son Pen στο I am Sam. Και πάτησα το backspace. Γιατί ναι, υπάρχουν πολλών ειδών μπαμπάδες. Υπάρχει αυτός που θα σε κάνει να γελάς, αυτός που θα τρέξει για σένα, αυτός που θα σε έχει γραμμένο, αυτός που θα εκνευρίζεται που υπάρχεις, αυτός που δεν θα ξέρει πώς να σε διαχειριστεί, αυτός, αυτός, αυτός. Ο μπαμπάς όμως που με κάνει κάθε φορά που τον βλέπω να βαλαντώνω στο κλάμα είναι ο Sam. Αυτός ο άνθρωπος που ενώ δεν τα έχει όλα και ενώ δεν θα τα αποκτήσει ποτέ, είναι σίγουρος ότι μπορεί να τα προσφέρει στην κόρη του. Αυτός ο μπαμπάς δεν μπορούσε να λείπει από το σημερινό αφιέρωμα. Απλά, δεν.
*τρέχουν ζουμιά στο πληκτρολόγιο*
Ο Μουφάσα από τον Βασιλιά των Λονταριών για τον Γρηγόρη Μπάτη
Δεν έχουν περάσει πάνω από 2-3 μήνες από τότε που είδα το “Captain Fantastic”. Μια ταινία με πολύ ωραία ιστορία, όπου ένας πατέρας μεγάλωνε μόνος του και με τον πιο ξεχωριστό και ωραίο τρόπο τα παιδιά του, σ ένα τροχόσπιτο στα βουνά των ΗΠΑ. Και η αλήθεια είναι πως τον θαύμασα και σκέφτηκα πως σε πολύ λιγότερο υπερβολικό βαθμό, αυτές τις ιδέες θα ήθελα να δώσω στα παιδιά μου. Να αγαπούν τη φύση, την πραγματική ζωή και τους ανθρώπους. Εκτός απ’ αυτό τον πατέρα, έχω θαυμάσει και εκείνον στο “In the name of father”, έχω εντυπωσιαστεί με την ιδιαίτερη μορφή πατρότητας στο “Godfather”, έχω γελάσει με τον Αλ Μπάντι, έχω διασκεδάσει με την αρρωστημένη αγάπη του Πέτρου Φιλιππίδη για την κόρη του στο 50-50. Ωστόσο, η πρώτη μου σκέψη και ο πρώτος “μπαμπάς” που θυμάμαι να μ’ έχει συγκινήσει/σοκάρει/σημαδέψει ήταν ο Μουφάσα από τον Βασιλιά των Λιονταριών. Ο θάνατός του ήταν τόσο σκληρός, όσο και διδακτικός, που δεν μπορεί να μην μείνει χαραγμένος στο μυαλό κάθε παιδιού που το έχει δει. Ήταν το πρώτο χαστούκι πως οι γονείς σου δεν θα είναι εδώ για πάντα και ταυτόχρονα ήταν μια υπέροχη ιστορία με το μήνυμα πως ό,τι κακό κι αν μας συμβεί πρέπει να προχωράμε. Και οι δικοί μας άνθρωποι, αυτοί που μας έφεραν στον κόσμο και αυτοί που θα έπεφταν στη φωτιά για εμάς, ακόμα κι όταν φεύγουν, αφήνουν πίσω τους χιλιάδες διδακτικές ιστορίες που θα μας συντροφεύουν και θα μας βοηθούν για πάντα. Έτσι πρέπει να είναι και έτσι ας είναι οι πραγματικοί μπαμπάδες. Σαν κι αυτόν.
Ο Jack Torrance του King για τον Γιάννη Σαχανίδη
Η μεγάλη αλκοόλα ο Jack Torrance, που λέτε, παίρνει την οικογένεια του και πάνε να μείνουν σε ένα τεράστιο άδειο ξενοδοχείο μόνοι τους και απoκλεισμένοι για όλο το χειμώνα, ενώ έχει μόλις χάσει τη δουλειά του λόγω του ποτού και των ναρκωτικών. Και αφού έχει σπάσει το χέρι του μικρού Danny από τα νεύρα του, έλεος δηλαδή. Αυτό ήδη είναι επικά κακό parenting και δεν έχει ξεκινήσει ακόμα να λέει την ιστορία του ο Stephen King. Εκεί στην ξενοδοχειάρα λοιπόν ο Jack παθαίνει Δαίμονες της Βίσση και του Καρβέλα, ξέρετε, αυτό το “σκέψεις μακάβριες συνέχεια με κυνηγούν, στιγμή δε λέω να ησυχάσω, σαν μία κατάρα και ανάθεμα με απειλούν, τα λογικά μου πάω να χάσω”. Οπότε μέχρι το τέλος ο τύπος ξεφεύγει και θέλει να σκοτώσει γυναίκα και παιδί, άρα μια θέση στη λίστα Οι Μπαμπάδες της Χρονιάς την αξίζει. Και μαζί με αυτή και μια θέση στην ποπκουλτουριάρικη καρδιά μας.
Ο Guido Orefice του Ρομπέρτο Μπενίνι ο Αντώνης Τζαβάρας
Έχω να δω το ‘La Vita e Bella’ από τότε που βγήκε (πλάκα – πλάκα πάνε ακριβώς 20 χρόνια). Αλλά κάθε φορά που ακούω την αριστουργηματική μελωδία του Νικόλα Πιοβάνι, το μυαλό μου πάει στην προτελευταία σκηνή της ταινίας και στην τραγικωμική θυσία του Γκουίντο. Του γλυκού, χαριτωμένου και ευφάνταστου Γκουίντο που μετατρέπει τη φριχτή ζωή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης σε παιχνίδι – όχι για να μην πάρει χαμπάρι ο γιος του τον κίνδυνο που διατρέχουν όλοι οι κρατούμενοι Orefice οικογενειακώς, αλλά γιατί δεν διανοείται ότι ο γιος του δεν θα έχει την χαρούμενη και παραμυθένια παιδική ηλικία που δικαιούται.
Ο Γκουίντο βαδίζει προς την εκτέλεσή του με μεγάλα κωμικά βήματα παρέλασης γιατί ξέρει ότι ο μικρούλης γιος του τον κοιτάζει από το κουτάκι μέσα στο οποίο είναι κρυμμένος και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταλάβει ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι ένα ακόμα μέρος του παράξενου παιχνιδιού που παίζουν. Ο Μπενίνι, με την απλότητα και την υπερβολή του Ιταλού τζουτζέ, συνοψίζει σ’ ένα κλείσιμο του ματιού την απλότητα και την υπερβολή της πατρικής ιδιότητας. Το αυτονόητο και το αδιανόητο της άνευ όρων αγάπης.
Ο John Travolta στο Look who’s talking για τη Ναστάζια Καπέλλα
Η Molly (Kirstie Alley) μπήκε ετοιμόγεννη και άρτι χωρισμένη από τον παντρεμένο πατέρα του παιδιού της στο ταξί του Travolta. Ο καιρός πέρασε, το ένα έφερε το άλλο και ο Travolta κατέληξε φίλος και babysitter της μέχρι που και οι δύο συνειδητοποιήσαν τον ανομολόγητο έρωτά τους. Για εμένα που το έβλεπα μικρή στην τηλεόραση -και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές- ο Travolta ήταν ο πιο τέλειος μπαμπάς που υπήρχε. Έκανε αστεία, δεν ήταν καθόλου αυστηρός, έπαιζε όλη την ώρα και συμμαχούσε συνέχεια με τον Mikey, ο οποίος τον αγαπούσε επίσης πολύ. Θυμάμαι ακόμη τις πρώτες φορές που το έβλεπα και δεν καταλάβαινα πως λειτουργούσαν τα πράγματα, που νόμιζα ότι στο τέλος θα αποκαλυφθεί ότι ο Travolta είναι ο πραγματικός πατέρας του Mikey. Τα σήκουελ πήγαν την ιστορία πιο πέρα και κάναν τον Travolta από χαλαρό ταξιτζή πολυάσχολο πιλότο που όλο ταξίδευε και έχανε πράγματα από την οικογένειά του, αλλά εννοείται στο τέλος τα παράτησε όλα, και όλα καλά!
Ένα σύντομο ranking των πιο απαραίτητων Daddy Cool από τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
5, Daddy Cool (Peaches, 2003). Ένα δίδυμο 11χρονων κοριτσιών από τη Σουηδία το διασκεύασαν πριν 15 χρόνια. Η φάση είναι ΑΚΡΑΙΑ άβολο πάρτυ μασκέ έκτης δημοτικού. Η μία από τις δύο σήμερα τραγουδάει σε μια cover band των Pet Shop Boys, όλα στη θέση τους.
4, Daddy Cool (Melo-M, 2007). Στην πιο γερή ένδειξη για ύπαρξη παράλληλων συμπάντων που έχω πετύχει τελευταία, εδώ το ‘Daddy Cool’ διασκευάζει μια μπάντα από λετονούς ροκ τσελίστες.
3, Harry Kewell (οπαδοί Γαλατασαραϊ, 2008). Αν αυτό δεν δικαιολογεί πλήρως την ύπαρξη ενός τραγουδιού -κι ενός ποδοσφαιριστή- τότε τι.
2, Daddy Cool (Boney M., 1976). Τέλειο.
1, Daddy Cool (Placebo, 2003). Συγγνώμη για αυτό, αλλά: Τελειότερο.
