Το surf γράφει μαγικά στη μεγάλη οθόνη

Τεράστια κύματα και ‘surf dude’ στερεότυπα, εξωτικές παραλίες και παγόβουνα, σερφ συμμορίες (στην οθόνη και στην πραγματικότητα) και πρωτόγονοι ιθαγενείς. Όλα τα έχει ο μπαξές. Κυρίως αλμύρα. Γιατί δεν χρειάζεται να έχεις πατήσει καν το δαχτυλάκι σου ποτέ σε κάποια παραλία (πόσο μάλλον να έχεις καβαλήσει σε σανίδα) για να κάνεις ‘μακροβούτι’ στη συγκεκριμένη φιλοσοφία ζωής.

Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό

Η τιμή αυτή ανήκει δικαίως στο original Point Break του 1991 (σόρι, αλλά για το μέτριο remake του ’15, δεν χαραμίζω πέρα από μια παρένθεση) με τον πράκτορα του FBI Keanu Reeves, ένα μισο-Χαβανέζο που γεννήθηκε να παίξει τον συγκεκριμένο ρόλο, να μαθαίνει (για την ταινία και στην πραγματικότητα) surf προκειμένου να πάει ένα βήμα παρακάτω το αδρεναλινάτο bromance του με τον ληστή τραπεζών Patrick Swayze. Σόρι, να τον συλλάβει εννοούσα.

Ναι, η πλοκή του είναι τραβηγμένη. Αλλά οι surf συμμορίες είναι κάτι το υπαρκτό. Απόδειξη το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ The Bra Boys, με ‘εκφωνητή’ τον Russell Crowe, που μας μιλάει για την περιβόητη ομώνυμη συμμορία που κάνει κουμάντο στο Maroubra, ένα ανατολικό προάστιο του Sydney. Μάλιστα τα παλικάρια έγιναν τόσο διάσημα που έγιναν μέχρι και χαρακτήρες -με το όνομα River Boys- στη δημοφιλή σαπουνόπερα Home and Away.

Ενώ επίσης δεν υπάρχει φαντάζομαι κάποιος που δεν έχει δει, είτε επειδή του αρέσει το surf είτε για ηδονοβλεπτικούς λόγους, το Blue Crush του 2002 που αφηγείται την ιστορία τριών φιλενάδων (Kate Bosworth, Michelle Rodriguez, Sanoe Lake) που έχουν ένα κοινό στόχο, να σερφάρουν στην φημισμένη North Shore στην Χαβάη. Ωραία πλάνα, ωραίες πρωταγωνίστριες,μέτρια όλα τα υπόλοιπα (πλοκή, υποκριτική).

Προσοχή. Μην το μπερδέψεις με το -ελαφρώς άνω του μετρίου, παρά την ‘βάρβαρα’ κοινότυπη υπόθεση- North Shore του 1987, σχετικά με ένα surfer ‘δεξαμενής’ από την Αριζόνα που βρίσκεται στη Χαβάη, στη συγκεκριμένη ακτή, για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τον ωκεανό και τα όνειρά του.

Τουλάχιστον, όσον αφορά το Blue Crush, έχει όντως πρωταγωνίστριες γυναίκες surfer. Γήινες, όχι εξωγήινες, όπως στο -άθελά του cult- Αυστραλέζο τηλεοπτικό χιτ Alien Surf Girls (με δυο εξωγήινες να προσγειώνονται σε μια μικρή πόλη και να σερφάρουν για να μην τις πάρουν χαμπάρι).

Γυναίκες που έχουν κάτι να πουν, σχετικά με το άθλημα και τη φιλοσοφία του. Δεν τους δίνουν απλά να κρατούν μια σανίδα επειδή είναι κουλ prop (εσάς κοιτάζω Demi Moore και Cameron Diaz).

Το τελευταίο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό

Αν εξαιρέσουμε το animated Surf’s Up του 2007, με τον πιγκουίνο που πεθαίνει να γίνει σερφερ (respect στον Jeff Bridges στον ρόλο του ξεπεσμένου μέντορα),

η τελευταία φορά που μας απασχόλησε μαζικά το surf κινηματογραφικά ήταν πέρυσι, όταν η σερφερ Blake Lively βρέθηκε (στο The Swallows), εγκλωβισμένη στη μέση ενός βράχου, σε μια απομονωμένη παραλία στο Μεξικό, με ένα λευκό καρχαρία να λιγουρεύεται να την κάνει μια μπουκιά. Έχοντας ήδη δαγκώσει το πόδι της και κρίνοντας που είναι ένας μεζές για τον οποίο αξίζει και να πεθάνεις για να δοκιμάσεις.

Μια χαρά ταινία τρόμου. Αν και η καλύτερη surf survival ιστορία όλων των εποχών -που τυχαίνει να είναι και φουλ αληθινή ιστορία- είναι το Soul Surfer του 2011. Εκεί δηλαδή όπου βλέπουμε τι συνέβη στην ανερχόμενη έφηβη πρωταθλήτρια του surf Bethany Hamilton όταν, μετά από μια αναπάντεχη επίθεση καρχαρία, βρήκε το κουράγιο να ανέβει και πάλι στα κύματα. Έχοντας, αυτή τη φορά, ένα χέρι λιγότερο.

Με την δεύτερη πιο γνωστή, αλλά σαφώς όχι ίδιου επιπέδου, να είναι το Chasing Mavericks,σχετικά με τη ζωή του Αμερικάνου surfer Jay Moriarity, καθόλου πειστικός μέντορας του οποίου είναι ο Gerald Butler που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Σκοτζέζοι μπορούν, μάλλον, να σερφάρουν μόνο στο internet.

Τα ‘υποχρεωτικά αναγνώσματα’

Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να έλειπε από την λίστα το The Endless Summer του 1966, το πιο θρυλικό surf documentary όλων των εποχών (δια χειρός Bruce Brown) που ακολουθεί δυο Καλιφορνέζους surfers -οι οποίοι με την σειρά τους ακολουθούν το αιώνιο καλοκαίρι- στις ακτές της Αυστραλίας, της Νεάς Ζηλανδίας, της Ταιτής, της Σενεγάλης, της Νιγηρίας και της Νοτίου Αφρικής. Μια ταινία που βοήθησε στη γέννηση του surf and travel κινήματος και αποτέλεσε έμπνευση για άλλες παρόμοιες ταινίες όπως τα Momentum: Under the influence, These are Better Days και Thicker than Water.

Ιδανικά το παραπάνω το βλέπεις ‘πακέτο’ με το Step Into Liquid (2003) από τον Dana Brown, τον γιο του original σκηνοθέτη, που καταφέρνει να διατηρήσει την οικογενειακή παράδοση με ένα ντοκιμαντέρ που μας ταξιδεύει από τη Χαβάη έως τις παραλίες του Βιετνάμ, σε αναζήτηση των πιο μεγάλων κυμάτων του πλανήτη.

Αν και, συγκεκριμένα για το big wave surfing, εξαιρετική επιλογή είναι το Riding Giants (2004) από τον σκηνοθέτη των Dogtown and Z-Boys, που μας ταξιδεύει από την αρχή του αθλήματος στην Χαβάη μέχρι ότι συμβαίνει σήμερα.

Ενώ υπάρχουν και ένα σωρό ‘κανονικές’ ταινίες που οι surfers δικαίως σιχαίνονται, όπως το γλυκανάλατο Gidget (1959), και τα δυο σίκουελ σε Χαβάη και Ρώμη, που έκανε εκατοντάδες χιλιάδες ερασιτέχνες να ανακαλύψουν το Malibu.

Ή το ηδονοβλεπτικό -και ταυτόχρονα γλυκανάλατο- Ride the Wild Surf (1964) με την Barbara Eden.

Εκείνα που δεν περιμένεις με τίποτα

Επειδή η φάση τείνει να γίνει ΄τόσα πολλά σερφ ντοκιμαντέρ, τόσος λίγος χρόνος’, και όλα τα παραπάνω μοιάζουν να γίνονται σιγά σιγά ένας ομογενοποιημένος πολτός αρμύρας, αδρεναλίνης και sex appeal, καλό είναι να πούμε ένα καλό λόγο για δυο που ξεχωρίζουν.

Συγκεκριμένα το εξαιρετικό Νορβηγικό North of the Sun (2012) που δείχνει δυο φίλους να περνάνε 9 μήνες, σε μια απομονωμένη παραλία στα βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, χωρίς ίχνος ήλιου. Περνώντας τις ημέρες τους κάνοντας surf σε τεράστια παγωμένα κύματα και χτίζοντας ένα σπίτι από τους τόνους σκουπίδια που μαζεύουν.

Καθώς επίσης το Splinters (2012) που δείχνει το πως μια σανίδα του surf που ξέχασε ένας πιλότος, πίσω στα 80ς, σε ένα απομονωμένο χωριό στην Papua New Guinea, οδήγησε, 20 χρόνια αργότερα, στο να μετατραπεί το surf σε εθνικό τους άθλημα.

Από εδώ και πέρα, όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου. Για κάποιους, δηλαδή, εντός λίστας θα έπρεπε να είναι το Morning of the Earth (1971), που δείχνει surfer να ζουν σε αρμονία με τη φύση (επίσης είναι η πρώτη που έδειξε τις ομορφιές -για surfers αλλά και τουρίστες γενικότερα-του Μπαλί). Δηλαδή το εντελώς αντίθετο από ότι πρεσβεύει ο napalm & surf lover Kilgore στο Apocalpyse Now.

Ή π.χ. το Keep Surfing (2009) που ασχολείται με τους περίφημους ποταμίσιους surfers στο Μόναχο.

Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να ανέβουμε επιτέλους σε μια σανίδα. Σωστά, Sean Penn;

(Πάντως, αν έχετε χρόνο, δείτε επίσης τα Crystal Voyage , Beyond Blazing Boards, Thicker Than Water, The September Sessions, Singlefin: Yellow, Castles in The Sky και View From A Blue Moon).