Οι καλύτερες σειρές του 2017

Το τέλος του 2017 βρήκε θεατές να προσπαθούν να επανακαθορίσουν τι είναι τηλεόραση και τι είναι σινεμά με αφορμή το ‘Twin Peaks’ και την εμφάνισή του σε πολλές λίστες κινηματογραφικών εντύπων, όμως μια ματιά σε μια λίστα με τις καλύτερες σειρές της χρονιάς μας φέρνει μπροστά σε όλο και περισσότερες περιπτώσεις τίτλων που θα μπορούσαν με ευκολία να διαπεράσουν το σύνορο, από το multi-form ντοκιμαντέρ ‘Wormwood’ μέχρι μια κλασική πρεστίζ μίνι σειρά σαν το ‘Big Little Lies’.

Είτε υπάρχει τελικά το σύνορο, είτε όχι, και ανεξαρτήτως πού το βάζει κανείς, εμείς θυμηθήκαμε και τις καλύτερες ταινίες και τις καλύτερες σειρές μας για φέτος. Μπορεί του χρόνου να κάνουμε απλώς μια γιγάντια λίστα, ποιος ξέρει.

***

Alias Grace

Ένα αληθινό έγκλημα από τον Καναδά του 1843 δεν θα έπρεπε να μιλά για το σήμερα, αλλά όταν αυτό μοιάζει με το χθες περισσότερο απ’ όσο θα θέλαμε, συμβαίνουν αυτά. Το γκόθικ «Alias Grace» είναι η δεύτερη επιτυχημένη τηλεοπτική μεταφορά βιβλίου της διάσημης συγγραφέως Μάργκαρετ Ατγουντ μετά το «The Handmaid’s Tale», και όπως συνέβη και με το μεγαλύτερο «αδερφάκι» του, μένει πιστό στη φεμινιστική θεματολογία που έκανε αγαπητή τη δημιουργό του. Η σειρά χρησιμοποίησε το εργαλείο του αναξιόπιστου αφηγητή για να εξετάσει μεθοδικά τη θέση και την πρόθεση όχι μόνο της αινιγματικής του πρωταγωνίστριας αλλά και του κοινού, ξεπερνώντας έτσι τα όρια μιας απλής σειράς εποχής. -Ιωσηφίνα Γριβέα

American Gods

Ο Bryan Fuller το έκανε πάλι. Στο ‘American Gods’ θα δεις τη Gillian Anderson να κάνει τον Bowie και τη Lucille Ball, και τον Χριστό να περπατάει στα ποτάμια ως Μεξικανός μετανάστης. Η σειρά είναι αλλόκοτη, ευρηματική, πνιγμένη στο αίμα και τόσο επιδέξια στην αισθητική της που δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη. Δεν είναι εύκολο να την περιγράψεις αλλά δε χρειάζεται, είναι από τις σειρές που πρέπει να τους παραδοθείς. -Ιωσηφίνα Γριβέα

American Vandal

Μια σάτιρα της true crime ντοκιμαντέρ φόρμας που το ίδιο το Netflix βοήθησε να γίνει υπερ-δημοφιλής με σειρές σαν το ‘Making a Murderer’ εξελίσσεται σε μια πανέξυπνη κωμωδία με απολαυστικούς χαρακτήρες, σπαρταριστούς διαλόγους και -πιο φοβερό από όλα- αληθινή αφοσίωση στο whodunnit και το μυστήριο της υπόθεσης. Σύντομα ξεχνάς πως βλέπεις κωμικό mockumentary, κι απλά απολαμβάνεις την δεξιοτεχνία με την οποία η σειρά θριαμβεύει εντός των ορίων και των κανόνων που με αγάπη όσο και αυθάδεια σατιρίζει. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

The Americans

Όπως το ‘Sopranos’ δεν ήταν στην πραγματικότητα για τη μαφία, έτσι και το ‘Americans’ δεν είναι στ’ αλήθεια για τις κατασκοπευτικές αποστολές των πρωταγωνιστών της. Περισσότερο από οποιοδήποτε φιρμάνι της Σοβιετικής Ένωσης στο εκπαιδευμένο της δίδυμο, στο κέντρο της η σειρά θα έχει για πάντα την οικογένεια. Συνήθως παίρνοντας συναισθήματα που σε άλλο σόου θα έφτιαχναν δραματικά κρεσέντα, για να τα πατικώσει και να τεντώσει το σκοινί χωρίς να ειπωθεί λέξη. Το ‘Americans’ θα είναι για πάντα η σειρά που θα σε έχει στην τσίτα ακόμα κι όταν οι χαρακτήρες της σκάβουν μια τρύπα επί 10 λεπτά. Μιλώντας, πάντως, για το περίβλημα της κατασκοπείας, όσο κι αν είναι ακριβώς αυτό, ένα πλαίσιο, δε μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο και το γεγονός ότι η σεζόν προβλήθηκε τη χρονιά που η Ρωσία έφερε τα πάνω-κάτω στην Αμερική χωρίς να πέσει μισή σφαίρα. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Better Call Saul

Έχω πολεμήσει πολύ φέτος μέσα μου για την 3η σεζόν του ‘Better Call Saul’ αλλά τελικά αποφάσισα να γίνω λιγάκι Jimmy και να κόψω λίγο τις γωνίες που με ενοχλούν, να τις λειάνω, τελοσπάντων να αγνοήσω το εσωτερικό spin-off της σειράς που ασχολείται με τον Mike και με Όλα Αυτά Που Θυμάσαι Από Το ‘Breaking Bad’. Επειδή να, το κομμάτι του Jimmy, με το domestic δράμα με τον αδερφό του που τον μισεί, με έναν μεγαλειώδη Michael McKean, και με την Kim που δεν σταματά ποτέ να βλέπει κάτι άξιο σωτηρίας σε αυτόν, με τις μικρές διαρκείς μάχες ηθικής που ο Jimmy λίγο (πολύ λίγο) κερδίζει, λίγο (λίγο περισσότερο) χάνει, με όλο αυτό το τραγικό δράμα για το πώς ένας άνθρωπος γίνεται αυτό που όλοι πάντα πίστευαν πως είναι, σιγά σιγά, μέρα τη μέρα, ήττα την ήττα, χωρίς ποτέ να χρειαστούν οπερατικά ξεσπάσματα, παρά δοσμένο μέσα από βραδυφλεγές, λεπτομερές δράμα ασφαλιστικού δικαίου; Ας αφήσω τις ενστάσεις μου για του χρόνου πάλι- αυτή η σειρά είναι ένα κέντημα. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Big Little Lies

Στα χαρτιά, πρωταγωνίστριες -και μάλιστα πρωτοκλασάτες- ήταν οι Nicole Kidman, Reese Witherspoon και Shailene Woodley. Στην πραγματικότητα την παράσταση έκλεψαν το εθιστικό τραγούδι των τίτλων έναρξης (αν το ακούσεις μια φορά, είσαι ‘καταδικασμένος’ να το σιγοτραγουδάς για πάντα), τα υπέροχα ‘θα ήθελα να ήμουν πλακάκι στο 7ο μπάνιο τους’ σπίτια (πάνω στην άμμο, πάνω στα βράχια, εντελώς εκτός budget μας), τα πανέμορφα παιδιά, το πέος του ‘Ταρζάν’ Alexander Skarsgård και η γενικότερη κυριλο-pulp ατμόσφαιρα. Ένας όρος που μπορεί να μην είναι ‘δόκιμος’, αλλά περιγράφει επακριβώς το πιο prestige drama της σεζόν που αποτελεί και από τις ελάχιστες σειρές που μπορεί άνετα να ‘μασουλήσει’ -χωρίς ενοχές ή περιττές θερμίδες- ένα ζευγάρι μαζί. – Πάνος Κοκκίνης

BoJack Horseman

Αυτό το animation ήταν από την πρώτη στιγμή μια βαριά, ψυχωμένη ματιά στην εσωτερική παρακμή του μεγάλου, επιτυχημένου Δυτικού άντρα, όμως η 4η σεζόν ίσως είναι το σημαντικότερο επίτευγμα της σειράς έως τώρα. Δένοντας το παρόν του Μπότζακ με το -σοκαριστικό όταν ξετυλίγεται πλήρως- οικογενειακό παρελθόν του, τόσο μέσα από ευρηματικά flashback επεισόδια όσο και με σκηνές που περίτεχνα εμπλέκουν το τότε με το τώρα, η σειρά αναπτύσσει εντυπωσιακά το σύμπαν της, καθώς μιλά με θάρρος για το μεγάλο κενό του αμερικανικού ονείρου. Κανένα επεισόδιο δεν περισσεύει, ο ξεκαρδιστικός σουρεαλισμός είναι πάντα παρών και τα highlights διαδέχονται το ένα το άλλο στην καλύτερη σεζόν. Ως την επόμενη. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

The Deuce

Η απόλυτη σειρά του φθινοπώρου για τους φανς της αργής, υπομονετικής τηλεόρασης, που αποτέλεσε δημιουργικά τη σημεία της Χρυσής Εποχής του μέσου στις αρχές των 00s. Η για πολλούς κορυφαία σειρά της περιόδου (αν όχι όλων των εποχών) είναι, φυσικά, το «Wire» του Ντέιβιντ Σάιμον, ο οποίος επιστρέφει εδώ μαζί με τον Τζορτζ Πελεκάνος (που είχε γράψει μερικά από τα καλύτερα επεισόδια της σειράς) με άλλη μια ιστορία-κοινωνική ακτινογραφία. Με τον Τζέιμς Φράνκο στον διπλό ρόλο των δίδυμων ιδιοκτητών νυχτερινού κλαμπ στη Νέα Υόρκη των 70s οι Σάιμον και Πελεκάνος εξερευνούν την άνοδο της βιομηχανίας του πορνό, με μια σταθερά κοινωνικά ευαίσθητη ματιά πάνω στο τέλος της -όποιας- αθωότητας. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Dynasty

Το remake της κλασικής «Δυναστείας» από το ονειρικό δίδυμο των Τζος Σβαρτς και Στέφανι Σάβατζ («The O.C.», «Gossip Girl») έμοιαζε στην αρχή να μη φτάνει ούτε στο μικρό δαχτυλάκι της original σειράς, δημιούργησε γρήγορα όμως τις συνθήκες για να κολλήσουμε με το δράμα της οικογένειας Κάρινγκτον, τα έξαλλα μέλη της οποίας μοιάζουν ανά πάσα στιγμή έτοιμα να ξεμαλλιαστούν με κάθε πιθανό συνδυασμό. Τι μπορεί να πάει λάθος όταν η ιστορία διαδραματίζεται σε μια τεράστια έπαυλη, οι πρωταγωνιστές έχουν πανάκριβα αυτοκίνητα, φανταστικά ρούχα, κρυφούς εραστές και οι πισώπλατες μαχαιριές είναι καθημερινά στην ατζέντα τους; Τίποτα. Η «Δυναστεία» είναι το πιο απαραίτητο τηλεοπτικό glam αυτή τη στιγμή. -Νάνσυ Κωστακοπούλου

The Get Down

Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά το ‘Part 2’ του ‘Get Down’ είναι ακόμη πιο οπερατικό από το πρώτο μέρος του. Και πιο ευρηματικό, και πιο τολμηρό, και πιο μελαγχολικό, και πιο πολύχρωμο, και πιο ελεγειακό. Έχασε από το μεγάλο, άγαρμπο όπως αποδείχθηκε τελικά διάλειμμα, αλλά δεν έχασε τίποτα από την ειλικρίνειά του. Στο κέντρο του βρέθηκε πάλι το μέλλον και, κυρίως, το παθιασμένο άγχος για το ποιος θα κατάφερνε να το κερδίσει. Αυτή ήταν η γοητεία του κι έτσι ίσως δεν πρέπει να το θρηνήσουμε. Τώρα οι πρωταγωνιστές του θα μείνουν για πάντα νέοι. -Ιωσηφίνα Γριβέα

The Good Fight

Μια πραγματικά μεγάλη χρονιά για τα τηλεοπτικά σίκουελ, spin-off και revivals. 3 στις 5 σειρές μου είναι μεταφορές παλιότερων properties, κάτι που μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά μπορεί και να σημαίνει πως σε μια αγορά πηγμένη στο περιεχόμενο, οι δημιουργοί έχουν γίνει πολύ πιο αποφασιστικά δημιουργικοί κάτω από τη σημαία ενός προϋπάρχοντος τίτλου- προκειμένου έστω να επιβιώσουν. Το ‘Good Fight’ συνεχίζει τον καλό αγώνα από εκεί που τον άφησε το ‘Good Wife’ μεταφέροντας την Diane σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον που αναζωογονεί την σειρά και της δίνει νέα αποστολή, οι guest stars που επιστρέφουν είναι ο ένας πιο απολαυστικός από τον άλλον, η πλοκή σε 10 μόλις επεισόδια (αντί των συνηθισμένων 22) είναι μια αληθινη κατολίσθηση, το καστ είναι έξοχο, το γράψιμο εξοχότερο, και κάπως έτσι έχουμε στα χέρια μιας ένα 100% απολαυστικό και εθιστικό σίκουελ (όχι spin-off– στα αλήθεια πρόκειται περί σίκουελ) που αντί να επαναπαύεται στις παλιές πετυχημένες συνταγές, εξερευνά ιδέες που ακόμα και τον θρυλικό του προκάτοχος ποτέ δεν απασχόλησαν. Ειλικρινά αν αυτή η σειρά ήταν 210 επεισόδια αντί για 10, και πάλι μονορούφι θα τα είχα δει. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

The Good Place

Σίτκομ φτιαγμένο με φιλοσοφική διάθεση που διαρκώς σε κρατά στην άκρη της θέσης σου μη σε αφήνοντας να υποπτευθείς πως πρόκειται να προχωρήσει. Αυτό θέλουμε από τις σειρές μας. Η εκπληκτική ανατροπή του φινάλε της 1ης σεζόν έδωσε τη θέση της σε μια φρενήρη 2η σεζόν όπου κάθε επεισόδιο είναι λες και στήνει ένα νέο status quo. Μια διαρκής, ξεκαρδιστική ανακάλυψη περί ενοχών, ηθικής και της θέσης του ατόμου στον κοινωνικό περίγυρο που δημιουργεί- είτε είναι η κόλαση, είτε ο παράδεισος. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

The Leftovers

Η 1η σεζόν μας ζόρισε, η 2η μας έπεισε, η 3η θα μπει στο πάνθεον must τηλεόρασης. Εάν απογοητεύτηκες από τη δουλειά του Damon Lindelof στο LOST, εδώ θα σου αποδείξει ότι κατέχει την τέχνη του απογειωτικά συναισθηματικού φινάλε όσο λίγοι. Το ‘Leftovers’ επανεφηύρε τον εαυτό του τοποθετώντας τη δράση από τη Νέα Υόρκη και το Τέξας μέχρι την Αυστραλία, με τους χαρακτήρες του να προετοιμάζονται για το Τέλος των Ημερών μέσα από παραβολές, όνειρα και άλλα στοιχήματα που έβαλε η δημιουργική ομάδα, σε μια σεζόν που υπενθύμιζε διαρκώς ότι η χάρη της αγάπης μπορεί να σε αγγίξει ακόμα κι αφού χάσεις τα πάντα. Το καστ, με την Carrie Coon να αποκαλύπτεται ως κρυφό όπλο της βιομηχανίας, θα σε καθηλώσει. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Legion

Όχι οι X-Men που έχεις συνηθίσει. Βασισμένος σε θρυλικό run των Claremont/Sienkiewicz ο Noah Hawley μας παρουσιάζει ένα X-Men όραμα σε ρυθμό και ατμόσφαιρα αγγλικού crime σινεμά των ‘60s, με μουσική και trippy οπτικές πινελιές που παραπέμπουν σε πρώιμους Pink Floyd (την κεντρική ηρωίδα την λένε Sydney Barrett) και όλα αυτά φτιαγμένα σε τηλεοπτικό πακέτο με την εμμονή πρώτου προσώπου και την φετιχιστική διάθεση ενός ‘Hannibal’. Με αφήγηση ουσιαστικά πρώτου προσώπου, από τη ματιά ενός απόλυτα μπερδεμένου ήρωα (έξοχος ο Dan Stevens, ηγείται ενός απολαυστικού καστ) που δεν ξέρει τι είναι αλήθεια και με τι σειρά συνέβησαν τα όσα πράγματα συνέβησαν, τα πάντα γίνονται ονειρικά, και απολύτως τίποτα δεν είναι σίγουρο. Καθώς ξετυλίγεται με ακανόνιστη ομορφιά το νήμα του μυαλού και της προσωπικότητας του ήρωα, μέσα από φιλίες, κρυμμένα άγχη και έναν υπέροχα γραμμένο στην οθόνη έρωτα-δίχως-άγγιγμα, ο Hawley, σαν άλλος Sienkiewicz, συνθέτει ένα επιθετικό, αποστομωτικά όμορφο κολλάζ εικόνων και χρωμάτων που δεν ακολουθεί τη σύνηθη δομή του genre, ώστε να ζωγραφίσει το πορτρέτο ενός εντελώς ξεχωριστού ήρωα. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

I Love Dick

Το ‘Transparent’, το πρώτο παιδί της Jill Soloway στο Amazon, είναι μια σκυθρωπή κωμωδία για κυκλοθυμικές καταστάσεις και ανθρώπους, που όμως ξέρεις ότι στη βάση της είναι ένα οικογενειακό dramedy. Το ‘I Love Dick’ κάνει το focus πιο συγκεκριμένο εστιάζοντας στην αποτυχημένη σκηνοθέτιδα Chris Kraus – μια τρομερή Kathryn Hahn – και την εμμονή της με τον γλύπτη και σεξιστοάντρακλα Dick, που αποτυπώνεται σε γράμματα που ντύνουν κάθε επεισόδιο. Όταν το αντικείμενο του πόθου της καλλιτέχνιδας γίνεται η μούσα για τη δίοδο της δημιουργικότητάς της, η ψαλίδα ανοίγει για να μπουν μέσα όλες οι γυναίκες της πόλης Marfa και η δική τους σεξουαλικότητα. Το 5ο επεισόδιο ‘A Short History of Weird Girls’ σκηνοθετήθηκε από την ίδια τη Soloway και μπαίνει ήδη στη λίστα μας για τα καλύτερα επεισόδια του 2017. -Ιωσηφίνα Γριβέα

The Marvelous Mrs. Maisel

Η επιστροφή της Amy Sherman-Palladino με νέα σειρά ύστερα από το άδικο κόψιμο του υπέροχου ‘Bunheads’, είναι μια απόλαυση από την αρχή ως το τέλος. Η Rachel Brosnahan του ‘House of Cards’ είναι ένα αληθινό πυροτέχνημα στο ρόλο σπιτονοικοκυράς στα ’50s που βλέπει γάμο και όνειρα να διαλύονται μόνο για να ανακαλύψει από σπόντα ότι είναι ταλεντάρα στο stand-up comedy. Όπως κάθε καλή δουλειά της Palladino, έτσι κι ετούτο λειτουργεί ως δραματικό όχημα με μπόλικες απρόσμενες στροφές, αλλά και ως κωμωδία, με τα bits της Maisel να λειτουργούν ως αυτό που η σειρά σου λέει πως είναι. Απόλυτα πετυχημένο από άκρη σε άκρη. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Mindhunter

Το «Mindhdhunter», η δεύτερη σειρά που αναπτύσσει ο Ντέιβιντ Φίντσερ («Se7en», «The Social Network», «Gone Girl») μετά το «House of Cards», επινόησε ξανά το είδος της αστυνομικής σειράς. Εχοντας ήδη παρακολουθήσει τόσες σειρές για πράκτορες του FBI που σκιαγραφούν τα προφίλ των σίριαλ κίλερ με σκοπό να τους σταματήσουν, η δουλειά ακόμη μίας τέτοιας σειράς, που ταξιδεύει στη δεκαετία του ‘70 για να απεικονίσει τις απαρχές τέτοιων τμημάτων, είναι τουλάχιστον πρόκληση. Το «Mindhunter», όμως, κέρδισε γιατί εστίασε στη φιλοδοξία που μπορεί να μεταμορφώσει και τον πιο δυσκίνητο μηχανισμό και ανατρίχιασε το κοινό του χωρίς να εκμεταλλευτεί εικόνες που ποντάρουν στο σοκ και στη βία. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Star Trek: Discovery

Το «Star Trek: Discovery» ήταν στην κορυφή των πολυαναμενόμενων σειρών για φέτος και υπήρχε πολύ καλός λόγος γι’ αυτό. Το εμβληματικό franchise επιστημονικής φαντασίας απουσίαζε από τη μικρή οθόνη για πάνω από μία δεκαετία και οι πιστοί Trekkies διψούσαν. Επειδή το καλό πράγμα αργεί να γίνει όμως, το «Discovery» αποζημίωσε με πολυεπίπεδους χαρακτήρες, πλοκή που δεν φοβάται τις δύσκολες θεματικές και εκπληκτικά εφέ, μακιγιάζ και κοστούμια που ανταγωνίζονται επάξια το κινηματογραφικό «Star Trek». Η σειρά δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα την πρώτη της σεζόν, αλλά αν κρίνουμε από την επιτυχία των πρώτων εννέα επεισοδίων, θα μαζευόμαστε πολλοί για την επιστροφή του Γενάρη. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Stranger Things

Η πρώτη σεζόν του «Stranger Things» πέτυχε γιατί ήξερε ότι, ανεξάρτητα από τη νοσταλγία για την εικονογραφία της δεκαετίας του ‘80 που έχει προκαλέσει φρενίτιδα τα τελευταία χρόνια σε κοινό και ποπ κουλτούρα, η επιστημονική φαντασία είναι πάντα καλύτερη όταν δεν εστιάζει στον μεταφυσικό κίνδυνο που παραμονεύει στις σκιές, αλλά στους δεσμούς που δημιουργούνται όταν πλησιάζει. Στην ίδια λογική η δεύτερη σεζόν της σειράς απογειώθηκε μέσα από τις στιγμές που έδεσαν (ή και χώρισαν) τους πρωταγωνιστές της, έκανε απόλυτη χρήση του ταλαντούχου και βραβευμένου του καστ και πήρε ρίσκα που μπορεί να μην της βγήκαν απόλυτα, αλλά απέδειξαν ότι αγαπά να δοκιμάζει. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Top of the Lake: China Girl

Στην επιστροφή της σειράς μετά από χρόνια, η Τζέιν Κάμπιον στέλνει τη σκληροτράχηλη Ρόμπιν (Ελίζαμπεθ Μος, η σημαντικότερη ηθοποιός στην τηλεόραση αυτήν τη στιγμή) στην αναζήτηση της κόρης της, η οποία μεγαλώνει σε ένα ασφαλές περιβάλλον (θετή της μητέρα η Νικόλ Κίντμαν), που όμως στην ουσία δεν την προστατεύει από τις σκοτεινότερες γωνίες της ανθρώπινης ψυχής. Το σκηνικό μεταφέρεται στα βρώμικα κακοφωτισμένα σοκάκια του Σίδνεϊ, καθώς ένα φρικτό έγκλημα (το πτώμα μιας πόρνης αναβράζεται στην πιο πολυσύχναστη παραλία της πόλης) τοποθετεί τη Ρόμπιν σε μια σκληρή, βίαιη αναθεώρηση του ίδιου του εαυτού της. Συμπρωταγωνιστεί η απολαυστική Γκουέντολιν Κρίστι (Μπριέν στο «Game of Thrones»). -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Will & Grace

To ‘Will & Grace’ δεν είναι η σειρά που ήταν πριν 20 χρόνια. Γιορτή δηλαδή. Τώρα εκμεταλλεύεται την ευκαιρία της ανανέωσης για να αφουγκραστεί το σήμερα και χρησιμοποιεί το πέρασμα του χρόνου προς όφελος των ιστοριών και του χιούμορ του. Χωρίς σεισμικές αλλαγές στη συνταγή – σίγουρα όχι στη χημεία του καστ που παραμένει εκπληκτική – η σειρά κατάφερε να επικαιροποιηθεί, διατηρώντας όλα τα συστατικά που την έκαναν χιτ. Μπαίνει ψηλά στη λίστα των αξιόμαχων revivals. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Wormwood

Το ‘Wormwood’, που παίρνει τον τίτλο του από μια σαιξπηρική αναφορά που διατρέχει όλη την αφήγηση μέσω παραπομπών στον Άμλετ, έρχεται να ταιριάξει βολικά στο προσφάτως υπερ-επιτυχημένο κύμα true crime ντοκιμαντέρ του Netflix (κι όχι μόνο), αλλά έχει πολλά να φέρει στο είδος που οι προκάτοιχοί του δεν ονειρεύονται καν. Πίσω από την κάμερα εξάλλου βρίσκεται ο θρυλικός Errol Morris, ριζοσπαστικός ντοκιμαντερίστας βραβευμένος με Όσκαρ, του οποίου το κλασικό ‘The Thin Blue Line’ έσωσε τη ζωή ενός θανατοποινίτη. Ο Morris δεν συμβιβάζεται με μια γραμμική, χρονολογική αφήγηση των γεγονότων. Το ενδιαφέρον εδώ εστιάζεται στο πώς η αλήθεια μεταλλάχθηκε, παραποιήθηκε, κρύφθηκε και εν μέρει αποκαλύφθηκε στο πέρασμα των δεκαετιών, με τη συνδρομή πολλών ανθρώπων και φορέων. Ο Morris σε αυτό εστιάζει, παραδίδοντας ένα κολλάζ των πολλών επιπέδων αλήθειας και το πώς αυτή δεν αποτελεί παρά ένα όπλο κυριαρχίας. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΦΕΡΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΙΡΑ

The Handmaid’s Tale

Είναι πολύ δύσκολο να χτίζεις στην τηλεόραση έναν ολοκληρωμένο κόσμο. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να χτίζεις ένα θεοκρατικό εφιαλτικό σύμπαν, πείθοντας μας από το πρώτο καρέ ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας συμβεί σε τρεις ή σε έξι μήνες από τώρα. Αλλά βοηθάει το να έχεις καλή πρώτη ύλη, όπως συνέβη εδώ. Και βοηθάει ακόμη περισσότερο το να έχεις στη διάθεση σου ως πρωταγωνίστρια την Elizabeth Moss, το βλέμμα της οποίας μεταφέρει την απόγνωση και την οργή με μεγαλύτερη ίσως πειστικότητα από κάθε τηλεοπτική ηθοποιός της γενιάς της. Μια άκρως επίκαιρη σειρά που σε κερδίζει (με την έξοχη ατμόσφαιρά της) και σε εξοργίζει φουλ (δείχνοντας πόσο εύθραστη είναι ακόμη η θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας). -Πάνος Κοκκίνης

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Twin Peaks: The Return

Ο Lynch κι ο Frost να επέστρεψαν σήμερα για να συναντήσουν την τηλεόραση που προφήτευσαν πριν 27 χρόνια, ώστε να την ταξιδέψουν άλλα 27 χρόνια παρακάτω. Αγνοώντας επιδεικτικά την ιδέα του fan service, αφηγούνται μια αληθινή επιστροφή με τρόπο ριζικά διαφορετικό από τον παλιό. Μακριά από την αναγνωρίσιμη δομή επεισοδίων και τα εγκάρδια quirks του παιχνιδιάρικου σαπουνοπερατικού κόσμου μυστηρίου που κάποτε έχτισαν, φλερτάρουν εντονότερα με την αιχμηρή αγριάδα του ‘Fire Walk With Me’, ενώνοντας στοιχεία μέσα σε έναν αβάν γκαρντ τυφώνα εξπρεσιονιστικών εικόνων και υφής κάποιου αληθινού εφιάλτη που ένας Dale Cooper κάποτε ονειρεύτηκε με την ψυχή του παγιδευμένη. Μια ιστορία για νέες αρχές και την ανθρωπιά (και τη βία) του να μαθαίνεις τα πράγματα από την αρχή, το νέο ‘Twin Peaks’ αδιαφορεί για τις συμβάσεις των άλλων σειρών αλλά και του ίδιου του παλιού του εαυτού καθώς, σαν τον κεντρικό του ήρωα, πετάει το δέρμα του και αναγεννιέται, σκηνή-σκηνή, επεισόδιο-επεισόδιο, σε κάτι εντελώς διαφορετικό, ασχημάτιστο, μαγνητιστικό. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

***