Οι καλύτερες σειρές του 2018

Ο όρος Χρυσή Τηλεόραση έχει χρησιμοποιηθεί πιο συχνά απ’ ότι θυμάται η γενιά μας. Πριν το κύμα του HBO που ξεκίνησε το ’99 με το ‘Sopranos’ και εδραίωσε σιγά-σιγά τον όρο για το τηλεοπτικό περιεχόμενο έκτοτε, υπήρχε η live τηλεόραση των ’50s, οι sitcoms των ’70s και τα network dramas των ’80s και ’90s – όλες τους φάσεις που κάποτε χαρακτηρίστηκαν χρυσές για τη μικρή οθόνη. Από το 2013 και την πρεμιέρα του ‘House of Cards’ ωστόσο, οι αισθητικές, οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες για τις ίδιες τις δημιουργίες αλλά και τον τρόπο που καταναλώνουμε το μέσο, που οδήγησαν σε έναν νέο όρο – το ‘Peak TV’.

Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να συμβαδίσουμε με τη φετινή Peak TV και τον καταιγισμό της, και διαλέξαμε ένα top-30 με επιλογές για όλα τα γούστα:

***

On My Block

Το ‘On My Block’ απογειώνεται επιτρέποντας τις διαφορετικές εμπειρίες, τις ταυτότητες και τον αυτοπροσδιορισμό των παιδιών – το νεαρό καστ έχει μαύρους, λατίνους και αφρολατίνους – χωρίς να ενδιαφέρεται για τη βολή ενός λευκού κοινού. Με την αυθεντική του προοπτική, δεν υποχρεώνει τους χαρακτήρες του να αφομοιωθούν σε ένα λευκό περιβάλλον – με ό,τι αυτό συνήθως συνεπάγεται – και στήνει πολύπλευρα την εκπροσώπησή του. Τι το ξέρει πολύ καλά και το διασκεδάζει τρομερά. Κι άλλα τέτοια. Πολλά τέτοια. Δεν έχουμε καθόλου αρκετά τέτοια. – Ιωσηφίνα Γριβέα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Τα παιδιά είναι περίπου alright στο ‘On My Block’

American Crime Story: The Assassination of Gianni Versace

Εντελώς αντίθετο με αυτό που ενστικτωδώς θα περίμενε κανείς να είναι, αποφεύγει το γκλάμουρ και εστιάζει στη ραγισμένη ψυχοσύνθεση ενός δολοφόνου μέσα από μια συναρπαστική (έστω κι αν αρχικά δύσβατη) αφηγηματική δομή αντίστροφης κατεύθυνσης. Κάθε νέο επεισόδιο μας ταξιδεύέι πιο πίσω, πιο βαθιά στην ψυχή ενός δολοφόνου, ακολουθώντας τραγικά πορτρέτα ανθρώπων που η κοινωνία κρατά σε απόσταση. Καθηλωτικά εσωτερικό, καθόλου αναμενόμενο. Τηλεόρααση που θέλουμε να βλέπουμε. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

La Casa de Papel

Δεν ξέρω πραγματικά άνθρωπο (από την γυναίκα μου και τους κολλητούς μου μέχρι τον μποντιμπιλντερά περιπτερά και την 70χρονη πεθερά μου και τις φίλες της) που να μην το έχουν δει και να μην το έχουν λατρέψει. Και σκέψου ότι, για πολλούς από αυτούς, ήταν η πρώτη ισπανική σειρά που έχουν δει στη ζωή τους. Μιλάμε για τον ορισμό του παγκόσμιου σουξέ. Μια ληστεία σε νομισματοκοπείο. Μια παρέα αντι-ηρώων με ονόματα πόλεων. Μερικοί όμηροι. Και, πίσω από όλα, ο καθηγητής Ξαβιέ (σόρι, καθηγητής σκέτο εννοούσα) που έχει οργανώσει το τέλειο σχέδιο. ‘Πασπάλισε’ λίγο έρωτα και λίγο ‘πάλη των εργατικών τάξεων’ ατμόσφαιρα (αφού το κοινό υποστηρίζει τους ληστές) στην όλη φάση και το γλυκό ήρθε και έδεσε. Για την ακρίβεια όχι μόνο έδεσε, αλλά μετέτρεψε κάθε μέλος του κεντρικού cast σε πρωτοκλασάτο πρωταγωνιστή. Ένα εύπεπτο και καλοφτιαγμένο τηλεοπτικό cupcake που σε κερδίζει από την πρώτη μπουκιά. – Πάνος Κοκκίνης

ΠΑΙΞΕ:

Quiz: Ποιος ληστής του ‘La Casa de Papel’ είσαι;

Queer Eye

Ξέρεις αυτό το συναίσθημα, όταν έχεις λιώσει τόσο πολύ με μια σειρά που θες να την προτείνεις σε όλους τους ανθρώπους που αγαπάς, λες και είναι πραγματικό δώρο; Όταν τελείωσα (σε ένα βράδυ) την 1η σεζόν του ‘Queer Eye’, είχα βρει τη θεόσταλτη αποστολή μου. Να πείσω όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται να τη δουν και να τη λατρέψουν μαζί μου. Το revival της εμβληματικού ριάλιτι του Bravo έρχεται 15 χρόνια μετά στην post-Trump Αμερική και δεν αποφεύγει τις δύσκολες συζητήσεις. Εδώ οι Fab 5 κάνουν τα makeovers τους (ή make-betters όπως τα αποκαλούν) πετώντας στην άκρη ξεφτισμένα μπλουζάκια, τζιν πέντε νούμερα μεγαλύτερα και αναίτιες τρίχες, αλλά ο πραγματικός τους εχθρός είναι ο τοξικός ανδρισμός. Το αποτέλεσμα – εκτός από ασύλληπτα fun – είναι και τρομερά συγκινητικό. – Ιωσηφίνα Γριβέα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Queer Eye: 16 μαθήματα ζωής από το απρόσμενο χιτ του Netflix

Counterpart

Το είχαμε ανακηρύξει νικητή ανάμεσα στους πρώτους της τηλεοπτικής σεζόν της νέας χρονιάς. Στο τέλος διεκδίκησε και το στέμμα. To κατασκοπικό θρίλερ του Starz βρήκε τον τέλειο σταρ στον J.K. Simmons και του έκανε το χατίρι να τον αφήσει να χρησιμοποιήσει όσα κρύβει στη φαρέτρα. Ο διπλός ρόλος του Simmons ήταν το δώρο της βιομηχανίας για τη μέχρι πρόσφατα υποτιμημένη θητεία άψογου καρατερίστα που έχει διανύσει. Οι αδιάκοπες, αριστοτεχνικές μεταβάσεις του από παραγινωμένος, λακωνικός πράκτορας σε φιλόδοξος, ήπιων τόνων υπαλληλίσκος είναι το δικό του δώρο σε σένα. – Ιωσηφίνα Γριβέα

The Haunting of Hill House

Το 2018 αποδείχθηκε πολύ δυνατό για τον τρόμο, σε σινεμά και τηλεόραση εξίσου. Ο Mike Flanagan δεν ήταν κάποιο σύγχρονο household name για το horror πριν τη σειρά όπως ας πούμε ο James Wan, όμως το άριστο βιογραφικό του είχε βάλει το ‘Hill House’ στη φθινοπωρινή μας λίστα από την ανακοίνωσή του. Κάναμε απόσβεση γιατί το show εκτός από πραγματικά ανελέητο στον τρόμο του, έκρυβε τις πραγματικές του δυνάμεις στην έντονη συναισθηματική φόρτιση που ήξερε να μεταδίδει αψεγάδιαστα από τους χαρακτήρες του στους θεατές. Highlight το μονοπλάνο του 6ου επεισοδίου ως ιδανική απόδοση της δίνης των Crain. – Ιωσηφίνα Γριβέα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Είδα τη νέα horror σειρά του Netflix και δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα

Patriot Act with Hasan Minhaj

To όνομά του μπορεί να μην σου λέει κάτι. Αλλά τη φάτσα του (σοκολατί και χαμογελαστή) ενδεχομένως και να την θυμάσαι από την τετραετία που βγαίνει και κάνει τα δικά του στο The daily show with Trevor Noah. Όπως και να’χει, όμως, αυτό που μας σέρβιρε στο συγκεκριμένο εβδομαδιαίο show του Netflix δεν το περιμένεις. Φαντάσου το κάτι σαν το Last Week Tonight with John Oliver (αφού επιμένει να μην ασχολείται με την επικαιρότητα και τον Donald Trump), με πιο κουλ γραφικά και video wall. Πιο χιπ, ρε παιδί μου. Πιο φρέσκο. Και, ενίοτε, εξίσου καυστικό/ επιδραστικό όπως στο επεισόδιο που τα έβαλε με τον πανίσχυρο Σαουδάραβα πρίγκιπα (επίσης -μεταξύ άλλων- το Amazon, τις εταιρίες πετρελαίου και το Harvard). Αν και ο Hasan δεν διστάζει να ασχοληθεί και με πιο εύπεπτα πράγματα, όπως το hype φαινόμενο της εταιρίας ρούχων Supreme. Κρίμα, πραγματικά κρίμα, που αυτή η πρώτη σεζόν είχε τόσο λίγα επεισόδια. – Πάνος Κοκκίνης

One Day at a Time

Το παραδοσιακό σίτκομ ζει, περιέργως- στο Netflix. Σε αυτή τη μοντέρνα αναβίωση του ομώνυμου θρυλικού show, για μια μητέρα που μετά το χωρισμό, μεγαλώνει τα παιδιά της στο μικρό της διαμέρισμα όπου ζει μαζί με τη μητέρα της. Αληθινά συγκινητικό, συναισθηματικό και αστείο, άφοβα πολιτικό, μια για αποδοχή, πρόοδο και παράδοση μέσα από μια τηλεοπτική δομή που έμοιαζε προ πολλού να έχει πεθάνει. Η Rita Moreno στο ρόλο της γιαγιάς δίνει την πιο παθιασμένη και απαραίτητη ερμηνεία στην τηλεόραση, το δε φινάλε της 2ης σεζόν είναι μάλλον το καλύτερο επεισόδιο σίτκομ που έχουμε δει εδώ και χρόνια. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

GLOW

Το ‘GLOW’ έμεινε πιστό στο glam fun που αγαπήσαμε στην πρώτη του σεζόν, εμβάθυνε όμως στις σχέσεις του καστ και ισορρόπησε τη νοσταλγία του με ώριμο σχολιασμό για την κοινωνικοπολιτική διάσταση των ’80s. Απογειώθηκε όμως στο πιο αυθεντικό #MeToo επεισόδιο της τηλεόρασης φέτος, σε μια χρονιά που τα περισσότερα shows προσπάθησαν να κάνουν το δικό του σχετικό statement. Το κλειδί του ήταν το πόσο οργανικό ήταν. – Ιωσηφίνα Γριβέα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Το ‘GLOW’ δεν κατασκεύασε μια #MeToo στιγμή – γι’ αυτό και την έκανε τέλεια

Sharp Objects

Κάθιδρο από την υγρασία και τον καταπιεσμένο θυμό του, το ‘Sharp Objects’ ήταν επώδυνα αργό στις εξελίξεις του αλλά κατεύναζε την ανυπομονησία μας με μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα που δεν μπορούσες να πετάξεις από πάνω σου ακόμα κι όταν έπεφταν οι τίτλοι. Στην ανατολή της γυναίκας αντι-ηρωίδας, η σειρά είχε τις καλύτερες μαζεμένες. – Ιωσηφίνα Γριβέα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Πώς το ‘Sharp Objects’ έγινε η σειρά του καλοκαιριού

The Chilling Adventures of Sabrina

Η νέα ‘Sabrina’ κερδίζει πόντους γιατί δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά. Δεν σέβομαι τίποτα περισσότερο στην ποπ κουλτούρα από δημιουργίες που γνωρίζουν τι είναι. Εκτός από το υπέροχα μακάβριο χιούμορ της και το spooky set design όμως, η σειρά αναδεικνύεται ως εύστροφη, δαιμόνια κάπως έρευνα γύρω από τη γυναικεία δύναμη και τον έλεγχό της. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Brooklyn Nine-Nine

Είναι δύσκολο ένα κλασικό σίτκομ στην 5η σεζόν του να κάνει κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, όμως το “Brooklyn” φέτος ξεπέρναγε τον εαυτό του με τρομακτική συχνότητα, σπάζοντας συνεχώς τη φόρμα του και δοκιμάζοντας διαρκώς ταιριάσματα χαρακτή4ων και είδη ιστοριών αντί να βουλιάξει σε ένα mode. Το επεισόδιο του bachelor καθώς και εκείνο με τον Sterling K. Brown για guest σε ρόλο μυστήριου ύποπτου, είναι από τα καλύτερα σίτκομ επεισόδια των τελευταίων χρόνων. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

American Vandal

Μετά από μια ξεκαρδιστική, πανέξυπνη 1η σεζόν, το σατιρικό ‘American Vandal’ σήκωσε το toilet humor σε ύψη που ούτε αυτό ούτε εμείς περιμέναμε να υπάρχουν. Υπήρχαν όμως, τα gags διπλασιάστηκαν και το σουρεάλ true crime μυστήριο του δεύτερου γύρου ξεδιπλώθηκε με τρόπο απλά ανεκδιήγητο. Είναι στη κατανόηση του σημερινού εφήβου που διαπρέπει η σειρά όμως, και στον τρόπο που μπόρεσε να συνδυάσει ώριμα συμπεράσματα με poop jokes σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα αξιοπερίεργο. Η ύπαρξη του ‘American Vandal’ ήταν ανάσα ολόφρεσκου αέρα. Θα λείψει. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Maniac

Μπορεί το ‘Maniac’ να μην έφερε σε πέρας τις τεράστιες φιλοδοξίες του, η αγάπη του όμως για το παράξενο, οι εκπλήξεις, η εντυπωσιακή παραγωγή, η μαύρη κωμωδία, και η αλλόκοτη ψυχαγωγία του, αντάμειψαν όποιον δεν περίμενε τη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής γύρω από τις ψυχικές ασθένειες. Πέρασε καλύτερα όποιος δεν προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει το παζλ. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Tokyo Vampire Hotel

Ο Sion Sono, ο σημαντικότερος σύγχρονος Ιάπωνας σκηνοθέτης (don’t @ me!), σκηνοθετεί ένα βαμπιρικό παραλήρημα 9 ωρών, για δύο βαμπιρικές σέκτες που παλεύουν στο μέλλον για την κυριαρχία, στη σκιά της επερχόμενης αποκάλυψης. Χαμός. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Terrace House

Το εθιστικότατο γιαπωνέζικο ριάλιτι διαδραματίζεται σε ένα σπίτι όπου μπαίνουν 6 νέοι (3 αγόρια και 3 κορίτσια στη σεζόν που βλέπω) χωρίς κανένα σενάριο ή καθοδήγηση ή δομή ή δοκιμασία. Είναι απλά εκεί και, well, υπάρχουν. Άμα θέλουν φεύγουν. Άμα θέλουν μένουν. Άμα θέλουν φασώνονται, άμα θέλουν πάνε και συναντούν τους πρώην τους, άμα θέλουν ψάχνουν δουλειά, άμα θέλουν πάνε όλη μέρα για σερφ. Αυτή η αδράνεια το κάνει εντελώς εθιστικό, γιατί δεν είναι απλά μια αναμονή τύπου ‘Survivor’ όπου θες να δεις “ποιος θα κερδίσει μετά”, αλλά είναι μια ευρύτερη αγωνία του επιπέδου ‘τι θα γίνει μετά’, γενικώς και αορίστως. Είναι σα να βλέπεις αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ ΚΑΙ Σούπερ Μπάλα ταυτόχρονα. Αλλά χωρίς να ξέρεις καν τι πρέπει να κάνει κάποιος για να κερδίσει το ματς. Ή τη διοργάνωση. Ή αν υπάρχει διοργάνωση καν. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Narcos: Mexico

Προφανώς και μας ήταν δύσκολο να ξεπεράσουμε την αλλαγή σκηνικού (από Κολομβία σε Μεξικό) και, πάνω από όλα, την απώλεια του υπέροχου μουστακιού του Pedro Pascal ως Javier Pena. Η ζωή, όμως, συνεχίζεται. Και, η αλήθεια είναι, πως η ιστορία για το πως γεννήθηκε το πανίσχυρο καρτέλ της Γκουανταλαχάρα, πίσω στα 80s, είναι εξίσου συναρπαστική. Ναι, ο Felix Gallardo (τον οποίο υποδύεται άψογα ο Diego Luna) δεν έχει το ίδιο παγκόσμιο ‘σουξέ’ με τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Από την άλλη, αυτό είναι καλό, γιατί αντικρίζεις μια -βασισμένη πάντα σε αληθινά γεγονότα- ιστορία που δεν σου θυμίζει κάτι. Δεν ξέρεις δηλαδή ακριβώς που θα πάει το πράγμα. Κατά τα άλλα η ατμόσφαιρα είναι μια χαρά διεφθαρμένη και γκλαμουράτη και το cast γεμάτο μούρες που δεν θα ήθελες με τίποτα να συναντήσεις σε κάποιο σοκάκι (εσένα κοιτάζω Don Neto). Μοναδικό φάουλ ο ‘ανταγωνιστής’ του Felix, ο θρυλικός πράκτορας της DEA Kiki Camarena (τον οποίον παίζει ο -συμπαθέστατος κατά τα άλλα- Michael Peña) που δεν μοιάζει ικανός να κάνει τη διαφορά. – Πάνος Κοκκίνης

DERRY GIRLS

Η πιο πετυχημένη κωμωδία σε νούμερα κωμωδία που έχει βγάλει το βρετανικό Channel 4 εδώ και χρόνια. Για την υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική την ανέβασε το Netflix για χριστουγεννιάτικο δώρο. Ανανεώθηκε για 2η σεζόν μετά από μόλις 1 επεισόδιο, αλλά θέλουμε να ανανεωθεί για άλλες τόσες τουλάχιστον. Η καλύτερη καθαρόαιμη teen κωμωδία που έχουμε να δούμε από το ‘Inbetweeners’.

Coming of age στη Βόρεια Ιρλανδία της περιόδου των Ταραχών (αυτό μεταφράζεται σε ξεκαρδιστικό σχολιασμό Προτεσταντών vs. Καθολικών, κράξιμο στους Άγγλους και τανκς στον δρόμο), σχολείο με καλόγριες, πρωταγωνίστρια με μούρη από λάστιχο και την τέλεια ’90s playlist. Η δημιουργός του, Lisa McGee, ήθελε να απεικονίσει σωστά την εμπειρία των κατοίκων του Derry στη διάρκεια της ταραγμένης εκείνης περιόδου, και χρησιμοποίησε τις δικές της αναμνήσεις για να τη φτιάξει όσο πιο αυθεντικά γίνεται. Οι ποδιές και τα χρόνια αλλάζουν, οι μαθητές όχι και τόσο. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Who Is America

Για τη διάρκεια των 7 εβδομάδων που ο Sacha Baron Cohen είχε σπείρει μια μικρή κυριαρχία τρόμου στο μεσαίο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ (ένας κυβερνήτης μέχρι που παραιτήθηκε ως αποτέλεσμα μιας φάρσας του κωμικού), μια φίλη και συνάδλεφος μου έστελνε κάθε Δευτέρα το ίδιο μήνυμα: “δεν είναι καλά ο sacha baron cohen”. Γλιστρώντας μέσα σε διαφορετικές περσόνες, στρατιωτικών, ακτιβιστών, πλεϊμπόι, πάντα με καρτουνίστικη υπερβολή που σπάνια γινόταν αντιληπτή επειδή ζούμε στο 2018 κι όλα είναι τεταμένα, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με πολιτικούς, συμβούλους, celebrities, και απλούς ανθρώπους, προσπαθώντας να φέρει στην επιφάνεια τα πιο περίεργα και ακραία ένστικτα όλων. Δεν έχω ιδέα τι κατάφερε, πάντως η σειρά του είναι ένα κάποιο ντοκουμέντο της στιγμής που βιώνουμε. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

The Magicians

Αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα τυπικό young adult fantasy δράμα έχει εξελιχθεί σεζόν μετά τη σεζόν σε μια από τις πιο φιλόδοξες, ασταμάτητα εφευρετικές και ξεκάθαρα θεοπάλαβες σειρές στην τηλεόραση, με κάθε επειδόδιο να μην έχεις ποτέ ιδέα ούτε πού θα σε ταξιδέψει αλλά κυρίως, πώς. Δεν υπάρχει καν φόρμα για να σπάσει- το “Magicians” είναι ένα διαρκές μαγικό τρενάκι τρόμου (και σεξουαλικής ορμής, να το πούμε κι αυτό). Στην 3η σεζόν η ομάδα προσπαθεί να ανάψει ξανά τη χαμένη μαγεία κυνηγώντας ένα μάτσο μαγικά κλειδιά- ένας σκελετός πλοκής που απλά υπάρχει εκεί για να δικαιολογήσει φοβερές διαδρομές χαρακτήρων και συνεχείς μεταβάσεις σε παράξενους κόσμους. Η πιο “δεν ξέρω αν το βλέπω ή αν έκανα ναρκωτικά και το ξέχασα” σειρά στην τηλεόραση. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Atlanta: Robbin’ Season

Σε σχέση με την πρώτη σεζόν του, το ‘Atlanta’ διάλεξε μια πιο ευθύγραμμη αφήγηση φέτος, αλλά δεν θυσίασε την ετοιμότητά του για ρίσκο. Συνέχισε να σαμποτάρει τις προσδοκίες μας και παρέμεινε το πιο εκκεντρικό περιεχόμενο της τηλεόρασης αυτή τη στιγμή, απενοχοποιώντας τις όποιες επιτηδευμένες του τάσεις με αυθεντικό ταλέντο και ουσία. Highlight το κρεσέντο creepiness του ‘Teddy Perkins’. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Cobra Kai

Η πιο γλυκιά εξέλιξη στο ‘Cobra Kai’ δεν ήταν η νοσταλγία του. Ήταν η απόφαση να τη χρησιμοποιήσουν με φειδώ, αυτοαναφορικό χιούμορ και πλήρη επίγνωση της του ρόλου της ως σκαλοπάτι για κάτι περισσότερο. Τρομερά καλοπροαίρετη σειρά που δεν έμεινε απλά στο επίπεδο της Καλής Προσπάθειας, αλλά κράτησε στο μανίκι και κάποια twists καθιερωμένων tropes που συνόδευσαν έξυπνα τα κλισέ. Ευτυχώς η επιτυχία του εξασφάλισε τη συνέχεια. – Ιωσηφίνα Γριβέα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Είδαμε το ‘Cobra Kai’ και δεν υπάρχει αποτυχία σ’ αυτό το dojo

The Good Fight

H 1η σεζόν ηταν καλό σίκουελ μιας σπουδαίας σειράς, η 2η είναι επιτέλους μια σπουδαία σειρά με τους δικούς της, αυτόνομους όρους. Η Diane ζει ένα μόνιμο πυρετώδη σουρεαλισμό, ο θάνατος υπάρχει παντού τριγύρω, και μέσα από αυτή την κοινωνικοπολιτική της όπερα, η σειρά αυτή καταφέρνει να παραδώσει την πρώτη ουσιαστική ματιά στον παραλογισμό της εποχής Trump, δίχως συνθήματα ή ευκολίες. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

Mosaic

Ο Steven Soderbergh συνεχίζεται να πειραματ΄ζιεται με κάθε πιθανό αφηγηματικό τρόπο, σπάζοντας ένα παραδοσιακό μυστήριο φόνου (για μια συγγραφέα παιδικών βιβλίων που βρίσκεται νεκρή) σε κομμάτια και ανασκευάζοντάς το με κάθε πιθανό τρόπο, παρουσιάζοντάς το ως app όπου μπορεί ο θεατής να διαλέξει ποιον χαρακτήρα θα ακολουθήσει στο κάθε σταυροδρόμι. Η γραμμική βερσιόν δεν έκρυβε κάποιο ιδιαίτερο σοκ, αλλά η τεχνική του Soderbergh σε συνδυασμό με το δυνατό καστ (με τη Sharon Stone να δίνει μάλλον την καλύτερη ερμηνεία που έχει δοθεί ποτέ σε app) κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο και για τις 6 ώρες του δράματος. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Η εμπειρία του ‘Mosaic’ ξεπερνάει την τηλεοπτική μας οθόνη

Altered Carbon

H τηλεοπτική μεταφορά των -αγαπημένων μου εδώ και χρόνια-μυθιστορημάτων του Richard K. Morgan δεν άγγιξε την τελείοτητα, όπως πολύ θα ήθελα. Δεν πειράζει, όμως, γιατί, κατά τα άλλα, έχει ότι χρειάζεται μια καλή σειρά επιστημονικής φαντασίας ώστε να βλέπεται (Σόρι Expanse, το ξέρω ότι κανείς δεν σου δίνει την σημασία που πρέπει).

Έναν μετα-αποκαλυπτικό δηλαδή κόσμο αρκούντως σκιαγραφημένο (σούπερ και το concept με την αλλαγή σώματος, που καθιστά τους πλούσιους ουσιαστικά αθάνατους), το κατάλληλο -υψηλό- budget για να μας τον παρουσιάσει πειστικά, σαφή ‘αύρα’ απο Blade Runner και έναν ‘γρανιτένιο’ πρωταγωνιστή (Joel Kinnaman) που, χωρίς να εντυπωσιάσει με την υποκριτική του παλέτα, μοιάζει αρκετά επικίνδυνος και ξεροκέφαλος για να λύσει το μιτό του μυστηρίου. – Πάνος Κοκκίνης

Dear White People

Το ‘Dear White People’ εμβαθύνει στις αλήθειες γύρω από τις διαφυλετικές και ταξικές σχέσεις, αλλά οι στοχασμοί του δεν μοιάζουν ποτέ ακαδημαϊκοί. Ο Justin Simien δίνει επαναστατικό παλμό στους διαδρόμους του Winchester University και σε κάνει να θες να είσαι μέρος της συζήτησης. – Ιωσηφίνα Γριβέα

The Good Place

Το ‘Good Place’ συνεχίζει να επανεφευρίσκει εντυπωσιακά τον εαυτό του και να έχει μάλλον το καλύτερο κωμικό ensemble αυτή τη στιγμή. Στην 3η του σεζόν, τα φιλοσοφικά ερωτήματα βαθαίνουν (και ενίοτε συνδυάζονται και με fart jokes, γιατί όχι) και ερευνούν τι σημαίνει να ζεις μια αληθινά ηθική ζωή. Όλα αυτά σε ένα ποπ πακέτο αγωνίας, δράματος, χιούμορ και ατάκας. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Will & Grace

Δεν είναι τυχαίο ότι είναι το μόνο από τα πολλά rebooted σιτκομ από τα 90ς που κατάφερε να σταθεί στο ύψος του, όταν όλα τα υπόλοιπα τριγύρω του κατέρευσαν (εσένα κοιτάζω ‘νεκροζώντανη’ Murphy Brown). Η χημεία μεταξύ της (40sthg πλέον) τετράδας πρωταγωνιστών παραμένει επιπέδου Friends. Οι guest star (όπως ο David Schwimmer και ο Alec Baldwin) παραμένουν ‘αστραφτεροί’. Tο κεντρικό ‘ανεκτικότητα απέναντι στην διαφορετικότητα’ μήνυμα παραμένει επίκαιρο. Και, πάνω από όλα, o Jack και η Karen είναι δυο χαρακτήρες που κάθε mainstream sitcom εκεί έξω (από Blackish μέχρι Modern Family) θα έκανε δικαίως κρα για να τους συμπεριλάβει στο ρόστερ του. Γιατί που το είδες γραμμένο ότι ντε και καλά χρειάζεται κάτι να είναι απαραίτητα hip για να είναι αστείο. – Πάνος Κοκκίνης

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

To reboot του Will & Grace είναι το Friends reunion που περιμέναμε

Bojack Horseman

Αυτό το άλογο μπορεί να μου κάνει θρύψαλα το στομάχι από τη στεναχώρια και καπάκι να γελάω με την αφέλειά του. Το 6ο επεισόδιο της 5ης σεζόν ‘Free Churro’ δεν ήταν το καλύτερο επεισόδιο που έχει βγει ever στη σειρά (αυτό πηγαίνει στο ‘Fish Out of the Water’), αλλά ήταν ένα ηχηρό χαστούκι. Από αυτά που μόνο ο Bojack μπορεί να μας χαρίσει. Απλόχερα. – Ευθύμιος Σαββάκης

The Dragon Prince

Δέκα χρόνια μετά το τέλος του ‘Avatar: The Last Airbender’, ο βασικός σεναριογράφος της σειράς εκείνης Aaron Ehasz και ο σκηνοθέτης της Gianrcarlo Volpe, φτιάχνουν ένα ακόμη μυθικό έπος με μαγεία, δράκους και ξωτικά εκτελεστές. Η φόρμουλα είναι δοκιμασμένη αλλά ο ρυθμός και οι χαρακτήρες τόσο ζωντανοί που το οικείο μοιάζει ζεστό και άνετο, αντί για μπαγιάτικο. – Ιωσηφίνα Γριβέα

Aggretsuko

H Retsuko δουλεύει σε μια δουλειά που μισεί, αντέχει με το ζόρι την τραγική και σεξιστική συμπεριφορά του αφεντικού της, δυσκολεύεται να βρει σημεία σύνδεσης με τους γύρω της– και το βράδυ ξεδίνει τραγουδώντας death metal σε ατομικά καραόκε. Ποιος, ποια, ποιοι ανάμεσά μας δεν έχουν νιώσει κάποια στιγμή σαν τη Retsuko; Κι ας είναι ένα anime πάντα. Όταν η Retsuko γκαρίζει τις οργισμένες της νότες, όλοι είμαστε anime πάντα. – Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΦΕΡΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΙΡΑ

THE TERROR

Είναι δύσκολο να κρατήσεις ένταση για δυο ώρες σε ταινία τρόμου. Το ‘Terror’ κατάφερε να το κάνει για δέκα. Έπιασε μια πραγματική ιστορία φρίκης και δεν επαναπαύτηκε στην αβάντα. Κάπου στον δρόμο, μπορεί να έγινε και το πρώτο αγνό παράδειγμα τηλεοπτικού τρόμου επιβίωσης. Και το πέτυχε αποφεύγοντας επίπεδους χαρακτήρες-δοχεία επιδερμικών φιλοσοφιών για τον εύθραυστο πολιτισμό του ανθρώπου όταν βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο. Westworld, ακούει; – Ιωσηφίνα Γριβέα

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

The Americans

Το φινάλε του ‘Americans’ ήταν το grand slam λήξης της καλύτερης αμερικανικής σειράς της τελευταίας πενταετίας. Δεν έπαιξε μόνο του όμως, ακολούθησε εννιά φανταστικών, υψηλής ταχύτητας επεισοδίων. Μας έκανε να πιστέψουμε ξανά στο ‘With or Without You’ και επέστρεψε στον πραγματικό πυρήνα της σειράς. Το οικογενειακό δράμα πίσω από τη δράση της κατασκοπείας, ερμηνευμένο εσωτερικά και τεταμένα από τους δύο βασικούς πυλώνες του. Η σειρά δεν έτυχε ποτέ της επιβράβευσης που της άξιζε, αλλά το δικό μας βραβείο το έχει πάρει καιρό τώρα. – Ιωσηφίνα Γριβέα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ: