Betty: Οι γυναίκες skaters που επαναπροσδιορίζουν τι είναι κουλ

Την ιστορία των οποίων (τους κράταγε μαντρωμένους ο παρανοϊκός πατέρας τους σε ένα διαμέρισμα για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους) και μετέτρεψε στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ The Wolfpack.

Λίγο αργότερα έκανε ακριβώς το ίδιο για μια παρέα ανερχόμενων γυναικών skaters με το παρατσούκλι Skate Kitchen ( επειδή στα comments κάτω από τα YouTube videos τους οι φαλλοκράτες τους έλεγαν να παρατήσουν την σανίδα και να επιστρέψουν στην κουζίνα).

Την συζήτηση δυο εκ των οποίων κρυφάκουσε και πάλι στο μετρό. Αυτή τη φορά, αντί για ντοκιμαντέρ, γύρισε κανονική ταινία (το ομώνυμο indie hit Skate Kitchen του 2018) αφού πρώτα φρόντισε τα 7 βασικά μέλη του group να κάνουν πολύμηνα σεμινάρια υποκριτικής προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ρόλων.

Το Betty (το υποτιμητικό και σεξιστικό παρατσούκλι για κάθε κορίτσι που συχνάζει σε skatepark) είναι η φυσική συνέχεια αυτής της ταινίας σε μορφή μίνι σειράς 6 επεισοδίων, με τα βασικά μέλη του group (Kirt, Honeybear, Camille, Janay, Indigo) να επαναλαμβάνουν τους ρόλους τους. Σόρι για αυτή την μίνι ιστορική αναδρομή, αλλά είναι απαραίτητη για να καταλάβεις γιατί αυτή η σειρά (με 93% approval rating στο Rotten Tomatoes παρακαλώ) έχει χαιρετηθεί ευρέως για την ειλικρίνεια της, την αυθάδεια της και το πόσο αβίαστα κουλ είναι.

Η αλήθεια είναι πως, έτσι για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, ήδη από τα πρώτα λεπτά του Betty, αισθάνεσαι σαν να παρακολουθείς το millennial εγγονάκι του Kids των ’90s. H σειρά σφύζει από ειλικρίνεια και αυθεντικότητα γιατί αυτό που βλέπεις είναι αυτό που όντως συμβαίνει στην πραγματικότητα. Σε τηλε-μεταφέρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης με τον ίδιο τρόπο που έκανε, λίγους μήνες πριν, και το Uncut Gems του Adam Sandler.

Προφανώς εδώ το focus και το βασικό μήνυμα είναι ότι ο σεξισμός δεν θα περάσει. Και ότι κάθε κορίτσι έχει δικαίωμα να κάνει ότι γουστάρει, με όποια σανίδα του skate γουστάρει. Κάτι που προσπαθεί να επιτύχει δείχνοντάς μας τις αληθινές ιστορίες πίσω από αυτές τις αντι-κομφορμίστριες skaters. Ανεξαρτήτως από το ύφος (τσαμπουκαλεμένο, αριστίκ φλουο, ντροπαλό) και την σεξουαλικότητα (ή αμφισεξουαλικότητα) καθεμίας από αυτές.

Το Betty είναι ωμό και απρόβλεπτο. Και αυτό προφανώς είναι η δύναμή του. Είναι σαν κάποιος να σε πιάνει από το σβέρκο, να σε πετάει μέσα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, δίπλα σε αυτές τις υπέροχες περσόνες, και μετά να σε αφήνει να προσπαθείς εσύ να χαρτογραφήσεις τι γίνεται και αν υπάρχει δομή και πλάνο σε αυτό το χάος.

Η απάντηση; Δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει πλοκή εδώ. Για αυτό και δεν μπορώ να σου περιγράψω τι ακριβώς συμβαίνει, αφού ούτε εγώ ο ίδιος έχω καταλάβει. Αλλά υπάρχει κάτι βασικότερο, δηλαδή flow. Το ένα περιστατικό (η συμμορία ψάχνει να βρει ένα χαμένο σακίδιο στην Chinatown ή μια φωτογράφηση μόδας που καταλήγει τραγικά) οδηγεί δηλαδή οργανικά στο επόμενο. Πάντα με extra bonus το υπέροχο μωσαϊκό από λαμόγια, hustlers, stoners, ρεμάλια που λειτουργεί ως background στην οποία (κωμική, ρομαντική, whatever) δράση.

Στο τέλος της ημέρας το Betty, όπως εύστοχα σχολίασε το Rolling Stone, είναι μια ερωτική επιστολή της σκηνοθέτιδας σε ένα αξιοθαύμαστο group γυναικών το οποίο, με την σειρά σου, καταλήγεις να ερωτεύεσαι και εσύ. Όλες τους διαφορετικές και -σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στο 99% των σειρών εκεί έξω- όλες τους αληθινές. Μια σειρά που δεν θα περίμενες ποτέ να βρεις στο κανάλι των Sopranos και του Game of Thrones. Μια σειρά που αξίζει να ανακαλύψεις.

Το Betty προβάλλεται στην Ελλάδα από το Vodafone TV.