Το σινεμά της εβδομάδας είναι οι γυναίκες σε όλες (σχεδόν) τις διαστάσεις τους

LITTLE WOMEN

Η υποψήφια με το ‘Lady Bird’, Greta Gerwig, καταπιάνεται με έναν ογκόλιθο της αμερικανικής λογοτεχνικής και όχι μόνο κουλτούρας και το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό.

Οι ‘Μικρές Κυρίες’ της Louisa May Alcott ακολουθούν τέσσερις αδερφές και τη μητέρα τους στην Αμερική του Εμφυλίου Πολέμου όσο μεγαλώνουν, όσο ωριμάζουν, όσο μαθαίνουν, όσο μένουν στάσιμες, όσο πληγώνουν και πληγώνονται, όσο γελάνε και πηγαίνουν παρακάτω. Οι ‘Μικρές Κυρίες’ της Gerwig έχουν το ίδιο πνεύμα όσον αφορά την αναπαράσταση της καθημερινότητάς τους, με μία ζωτικής σημασίας διαφοροποίηση που ενισχύει την καρδιά στη δημιουργία της Alcott.

Παίζοντας με τη χρονική σειρά των γεγονότων – η ταινία μπορεί να πηδήξει από κάτι φαινομενικά ασήμαντο όπως ένα οικογενειακό τραπέζι στο τώρα, σε μία απόφαση ζωής από το μέλλον – η εσωτερική ζωή των χαρακτήρων γίνεται απτή και αποκτά λογική ακολουθία μέσα από μια απόλυτα ελεγχόμενη ρευστότητα φόρμας που η Gerwig εδώ έχει τελειοποιήσει. Το πιο σημαντικό ίσως – συγκινητικό πάντως σίγουρα – είναι ό,τι αυτή η καλλιτεχνική απόφαση έχει να πει για τη ζωή και την καθημερινότητα όλων μας. Όλα όσα βιώνουν οι Μικρές Κυρίες, από μία μπούκλα που κάηκε από το σίδερο των μαλλιών τους μέχρι μία δραματική εξομολόγηση αγάπης, εξισώνονται σε σημασία. Είναι όλα στιγμές που, αν η ζωή τους έπαιρνε για λίγο τη μορφή ενός καρδιογραφήματος, τη στιγμή που συνέβαιναν θα έδειχναν την ίδια κλιμάκωση. Έτσι δεν συμβαίνει και σε κάθε μικρόκοσμο της ανθρωπότητας;

Η ταινία είναι υποψήφια για 6 Όσκαρ – ανάμεσά τους αυτό της Καλύτερης Ταινίας και ο Α΄και Β΄ Γυναικείος Ρόλος για τη Saoirse Ronan και τη Florence Pugh αντίστοιχα – η προσωπική μου όμως επιλογή θα ήταν το Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο για την ίδια Gerwig που κακώς δεν βρέθηκε και στην κατηγορία Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Η έξυπνη, ευαίσθητη δουλειά της που εδώ εξυπηρετείται άψογα από ένα υπέροχο καστ και έχει κάτι να πει για το ίδιο το πόνημα της συγγραφής, αποδεικνύει πως κάποιες ιστορίες είναι στ’ αλήθεια, πέρα για πέρα, αιώνιες.

BIRDS OF PREY: AND THE FANTABULOUS EMANCIPATION OF ONE HARLEY QUINN

Η Harley Quinn ήταν δικαίως – και αναμενόμενα – ο χαρακτήρας που ξεχώρισε μέσα στο χάος του ‘Suicide Squad’. Όπως φανταζόταν όμως όταν απέρριπτε τον Joker σε εκείνη την ταινία, η χειραφέτηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το τίμημα που πληρώνει εδώ η Harley λοιπόν, είναι ότι χωρίς την προστασία που της έδινε η σχέση της με τον Clown Prince of Crime, ολόκληρο το Gotham θα είχε ράμματα για την – οικολογική κατά πάσα πιθανότητα – γούνα της (όπως μας ενημερώνει ένα γρήγορο μοντάζ η Harley πιστεύει στην κλιματική αλλαγή και ψήφισε τον Bernie Sanders το 2016).

Στην προσπάθειά της να τα κάνει πλακάκια με το νέο crime boss της πόλης, έναν Ewan McGregor που πρέπει να απόλαυσε κάθε δευτερόλεπτό του στο σετ ως Black Mask, του υπόσχεται να φέρει πίσω ένα πολύτιμο διαμάντι που του έκλεψε ένα μικρό κορίτσι. Στο ίδιο κορίτσι όμως – μια πολύ διαφορετική Cassandra Cain από αυτή των κόμικ – οδηγούν οι δρόμοι και άλλων κατατρεγμένων γυναικών της Gotham που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αναζητούν κι αυτές τη δική τους χειραφέτηση.

Η Harley Quinn, η κωλοπετσωμένη Black Canary, η εξαντλημένη από αστυνομικούς συναδέλφους που καρπώνονται τις δικές της επιτυχίες Renee Montoya, η Huntress σε έναν καλοπροαίρετο, απροσδόκητο ρόλο-παρωδία για τους σκληροτράχηλους υπερήρωες, και η ανεπιθύμητη για την ανάδοχη οικογένειά της Cassandra, θα πρέπει να βγουν από τη φούσκα ασφαλείας τους και να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Εκεί είναι που το ‘Birds of Prey’ απογειώνεται, αν και δεν τα πήγαινε άσχημα και προηγουμένως.

Η ταινία, ίσως ως αποτέλεσμα των πολλών χεριών που έχουν καταπιαστεί στη DC με πρότζεκτ γύρω από τη Harley Quinn εδώ και 3 χρόνια, προσπαθεί να ενώσει πολλά και διαφορετικά νήματα και όχι πάντα επιτυχημένα. Είναι όμως αγνό fun, ισοδύναμο με το πιο διασκεδαστικό thrill ride που δοκίμασες τελευταία σε κάποιο amusement park. Παίρνει έξτρα πόντους γιατί δεν υποκρίνεται ότι είναι και πολλά παραπάνω. Συναρπαστικά κορίτσια σπάνε συναρπαστικά στο ξύλο άντρες που συναρπαστικά το αξίζουν.

Η Cathy Yan που ξεχώρισε με το ‘Dead Pigs’ το 2018 στο Φεστιβάλ Sundance και κάνει εδώ το ντεμπούτο της με μεγάλο στούντιο, έχει με έναν τρόπο τη δική της χειραφέτηση στη δράση. Με σύμβουλο τον Chad Stahelski (John Wick) και την εταιρεία για stunts που έχει στήσει ως βετεράνος του χώρου, η Yan γυρίζει τις σκηνές δράσης με έναν γεμάτο αυτοπεποίθηση στόμφο και απαθανατίζει την αποτρόπαιη βία σε μια απολαυστική, μπαλετική διάσταση. Γεμίζει το συνήθως μουντό Gotham με χρώμα κιόλας, οπότε θα πάρει πόντους και γι’ αυτό.

WINONA

Ο The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) ακολουθεί τέσσερις γυναίκες – καμιά τους η Winona – σε ημερήσια εκδρομή τους σε μια πανέμορφη, απομονωμένη παραλία. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται να είναι αρχικά η ιστορία της πέμπτης μεγάλου μήκους ταινίας του.

Τα τέσσερα κορίτσια έχουν μια δική τους γλώσσα και τη μοιράζονται σε ένα καινούριο σύμπαν από αυτά που στήνει κάθε φορά ο The Boy. Το μοναδικό ζωντανό στοιχείο που τρυπά τη φούσκα τους είναι ο σκύλος που τους κάνει παρέα.

Το ‘Winona’ είναι κωμωδία, είναι μιούζικαλ, είναι μελόδραμα, είναι ‘Stand By Me’, είναι ταινία επιβλητικού μυστηρίου. Τι από όλα όσα λένε οι ηρωίδες του είναι αληθινό και τι αποκύημα της φαντασίας τους;

Η παιδικότητά τους και η μεθοδικότητα με την οποία ο Βούλγαρης μας κάνει να τις αγαπήσουμε, να μην τους κακιώσουμε, να απολέσουμε την αυστηρότητά μας, είναι η απαλλαγή τους όταν έρχεται η συγκλονιστική αποκάλυψη του τέλους.

***

Λίγο πριν τα φετινά Όσκαρ, απονέμουμε τα δικά μας βραβεία. Τι έχουμε να πούμε για τον Joaquin Phoenix; Τι συνδέει τη Jennifer Lopez και τον Adam Sandler; Γιατί δεν απονέμουμε ξενόγλωσση κατηγορία; Και γιατί μιλάμε πάλι για το ‘Shallow’ και τον Bradley Cooper;