Γιατί το ‘Black Panther’ θα αφήσει το σημάδι του στο σινεμά της δεκαετίας

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Μαύρος Πάνθηρας (Black Panther)

Σκηνοθετεί: Ράιαν Κούγκλερ

Παίζουν: Τσάντγουικ Μπόζμαν, Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Λουπίτα Νιόνγκο, Λετίσια Ράιτ, Μάρτιν Φρίμαν

Στο αφρικάνικο βασίλειο της Γουακάντα ο βασιλιάς έχει μόλις πεθάνει κι ο γιος του, Τ’Τσάλα (Τσάντγουικ Μπόζμαν) ανεβαίνει στο θρόνο. Το στέμμα του όμως θα αμφισβητήσει ένας απειλητικός εχθρός με ριζοσπαστικές ιδέες για τη στάση της -προηγμένης τεχνολογικά- Γουακάντα απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη.

Δεν είναι εύκολο ένας νέος σκηνοθέτης (ο Ράιαν Κούγκλερ, του κοινωνικού «Fruitvale Station» αλλά και του θαυμάσιου «Creed», μια franchise ταινία γυρισμένη με απολύτως προσωπική ματιά) να μπορεί να λειτουργεί με τόση άνεση και προσωπικότητα μέσα στους χολιγουντιανούς περιορισμούς, αλλά με τον «Μαύρο Πάνθηρα» τα κατάφερε ξανά. Σχεδόν μάλιστα αποκόβοντάς τον ολοκληρωτικά από το υπόλοιπο σύμπαν ηρώων της Marvel (παρά τα μονίμως αβαρή εφέ και την γνώριμα κουραστική τρίτη πράξη των έργων του στούντιο). Ο Κούγκλερ στήνει ένα εντυπωσιακό μοτίβο αφροφουτουρισμού, συνδυάζοντας το χειροποίητο και το μηχανικό, την ωμή δύναμη του αρχέγονου με τη φαντασίωση ισχύος του μελλοντικού, καθώς σχεδιασμός παραγωγής, κουστούμια (της οσκαρικής Ρουθ Κάρτερ) και μουσική παραπέμπουν ευθέως στην αφρικάνικη κουλτούρα, σχηματίζοντας μια άμεσα εμβληματική αισθητική πρόταση.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον αναπτύσσει ένα βασιλικό οικογενειακό μελόδραμα γεμάτο προδοσία, παραδόσεις και εκδίκηση, αντιπαραβάλλοντας τη ρητορική αποκλεισμού με τον αγώνα για παγκόσμια ισότητα και πρόοδο. Ο βασικός ανταγωνιστής του Τ’ Τσάλα, παιγμένος με μαεστρική μανία από τον φοβερό Μάικλ Μπ. Τζόρνταν (πρωταγωνιστή όλων των ταινιών του Κούγκλερ), εντάσσεται σαφέστατα στο παραδοσιακό υπερηρωικό μοτίβο ενός κακού που είναι σκοτεινή αντανάκλαση του ήρωα, όμως στο πρόσωπό του διακρίνει κανείς τη δίψα και την αγωνία για τον τερματισμό της καταπίεσης και της κοινωνικής εκμετάλλευσης, φτάνοντας πίσω μέχρι τις ρίζες της σκλαβιάς και το κυνήγι της ελευθερίας. Διαμέσου του φιλμ έρχονται σε σύγκρουση διαφορετικές κοσμοθεωρίες πάνω στην ηθική της επανάκτησης της δύναμης. Ο ρόλος πληγώνεται από τους περιορισμούς του είδους (η ανάπτυξή του είναι σχηματική, απότομη) όμως οι ιδέες και ο Τζόρνταν ως εκφραστής τους, ξεπερνούν τα προβλήματα. Το απίστευτο καστ αρπάζει και την παραμικρή ευκαιρία,  Λετίσια Ράιτ κλέβει την παράσταση («Μην με τρομάζεις έτσι, αποικιοκράτη!») τo σάουντρακ-επέκταση του φιλμ από τον Κέντρικ Λαμάρ είναι το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ της χρονιάς. Ταινία που θα αφήσει το σημάδι της στο εμπορικό σινεμά της δεκαετίας που διανύουμε.

Η Μορφή του Νερού (The Shape of Water)

Σκηνοθετεί: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

Παίζουν: Σάλι Χώκινς, Νταγκ Τζόουνς, Ολίβια Σπένσερ, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Μάικλ Σάνον

Καθαρίστρια σε στρατιωτική εγκατάσταση τη δεκαετία του ‘60 έρχεται σε επαφή με ένα θαλάσσιο πλάσμα που είναι αιχμαλωτισμένο από τον παράφρονα διοικητή και γίνεται αντικείμενο πειραμάτων εν μέσω ψυχροπολεμικού κλίματος. Επίσης μπορεί να είναι κάποιου είδους θεός- ή απλά ένα αλλόκοτο πλάσμα που ψάχνει κι εκείνο θαλπωρή.

Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο επιστρέφει με ένα ακόμα οπτικά μαγευτικό παραμύθι για τον έρωτα και την αγάπη προς το διαφορετικό. Οι ταινίες αυτές γεμίζουν τη φιλμογραφία του εξάλλου, είτε μιλάμε για συμβολικές ιστορίες φαντασμάτων σαν τη «Ραχοκοκαλιά του Διαβόλου» είτε για τερατοταινίες καταστροφής σαν το πανέμορφο «Pacific Rim», με αποκορύφωμα φυσικά το κατά πολλούς αριστούργημά του, τον «Λαβύρινθο του Πάνα». Αυτό που διαθέτουν βέβαια οι κορυφαίες δουλειές του είναι μια αίσθηση τόπου και συναισθηματικής αμεσότητας. Στοιχεία που απουσιάζουν από τη «Μορφή του Νερού».

H ψυχροπολεμική του Αμερική μοιάζει καρτουνίστικη (μίλια μακριά από τις δυσβάσταχτα, απεγνωσμένα τοπικές και συγκεκριμένες ισπανόφωνες δουλειές του) και η ερωτική ιστορία σχεδόν σε ικετεύει να απογειωθείς μαζί της. Όμως παρά τις ενστάσεις, ο Ντελ Τόρο για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται εκπληκτικά ικανός παραμυθάς με σπουδαία ματιά. Aυτή η Ζαν Πιερ Ζενέ αποχρώσεων μετεξέλιξη της «Πεντάμορφης και του Τέρατος» (αν η Πεντάμορφη ερωτευόταν το Τέρας της Μαύρης Λίμνης) μιλά για το πώς στο Ξένο αντικατοπτρίζονται οι φόβοι, οι ελπίδες και η ανθρωπιά μας (ή απουσία αυτής).

Εικαστικά η ταινία είναι ένα ανεξάντλητο υπερθέαμα, με ξεκάθαρα highlights όπως μια μιιούζικαλ απόδραση ή μια σκηνή νερού, η Σάλι Χόκινς αδυνατεί να παραδώσει ερμηνεία που να μην είναι μαγευτική, και ο Νταγκ Τζόουνς (ένας από τους κορυφαίους διαρκώς ‘κρυμμένους’ ηθοποιούς του Χόλιγουντ) είναι απολαυστικός ως πλάσμα του νερού με μόνη γλώσσα εκείνη του σώματος. Με Χρυσό Λιοντάρι από τη Βενετία (ως δήλωση του Φεστιβάλ υπέρ κάθε απερίφραστης και απενοχοποιημένης έκφρασης αγάπης σε μια εποχή μίσους), 13 υποψηφιότητες Όσκαρ και φερόμενη ως φαβορί για τα περισσότερα εξ αυτών, η «Μορφή του Νερού» σημειώνει έναν θρίαμβο καριέρας για έναν από τους πιο αγαπημένους μας σκηνοθέτες στον κόσμο. Δεν είναι η καλύτερη ταινία του, αλλά χαλάλι.

Το Φεγγάρι του Δία (Jupiter’s Moon)

Σκηνοθετεί: Κορνέλ Μουντρούτσο

Παίζουν: Μεράμπ Νινίντζε, Σζόμπορ Τζέγκερ

Σύρος πρόσφυγας στην Ουγγαρία δέχεται πυρά συνοριοφυλάκων κι αντί να πεθάνει αρχίζει, δίχως προφανή λόγο, να πετάει. Ένας γιατρός αποκτά εμμονή με τον πρόσφυγα Ιησού-υπερήρωα και τον παίρνει μαζί του όμως το αφεντικό του προσφυγικού χωριού τους παίρνει στο κατόπι. Η νέα ταινία του Κορνέλ Μουντρούτσο μετά τον «Λευκό Θεό» διαθέτει αρκετούς σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς (οι σκηνές πτήσης είναι δεξιοτεχνικά γυρισμένα μικρά ποιήματα) όμως ο επίμονος συμβολισμός της εις βάρος της όποιας τονικής συνέπειας έχει σαν αποτέλεσμα μια ιστορία εξιλέωσης όπου άνθρωποι κάνουν, εχμ, άλματα πίστης. Θεματικά, το φιλμ πολύ απλά εξαντλείται στην αρχική του ιδέα.

Η Κόρη της Άπριλ (April’s Daughter)

Σκηνοθετεί: Μισέλ Φράνκο

Παίζουν: Έμμα Σουάρεζ, Άνα Μαρία Μπετσερίλ

H 17χρονη Βαλέρια είναι έγκυος αλλά δε θέλει με τίποτα η μητέρα της να το μάθει. Όταν η αδερφή της βλέπει τα δύσκολα και την ειδοποιεί, καταλαβαίνουμε σταδιακά γιατί η Βαλέρια την ήθελε εξαρχής μακριά τους. Ο Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία») κρατά το ίδιο του αποστασιοποιημένο, κλινικό, δίχως χιούμορ στυλ στην υπηρεσία μιας ιστορίας αυξανόμενου παραλογισμού (κάθε νέα ανατροπή μοιάζει να έχει βγει από καθημερινή σαπουνόπερα) με αποτέλεσμα μια απόλυτη αστοχία ύφους. Η Έμμα Σουάρεζ, υπέροχη ως «Julieta» του Αλμοδόβαρ, εδώ μένει πλήρως αβοήθητη παίζοντας έναν εχθρικό ρόλο. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, ωστόσο.

Ακόμα παίζονται

H ταινία τρόμου «Το Σπίτι των Φαντασμάτων» («Winchester») με την Έλεν Μίρεν και τον Τζέισον Κλαρκ, όπου η κληρονόμος μιας αυτοκρατορίας της βιομηχανίας όπλων πιστεύει πως έχει γίνει στόχος των ψυχών που σκοτώθηκαν από αυτά. Και η ταινία κινουμένων σχεδίων «Το Γατοξόρκι» («Lino») για έναν διασκεδαστή σε παιδικά πάρτι που ένας μάγος των μετατρέπει σε γάτα. Δηλαδή στο κουστούμι του.

ΔΙΑΒΑΣΕ:

Το ‘The Shape of Water’ είναι το must-watch ρομάντζο φαντασίας της νέας σεζόν

Η Marvel έχει νέο βασιλιά: Τι λένε οι κριτικές του ‘Black Panther’